Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΕΠΟΥΛΩΣΗΣ ΤΩΝ ΠΛΗΓΩΝ...

Hσυχαζω αποψε...
Τουλαχιστον το προσπαθω...
Οι προσφατες μαχες με εξουθενωσαν και τωρα που τελειωσαν το σωμα μου ουρλιαζει για ξεκουραση...
Εχω αποτραβηχτει στο γυαλινο κλουβι μου και παιρνω βαθιες εισπνοες προσπαθωντας να ανακτησω την προ της μαχης νιρβανα μου...
Τριγυρω μου σε κυκλο ειναι τα γυαλινα κλουβια των συντροφων μου που και αυτοι ειναι σε σταδιο ανασυνταξης.
Και στην μεση η μεγαλη φωτια που παλευει να ζεστανει τις ψυχες μας απο τα ασχημα που την παγωνουν οσο πολεμαμε...
Επιτηδες φτιαξαμε τα κλουβια μας γυαλινα ...
Γιατι θελουμε να αντικριζομαστε σε αυτες τις στιγμες ...
Στις στιγμες που αφηνεις τον ευατο σου γυμνο στα συναισθηματα του..
Ασχετα αν το αποτελεσμα ειναι νικη η ηττα παντα στο σταδιο της ανασυνταξης νιωθεις πιο ευαλωτος και πιο τρωτος απο ποτε...
Για αυτο βλεποντας ο ενας των αλλον παιρνουμε δυναμη ,χωρις λογια , εμψυχωνοντας με τα ματια...
Παιρνω αλλη μια βαθια ανασα και αρχιζω λιγο να ηρεμω ...
Σκεφτομαι την στιγμη που θα ανοιξουμε τα γυαλινα κελια μας και θα κατσουμε γυρω απο την φωτια να πουμε ιστοριες...
Που θα ειμαστε παλι δυνατοι και ετοιμοι για την επομενη μαχη...
Αυτη ειναι η πιο ομορφη εικονα ...
Η αναγεννηση ,η φωτια ,το κρασι, οι ιστοριες , τα γελια...
Ειναι η γιορτη της επουλωσης των πληγων...
Γιορτη για λιγους ,δικια μας γιορτη...
Και ολοι τους θα ειναι εκει...
Ολοι οι δικοι μου ανθρωποι...
Τους κοιταω εναν εναν και φουσκωνω απο περηφανεια για το ευστοχο των επιλογων μου...
Ποσο τυχερος ειμαι ...
Οι συντροφοι μου σε αυτη την γιορτη δεν ειναι ανθρωποι που μπορεις να τους πεις απλα φιλους...
Γιατι δεν ειναι μονο αυτο , ειναι κατι πολυ πιο μεγαλο και σημαντικο για μενα ,ειναι...
Αυτοι που μπαινουν μπροστα για να δεχτουν καταστηθα οτι προοριζεται για μενα..
Αυτοι που απο την δυναμη της αγαπης τους συγχωρουν ακομα και τα πιο ασχημα ονειρα μου...
Αυτοι που στις βραδυνες ευχες τους χαραμιζουν μια και για την αναξιοτητα μου...
Αυτοι που μαζι τους αισθανομαι οτι παραμεινα παιδι χωρις να κοπιασω γιαυτο...
Αυτοι που στις στιγμες της αδυναμιας αντεχουν τα συναισθηματα ,δυσπνοιοας,ζαλης,αγοραφοβιας ,κλειστοφοβιας και κλιμακτηριακου συνδρομου που με καταλαμβανουν...
Αυτοι που μπορει να ξεσκισουν την σαρκα μου με την κριτικη τους αλλα ξεροντας οτι ο στοχος ειναι παντα η δικη μου προστασια τους κερναω το κρασι και τους ακουω προσεκτικα ...
Αυτοι που μπορω να συνομιλω μαζι τους κραυγαζοντας ,να λεω την αληθεια μου,και να ξερω οτι θα ειναι σεβαστη ...
Αυτοι που ειναι μαζι μου ακομα και οταν θελω να αναλωθω σε χαζα και ευτελη πραγματα...
Αυτοι που μου επιτρεπουν να ζω ωρες ωρες στην ερημια μου που την εχω αναγκη και πανηγυριζουν την επιστροφη μου
σαν να λαμβανουν καποιο μεγαλο δωρο...
Αυτοι που αντεχουν να ερωτευομαι νεραιδες και να το εξομολογουμαι σε λευκα χαρτια...
Αυτοι που συγχωρουν αυτο που συγχωρω και προστατευουν αυτο που αγαπαω...
Αυτοι που αντεχουν το ιδιορυθμο του χαρακτηρα μου την κυκλοθυμια και το πεισμα μου...
Παυση...
Ολα αυτα και ποσα ακομα μπορω να σκεφτω ...
Αραγε τι να δινω εγω που να ειναι ανταξιο μιας τετοιας ευλογιας???
Οσο και να σκεφτομαι δεν μπορω να βρω κατι..
Αλλα δεν προλαβαινω να σκεφτω αλλο γιατι να...
η διαδικασια ανασυνταξης τελειωνει ...
Και ειναι η ωρα να αρχισει η γιορτη ...
Η γιορτη της επουλωσης των πληγων...