Ονειρεύομαι...‏

 
Ονειρεύομαι έναν τόπο που να βασιλεύει η αρμονία...
Χωρίς κακόηχες μελωδίες...
Χωρίς ξεκούρδιστες χορδές...
Χωρίς ραγισμένες καρδιές...
Ένα τόπο που όλα τα κλουβιά έχουν τις πόρτες τους ανοιχτές ώστε τα πετούμενα να μπορούν να αποδράσουν...

Ονειρεύομαι ένα τόπο που ο ουρανός  είναι πάντα γαλάζιος...
Πάντα καθαρός ...
Και συνάντα την αμμο και την θάλασσα...
Στο ίδιο μέρος...
Την ίδια πάντα ώρα...
Μονο και μόνο επειδή ετσι όλα αποκτούν ξεχωριστό νόημα...

Ονειρεύομαι ένα τόπο που ο χρόνος δεν πετιέται στα σκουπίδια της ρουτίνας...
Που τις νύχτες η αστροφεγγιά φαντάζει σαν υπεροχή υδατογραφία χαρισματικού ζωγράφου...
Και όταν βρέχει μπορώ να νιώσω πως είναι να είσαι αστέρι ξανά...
Αλλά όταν ο ουρανός είναι καθαρός μπορεί ο καθένας να δει πως μοιάζουν τα αστέρια όταν είναι δακρυσμένα...

Κυρίως όμως ονειρεύομαι ένα τόπο που να είναι αντάξιος σε αυτά τα πράσινα μάτια...
Και ζω για την μέρα που αυτά θα πάψουν να έχουν πια ενδοιασμούς και φοβίες...
Σε κάθε τους ανοιγόκλεισμα θα αναβοσβήνουν σαν μικροί πράσινοι φάροι...
Θα γυρνάνε το χρόνο πίσω και θα με βοηθάν να ξαναβρώ το σωστό δρόμο...
Το δρόμο που οδηγεί σε σένα και σε εκείνα που με μαγεύουνε...
Σε αυτό τον ονειρικό τόπο...

Το ξέρω ότι και εσύ θα είσαι εκεί...
Πες το διαίσθηση τρελού αλλά το ξέρω...
Ότι αγαπάς τον τόπο που ονειρεύομαι...