Ο φόβος της πριγκίπισσας...

"Ιανέ μου την φοβάμαι την νύχτα..."είπε η όμορφη πριγκίπισσα σπάζοντας την σιωπή...
Εγώ χαμογέλασα, χάιδεψα κατευναστικά τα υπέροχα μακριά μαλλιά της και της απάντησα...
"Λοιπόν μικρή μου θα σου πω ένα μυστικό τρόπο για να κρατάς τον φόβο σου μακριά,αλλά για να στο πω πρέπει να πάμε στο κατάλληλο μέρος..."
Έτσι την πήρα από το χέρι και την οδήγησα στην κοντινή ακτή...
Γιατί για πεις ένα όμορφο παραμύθι η για να ξορκίσεις ένα φόβο πρέπει να υπάρχει κοντά σου η θάλασσα...
Καθίσαμε στην άμμο,ο ένας απέναντι από τον άλλο, και άρχισα να της διηγούμαι ένα παραμύθι για ένα κόσμο που ζούσε μόνο την νύχτα...
Ένα παραμύθι που οι ραψωδοί όλων των εποχών είχαν ξεχάσει...
Έκλεισα την διήγηση λέγοντας της...
"Τώρα γλυκιά μου όταν θα έρχεται η νύχτα και ο φόβος σου,εσύ θα ανοίγεις αυτή την ξύλινη πόρτα και θα βρίσκεσαι στον Νυχτόκοσμο που ο φόβος δεν υπάρχει...και είναι ένας κόσμος που αν εχεις χρόνο και όρεξη θα περιμένει με χαρά να τον εξερευνήσεις..."
Η πριγκίπισσα με κοίταξε επίμονα στα μάτια ψάχνοντας να βρει μέσα τους την αμφιβολία...
Τα δικά της μάτια έλαμπαν και είχαν μια λάμψη ανικανοποίητου,σαν να υπήρχε κάτι ακόμα που θα έπρεπε να της παρέχω...
"Ιανέ μου μήπως μου λες ψέματα για να με καθησυχάσεις;"
Φυσικά και το αρνήθηκα...
Με την εξιστόρηση του παραμυθιού όμως η ώρα είχε περάσει και συνειδητοποίησα ότι ξεκίναγε η νύχτα..
"Νυχτώνει..."φώναξε φοβισμένη η μικρή πριγκίπισσα και κόλλησε επάνω μου...
Κατάλαβα ότι ήταν η ώρα να έρθει αντιμέτωπη με τον φόβο της....
"Ηρέμησε"της είπα απαλά"Είναι όλα εντάξει...Είμαι εδώ, σε κρατάω και κοίταξε..."
Το βλέμμα της σηκώθηκε δειλά και κοίταξε εκεί που της έδειχνα...
"Έχουμε το φεγγάρι γεμάτο φως, και έχουμε και αυτά τα αστέρια, που μπορεί να είναι τόσο μικρά αλλά είναι τόσο λαμπερά,και όσο τα έχουμε αυτά , δεν αφήνουν το απόλυτο σκοτάδι να κυριαρχήσει..."
Ένα αχνό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο της...
Άδραξα την ευκαιρία και άρχισα να της μιλώ για τον κόσμο του φεγγαριού...
"Κάθε βράδυ που ο ήλιος φευγει ,οι άνθρωποι κρύβονται στις ντροπές τους ...Βλέπεις μεγαλώνουν οι φόβοι που ακόμα και η νύχτα δεν μπορεί να τους κρύψει...Γιατί όλοι έχουν κάτι να φοβούνται...Αλλά στο φεγγάρι που κυβερνά την νύχτα δεν αρεσει ο φόβος και δεν τον θέλει...Έτσι συνωμοτεί με τα αστέρια και εκείνα φορτώνονται όνειρά και κατεβαίνουν και τα ψιθυρίζουν στις ευαίσθητες ψυχές σαν την δικιά σου,έτσι ώστε να ξεχνάνε τον φόβο...Έτσι όμορφη μου πριγκίπισσα όταν πέφτει η νύχτα μην κλαις...Μην φοβάσαι...Ξάπλωσε και κοιμήσου ήρεμη...Σκέψου τα αστέρια και το φεγγάρι..Σκέψου τα όμορφα όνειρα που θα σου στείλουν...Σκέψου ότι αν δεν υπήρχε η νύχτα δεν θα υπήρχαν και αυτά..."
Η ιστορία μου τελείωσε...
Η όμορφη πριγκίπισσα είχε ήδη κοιμηθεί με ένα χαμόγελο στην αγκαλιά μου...
Και ο φόβος της είχε πια ξεχαστεί...