Εξομολόγηση...‏

Το μέρος που βρίσκεσαι είναι το μόνο μέρος που θέλω να είμαι...
Το μόνο μέρος που ησυχάζει το φουρτουνιασμένο μου μυαλό...
Απάνεμο λιμάνι της ταραγμένης μου ιδιοσυγκρασίας...
Δεν μπορώ σου πω τα πάντα...
Επειδή αν το κάνω μπορεί να μην σου αρέσουν όλα αυτά που θα ακούσεις...
Και δεν θέλω να συννεφιάζεις...
Δεν μπορώ να σου δείξω τα πάντα...
Επειδή ξέρω ότι δεν θα σου αρέσουν όλα τα ευρήματα...
Και το μισώ όταν σκοτεινιάζεις...
Έτσι σου κρατώ προστατευτικά μυστικά...
Φύλακας της αθωότητας στην όμορφη ψυχή σου...
Φύλακας με ανοιχτό κέλυφος για να απορροφά όλη την κακία που σε πλησιάζει...
Με μια πανοπλία τρύπια και μια ασπίδα μισή...
Στέκει μπροστα σου με την καρδιά του σκισμένη και ματωμένη ...
Κουρασμένος από την μάχη...
Σχεδόν νεκρός...
Ένα φιλί σου όμως είναι αρκετό για να τον επαναφέρει στην ζωή....
Αναγέννηση...
Κρατώ το φως μπροστα στο στήθος μου αναμμένο...
Για να μπορείς να με βρίσκεις ακόμα και στο πιο βαθύ σκοτάδι...
Ο καιρός της άρνησης πεθαίνει μπροστα στα γυμνά σου πόδια...
Μπορεί να είμαι κουρασμένος ...
Αλλά πλέον ξέρω,ότι μπορώ να επιτρέψω επιτέλους στην αγάπη σου να με βάλει για ύπνο...
Και να νιώσω σαν να επέστρεψα σπιτι από μακρύ και επίπονο ταξίδι...
Και εσύ,μόλις κλείσω τα μάτια μου θα με χαϊδέψεις τρυφερά στο μέτωπο...
Θα με ρωτησεις σιγανά με την ελπίδα να μην σε ακούσω...
"Μα τι αγάπησες τόσο πολύ σε μένα;"...
Εγώ, θα χαμογελάσω μες τον ύπνο μου και θα αφεθώ στο χάδι σου...
Νεράιδα της ψυχής μου,αυτά που αγαπώ σε σένα είναι τόσο απλά και τόσο σύνθετα συνάμα ...
Που ίσως οι άλλοι να μην τα βλέπουν καν...
Η να τα θεωρούν τόσο συνηθισμένα που να τα προσπερνούν....
Εγώ όμως όχι...
Γιατί...
Αγαπώ που μαλώνεις με τα φάλτσα της καρδιάς σου...
Αγαπώ που χαλάς τις ομοιοκαταληξίες και καταστρέφεις το ρεφρέν...
Αγαπώ που μπορείς να κάνεις το αέρα μου, να μυρίζει γιασεμί...
Αγαπώ που εκεί που ξαπλώνεις ανθίζουν τριαντάφυλλα...