Ο ποιητης...

Πριν λιγες μερες η φιλη μου η roadartist ειχε αναρτησει ενα αφιερωμα για τον Νικο Καββαδια.
Αγαπημενος ποιητης και ειδικα για εμας που εχουμε νησιωτικες ριζες και ναυτικους συγγενεις...
Αυτο της το αφιερωμα λοιπον , εκανε το μυαλο μου να ανατρεξει στην πρωτη μου επαφη με την ποιηση...
Και στον αγαπημενο μου ποιητη...
Για μενα, ο ανθρωπος που με εκανε vα αγαπησω την ποιηση ,ηταν ο Τασος Λειβαδιτης...
Η πρωτη μου επαφη μαζι του ηταν απο μια παλια φωτογραφια που ειχε βγαλει ο θειος μου μαζι με αλλους εξοριστους στον Αι-Στρατη...
Μια παλια ασπρομαυρη φωτογραφια που απεικονιζε 3 νεους εξω απο κατι σκηνες ...
Αυτο που μου εκανε εντυπωση ηταν οτι κατω απο τον καθενα ειχε ενα προσωνυμιο.
Κατω απο τον θειο μου εγραφε "ο Γιατρος" κατω απο τον διπλανο του "Ο Φασαριας" και κατω απο εναν λιποσαρκο αντρα που ηταν και ο μονος που δεν κοιτουσε τον φακο εγραφε "Ο ποιητης".
Ρωτησα τοτε τον θειο μου οτι ενταξει κατανοουσα οτι το δικο του παρατσουκλι εβγαινε απο το επαγγελμα του,των αλλων δυο ομως μια που δεν αναφεροταν σε επαγγελματα , πως ειχαν προκυψει...
Αυτος μου απαντησε οτι το φασαριας το ειχαν κολλησει στο εναν γιατι μονιμως μαλωνε και περναγε τον πιο πολυ καιρο στο πειθαρχειο απο οτι στην σκηνη του..
Και ο αλλος μου ειπε οτι απλα ηταν ποιητης ...Δεν ηταν παρατσουκλι...
"Και μαλιστα μικρε, ενας απο τους πιο σπουδαιους ποιητες που εχει βγαλει αυτη η χωρα.. "
Αμεσως σηκωθηκε πηγε στην βιβλιοθηκη και μου εδωσε ενα βιβλιο ...
"Να παρε να διαβασεις, και ελα οταν το τελειωσεις να μου πεις τις εντυπωσεις σου. "
Πηρα το βιβλιο απο τα χερια του θειου μου και την προσοχη μου τραβηξε αμεσως ο τιτλος..
"Ο διάβολος με το κηροπήγιο"...
Απο αυτον και μονο η περιεργια μου για το τι ειχε να πει αυτος ο ποιητης της φωτογραφιας ηταν μεγαλη...
Οταν πηγα σπιτι το διαβασα θυμαμαι σχεδον μονορουφι και μαγευτηκα...
Παραδοξως και παρολο το νεαρο της ηλικιας μου η ποιηση του δεν ηταν για μενα μια ακαταλαβιστικη συλλογη ομορφων λεξεων...
Καθε ενα ποιημα που διαβαζα με ακουμπαγε,με επηρεαζε και μου ηταν απολυτα κατανοητο...
Σαν να ειχα καποιον σοφο δασκαλο απεναντι μου που μου τα αφηγοταν...
Πανε σχεδον εικοσι χρονια απο εκεινη την στιγμη και ακομα οταν διαβαζω ποιηματα του νιωθω τα ιδια συναισθηματα...
Και μονο με την ποιηση αυτου του ανθρωπου το αισθανομαι αυτο...
Αν καποιος αξιζει για μενα τον τιτλο του ποιητη,τοτε αυτος ειναι ο Τασος Λειβαδιτης...
Και μια που εκανα λογο για το "Ο διαβολος με το κηροπηγιο" σας παραθετω μερικα αγαπημενα μου αποσπασματα απο αυτη την συλλογη:

..κι ύστερα ξανά μονάχος μ'ένα ωραίο παράθυρο στο χέρι, που το
είχα βρεί μες στ' όνειρο...
Σκέφτομαι, αλήθεια, γιατί όλα αυτά, αφού με πολύ λιγότερα μπορεί κανείς να χαθεί.

Δώσε, λοιπόν, Kύριε, σε κάθε βιβλίο να υπάρχει μια σελίδα σκισμένη...


..." θα το βρείς, του λέω, αλλά ύστερα τί θα κάνεις! "


...ώ χρόνε, γέρο-υφαντή, άφησε μιά καλή ιστορία για το τέλος.


Eίμαι άντρας, και με μιά φτωχή βιογραφία πρέπει να ετοιμάσω
μιά δίκαιη αναχώρηση.

Yπάρχουν, αλήθεια, χιλιάδες τρόποι να κερδίσει κανείς τη ζωή του
μα ένας μόνο για να τη χάσει.


...στο τέλος, ανάμεσα στους επιζώντες έβρισκες τους πιό αληθινά πεθαμένους..

Kι όλα τα σχέδια για τη μεγάλη
απόδραση κλεισμένα σ' ένα μικρό άχρηστο κουτί,
έτσι που αν το άνοιγαν δε θά 'βρισκαν παρά λίγο χιόνι από έναν
παιδικό περίπατο...


...ή να πονέσω τόσο πολύ που ο Θεός να υπάρξει...


...κάθε φορά που κάποιος μπαίνει στη ζωή σου,
είναι σαν να σου παίρνει μια βελόνα γραμμοφώνου, ώσπου, τελικά,
πρέπει να τραγουδήσεις μόνος σου...


Συλλογιέμαι, αλήθεια, πως άν είχα μια αιωνιότητα στη διάθεσή μου
θ' αποτελείωνα, ίσως, αυτό το ταξίδι απ' την πόρτα μου ώς τ' αντικρινό περίπτερο... ...ώσπου ένα μικρό τυχαίο άστρο μου 'παιρνε και το τελευταίο επιχείρημα
πως δεν είναι ωραίος ο κόσμος!


...δεν έμεναν παρά τα λιγοστά φανάρια με το κίτρινο φως
κι η νοσταλγία ενός κόσμου έξω απ' τον κόσμο.


...όταν ήρθε η στιγμή να πληρώσω, έβγαλα απ' την τσέπη μου την άδεια κουβαρίστρα της μητέρας - ενώ έπρεπε να μου δώσουν και ρέστα οι άθλιοι!


...η εξέγερση έριχνε πάνω απ' την πόλη μιά σκάλα, σαν την προσευχή...


Eίμαι, λοιπόν, ξεγραμμένος
σαν το θαύμα που κάνει ακόμα πιό αβέβαιη τη ζωή...


...σαν τους φτωχούς συγγενείς που τους αφήνεις να σε κλέβουν,
για να νιώθεις πιό πλούσιος...


...αφού όλα όσα ζούμε απλώς περνούν
και μόνο αργότερα θα γίνουν μέσα μας.


...αφού η ομορφιά είναι το πιό συλλογισμένο απ' τα πένθη μας...


...κι ο οίκτος έχει ξύλινο πόδι κι ακούγεται...


...κι ο Bλαδίμηρος Iλιτς έκανε τον πεθαμένο για να μη συναντήσει το βλέμμα μου...



Υ.Γ. Σε ευχαριστω ποιητη... για το νοημα στις νυχτες...και τα τοσα μαθηματα ζωης.....