Εύθραυστη νεράιδα...‏

Πέρασε τόσος καιρός...
Άνοιξαν τόσες πληγές...
Το ξέρω ...
Πως ήρθαν στιγμές που τα δάκρυα σου σε έπνιξαν και τα έπνιξες και εσύ για να μην χαλάσεις την όμορφη γιορτή...
Πως ήρθαν ώρες που στοιχημάτισες την ζωή σου και κέρδισες μια γλυκόπικρη πραγματικότητα..
Ησύχασε...
Εχω επίγνωση...
Πως κάποιες νύχτες πρέπει να εξοκειλεις από την πορεία σου για να καταφέρεις να νιώσεις και πάλι ζωντανή...
Πως είναι να αισθάνεσαι σαν τζίνι που βγήκε μέσα από λυχνάρι που κατέληξε σε λάθος χέρια...
Σαν εκπλήρωση μιας ξένης ευχής...
Μην σκοτεινιάζεις..
Να λάμπεις...
Για να μπορώ πάντα να σε βρίσκω μέσα στις σκιές...
Να υπάρχεις και να φαίνεσαι...
Μέσα σε αυτό τον κόσμο ασχήμιας για να μπορώ να τον αντέχω...
Γιατί εγώ γνωρίζω...
Ότι εσύ είσαι το μόνο που έχει σημασία όταν όλα δεν έχουν νόημα...
Ότι η ευλογία και η κατάρα σου είναι ότι δεν γνωρίζεις το μέγεθος της ομορφιάς σου...
Γιαυτό πολλές φορές την σπαταλάς σε ανάξια χέρια...
Να θυμάσαι όμως ότι είμαι κάτοχος του μυστικού...
Ξέρω ότι μπορείς να διαβάζεις το μυαλό των ανθρώπων που μπαίνουν στην ζωή σου...
Και κάθε φορά ελπίζεις ότι κάποιος θα μπορεί να δει αυτά που οι άλλοι αγνοούν...
Όπως μπορώ εγώ...
Που αν δεν είχα αυτή την αυτοκαταστροφική τακτική και αυτό τον παράξενο τρόπο να αγαπώ θα μπορούσα να ήμουν ο ένας...
Αλλά πάντα είναι αργά για τους καταραμένους ποιητές...
Ωστόσο...
Μην κλαις...
Ποτέ δεν θα αφήσω την πραγματικότητα και την κακία να σε διαλύσουν...
Γιατί η αγάπη που σου εχω είναι δυνατή σαν φυλαχτό...
Μπορεί με τον καιρό να μοιαζει με ξεθωριασμένη φωτογραφία αλλά δεν χάνει ποτέ την δύναμη της...
Και σου ανήκει...
Δίπλωσε την προσεκτικά και κρύψε την μέσα στα συρτάρια της ψυχής σου...
Για να μπορείς την σωστή ώρα να την βρεις και να την ανασυρεις...
Όταν κουραστείς...
Όταν χαθείς...
Όταν φοβηθείς...
Όταν όλα γύρω σου αρχίσουν να ουρλιάζουν ...
Ξεδίπλωσε την και θα είμαι εδώ..
Για να σου χαρίσω και πάλι την ησυχία που τόσο αγαπάς...
Εύθραυστη μου νεράιδα της σιωπής...