Έτσι ξεγελάω και τους δυο και καταφέρνω να κρατώ για λίγο ακόμα μέσα σε αυτό το κουρασμένο σώμα αυτή την καταραμένη ψυχή ...
Ποιο το όφελος όμως να καθυστερείς το αναπόφευκτο;
Κανένα ίσως...
Άπλα δεν έχω αποφασίσει σε ποιον θα πρέπει να την παραδώσω...
Τις νύχτες φτιάχνω ένα νοητό δέμα...
Μέσα του βάζω...
Τους πιο κρυφούς μου φόβους...
Τα ανείπωτα μυστικά μου...
Και όλα τα σαφή και ασαφή μου κίνητρα...
Το δένω σφιχτά και το δίνω στον παιδικό εαυτό μου...
Αυτός μεταμορφώνεται σε γεράκι και βγάζοντας την γλώσσα κοροϊδευτικά στην
υψοφοβια μου παίρνει το δέμα και πετάει πάνω από μια πυρκαγιά...
Αναβάλλοντας τον πύρινο εξαγνισμό μου κάθεται σε ένα ασφαλές σύννεφο...
Από εκεί παρακολουθεί μια πόλη...
Μια πόλη γεμάτα από γύπες και κοράκια...
Κάθονται
σε βρώμικες ταράτσες και κάθε λίγο εφορμούν και κατασπαράζουν τις
αδύναμες ψυχές και τους μη συνειδητοποιημένους νεκρούς...
Είναι πεινασμένα σαν τον χειμώνα...
Πεινασμένα όσο ήμασταν κάποτε και εμείς...
Μονο που διαφέρουν οι τροφές μας...
Και ο τρόπος εύρεσης τους...
Στέκομαι ακόμα αναποφάσιστος και περιμένω την επιστροφή του παιδικού εαυτού μου...
Όσο αργεί κάνω σκέψεις θανάτου...
Τακτοποιώ τις μνήμες και αποφασίζω πως στην διαθήκη μου θα αφήσω στο αγαπημένο μου σπουργίτι τρία μαγικά φίλτρα ...
Ένα
που να κάνει την θλίψη δημιουργία,ένα που να επουλώνει πληγές και να
στεγνώνει δάκρυα και ένα που θα μπορεί να την κάνει να ανακαλεί τις
στιγμές που ένιωσε να την αγαπούν αληθινά...
Μέτα από τόση περιπλάνηση αυτά αποφάσισα ότι είναι τα σημαντικά...
Φτάνει να τα χρησιμοποιείς σωστά...
Και όταν μετά από καιρό θα είναι πια ασφαλές ...
Θα συναντηθούμε στο φωτεινό σημείο....
