28/10/09

What is love???



Ενα απο τα πραγματα που απολαμβανω ειναι οι ομορφες συζητησεις...
Λατρευω την λεκτικη αντιπαραθεση και την ανταλλαγη αποψεων και επιχειρηματων...
Με τους κολλητους μου πολλες φορες πιανουμε ενα θεμα και το αναλυουμε απο ολες τις πιθανες πλευρες...
Συχνα πυκνα αυτες οι συζητησεις μπορει να καταληξουν σε πληρη διαφωνια αλλα αυτη ειναι και η ουσια τους...
Οι φιλοι μεταξυ τους πρεπει να ειναι διαφορετικοι ανθρωποι που αλληλοσυμπληρωνονται...
Μερικες νυχτες το θεμα μπορει να ειναι τετοιο που να μην μιλησω πολυ...
Παρολο που παιρνανε χιλιες σκεψεις και αποψεις προτιμω να τις βαλω σε μια σειρα μεσα στο μυαλο μου και να διατυπωσω την αποψη μου με τον μονο τροπο που ξερω να εκφραζομαι ,τον γραπτο...
Ετσι πριν καποιες ημερες η συζητηση περιστραφηκε γυρω απο την αγαπη ...
Και με εναυσμα καποια γεγονοτα αναλυσαμε το τι σημαινει για τον καθενα ...
Εγω εκεινη την νυχτα δεν το αναλυσα ...
Ξερω οτι οταν μιλαω εν θερμω στεναχωρω τους ανθρωπους που αγαπαω ...
Μπορει να μπορω να γραφω ομορφα ουδετερα κειμενα αλλα οταν εχει κανει με την ζωη των δικων μου γινομαι αυστηρος και καχυποπτος...
Βεβαια εχω το πλεονεκτημα οτι πεφτω σπανια εξω στις εκτιμησεις μου και ετσι η αποψη μου εχει ενα ειδικο βαρος για τους συνομιλητες μου...
Αλλα δεν το χρησιμοποιω ως δικαιολογια για την κριτικη που ασκω και φροντιζω να την περιοριζω...
Τι ειναι τελικα η αγαπη?
Υπαρχει αραγε η εχει γινει ενα συμφεροντολογικο αλισβερισι?
Μενουμε μαζι με εναν ανθρωπο επειδη μας συμπληρωνει και μας κανει να νιωθουμε τοσο ομορφα η επειδη διακατεχομαστε απο ανασφαλεια και το φοβο της μοναξιας?
Τελικα πολλοι λενε οτι αγαπανε αλλα πως οριζει αραγε ο καθενας την εννοια της αγαπης..
Αυτος ο ορισμος ηταν που με προβληματισε εκεινη την νυχτα...
Και αφου σκεφτηκα αποφασισα να δωσω αυτο τον ορισμο μεσω μιας ιστοριας που ξερω...

Μια φορα ηταν ενα πολυ αγαπημενο ζευγαρι...
Ο αντρας λατρευε κυριολεκτικα την ομορφη συζυγο του...
Ηταν μια εξυπνη ,εαισθητη αλλα και λιγο φιλασθενη γυναικα...
Σε καποια στιγμη κυρυχθηκε πολεμος και ο αντρας επρεπε να παει να πολεμησει...
Η γυναικα σπαραξε την ωρα του αποχωρισμου και τον εβαλε να ορκιστει οτι θα γυρναγε σωος κοντα της ...
Αυτος ο ορκος ηταν που εδινε δυναμη και κουραγιο στον νεαρο αντρα να ανταπεξελθει στις κακουχιες του πολεμου...
Οταν καποια στιγμη ο πολεμος τελειωσε ξεκινησε γεματος χαρα και λαχταρα για το σπιτι του...
Στο δρομο ομως συναντησε εναν οικογενειακο φιλο που τον συλλυπηθηκε για τη συμφορα που τους βρηκε.
"Ποια συμφορα?" ρώτησε αυτός όλο ανησυχία.
"Δεν το εμαθες? Η γυναίκα σου έπαθε μια μολυσματική ασθένεια και έχει παραμορφωθεί το πρόσωπό της."
Ο αντρας σοκαρισμενος εκατσε σε μια ακρη του δρομου και αφου ξεσπασε κλαιγοντας ,προσπαθησε να σκεφτει το πως θα αντιμετωπιζε τα νεα δεδομενα...
Οταν αποφασισε πηγε σπιτι του και μπαινοντας μεσα φωναξε την γυναικα του να ερθει να τον αγκαλιασει ...
Αυτη ,κλαιγοντας απο το αλλο δωματιο ,του φωναξε οτι θα ερχοταν αμεσως φτανει να εκλεινε ολα τα φωτα του σπιτιου...
Τοτε και αυτος της απαντησε οτι δεν ξερει αν ειναι το φως αναμενο γιατι ενας τραυματισμος στον πολεμο τον εκανε να χασει την οραση του ...
Η γυναικα απελευθερωμενη τοτε ετρεξε και τον αγκαλιασε με την ιδια αγαπη με το ιδιο παθος ...
Εζησαν αλλα 10 ευτυχισμενα χρονια πριν η αρρωστια καταβαλει την ατυχη κοπελα...
Οταν η αγαπημενη του γυναικα πεθανε ο ηρωας της ιστοριας μας της εκλεισε τα ματια και ανοιξε τα δικα του ...
Τα κρατουσε δεκα χρονια κλειστα υποκρινομενος τον τυφλο για να μην την πληγωσει...

Τωρα καποιος μπορει να μου πει αυτο ειναι το ιδεατο αλλα οχι το εφικτο...
Μπορει καποιος να πει οτι αυτα γινοντουσαν σε αλλες εποχες και πλεον η θεση τους ειναι μαζι με τα παραμυθια ...
Μπορει καποιος να μου πει οτι η εποχη μας ειναι τοσο προστυχη που δεν υπαρχει χωρος για τετοιες συμπεριφορες...
Μπορει τελικα να εχει και δικιο αλλα...
Για μενα...
Που θελω να πιστευω οτι παντα υπαρχει κατι καλο που αξιζει να παλεψεις και να αφοσιωθεις ...
Που συνεχιζω σε αυτη την εποχη να ειμαι ακομα ηλιθια ρομαντικος...
Για εμενα λοιπον...
Αυτο ειναι ο ορισμος της αγαπης ...

24/10/09

Διαιρει και βασιλευε...


Εδω και καιρο χανομαι σε σκοτεινα ονειρα...
Σαν να ειναι καπνος περνανε απο τα ρουθουνια και διαχεονται σε ολο μου το κορμι...
Ο φοβος της αβεβαιοτητας με καλει να τον αντιμετωπισω καθε φορα που κλεινω τα ματια μου για να κοιμηθω...
Μαζι με την αμφιβολια ερχεται και ο εφιαλτης...
Αυτο το κακο ονειρο που μετατρεπει αγαπημενους φιλους σε αδηφαγα θηρια...
Καθε νυχτα σαν ερχεται το νιωθω...
Γεμιζει το σπιτι της ψυχης μου κρυα και ασχημα δωματια...
Δωματια που μεσα τους ειναι κλειδωμενα οι φοβοι και οι αναμνησεις που δεν βρηκα το θαρρος να αντιμετωπισω ακομα...
Ερχεται παλι...
Για να παιξει αυταρεσκα με την αδυναμια μου...
Να πει με απιστευτη θεατρικη ευκολια τα ψεμματα της...
Να φυτεψει τους σπορους της αμφιβολιας στο νωπο χωμα της ψυχης μου...
Καθως πλησιαζει νιωθω να πνιγομαι...
Μαλλον γιαυτο ευθυνεται το αρωμα που φοραει για να καλυψει την χυδαιοτητα που σκορπαει στην ατμοσφαιρα...
Και ομως υπηρξαν στιγμες που την λυπηθηκα...
Προσπαθησα ακομα και να προσευχηθω για αυτην και ας μην ξερω πως...
Μηπως ακομα και την τελευταια στιγμη σπασει,καταλαβει,μετανιωσει..
Αδικα..Οπως λενε οι σοφοι το προσωπειο δεν αλλαζει το προσωπο...
Και οταν για καποια στιγμη σαστισε και τρομαξε απλα κουρνιασε σε μια γωνια καρτερωντας την επομενη στιγμη αδυναμιας..
Και οταν αυτη φανερωθει θα σε καρφωσει με το μαχαιρι που κρυβει επιδεξια κατω απο την γλωσσα της..
Δεν μπορει να παει κοντρα στην φυση της...
Αυτη μας η συναντηση ειναι και η τελικη ...
Οι ευκαιριες χαθηκαν μεσα στο αλαζονικο σου παραληρημα και τωρα ειναι η ωρα του θερισμου...
Σφιγγω τις γροθιες μου και ματωνω τα χειλη μου καθως σε διαμελιζω λεκτικα σε μικρα κομματια...
Ξεθωριαζεις και ζαρωνεις...
Συνειδητοποιω οτι η πηγη της δυναμης σου ολο αυτο τον καιρο ηταν το ψεμα και η υποκρισια...
Προς ολους...
Συγγενεις,φιλους, εραστες...
Μπλεγμενοι ολοι στον ιστο της διαστρεβλωσης ...
Ενα ιστο που ειχες υφανει με ασυστολα ψεματα ...
Αλλα αυτος ιστος θα καταστραφει αποψε...
Αποψε θα τοποθετηθεις εκει που πρεπει...
Στο βασιλειο των σκιων...
Κραταω το σημαδι απο την πληγη που μου προκαλεσες για να μου θυμιζει το λαθος μου...
Κανω λεπιδα κοφτερη την αληθεια και με αυτην κοβω ο,τι με ενωνει μαζι σου..
Και οπως θα σερνεσαι πληγωμενη και ταπεινωμενη προς την σκια σου δινω μια τελευταια συμβουλη για να θυμασαι ...
Στο διαιρει και βασιλευε οι νικες που παιρνεις ειναι παντα προσκαιρες...
Η αληθινη αγαπη,η αληθινη φιλια ,τα αληθινα συναισθηματα ,το τελος της γιορτης τα βρισκει παντα να επικρατουν...

20/10/09

Tales from a stranger...


Ειπανε τις ιστοριες τους καθισμενοι κατω απο το νυσταγμενο φως του πρωινου...
Με ολα τα χρωματα της χαραυγης να λαμπουν μεσα στα ματια μας...
Αμουστακος πιτσιρικας ημουνα εγω τοτε και δεν ειχα ιστοριες να πω...
Ηθελα να ειμαι ροκας ομως και αποψε ηταν η πρωτη βραδια που ενιωθα ενας τετοιος...
Τα τραγουδια του Παυλου να παιζουν απο ενα ξεχαρβαλωμενο μαγνητοφωνο και εμεις γυρω απο την φωτια να ακουμε ιστοριες...
Ιστοριες που ελεγε ενας ρακενδυτος παραξενος τυπος ...
Πρεπει να μιλουσε ολη νυχτα ...
Ελεγε την μια μετα την αλλη...
Για το χθες ,για το σημερα ,για την ζωη,για τον ερωτα...
Και τωρα ελεγε για τους σοφους...
Οπως μιλαγε κοιταξε το παιδικο προσωπο μου και καρφωνοντας το βλεμμα του στο δικο μου ειπε..
"Ο σοφος ανθρωπος δεν εχει δικο του χρονο, ο σοφος ανθρωπος δεν προλαβαινει να ξεκουραστει και η σκεψη του υπνου δεν κατοικει στο μυαλο του"
Ασυναισθητα και αυθαδικα τον ρωτησα
"Και γιατι γινεται αυτο?"
Κατω απο τα αγρια γενια του σχηματιστηκε ενα χαμογελο ...
"Γιατι καποιος στοχος η καποιο προθυμο ακροατηριο κλεβει καθε στιγμη απο το χρονο του.."
Σηκωθηκε αποτομα ..
"Να ξερετε οτι ειμαστε θνητοι , το μονο σιγουρο ειναι οτι θα πεθανουμε... Κατα συνεπεια αυτο το λιγο χρονο που θα περασουμε εδω πρεπει να μαθουμε τον ζουμε "
Αρχισε να κανει βηματα προς τα πισω σαν να ηθελε να αποκοπει σιγα σιγα απο την ομυγυρη...
"Αφου ρωτατε να ακουτε .. Και αφου ακουτε να μαθαινετε..Πρεπει να προλαβετε τοσα πολλα να κανετε...'
Μας κοιταξε ολους εναν εναν ...
"Μην καθεστε επαναπαυμενοι στην ρουτινα και στην βολεψη σας , γεμιστε την ζωη σας με ερωτα ,γεμιστε την ζωη σας με πονο και εμπειριες,γεμιστε την ζωη σας με ιδεες και ιδανικα και σηκωθητε για να συναντησετε το πεπρωμενο σας"
Γυρισε την πλατη του και ενω αρχισε να απομακρυνεται φωναξε ...
"Ακομα καθεστε ?Σηκωθητε !Πηγαινετε να φτιαξετε μια ιστορια μωρε... Που θα ειναι για τον καθενα σας η πιο πολυτιμη ιστορια του κοσμου , γιατι θα ειναι η δικια σας..."

14/10/09

Καληνυχτα φιλε...


Υπαρχει ενας ανθρωπος που ειναι μοναδικος και σπανιος...
Υπαρχει ενας ανθρωπος που χαριζει απλοχερα αγαπη ,σεβασμο και προστατευτικοτητα..
Υπαρχει ενας ανθρωπος που εδω και 30 χρονια στεκεται σαν βραχος διπλα μου,και στα καλα και στα κακα..
Υπαρχει ενας ανθρωπος που η αυρα του και μονο με κανει να γινομαι καλυτερος χαρακτηρας...
Ειναι το φιλαρακι μου , ο Χρηστος που πριν λιγες μερες κλεισαμε 30 χρονια φιλιας και γιαυτο μου εστειλε το κειμενο που ακολουθει...
Το δημοσιευω γιατι θελω να ειναι αναρτημενο στο blogospito μου οπως ειναι ενας πινακας ζωγραφικης σε τοιχο κανονικου σπιτιου ...
Γιατι για μενα η φιλια ,η αγαπη και η αφoσιωση αυτου του ανθρωπου ειναι απο τα πιο ανεκτιμητα πραγματα που εχω...


Ο ηλιος επεσε και σε λιγο τιποτα δεν θα θυμιζει τι προηγηθηκε σε αυτη την τοποθεσια!
Η μαχη τελειωσε και το σκοταδι θα καλυψει τα ιχνη της...
Περπατω νωχελικα ψαχνοντας μες το δασος ενα μερος να περασω τη νυχτα. Καπου αναμεσα στο λιγοστο φως αχνοφαινεται κατι σαν ξεφωτο.
Το μερος μοιαζει να ειναι ιδανικο,αναβω φωτια και αφηνω το σπαθι και την ασπιδα διπλα μου..
Αυτη ειναι η πιο ομορφη αλλα και πιθο επωδυνη ωρα της ημερας ,ειναι η ωρα της ηρεμιας.
Κοιταω τη φωτια και βυθιζομαι στις σκεψεις,σαν τις περιεργες σκιες που δημιουργει η φωτια ξεπηδουν οι ερωτησεις στο μυαλο μου.
"Ποιος ειμαι,που παω,γιατι κανω οτι κανω?!"
Αξαφνα τις σκεψεις μου διακοπτει ενας θορυβος,ειναι βηματα στα χορτα,πιανω αμεσως το σπαθι μου.
"Ποιος ειναι εκει?"φωναζω...
" Εγω ειμαι" ακουστηκε μια φωνη γνωριμη και τα ματια μου ελαμψαν ...
Σηκωθηκα αμεσως να καλωσορισω τον επισκεπτη μου "Καλως ορισες φιλε μου " του ειπα νιωθοντας ανακουφιση απο την παρουσια του...
Ειναι ο μονος ανθρωπος που ειναι μαζι μου χρονια,ο μονος που εμεινε να μου θυμιζει απο που ξεκινησαμε,συμπολεμιστης και συνοδοιπορος επι σειρα ετων..
Αμετρητα χρονια πολεμαμε διπλα διπλα αλλα και μακρια,για τα ιδια ιδανικα αλλα σε διαφορετικα πεδια μαχων.
Καθως πλησιαζει τη φωτια βλεπω αιμα να εχει σταξει κατω απο την πανοπλια του...
"Φιλε πληγωθηκες?του λεω εντρομος
Δεν ειναι τιποτα μονο μια γρατζουνια !Δεν μπορουν να μουν κανουν τιποτα παραπανω απο μια γρατζουνια"αποκριθηκε.
Τον πλησιασα και τον βοηθησα να βγαλει την πανοπλια του ωστε να μπορεσω να κοιταξω το τραυμα του...
Η πληγη του δεν ειναι επιπολαιη ουτε γρατζουνια ...
"Ειναι βαθια η πληγη φιλε και δεν ειμαστε παιδια πια,αργουν τωρα να επουλωθουν ,πρεπει να προσεχεις"
Ο φιλος μου χαμογελασε και κοιτωντας με που εδενα την πληγη του μου πεταξε την γνωστη του ατακα
"Μην φοβασαι για μενα ,αντεχω πιο πολυ απο οσο πιστευουν και δεν εχουμε πει πως οτι δεν σε σκοτωνει σε κανει πιο δυνατο?"
Σκυβω το κεφαλι δεν θελω να δει την εκφραση μου και τον βαζω να ξαπλωσει,πριν απο χρονια οταν το ελεγε αυτο γελουσα τωρα ξερω οτι δεν ειναι ετσι,
Ξερω οτι οι συνεχομενες πληγες απλα δεν σε σκοτωνουν αμεσα ο θανατος ειναι αργος.
Ξαπλωνω κι εγω ειναι η ωρα της ξεκουρασης του πολεμιστη,αλλα ο υπνος αρνειται να ερθει σαν λυτρωση...
Στο μυαλο οι σκεψεις επισρεφουν και προσπαθουν να βρουν απαντησεις αλλα ματαια.
Σαν αλλος Δον Κιχωτης ενας περιπλανωμενος ιπποτης, σ'ενα αεναo ταξιδι αναζητησης της Δουλτσινεας ...
Περασα θαλασσες ποταμια βουνα και καμπους ,παλεψα με τα στοιχεια της φυσης,με γιγαντες και δρακους χωρις να καταλαβω αν κερδισα η' αν εχασα!
Τα χρονια περασαν σαν νερο και τιποτα δεν αλλαξε ακομα δεν βρηκα καμια απαντηση,ακομα δεν βρηκα την αληθεια!Η κουραση ηρθε σαν φυσικη καταληξη της απουσιας της ελπιδας.
Και το ταξιδι συνεχιζετε...
Ο πληγωμενος συντροφος μου γυρισε το κεφαλι του μου ειπε χαμογελωντας"Ε φιλε οι σκεψεις σου ακουγονται πολυ δυνατα,σταματα να σκεφτεσαι και προσπαθησε να κοιμηθεις η μαχη μας συνεχιζεται αυριο"...
Τα λογια του με αφυπνισαν , ειχε δικιο .
Τον κοιταξα χωρις να πω λεξη,δεν χρειαζοταν αλλωστε,μετα απο τοσα χρονια ειναι αρκετο ενα βλεμα για να καταλαβουμε ο ενας τον αλλο.
"Αδειασε το μυαλο σου και κοιμησου, Καληνυχτα φιλε" μου ειπε.
Τον κοιταξα με γνωστο προστατευτικο μου υφος ..
"ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΦΙΛΕ..."

10/10/09

Φλογα...


Δες το φως απο εκεινους που μπορουν να το βρουν ...
Ψαξε αναμεσα στο πληθος για το οικειο προσωπο...
Θα το αναγνωρισεις πιστευω...
Ειναι αυτο που μπροστα απο τα ματια του φαινεται να εχει περασει ενας ολοκληρος κοσμος...
Παψε να θρηνεις για το ματαιο ονειρο ...
Ειναι αργα πια για να σωθει...
Κειτεται μπροστα σου ψυχρο και ακαμπτο...
Συνειδητοποιησε το ...
Οπως πρεπει να συνειδητοποιησεις οτι η μοιρα πρεπει να κρυψει το προσωπο της ...
Να κρυφτει απο εκεινους που καμωνονται οτι μπορουν να διαβασουν τα σημαδια ...
Απο αυτους που λενε οτι μπορουν να σου φανερωσουν τα ανειπωτα..
Απο τους νεογεννητους φαρισαιους...
Μην φοβασαι την ομιχλη αυτου του τοπου...
Ουτε να σε τρομαζει η οργη των κεραυνων αυτη την νυχτα.
Eδω ειμαι εγω...
Μην δινεις σημασια στις κραυγες του ψευδους...
Αγνοησε τες και θα ξεθωριασουν...
Μην υποκυψεις στις ικεσιες του πονου ...
Ειναι παραπλανητικο τραγουδι σειρηνας για να χασεις το δρομο..
Εδω ειμαι εγω...
Επικεντρωσου στην φωνη μου και απλα συνεχισε να προχωρας προς το αχνο φως...
Κατα την διαδρομη αδειασε το μυαλο σου απο το σημερα..
Μεταφερσου σε μια αλλη εποχη ...
Σε μια εποχη με εντονες στιγμες παθους...
Ετσι ωστε να μην μπορουν να εισχωρησουν τα πλασματα της νυχτας μεσα του...
Σφραγισε το νου σου με συναισθηματα αληθειας, αγαπης και σεβασμου...
Αυτα ειναι που τα τρομαζουν...
Αυτα ειναι που τα διωχνουν ...
Γιατι ειναι ανικανα να τα αντιμετωπισουν...
Γιατι ειναι ανικανα να τα βιωσουν...
Και γιαυτο τα φοβουνται...
Συνεχισε να περπατας ...
Φτανεις σε λιγο...
Εισαι πια τοσο κοντα ...
Πρεπει ηδη να νιωθεις τις αορατες αλυσιδες να ραγιζουν ...
Σε λιγο θα σπασουν στο υποσχομαι....
Μονο συγκεντρωσου στο φως και συνεχισε...
Εδω ειμαι εγω....
Ακου την φωνη μου ...
Αισθανεσαι τον αερα της αποδεσμευσης να σου χαιδευει τα μαλλια?
Κοταξε τον που φτανει στην φλογα και την δυναμωνει ...
Κανε ενα βημα ακομη ...
Τα καταφερες...
Εφτασες ονειρικο μου πλασμα...
Εισαι πια εδω και μπορεις να κρατησεις την φλογα στα χερια σου...
Νικησες τους φοβους και τους δαιμονες ...
Τι να μπορεσει να σε τρομαξει πια?
Απο εδω και περα η ζωη θα σου μοιαζει με παιχνιδι που θα μπορεις να νικας συχνα...
Ειδες που η φλογα δεν σου καιει τα χερια οπως φοβοσουνα...
Ηταν φτιαγμενη για να ζησει στην παλαμη σου...
Και εχει μονο ενα σκοπο...
Να φωτιζει ολα αυτα που προκειται να κερδισεις...
Με κοιταζεις ...
Εχεις παλι αυτο το τρομαγμενο βλεμμα ...
"Ειναι αληθεια η ονειρευομαι?" με ρωτας ...
Ετσι οπως ειμαι αντικρυ σου βαζω τις παλαμες μου κατω απο τις δικες σου ...
Αναμεσα μας φεγγει η φλογα και φωτιζει τις λιμνες των ματιων σου που ειναι ετοιμες να ξεχειλισουν...
"Ειναι αληθεια ...Καλως ηρθες ...Εδω ειμαι εγω..."

6/10/09

Δεν ειμαι ποιητης...



Δεν ειμαι ποιητης...
Αν και καποιες στιγμες ανθρωποι που με αγαπανε και ανθρωποι που με διαβαζουν με αποκαλουν ετσι...
Δεν ειμαι ποιητης ...
Αλλα μερικες φορες εχω την ψευδαισθηση οτι ειμαι ενας απο αυτους...

Οταν γραφω τις σκεψεις μου...
Οταν εξιστορω τα λαθη μου...
Οταν κραυγαζω τους ποθους μου...
Οταν αποτυπωνω τα συναισθηματα μου...
Και τα βλεπω να αγγιζουν τους αλλους και αυτοι να τα δεχονται με ενθουσιασμο...

Αλλα αυτη η στιγμη κραταει οσο πρεπει...
Ελαχιστα δηλαδη...
Επειτα ξαναγινομαι ο ασημαντος εαυτος μου...
Και οταν οι αλλοι μου το λενε προσπαθω να το προσπερναω...
Γιατι οταν με αποκαλουν ετσι ντρεπομαι...
Βλεπω διπλα μου τα πεταμενα χειρογραφα που δεν τα εχει δει ακομα κανεις και θελω να τα καψω...
Παντα κατι με σταματαει στο τελος και δεν το κανω...
Δεν μπορω οσο και αν προσπαθω να κατανοησω τι...

Δεν ειμαι ποιητης...
Αισθανομαι τοσο λιγος για ενα τετοιο τιτλο...
Την λατρευω την ποιηση ...
Νιωθω δεος μπροστα στο μεγεθος της...
Μαγευομαι απο την οψη της...
Ταξιδευω με τα φτερα της...
Η ποιηση ειναι δημιουργια...
Η ποιηση ειναι διδασκαλια....
Η ποιηση ειναι επανασταση ...
Η ποιηση ειναι ανεξαρτησια...
Και οι πραγματικα μεγαλοι ποιητες υπηρξαν προφητες και αγγελιοφοροι...

Δεν ειμαι ποιητης ...
Ενα κομματι απο την μαζα ειμαι...
Που εχει τους ιδιους πονους με σενα ...
Τους ιδιους φοβους με σενα...
Τις ιδιες ανησυχιες με σενα ....
Η μονη ισως διαφορα μαζι σου ειναι οτι δεν εχω μαθει να μενω βουβος...
Απλα ο τροπος που τα μεταφερω στο χαρτι μερικες φορες σου δημιουργει ομορφα συναισθηματα και σκεψεις...
Aλλα αυτο δεν με κανει ποιητη...
Και αν για τετοιο με περασες μην με διαβασεις...
Καψε ο,τι εγραψα στο χωμα και κατω απο τις σταχτες φυτεψε ενα λουλουδι....
Ετσι θα μπορω και εγω να υπερηφανευομαι οτι γεννηθηκε απο τα γραπτα μου κατι ομορφο...

3/10/09

Ταξιδευω αποψε...


Ταξιδευω αποψε...
Οι τοσες μου φυγες με κουρασαν...
Φυγες ανευ προορισμου...
Αραγε ηταν πραξεις αυτοθυσιας η δειλιας?
Δεν μπορω να το ξεχωρισω πλεον...
Απατη ηταν σου λεω...
Μπορει να ηταν γλυκια απατη αλλα η ουσια δεν αλλαζει...
Ασχετα με το κινητρο της μια απατη ειναι παντα απατη...
Εναλλασομαι τοσο καιρο σε τοσους πολλους ρολους που μπερδευτηκα...
Λες και σε καθε ταξιδι αφηνα ενα κομματι μου πισω..
Αποψε σε αυτο το τελευταιο ταξιδι θελω να ειμαι μονο ο γυμνος εαυτος μου...
Αναψα μια φωτια και πεταξα τα ρουχα που φοραγα μεσα της ...
Τα μισω αυτα τα ρουχα...
Μεχρι τωρα το καθε μου φευγιο το εντυνε η μοναξια...
Και τα ρουχα του ηταν παντοτε σκουρα...
Ξεθωριαζαν στο μυαλο μου καθε φορα και πιο πολυ τα χρωματα...
Με τα χρονια ξεχασα το γαλαζιο που λατρευω ...
Καταρα...

Ταξιδευω αποψε...
Θα το αλλαξω το σκηνικο..
Πες με παλι τρελο..
Πες με παλι ονειροπολο...
Πες οτι καλυτερο εχεις για να με αποθαρυνεις...
Θα σε ακουσω αλλα για αλλη μια φορα θα ειμαι ανυπακουος....
Θα τους πολεμησω και αυτους τους ανεμομυλους....
Σαν ρομαντικος σχιζοφρενης παγιδευμενος σε λαθος εποχη...
Θα κρυψεις το προσωπο σου στις παλαμες σου καθως η μαχη θα εκτυλισεται ...
Γιατι ξερεις οτι δεν αντεχω να βλεπω τα δακρυα σου ...
Θα ευχεσαι οτι γινει να ειναι γρηγορο και ανωδυνο....
Αλλα καμια μαχη τετοιου ειδους δεν γινεται να ειναι ετσι...
Θα ειναι δυσκολη και επωδυνη ...

Αν νικησω θα ερθω...
Αν με αντεξεις θα μεινω...
Αν με αγαπησεις θα αναστηθω...

Ταξιδευω αποψε...
Στο πεδιο της μαχης εχουν παραταχθει τα λαθη ,τα παθη ,οι εμμονες μου και με περιμενουν ...
Ομως νιωθω πιο δυνατος και αποφασισμενος απο ποτε...
Αυτο το μαρτυριο που μοιαζει με του Προμηθεα θα τελειωσει αυτην την νυχτα....
Αλλα εσυ...
Μην φοβασαι αποψε...
Μονο πιστεψε με...
Δεν γινεται να πεθανω αποψε...
Το ξερω ...
Και η διαισθηση μου δεν μου εχει πει ποτε ψεμματα...
Ειμαι σιγουρος ...
Θα πολεμησω...
Θα ξεσκισω την σαρκα μου παλευοντας ...
Και στο τελος θα νικησω...
Και οταν θα ερθω αποκαμωμενος και ματωμενος να εισαι ετοιμη ...
Ετοιμη να καθαρισεις τις πληγες μου και να αντεξεις τα ουρλιαχτα μου κατα την διαρκεια της επουλωσης...
Και οταν ξυπνησω απο τον υπνο της αναρρωσης να εισαι διπλα μου ...
Γιατι θελω να ειναι τα ματια σου το πρωτο πραγμα που θα αντικρυσω...

Ταξιδευω αποψε...
Παω να δωσω την μαχη που τοσο καιρο αποφευγα...