Ελπίδες...

Σε ασημένια κλωστή ακροβάτης...
Σταματώ στην μέση της διαδρομής...
Η ανάσα κομμένη...
Αναμονή...
Σειρά σου τώρα...
Κλείσε τα μάτια σου...
Άπλωσε τα φτερά σου...
Ξέχασε όλα τα όρια και τα πρέπει...
Πέταξε στο όνειρο σου...
Και γέμισε το πέταγμα σου πίστη ώστε να μεταφέρει την ελπίδα...
Για να την μοιράσει σε μελαγχολικούς ακροβάτες...
Μάθε να ξεπερνάς τον ύπουλο χρόνο...
Να μικραίνεις τις αποστάσεις...
Και να φτάνεις πάντα εγκαίρως...
Για μια παράξενη δοκιμή αγάπης...
Μια αδέξια πρόβα έρωτα...
Και εγώ εδώ να φλερτάρω πάντα με την πτώση...
Με μόνο δώρο λέξεις...
Που δυσκολεύεσαι να ερμηνεύσεις ...
Αλλά τις αγαπάς....
Και ας μοιάζουν αιχμηρές και αδέσποτες...
Στο εχω ξαναπεί...
Άσε τα όνειρα σου να δαπανηθούν...
Ο χρόνος που ξοδεύεις για αυτά είναι η προκαταβολή για την αγάπη που είναι στην αναμονή...
Την αγάπη που θα γίνει το προστατευτικό δίχτυ ώστε η ακροβασία να τελειώσει αναίμακτα...
Και αν όλα αυτά απαιτούν χρόνο και πρέπει να περιμένω,θα περιμένω...
Την στιγμή που τα μάτια σου θα γεμίσουν θάλασσα...
Που τα χείλη σου θα πουν την πιο όμορφη ιστορία...
Και το κορμί σου θα είναι κουρασμένο από τα τόσα ταξίδια...
Θα περιμένω...
Μέχρι τότε...
Να προσέχεις...
Να προσέχεις πολύ...
Βλέπεις,κυοφορείς όλες μου τις ελπίδες...