Νυχτερινή ευχή ...‏

Μην με κοιτάζεις κάτω από το φως του ήλιου...

Την ήμερα γίνομαι διάφανος και δεν θα με δεις...
Περίμενε να νυχτώσει και κοίταξε με κάτω από το φως του φεγγαριού...
Θα είμαι στην ίδια θέση που με άφησες ...
Θα είμαι εκεί και θα μουτζουρώνω λευκά χαρτιά όπως πάντα...
Κοίτα πόσα κείμενα γράφτηκαν για σένα...
Πόση έμπνευση έχει γεννήσει η ομορφιά σου...
Αλήθεια και παραμύθι έγιναν ένα πια και ζουν αρμονικά...

Απόψε που είναι το τέλος μιας μέρας γιορτινής, εγώ στέκω παράμερα από τις χαρές και τους χορούς και κοιτάζω έξω από το παράθυρο μου...
Παρακολουθώ την λάμψη του φεγγαριού...
Την θλίψη του που έρχεται σε αντίθεση με το χαρούμενο τόνο που έχει αυτή η νύχτα...
Άραγε το κοιτάς και εσύ;
Η είσαι τόσο απασχολημένη που το έχεις ξεχάσει;
Ξαφνικά ένα αστέρι ξεκαρφιτσώνεται από την κουρτίνα του ουρανού και πέφτει...
Το κοιτώ καθώς συντρίβεται στο έδαφος και με το θάνατο του εκπληρώνει τις χιλιάδες χριστουγεννιάτικες ευχές που ήταν γαντζωμένες επάνω του...
Άραγε μια από αυτές να ήταν και η δική σου η ευχή;
Η μήπως να κουβάλαγε την δική μου;
Γιατί αν την κρατούσε αυτό το αστέρι ετοιμάσου...

Σε λίγο θα γίνω ανάλαφρος...
Θα αρχίσω να πετάω και να περιπλανιέμαι μέσα στα σύννεφα...
Θα προσπερνάω ψυχές που δελεαστικά θα θέλουν να δεθούν μαζί μου μέχρι να φτάσω εκεί που θέλω...
Σε λίγο θα αιωρούμαι πάνω από τον ουρανό σου...
Θα σε προσέχω...
Σαν φύλακας άγγελος...
Δεν θα κατεβώ παρά μόνο αν με ζητήσεις...
Μέχρι τότε, θα μένω αιωρούμενος και αφανής ...
Και αφού δεν θα μπορώ να σε αγγίξω, θα σου στείλω για δώρο την αγάπη μου να σε σκεπάζει σαν μια ζεστή και μαλακή κουβέρτα...
Τόσο ζεστή που θα μπορεί να κρατήσει μακριά σου όλο το κρύο και την κακία αυτού του κόσμου...
Χρόνια πολλά...

Μαγικές λέξεις...

Σε παρακολουθώ...
Βλέπω το πως τα κείμενα μου ακόμα μπορούν να εκπλήσσουν τα μάτια σου...
Πως ζαλίζουν την φαντασία σου και σε κανουν να με εμπιστεύεσαι όλο και πιο πολύ...
Να νιώθεις την πίστη...
Σε ότι λέω...
Σε ότι κάνω...
Τόσα χρονιά και ακόμα εκπλήσσεσαι...
Ακόμα προσπαθείς να καταλάβεις τι είμαι...
Ακόμα με αγαπάς και με μισείς ταυτόχρονα...
Γιατί βαθιά μέσα σου ξέρεις...
Είμαι ότι δεν μπορούν να δουν τα μάτια σου...
Ότι δεν μπορεί να πιστέψει το μυαλό σου...
Μυρίζω τις λέξεις σου...
Γεύομαι τις πράξεις σου...
Εμπνέομαι από την εικονα σου...
Δεν είμαι μάγος...
Ακόμα και αν καταφέρνω να φτιάχνω κόσμους με ένα μαγικό τρόπο...
Ζω μέσα στα μάτια σου...
Δημιουργώ μέσα στο μυαλό σου...
Αλλά δεν το κατέχω...
Το αγαπώ...
Κάνω έρωτα μαζί του...

Το δικό μου μυαλό διψά για λέξεις...
Σε αυτές βρίσκεται η ουσία της ψυχής μου...
Δεν είμαι συγγραφέας,ποιητής η οτιδήποτε αξιόλογο...
Ένας ανόητος είμαι που ψάχνει την μαγεία στις λέξεις...
Που η καρδιά του λαχταρά να τις ταιριάζει όμορφα και να τις χαρίζει...
Η μούσα μου ζει μέσα σε αυτές...
Σε κάθε κείμενο που γεννιέται το συναίσθημα είναι πάντα το ίδιο...
Η συγκίνηση της επεξεργασίας...
Ο ενθουσιασμός της ολοκλήρωσης...
Η σκέψη ότι θα ταξιδέψει κοντά σου και θα χαθεί μέσα στα μάτια σου...
Όλα αυτά μαζί,πάντα θα με μαγεύουν..
Βλέπεις αγαπώ να γράφω...
Οι λέξεις μου, είναι η ζωή μου...
Και εσύ νεράιδα μου θα είσαι πάντα η αφορμή και η αιτία για να γράφονται τα πιο όμορφα παραμύθια...

Βασίλισσα Νύχτα...‏

Ένα παράξενο άρωμα γεμίζει τον αέρα...
Τόσο ανεπαίσθητο μα και τόσο δυνατό συνάμα...
Η μυρωδιά του κατακλύζει όλες μου τις αισθήσεις...
Με τραβάει σαν μαγνήτης προς το μέρος του...
Και νικά κάθε αντίσταση...
Μόλις σηκώσω το βλέμμα μου αντικρίζω μικρά φωτάκια...
Που λάμπουν απαλά για να φωτίζουν αυτό το βρώμικο μονοπάτι...
Άραγε να οδηγεί στο σωστό προορισμό;
Στις άκρες του έχουν φυτρώσει μικρά λουλούδια με άσπρα άνθη...
Και όπως τα μάτια χάνονται στο βάθος του δρόμου αυτά μοιάζουν σαν να πλέουν μέσα σε αυτό το άγονο τοπίο...
Όσο προχωρώ παρατηρώ κομμένους μίσχους να επανέρχονται θαυματουργά στην ζωή...
Συνθέτοντας ένα σκηνικό αναγέννησης που η άφιξη μου το κάνει όλο και πιο δυνατό...
Για μια στιγμή το φεγγαρόφωτο κρύβεται πίσω από μικρά θλιμμένα σύννεφα και το μονοπάτι γίνεται πια ανηφορικό...
Παίρνω μια βαθιά ανάσα και αρχίζω να ανηφορίζω...
Καθώς το φεγγάρι ξανά δίνει λίγο από το φως του βλέπω σκιές να τρέχουν πίσω από τις συστάδες των δέντρων...
Και εκεί,μες το ημίφως, συναντιούνται με κάποιες άλλες ακαθόριστες σκοτεινές φιγούρες και αρχίζουν ένα παράξενα όμορφο χορό...
Καθώς τα άυλα μαγικά πλάσματα πληθαίνουν γύρω μου η απόσταση με την κορυφή μικραίνει...
Μέσα από μια πυκνή ομίχλη ξεπροβάλει ένα χέρι που μου δίνει ένα μικρο φλασκί με νερό....
Πίνω...
Πρώτη φορά νιώθω το νερό να έχει γεύση...
Γλυκιά σαν το πρώτο φιλί της αγαπημένης...
Ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπο μου και η ομίχλη εξαφανίζεται...
Το φεγγάρι πια λάμπει σαν κυριακάτικος ήλιος...
Μπροστά μου επιτέλους ο προορισμός...
Πανέμορφη σαν σπάνιο λεπτεπίλεπτο λουλούδι...
Με το χλωμό δέρμα της να λάμπει τυλιγμένο στα μεταξωτά υφάσματα...
Τα μάτια της δυο διαμάντια που φωταγωγούν και υπνωτίζουν όποιον τα κοιτάξει...
Χαμογελά καθώς γονατίζω εξουθενωμένος μπροστά της...
Έφτασα τελικά...
Εδώ ψηλά,που κυριαρχεί μόνο η υψηλότητα της...
Βασίλισσα Νύχτα το όνομα της...
Και εγώ σαν πιστός ιππότης,της χαρίζω την ζωή μου...

Εύθραυστη νεράιδα...‏

Πέρασε τόσος καιρός...
Άνοιξαν τόσες πληγές...
Το ξέρω ...
Πως ήρθαν στιγμές που τα δάκρυα σου σε έπνιξαν και τα έπνιξες και εσύ για να μην χαλάσεις την όμορφη γιορτή...
Πως ήρθαν ώρες που στοιχημάτισες την ζωή σου και κέρδισες μια γλυκόπικρη πραγματικότητα..
Ησύχασε...
Εχω επίγνωση...
Πως κάποιες νύχτες πρέπει να εξοκειλεις από την πορεία σου για να καταφέρεις να νιώσεις και πάλι ζωντανή...
Πως είναι να αισθάνεσαι σαν τζίνι που βγήκε μέσα από λυχνάρι που κατέληξε σε λάθος χέρια...
Σαν εκπλήρωση μιας ξένης ευχής...
Μην σκοτεινιάζεις..
Να λάμπεις...
Για να μπορώ πάντα να σε βρίσκω μέσα στις σκιές...
Να υπάρχεις και να φαίνεσαι...
Μέσα σε αυτό τον κόσμο ασχήμιας για να μπορώ να τον αντέχω...
Γιατί εγώ γνωρίζω...
Ότι εσύ είσαι το μόνο που έχει σημασία όταν όλα δεν έχουν νόημα...
Ότι η ευλογία και η κατάρα σου είναι ότι δεν γνωρίζεις το μέγεθος της ομορφιάς σου...
Γιαυτό πολλές φορές την σπαταλάς σε ανάξια χέρια...
Να θυμάσαι όμως ότι είμαι κάτοχος του μυστικού...
Ξέρω ότι μπορείς να διαβάζεις το μυαλό των ανθρώπων που μπαίνουν στην ζωή σου...
Και κάθε φορά ελπίζεις ότι κάποιος θα μπορεί να δει αυτά που οι άλλοι αγνοούν...
Όπως μπορώ εγώ...
Που αν δεν είχα αυτή την αυτοκαταστροφική τακτική και αυτό τον παράξενο τρόπο να αγαπώ θα μπορούσα να ήμουν ο ένας...
Αλλά πάντα είναι αργά για τους καταραμένους ποιητές...
Ωστόσο...
Μην κλαις...
Ποτέ δεν θα αφήσω την πραγματικότητα και την κακία να σε διαλύσουν...
Γιατί η αγάπη που σου εχω είναι δυνατή σαν φυλαχτό...
Μπορεί με τον καιρό να μοιαζει με ξεθωριασμένη φωτογραφία αλλά δεν χάνει ποτέ την δύναμη της...
Και σου ανήκει...
Δίπλωσε την προσεκτικά και κρύψε την μέσα στα συρτάρια της ψυχής σου...
Για να μπορείς την σωστή ώρα να την βρεις και να την ανασυρεις...
Όταν κουραστείς...
Όταν χαθείς...
Όταν φοβηθείς...
Όταν όλα γύρω σου αρχίσουν να ουρλιάζουν ...
Ξεδίπλωσε την και θα είμαι εδώ..
Για να σου χαρίσω και πάλι την ησυχία που τόσο αγαπάς...
Εύθραυστη μου νεράιδα της σιωπής...