Ιδιαζόντως...

Αγαπάω πολύ τους στίχους των τραγουδιών ...
Αδυνατώ να ακούσω ενα τραγούδι αν δεν μου αρέσει η δεν μου λέει κάτι ο στίχος του...
Είναι και αυτή μια απο τις αρκετές παραξενιές μου....
Είχα ανά καιρούς πολλές φόρες ψάξει να βρω πιο τραγούδι με περιγράφει καλύτερα σαν άνθρωπο ...
Πολλές φόρες το έψαξα με ελπίδα σε ιδιαίτερα στιχάκια ποιητών αλλα δυστυχώς πάντα κάτι έλειπε...
Θύμωνα που δεν έβρισκα τον αντικατοπτρισμό μου στα μεγάλα ...
Άλλα ευτυχώς για μένα δεν τον έβρισκα ούτε και στα μικρά...
Σκέφτηκα τοτε οτι ίσως άπλα εχω μια στρεβλή εικόνα για τον εαυτό μου που δεν ανταποκρίνεται σε καμιά πραγματικότητα και γιαυτό δεν εχει αποτυπωθεί από κανένα στιχουργό...
Ετσι και αλλιώς πάντα μια κατάρα και μια τάση απομόνωσης την ένιωθα πάντα να στριφογυρνάει πάνω απο το κεφάλι μου...
Γιατι σε αυτο τον τομέα να ειναι διαφορετικά;
Μέχρι που μια μέρα άκουσα αυτο το τραγούδι...
Ηταν σαν κάποιος να με περιέγραφε και μάλιστα με εναν ιδιαίτερα σαρκαστικό τρόπο...
Τον τροπο που μου αρέσει δηλαδη...
Η έκπληξη μου έγινε ακόμα πιο μεγάλη όταν κατάλαβα οτι ο στιχουργός που με περιέγραφε με τόσο εύστοχο τρόπο ηταν η Ελένη Ραντου...
Ιδιαζόντως τελικά...
Αυτό ήταν είναι και θα είναι το τραγούδι που περιγράφει καλύτερα την ψυχοσύνθεση μου...
Τώρα που ξερετε το μικρο αυτο μυστικό ελπίζω να μην με κακοχαρακτηρισετε η αλλάξει η γνώμη σας για μένα ... :)
Είμαι βέβαιος όμως οτι ολοι σας έχετε ενα τραγούδι που αισθάνεστε ότι είναι σαν να γράφτηκε για εσας ...
Για πείτε το να το μάθουμε και εμείς...


Ιδιαζόντως...


Ιδιαζόντως ευφυής και τρυφερός σαν εραστής
στα λάθη πάντα συνεπής, ο πιο καλός ο μαθητής.

Κοινωνικά διαπρεπής, στον πειρασμό επιρρεπής
με σιγουριά ανασφαλής, ένας νορμάλ σχιζοφρενής.
Ιδιαζόντως ευφυής και μανιώδης στοχαστής
μιας υψηλής αισθητικής, Πειραϊκής-Πατραϊκής.
Βαθύτατα εσωστρεφής, γεμάτος ίχνη ενοχής
μες στην χαρά μου δυστυχής, κομπλεξικός εκ γενετής.

Γι' αυτό και εσύ παράτα με, κολύμπα να σωθείς
παίξε σε κάτι σίγουρο, να αποκατασταθείς.

Γι' αυτό και εσύ παράτα με, κολύμπα να σωθώ
γιατί είμαι είδος σπάνιο, μην εξαφανιστώ.

Ιδιαζόντως ευφυής, κι ιδεολόγος παρακμής
περήφανα εγωιστής, στο κάτω-κάτω της γραφής
ιδιαζόντως ευφυής και εραστής περιωπής
με επιδόσεις αντοχής, άντε μετά ν' αντισταθείς.

Ιδιαζόντως ευφυής, μάλλον σπουδαίος γόνος.
Ιδιαζόντως πληκτικός, ιδιαζόντως μόνος.

Στίχοι: Ελένη Ράντου
Μουσική: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Νεραιδοχορος...

Η ώρα ήταν και πάλι περασμένη...
Τύλιξα τον εαυτό μου για άλλη μια φορά στα ζεστά σκεπάσματα και προσπάθησα να κοιμηθώ...
Πάλεψα ξανά ώρες με τις παρανοϊκές σκέψεις του μυαλού μου και ο δαίμονας της νύχτας έφτασε για άλλη μια φορά ασθμαίνοντας στο κατώφλι μου...
Προσπαθώντας και αυτή την νύχτα να τρυπώσει στο μόνο μέρος που αισθάνομαι καλά και νιώθω ασφαλής...
Στην ονειροχωρα...
Κάποια στιγμή τα μάτια κλείνουν και ο πολυπόθητος ύπνος έρχεται...
Ο καμβάς του μυαλού μου καθαρίζει και γίνεται ένα μαύρο φόντο...
Που περιμένει από μένα να το ζωγραφίσω...
Το πινέλο του μυαλού ξεκινά και ξυπνάω μέσα σε ένα καταπράσινο λιβάδι...
Δεξιά μου υπάρχει παρατημένο ξύλινο κάρο που επάνω του αφθονούν αναρριχώμενα γκριζομπλε λουλούδια...
Αριστερά μια γιγαντιαία ιτιά ρίχνει απλόχερα την σκιά της στο μικρο δρομάκι ανάμεσα σε απόλυτα καθετοποιημένα αμπέλια που απο το βάρος των σταφυλιών γέρνουν προς το έδαφος σαν να μου υποκλίνονται...
Ο πινάκας του μυαλού μου τώρα είναι γεμάτος και αρμονικός...
Τίποτα δεν υπάρχει μέσα του χωρίς την θέληση μου.
Ακόμα και η μικρή πασχαλίτσα επάνω στα πεσμένα φύλλα είναι δικό μου δημιούργημα...
Στο τέλος του δρομου υπάρχει ενα μικρο ρυάκι και απο πάνω του ένας πορτοκαλί ηλιος...
Ένας ήλιος που πέφτει επάνω στα φτερά των νεράιδων που χορεύουν στην όχθη του...
Διαλέγω ενα μεγάλο κρύο βράχο για να είναι η θέση μου σε αυτή την ιδιότυπη παράσταση...
Κοιτάζω τις νεράιδες που χορεύουν μπροστά στα μάτια μου εκστασιασμένος...
στα ματι τους υπάρχει μια παράξενη λάμψη και σε κάθε ανοιγοκλειμα των βλεφάρων τους θαρρείς πως γεμίζει ο αέρας χρυσόσκονη....
Τραγουδάνε ενα τραγούδι που δεν καταλαβαίνω σε σιγανό τόνο,λες και δεν θέλουν να ξυπνήσουν την κοιμωμένη φυση...
Η κίνηση τους κανει τα μικρά χορταράκια να ορθώνονται σαν να ριγούν και νομίζεις οτι αρχίζουν και αυτα να κουνιούνται στο ρυθμο λες και θελουν να συμμετάσχουν στην διασκέδαση των μαγικών πλασμάτων...
Απο το πουθενά αρχίζει να χαϊδεύει τα αυτιά μου μια αργή μελωδία αυλού,ο ήλιος δυναμώνει το φως του και το ρίχνει απλόχερα επάνω στο πράσινο δίνοντας του ενα τόνο χρυσού...
Το τραγούδι σιγα σιγα δυναμώνει,οι νεράιδες χορεύουν ολο και πιο γρήγορα και μια μικρη πεταλούδα μου ψιθυρίζει στο αυτί οτι ανάμεσα τους βρίσκεται και η δικη μου νεράιδα...
Το σώμα μου τωρα αρχίζει και τρέμει λιγο απο άγνωστη αιτία...
Ισως απο το κρύο,ισως απο την συγκίνηση,δεν ξερω...
Σκέφτομαι οτι θα μπορούσα να μείνω εδω για πάντα...
Ξαφνικά διαπιστώνω ότι μπορώ να κατανοήσω τα λογια και το κρυφό νόημα του τραγουδιού...
Σηκώνομαι τρεχω στην μικρή λίμνη και κοιτάζω το πρόσωπο μου που καθρεπτίζεται στα κρυσταλλένια νερά...
Το δέρμα μου αλλαζει και παίρνει ενα λαμπερά χλωμό χρώμα,τα μάτια μου αρχίζουν και μοιάζουν ολο και πιο πολύ με αυτά της νεράιδας μου...
Μεγάλα και με σπινθήρες απο κόκκινο χρώμα στο ενδιάμεσο...
Φαίνομαι τόσο ξεκούραστος και τα αυτιά μου αρχίζουν να βγάζουν μυτερές άκρες....
Το τραγούδι ολοένα και δυναμώνει...

Μαζί για να σαι άνθρωπε με πλάσμα μαγικό
Θα πρέπει να σε αλλάξουμε ,να γίνεις ξωτικό...
Και αν είναι η αγάπη σου για κείνη αρκετή
Δυσάρεστη δεν θα την βρεις αυτή την αλλαγή...

Αυτό ήταν...
Μεταλλασσόμουν ,γινόμουν ξωτικό...
Θα ζούσα για πάντα εδώ..
Καθόλου δεν με πείραζε...
Μου φτάνει που θα ειμαι με την νεράιδα μου και θα χορεύω μαζι της συνεχεια...
"Οχι ποιητή μου "ακούστηκε η φωνη της νεράιδας μου"δεν μπορω να σε αφήσω να το κανεις αυτο"
Η μετάλλαξη σταματά καθως η νεράιδα μου ξεκόβει απο τις υπόλοιπες και με πλησιάζει...
"Γιατί;"την ρωτάω"δεν με νοιάζει"....
"Το ξέρω καλέ μου και νιώθω απέραντη χαρά για αυτό,άλλα εγώ αγάπησα ενα θνητό ποιητή και έτσι θέλω να παραμείνεις"
Πριν προλάβω να απαντήσω τα χειλη της κλείνουν το στόμα μου και παραδομένος στην μαγεία του φιλιού της ξυπνάω..
Πάλι πίσω στον κόσμο των θνητών,εκεί που με θέλει η νεράιδα μου...
Πάλι πίσω σε ένα κόσμο που έχει μάθει σκοτώνει τα παραμύθια για να ζήσει...

Παραμύθια της Οκάς...

Στάθηκε στη μέση της αυτοσχέδιας σκηνής και υποκλίθηκε...
Ένα ελαφρύ μειδίαμα σχηματίστηκε στα χείλη του για λίγο και αμέσως μετά άρχισε να μιλάει....
Οι λέξεις έπεφταν από το στόμα στα χέρια του και αυτός με επιδέξιες κινήσεις εμπείρου γλύπτη τις σκάλιζε δημιουργώντας την αρχή ενός πανέμορφου γλυπτού...
Παίρνει ένα μικρο κομμάτι και το ενώνει με ένα μεγαλύτερο και αυτό το παράταιρο και πολλές φόρες επικίνδυνο ταίριασμα κάνει το παραμύθι του να εκτυλίσσεται....
Μπροστά του το κοινό μαγεμένο κρατάει μια ησυχία προσμονής...
Αυτός πυρετωδώς συγκεντρώνει την σιωπή και την υφαίνει δεξιοτεχνικά ετσι ώστε όταν αποφασίσει να την σπάσει αυτή να χαρίσει έντονα συναισθήματα έκπληξης και χαράς...
Για να φτιαχτεί όμως ένα παραμύθι χρειάζονται πιο πολλά απο τον λόγο και την σιωπή...
Παίρνει ενα δάκρυ απο τα μάτια μιας νεαρής χήρας και την λάμψη απο τα μάτια του πιο χαρισματικού νέου που υπάρχει στο χώρο...
Τα ενώνει και όλοι μένουν άφωνοι καθώς από αυτό παράξενο ανόμοιο πάντρεμα δημιουργείται το αστείο κομμάτι του παραμυθιού...
Η φωνή του τώρα τρέμει απο την ένταση,παραδομένος στην πλοκή που ο ίδιος δημιουργεί μιλάει ποτε πιο γρήγορα και πότε πιο κοφτά και αργά...
Στα χέρια του τώρα μπορείς να δεις οτι τα παραμύθι αρχίζει και παίρνει ολο και πιο ευκρινή μορφή...
Του λείπει μόνο το σημαντικό υλικό που θα το οδηγήσει στην κορύφωση...
Ενα υλικό που το έχουν μέσα όλα τα παραμύθια του κόσμου...
Και το υλικό αυτο το λένε αγάπη...
Κοιτάζει στο πλήθος και διαλέγει να την συλλέξει απο δυο ενώσεις....
Από το σφίξιμο του αντίχειρα μιας μάνας απο το μωρό της και απο το κράτημα των χεριών ενος τυφλού ζευγαριού...
Άδολη και ατόφια μορφή αγάπης...
Αγάπη του παραμυθιού...
Μέτα απο αυτό το παραμύθι τώρα φτάνει προς το τέλος του...
Στο κοινό τα κεφάλια γερνούν και αγγίζουν τρυφερά το ενα το αλλο και μικροί αναστεναγμοί ηλεκτρίζουν την ατμοσφαίρα...
Για σήμερα η ιστορία σταμάτα άλλα δεν τελειώνει...
Γιατι το παραμύθι δεν εχει αρχή και φυσικά δεν εχει τέλος ...
Και ο παραμυθάς αυτό το ξέρει...
Ετσι δίνει ένα πρόσκαιρο τέλος και ανανεώνει την συνάντηση με το κοινό του...
Ξέρει ότι ακούραστα από την άλλη μέρα κιόλας θα συνεχίσει να υφαίνει ιστορίες με τον δικό του παράξενο και μοναδικό τρόπο...
Νιώθοντας πάντα την ίδια έντονη συγκίνηση και τα ίδια έντονα συναισθήματα κάθε φόρα που αποκαλύπτει ένα καινούργιο κόσμο σε έκπληκτα μάτια...
Αυτη είναι η τροφή του...
Αυτη είναι η αμοιβή του...
Η αυλαία πέφτει για απόψε και αυτός ευχαριστημένος χάνεται για μια ακόμα φόρα από τα μάτια του κόσμου τραγουδώντας ένα γνώριμο για όσους τον ξέρουν τραγούδι...
Αύριο πάλι...




Παραμύθια της Οκάς

Σε λόγια πάλι θα χαθώ φτιασιδωμένα
Σαν από κείνα που πουλώ στην αγορά
Λόγια που ξέρω πως δεν νοιάζουνε κανένα
Και 'γω τα γράφω να περάσει η βραδιά

Κάτι τραγούδια για παράξενες αγάπες
Που επιζούν μόνο στα βάθη του μυαλού
Για όλες εκείνες τις μικρές μου αυταπάτες
Που κάθε νύχτα μου στοιχειώνουνε το νου

Τι με κοιτάς;
Τι με ρωτάς;
Ποιες αλήθειες να μάθεις ζητάς;
Τι με κοιτάς;
Τι με ρωτάς;
Παραμύθια πουλώ της οκάς

Μα τώρα άκου της σιωπής την μελωδία
Ξέρω θα φύγεις πριν χαράξει η αυγή
Τα λόγια τώρα πια δεν έχουν σημασία
Όσα κι αν πω θα τα ξεχάσεις το πρωί

Μια μελωδία που την σκάρωσα για σένα
Που 'χεις προλάβει τρεις φορές να μ' αρνηθείς
Κι ένας αγέρας που φυσάει λυπημένα
Μου ψιθυρίζει πως κι απόψε δεν θα ρθεις

-Μιλτιάδης Πασχαλίδης-

Σακάτης αρλεκίνος...

Αυτή η νύχτα έπρεπε να είναι απρόσωπη...
Σκοτεινή,σιωπηλή και άδεια...
Όμως δεν είναι...
Από κάποιες ξεχασμένες ανοιχτές χαραμάδες μπαινουν απρόσκλητα πρόσωπα,ήχοι,ευωδιές,λέξεις...
Γέμισε και παλι αυτο το δωμάτιο με αναπάντεχους επισκέπτες...
Παλιά σάστιζα και φοβόμουν οταν γινοταν αυτο...
Τωρα το συνήθισα...
Και σιγά σιγά κατάφερα να παρατηρώ τους απρόσκλητους καλεσμένους...
Πρωτα κοιτάζω τα πρόσωπα...
Και μου μοιάζουν οικία,αγαπημένα,ξεχασμένα...
Το καθένα εχει διαφορετική έκφραση...
Αλλο μου χαμογελάει ,αλλο με κοιτάει στοργικά,άλλο με κοιτάει με θυμό ,άλλο με περιφρόνηση...
Και υπάρχουν και κάνα δυο που κλαίνε...
Φαίνεται ειναι ανάλογα με το τι κομμάτι της ψυχής μου τους χάρισα στο παρελθόν...
Κατι μου λενε αλλα δεν μπορώ να ακούσω ...
Δεν μπορω να καταλάβω...
Λες και δεν μιλανε την ιδια γλωσσά με μενα...
Προσπαθω να πω στα πρόσωπα που στεναχώρησα συγγνώμη αλλα δεν μπορώ να αρθρώσω λεξη...
Λες και ενα αόρατο φίμωτρο μου κλείνει το στόμα...
Πείσμωσα και για να μην τα βλέπω έβαλα εκεινα τα σκούρα γυαλιά ...
Ξέρεις εκείνα που μεσα τους μπορείς να δεις ολου του κοσμου τις οφθαλμαπάτες...
Aλλα μολις φοράω τα γυαλια αρχίζουν να οξύνονται η ακοή και η όσφρηση μου...
Δεν βλέπω πια τα πρόσωπα αλλα τα ακούω...
Συζητήσεις ,τσακωμοί,γέλια ερωτικές κραυγές καλύπτουν το χωρο και γίνονται ολοένα και πιο δυνατές...
Πλέκονται μεταξυ τους τοσο όμορφα, τοσο αρμονικά και συνθέτουν μια παράξενης ομορφιάς μελωδία...
Και μαζι με την μελωδία το δωμάτιο πλημμυρίζει απο μυρωδιά νοτισμένου απο βροχή χώματος...
Αυτη την μυρωδιά που λατρεύω και ο συνδυασμός της με την παράξενη μελωδία των ηχων μου δημιουργεί μια διάθεση για χορο...
Δεν θελω να χορεύω...
Εχω να το κανω χρόνια...
Αλλα σαν υπνωτισμένος σηκώθηκα πήρα τις ψευδαισθήσεις μου απο το χερι και χόρεψα το πιο ομορφο βαλς της ζωης μου...
Ετσι και αλλιως το πρωι αυτες θα είναι νεκρές και εγω θα ειμαι και παλι ο ιδιος...
Καποια στιγμη η μουσικη χάνεται,τα σκούρα γυαλιά σπανε στο πάτωμα και στην ατμόσφαιρα επανέρχεται το τεχνητό αρωμα του μηχανικού αποσμητικού...
Τα ματια μου ξανανοιγουν για το φινάλε...
Σειρά παίρνουν οι λεξεις ...
Παντα απο ολα πιο πολυ με φοβιζουν οι λεξεις...
Γιατι χορεύουν μπροστα στα κουρασμένα ματια μου και με ζαλίζουν...
Γιατι μπαινουν η μια πισω απο την αλλη και σχηματίζουν φράσεις..
Γιατί αυτές οι φράσεις φανερώνουν σκέψεις...
Σκέψεις που έχω κάνει και ακόμη δεν εχουν ειπωθεί...
Αυτή η νύχτα έπρεπε να είναι απρόσωπη...
Σκοτεινή,σιωπηλή και άδεια...
Όμως δεν είναι...
Ύστερα το δωμάτιο αδειάζει...
Το ίδιο απότομα όσο είχε γεμίσει...
Εξαντλημένος σηκώνω το βλέμμα μου και κοιτάζω την κούκλα που κρέμεται στον τοίχο απέναντι μου...
Αιωρείται στον αέρα σαν κουτσός αυτόχειρας μιας και του λείπει το ένα πόδι...
Του το είχα σπάσει θυμάμαι μικρός για να ξορκίσω το φόβο που μου δημιουργούσε...
Πάντα με τρομάζει η όψη αυτού του σακάτη αρλεκίνου...
Λες και μέσα στα μάτια του βλέπω τον κρυμμένο μου εαυτό...


Υ.Γ.Στιγμές σαν σ'αγαπώ μην μου θυμώνεις...Συγγνώμη....

The sparrow and the poet...

Άρχισε να πετάει...
Του άρεσε πάντα να πετάει αυτή την ώρα της νύχτας...
Ξεκίναγε απο ψηλά και ύστερα πέταγε όλο και πιο χαμηλά...
Λες και ο ουρανός ηταν η προσωπική του σκηνή που καθε νύχτα το περίμενε για να δωσει μια ακόμα παράσταση...
Ετσι και σήμερα...
Μονό που σημερα παραδόξως απουσίαζαν τα αστέρια,αυτοι οι μόνιμοι θεατές του...
Θα πρεπει να έφταιγε η ομίχλη της νύχτας που δημιουργούσε ενα σύννεφο σαν τεράστιο χερι...
Και αυτο το χέρι ηταν που του έκρυβε την θεα των αστεριών...
¨Δεν πειράζει"σκέφτηκε "άλλωστε με εχουν δει τοσες φόρες"...
Πριν προλαβει να ολοκληρώσει την σκεψη του μεσα απο την ομιχλη ξεχύθηκε μια μια μεγαλη μαύρη φιγούρα...
Το σπουργίτι εβγαλε ενα τιτίβισμα πονου καθως τα δυο γαμψά νυχια χώθηκαν στα μικροσκοπικα φτερα του και τα εσκισαν...
Ηταν ενα απο τα γερακια της νυχτας...
Μια συμμορία απο αιμοβόρα πουλια που καραδοκούσαν για να πετυχουν το σπουργίτι σε στιγμη αδυναμίας...
Όμορφοι φονιάδες σε μια δολοφονική αναμονή...
Το σπουργίτι σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σωθεί έκανε μια απότομη κίνηση και τίναξε με οση δύναμη του ειχε μεινει τα φτερα του...
Σαν απο θαύμα αυτη του η κίνηση το απαγκίστρωσε από τα νυχιά του αρπακτικού...
Άρχισε να πέφτει...
Τα πληγωμένα φτερά του ηταν ανήμπορα να σταματήσουν αυτη την απότομη πτώση...
Σε λιγα δευτερόλεπτα βρισκόταν στο εδαφος ...Μπροστά στα ποδια του ποιητή...
Αυτος έσκυψε το εβαλε μεσα στις παλαμες του και του ειπε τρυφερά...
"Κακόμοιρο πουλάκι,κάποιος σε πλήγωσε άσχημα,μην ανησυχείς όμως είσαι ασφαλής τώρα,όλα θα πάνε καλά"
Το σπουργίτι άνοιξε τα ματια και με έκπληξη συνειδητοποίησε οτι μπορούσε να καταλάβει τι του έλεγε αυτός ο άντρας...
"Σε ευχαριστώ παράξενε και ευγενικέ ξένε.."τιτίβισε με την λιγοστή του δύναμη για απάντηση...
"Αλήθεια ποιο διεστραμμένο μυαλό θα μπορούσε να πληγώσει ενα τόσο εύθραυστο και όμορφο πλασματακι σαν εσενα;"
"Υπάρχουν πολλά τέτοια μυαλά ξένε μου,και στα χεριά σου κρατάς την απόδειξη''
"Όλα θα πάνε καλά"επανέλαβε ο αντρας' Να μην φοβάσαι τίποτα"

Ο ποιητής από εκείνη την στιγμή φρόντιζε το σπουργίτι μέρα-νύχτα...
Μόλις οι πληγωμένες του φτερούγες θεραπεύθηκαν εκείνος το πηγε στο σημείο που το είχε βρει και του ειπε
¨"Είσαι πλέον καλά, πρέπει να φύγεις ..."
Το σπουργίτι τον κοίταξε αμήχανα για μια στιγμή,μετά του ειπε
"Δεν με θέλεις; μπορώ να μείνω εδώ μαζί σου"
'Ασφαλώς και σε θέλω εδω , άλλα πρέπει να εχεις την ελευθερία σου και να έρθεις πάλι εδώ μόνο σου και οχι επειδή πρέπει άλλα γιατί θα το θέλεις¨
'Θα έρθω" ειπε το σπουργίτι 'Να με περιμένεις..΄"
'Το ξέρω, να προσεχείς"ειπε ο ποιητής και χαμογέλασε καθώς το σπουργίτι πέταγε ξανά προς τον ουρανό μετά από τόσες μέρες...
Στο διπλά δεντρό καθόταν μια κίσσα και παρακολουθούσε την στιχομυθία ανάμεσα στον άντρα και το πτηνό...
"Καλά νεαρέ μου είσαι αφελής.."ειπε στο ποιητή
"Και γιατί παρακαλώ;'Ρώτησε ο ποιητής που είχε ακόμα στο στόμα του σχηματισμένο το χαμόγελο απο την εικόνα του σπουργιτιού του να ξαναπεταει..
Πιστεύεις ότι θα ξαναγυρίσει;Στο λεω και να το θυμάσαι μόλις θα αγγίξει το πρώτο σύννεφο θα σε έχει ξεχάσει...Και μετά, θα το καταβροχθίσει κάποιο άλλο γεράκι της νύχτας και εσύ θα περιμένεις εδώ άδικα'
"Ώστε έτσι ε;'Αποκρίθηκε ο άντρας 'Άκου λοιπον μικρή μου κίσσα...Αν πιστεύεις οτι κάποια στιγμή ο ήλιος θα γίνει μαύρος και οτι αυτό το σπουργίτι θα σταματήσει να θυμάται επειδή πετάει αυτη την στιγμή μετα απο τόσο καιρό κόντρα στον ανεμο σε διαβεβαιώνω οτι κάνεις λάθος...Υπάρχουν πολλά ακόμα που πρέπει να ξέρεις πέρα απο την δικιά σου ζήλια και την κοντόφθαλμη λογική..'
Σταμάτησε μήπως η κίσσα ήθελε να πει κάτι αλλα αυτή τον κοίταζε σαν κέρινη κούκλα...
'Yπάρχουν πράγματα που δεν χρειάζονται αποδείξεις...Άπλα τα γνωρίζεις ...'
"Όπως;' ψέλλισε η κισσα
"Όπως οτι όλα τα πετούμενα του κόσμου μισούν το κρύο...
Όπως οτι ολα τα αστέρια και οι ήλιοι γεννήθηκαν για να λάμπουν...
Όπως οτι ολες οι καρδιές κάποια στιγμή σπάνε σιωπηλά στο σκοτάδι της νύχτας...
Όπως οτι άσχετα με το πόσο όμορφα τοπία θα συναντήσει αυτό το σπουργίτι δεν θα με ξεχάσει και θα γυρίσει..
Κατάλαβες;"
"Κατάλαβα' απάντησε η κίσσα ..."'Υπάρχουν πράγματα που δεν χρειάζονται αποδείξεις...Απλα τα γνωρίζεις ...'

Παράξενη σιωπή...

Είναι μερικές σιωπές μου που'ναι παράξενες...
Που κανείς δεν μπορεί να τις κατανοήσει και να τις αντέξει...
Και ας μην κρατάνε πολύ...
Τις ώρες εκείνες όλα οδηγούν στην θάλασσα..
Κάθομαι αντίκρυ της με τις ώρες και παρακολουθώ τον αγώνα που κάνουν τα κύματα της για να ξεψυχήσουν στην ακτή...
Είναι ώρες που παρακαλάω να θεριέψουν και να με σκεπάσουν...
Να παγώσουν κάθε μου κύτταρο και με την ορμή τους να καθαρίσουν την μνήμη μου...
"Η μνήμη δεν βοηθά"μου είχε πει κάποια μέρα ο σοφός"μονάχα σε ματώνει"...
Αν την αλήθεια μου έχει πει πόσο θα πονέσει άραγε όταν σμίξει η πληγή με το αλμυρό θαλασσινό νερό;
Θα αντέξω άραγε;

Eιναι μερικές σιωπές μου που'ναι παράξενες...
Που χαράζουν σαν το πιο τέλειο διαμάντι που υπάρχει σε κάθε γυναικείο πόθο τον καθρέφτη της στιγμής ...
Που μπορούν να πάρουν τα γέλια και τις ανάσες και να τα μετατρέψουν σε αύρα...
Για να τα στείλουν δώρο σε όποιον τα έχει στερηθεί...
"Τι μπορείς να χαρίσεις ;" με είχες ρωτήσει μια νύχτα που η ανάσα μου δεν έφτανε για να αναπνεύσουμε και οι δυο...
"Στο ορκίζομαι ότι μπορώ να χαρίσω ο,τι μου έχει δοθεί, φτάνει να μπορώ να έρχομαι εδώ και να νιώθω το κύμα να καθαρίζει τον πόνο" σου απάντησα...
"Δεν φοβάσαι μήπως έρθει μια στιγμή που θα αδειασεις;"
"Όχι,κάνεις δεν αδειάζει όταν μοιράζεται,αδειάζει όταν κρατάει.. "
"Είσαι ένας παράξενος άνθρωπος"
"Το ξέρω..."

Eιναι μερικές σιωπές μου που'ναι παράξενες...
Που μπορούν να σε ταξιδέψουν πέρα και απο αυτόν τον όμορφο ορίζοντα...
Εκεί που κρύβονται τα ονειρατα και όλου του κόσμου τα παραμύθια...
Εκει που το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας γίνονται ενα...
Εκει που μια ουράνια φήμη λέει ότι βρίσκεται ο παράδεισος...
Eιναι μερικές σιωπές μου που'ναι παράξενες...
Που σε κάνουν να απορείς...
Που σε κάνουν να με φοβάσαι...
Που σε κάνουν να με μισείς...
Που σε κάνουν να με αγαπάς....

"Πάλι δεν σε καταλαβαίνω"
"Δεν πειράζει μικρή μου,όλα θα γίνουν στην ώρα τους..."
"Μα τι είδους άνθρωπος είσαι τελικά;"
"Πως να στο πω που δεν μπορώ και εγώ καλά καλά να το εξηγήσω"
"Πες το μου με οποιες λέξεις σου βγαίνει και θα προσπαθήσω να καταλάβω..."
"Ωραία...Λοιπόν, υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο...Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο...Και υπάρχει και μια χούφτα ανθρώπων τρελων σαν έμενα που προσπαθούν να καταλάβουν ποιος στο διάολο ήπιε το νερό..."