Καλωσόρισμα...‏

 
Σιγά σιγά αυτή η μυρωδιά κάνει κατάληψη στον χώρο...
Παραλύει το κορμί μου...
Μέσα στο μικρο μου δωμάτιο,είναι ξανά το άρωμα σου..
Πέρασε τόσος καιρός αλλά ακόμα δεν μπορώ να το ξεχάσω...
Και τώρα,αιωρείται ξανά στον αγέρα μου...
Σαν καπνός από κάποιο ξεχασμένο τσιγάρο...
Γυρίζω προς την χρόνια κλειστή πόρτα μου και να σαι...
Επέστρεψες και το αργότερα έγινε το τώρα...
Το μυαλό μου, σύμμαχος σου...
Δεν θυμάμαι καν το πότε και το γιατί σε άφησα να φύγεις...
Σε κοιτάζω ...
Είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε ...
Κομψή και χαριτωμένη σαν κύκνος...
Όμορφη και αέρινη σαν νεράιδα...
Μου μιλάς...
Η φωνή σου ακούγεται σαν γλυκός ψίθυρος...
Χαϊδεύει σαν τραγούδι σειρήνας τα αυτιά μου...
Μου διηγήσε ιστορίες από τα μέρη που ταξίδεψες...
Και ότι σε κάποιο από αυτά γνώρισες ένα ανθρώπινο σύννεφο...
Που περιπλανιόταν ανά τον κόσμο και άγγιζε ανθρώπινες ψυχές...
Κάνοντας τες καλύτερες...
"Τι όμορφο" σου λέω μαγεμένος "Πως να ανταγωνιστεί κάποιος κάτι τόσο ευγενές και μεγαλο;..."
"Και όμως,όπως βλέπεις εγώ γύρισα πάλι σε σένα..." μου απαντάς...
"Μα γιατί;" απορώ...
"Γιατί το σύννεφο μπορεί να αγγίζει πολλές ψυχές αλλά εσύ είσαι ο μόνος που μπορεί να αγγίζει την δική μου"...
Πάω κάτι να πω αλλά μου κλείνεις το στόμα με την μικρή σου παλάμη...
"Μην πεις κάτι,δεν χρειαζεται.."μου λες..."Δεν είναι απαραίτητο να εχεις λέξεις για τα πάντα.."
Σταματώ...
Έχεις δίκιο..
Αποψε που μπορούμε και καθόμαστε ξανά διπλά διπλά ...
Αποψε που τα μάτια μας μπορούν να ξαναδούν μαζί τα αστέρια να αυτοκτονούν για να εκπληρώσουν ευχές...
Αποψε που το φωτεινό χαμόγελο σου μπορεί να διαλύσει ακόμα και την πιο πυκνή ομίχλη...
Δεν χρειάζονται λόγια...
Αποψε...
Αφήνω το κορμί και την ψυχή μου να σου δώσουν το πιο ζεστό καλωσόρισμα...