Σκοτεινός ποιητής...

Ήταν μια γλυκιά χειμωνιάτικη νύχτα...
Εκείνος κοίταξε τα αστέρια και του φάνηκαν ίδια με τα μάτια σου...
Που ακόμα και στις πιο σκοτεινές νύχτες λάμπουν τόσο όμορφα...
Κάθισε στην ακρη της παλίρροιας και την άφησε να παρασύρει το πάθος του...
Ίσως η θάλασσα να είναι ο δρόμος για να σε συναντήσει...
Δεν είναι ο άσπρος καβαλάρης του παραμυθιού...
Δεν είναι ικανός να γράψει για να σου χαρίσει όμορφες σονάτες...
Και δεν εμφανίστηκε ποτέ στο κατώφλι σου κρατώντας δώρα και τριαντάφυλλα...
Μένει πάντα μακριά και αθέατος...
Μοιάζει με σκιάχτρο που φυλάει το πιο όμορφο κομμάτι γης...
Τόσο αφοσιωμένα ακίνητος που πολλοί τον περνάνε για πεθαμένο...
Όμως η αγάπη που σου έχει κυλάει σαν το αίμα στις φλέβες του και τον κρατά ζωντανό...
Δεν φοβάται τον πόνο...
Δεν φοβάται να πεθάνει...
Έτσι και αλλιώς,κάθε νύχτα μακριά σου είναι γιαυτόν ένας μικρός επώδυνος θάνατος...
Και το πρωί ανασταίνεται, γιατί πρέπει να αισθάνεσαι ότι είναι εκεί...
Γιατί κατά βάθος ξέρεις...
Ότι εκείνος...
Θα μπορούσε να γκρεμίσει τις πύλες της κολάσεως και να τα βάλει και με τον ίδιο το διάολο αν χρειαστεί...
Θα μπορούσε να αντιμετωπίσει και να αντέξει την οργή όλων των θεών...
Και όλα αυτά μόνο για μην τρέξει ένα σου δάκρυ...
Ξέρεις...
Ότι αν η καρδιά σου σπάσει ...
Θα βγάλει την δική του και θα στην προσφέρει αγόγγυστα για να συνεχίσεις εσύ να ζεις...
Ξέρεις...
Ότι πίσω από τα πολλές φόρες μακάβρια λόγια του κρύβεται η ψυχή του...
Μια ψυχή που είναι γεμάτη αγάπη για σένα...
Και τότε νιώθεις μια παράξενη ασφάλεια...
Και αισθάνεσαι ευγνωμόνων που υπάρχει εκείνος...
Γιατί εκείνος είναι...
Ο κάτοχος της αόρατης κλωστής...
Ο αφηγητής του πιο όμορφου νανουρίσματος ...
Είναι ο δικός σου σκοτεινός ποιητής...