Aκόμα κόκκινα...‏

Μίλησε μου απόψε...
Άνοιξε αυτά τα υπέροχα κόκκινα χείλη σου και πες μου τι σκέφτεσαι ...
Δείξε μου τις μαγικές χώρες που ταξιδεύει το μυαλό σου...
Εχω ανάγκη να μάθω...
Εχω ανάγκη να ξέρω...
Για να μπορέσω να κατανοήσω τι είναι ακριβώς αυτό που με συναρπάζει επάνω σου...
Που με αφηνει ξέπνοο εδώ να σε καρτερώ...
Που με κάνει ικανό να μπορώ να βρω την έξοδο από τον κάθε λαβύρινθο που σαδιστικά μας τοποθετεί η κάθε σου επιλογή...

Τραγούδησε μου απόψε...
Κάλυψε με τη μελωδία της φωνής σου τον ήχο που βγαίνει από αυτή την βραχνή φυσαρμόνικα...
Άλλαξε το ρυθμό από αυτό το θλιμμένο μουσικό θέμα...
Ίσως να είναι τώρα η ποτέ..
Ίσως να είναι η τελευταια ευκαιρία για να υψωθεί η φωνή σου μέχρι τον ουρανό...
Πριν χαθεί στην κόλαση που ετοιμάζεις για να υποφέρει για μια αμαρτία που δεν διέπραξε...

Φίλησε με απόψε...
Που τα χείλη σου έχουν το χρώμα του αίματος...
Μια μόνο νύχτα..
Μια ακόμα στιγμή...
Ένα τελευταίο φιλί...
Μια γεύση από φράουλα ...
Γεμάτη απεγνωσμένη αγάπη χρωματισμένη με θλίψη...
Και όπως θα ενωθούν τα χείλη μας, δυο στάλες από τα μάτια μας θα συναντηθούν...
Και μαζί θα δημιουργήσουν μια τελευταια αλμυρή ανάμνηση...

Γίνε ένα μαζί μου απόψε....
Και πίσω από αυτό το κόκκινο χαμόγελο προσπάθησε να κρύψεις όλες τις αμφιβολίες σου...
Αλλά εγώ πάντα θα ξέρω ότι υπαρχουν...
Σε αυτό το παραμύθι υπαρχουν πιο πολλά από το αίμα μου και το αδράχτι ...
Τα μάτια σου πάντα σε προδίδουν να το ξέρεις...
Γιαυτό αποφεύγεις να με κοιτάς...
Ακόμα και όταν μου φωνάζεις το πόσο αγαπάς τις επιλογές σου ...
Ακόμα και όταν μου λες ότι μισείς ότι αντιπροσωπεύω ...
Εγώ βλέπω μέσα στα μάτια σου ότι ψεύδεσαι..
Βλέπω την αλήθεια που πολεμάς....

Κοιμήσου μαζί μου απόψε...
Βάψε το λευκό μου μαξιλάρι με το κόκκινο κραγιον σου...
Μούσκεψε τα σεντόνια μου με τον ίδρωτα του κορμιού σου...
Η αγάπη είναι σκληρή και ενίοτε άδικη...
Και εσύ διάλεξες να μην με εμπιστευθείς...
Φοβήθηκες ...
Επέλεξες το σίγουρο και το εύκολο...
Ήρθες απόψε για να μου χαρίσεις μόνο μια νύχτα ...
Πριν αφεθείς στην λάθος επιλογή σου...
Τόσο φαινομενικά αθώα και τόσο εγκληματικά πρόθυμα θυσιάζεις εμάς για να ικανοποιηθούν τα στερεότυπα του εγώ σου...
Μας δίνεις ζωή μιας νύχτας ...
Διάρκεια ίδια με αυτή που έχουν τα όνειρα και οι εφιάλτες...
Όταν το χάραμα έρθει μπορεί να μου πάρει τις μνήμες και εσενα, μα να το ξέρεις ...
Πως όταν θα έρθει η στιγμή που όλα θα στραφούν εναντίον σου εσύ πάντα θα μπορείς να βρεις καταφύγιο στην δικιά μας νύχτα...
Και ας μην την εμπιστεύεσαι τώρα...
Έλα λοιπόν να δημιουργήσουμε την νύχτα μας ...
Μην σκέφτεσαι τίποτα άλλο...
Αυτή την νύχτα όλος ο κόσμος είμαστε εμείς...
Αγκάλιασε με και φίλησε με σαν να μην υπάρχει το αύριο που θα μας πονέσει...
Μονο το απόψε...
Το απόψε που τα χείλη σου είναι ακόμα κόκκινα...