Πτώση ...

 

Περπατάω μέσα σε μια πολη που κοιμάται στο πλαι ενός πολύβουου  αυτοκινητοδρόμου …

Διπλα σε σκουπίδια που ζέχνουν και κάνουν την ατμόσφαιρα της αποπνικτική και την ανάσα δύσκολη…

Το χειμώνα, φορα ένα απαίσιο κίτρινο πανωφόρι…Κίτρινο, το χρώμα του μίσους ….

Πάνω στην κυρτή της πλάτη  ζουν ετοιμόρροπα κτίρια που σε κάθε της ανασήκωμα γκρεμίζονται...

Αλλά οι διαβάτες προσπερνούν τα σιντριμια αδιάφοροι ...

Βλέπεις ένα κτιριο που πέφτει δεν αφορά κανέναν, εκτός και αν, η ζωή του βρισκόταν μέσα σε αυτό…

Κλεινω τα μάτια και προσπαθώ να στείλω το μυαλο μου στο γαλάζιο…

Εκεί που ένιωθα γεμάτος και ζωντανος…

Το μυαλο όμως αρνείται να συνεργαστεί και να σχηματίσει την εικόνα…

Παραμένω άδειος και χωρίς σφυγμο…

Περπατάω διπλα σε άδειους σιδηροδρομικούς σταθμούς …

Κοιτάζω τις ράγες που κάποτε έπαιρναν και επέστρεφαν αγαπημένους…

Τώρα δεν επιστέφει κανεις…

Πως μπορείς να θεραπεύσεις την σκουριά της ψυχης;

Ειδικά όταν ο ήλιος δεν λάμπει ποτέ σε αυτό το σημείο του χάρτη…

Και αυτό το πλοιο, που θα μας μετέφερε στην προσωπική μας Εδέμ, κείτεται νεκρο στην αγκαλιά ενός ναυπηγείου φάντασμα…

Περπατάω σε δρόμους δακρύων και μετάνοιας…

Εκεί που οι άγγελοι μάχονται τους προσωπικούς μας δαίμονες και  συχνά χάνουν την μάχη…

Στέκομαι μπροστά σε ένα καθρέφτη που κοσμεί την πρόσοψη ενός καταστήματος και μέσα του βλέπω τον εαυτο μου να γίνεται χιλια κομμάτια…

Και αυτές οι φωνές στο κεφαλι μου νιώθω σαν να με μαστιγώνουν με μια αλυσίδα φτιαγμένη από ραγισμένες καρδιές…

Από συνήθεια ,όταν έρχεται ο πονος ο νους μου ταξιδεύει σε σένα …

Αραγε που να ξοδεύεσαι απόψε…

Που πολεμάς για τα όνειρα σου…

Νιώθεις αγαπημένη προτού η σκέψη σε κανει λογική;

Βλέπεις την αλήθεια πριν ανοίξεις καν τα μάτια σου;

Διαισθάνεσαι το ποσό κουρασμένος είμαι πια από την σκοτεινιά μου;

Αν ναι ,άνοιξε τα φτερά σου και ελα να με βοηθήσεις να αποδράσω από εδώ …

Να φύγουμε μακριά  από αυτό το άθλιο μέρος…

Και ας συνεχίσουμε μέχρι να κουραστείς και να μην μπορείς να πετάξεις άλλο..

Σε αυτή την διαδρομή θα έχουμε ζήσει τόσα που στο τέλος θα μοιάζει θελκτική η πτώση …

Ελα λοιπον,ελα να πέσουμε...

Να συντρίβουμε στο έδαφος της πραγματικότητας…

Καθαίρεση και Κάθαρσις ...

Όλη σου η ύπαρξη ζει μέσα σε αντιθέσεις ...
Σε επιλογές που μπορούν να διαβαστούν και από τις δυο πλευρές ...
Όμως σε αντίθεση με την καρκινική γραφή η κάθε πλευρά έχει διαφορετικό νόημα...
Έτσι έχεις...
Μια ζωή άξια να την ζητοκραυγάσει κανείς ...
Η μια ζωή για να την αποδοκιμάσει...
Ανάλογα την οπτική του η τον αξιακό του κώδικα ...
Ένα όμορφο όνειρο που είδες και πραγματοποιήθηκε αναπάντεχα...
Μπορεί το μέλλον του να είναι ένας εφιάλτης που θα ξεπεράσει τα όρια της φαντασίας σου...
Έτσι περιμένεις ...
Μια πιθανότητα που αγωνία να έρθει η σειρά της για να συμβεί..
Ένα τζογάρισμα ,μια ζαριά κόντρα στο μετριοπαθή εαυτό σου που δεν ρισκάρει ποτέ...
Μια περιπέτεια που έζησες και νόμισες ότι αξίζει περισσότερο από την ασφάλεια της αγκαλιάς...
Ένας δρόμος που ταξιδεψες και σε οδήγησε μακριά από το απάγκιο λιμάνι σου ...
Και ίσως αυτή την φορά οι χάρτες και η πυξίδα σου να μην είναι αρκετές για να το ξαναβρείς...
Έτσι με τον καιρό αποκτάς...
Μια ιστορία που πάντα θα αποζητά ολοκλήρωση...
Ένα μάθημα που θα σου διδάσκεται αέναα γιατί αρνήθηκες να το μάθεις την σωστή του ώρα..
Και ένα μυστήριο ανεξερεύνητο κρυμμένο μέσα στο χρονο...
Έτσι τελικά διαπιστώνεις...
Πως αυτό που πλέον λείπει σου ήταν τοσο διακριτικά απαραίτητο...
Και πλέον δεν ξέρεις αν αυτό το "συγγνώμη" μπορεί να σώσει κάτι ακόμα και αν ειπωθεί...
Έφτασε η στιγμή που ίσως να μην είναι αρκετή μια απεργία του φόβου...
Αυτό που ήταν μια παλέτα για να ζωγραφίζεις με ότι χρώματα θες την μέρα σου,ξεράθηκε γιατί την άφησες ανοιχτή κάτω από τον καυτό ήλιο...
Ο αφηγητής των παραμυθιών που ζούσε για να μην σε αγγίζει η πραγματικότητα,έχασε πια το "μια φορά και ένα καιρό "του ,το έκρυψε η έλλειψη της πίστης σου...
Και αυτός ο ιππότης που ήταν ταγμένος να σε προστατεύει χρόνια ολόκληρα, έχασε το νόημα της ύπαρξης του μετά από την βίαιη καθαίρεση που του επιφύλαξες...
Και όμως όπως κάθε ιππότης που σέβεται τον εαυτό του και τους όρκους που έχει δώσει γνωρίζει...
Ότι κάποια στιγμή θα χρειαστεί να μπει και πάλι μπροστά για να επέλθει η κάθαρσις...
Και θα το κάνει...
Ακόμα και αν για να επιτευχθεί αυτή, θα είναι απαραίτητος ο θάνατος του ...

Αδιάβαστο βιβλίο...

Ζω σε μια σκονισμένη γωνία μέσα στην χώρα των βιβλίων ...
Πλάι μου στριμώχνονται άλλα βιβλία με φανταχτερά εξώφυλλα και πομπώδεις τίτλους...
Με έχουν σπρώξει και αναγκάσει να ζω με το πρόσωπο μου πιεσμένο συνεχώς πάνω σε μια ξύλινη επιφάνεια...
Ίσως γιατί διαφέρω από τα υπόλοιπα ...
Είμαι το αδιάβαστο βιβλίο...
Ένα βιβλίο που λαχταρά να βρεθεί στα χέρια κάποιου που να νοιάζεται μόνο για το τι είναι γραμμένο στο εσωτερικό του και όχι για το όμορφο η ιντριγκαδόρικο εξώφυλλο του....
Εσύ μην γίνεις μια από εκείνες που βλέπουν μόνο το περίγραμμα ...
Πάρε με στα χέρια σου και ρίξε μια προσεκτική μάτια ...
Προσπέρασε αυτό το σκληρό εξώφυλλο και δώσε σημασία μόνο στις φθαρμένες μου σελίδες που είναι γεμάτες ως το χείλος με ποιητικά μυστικά...
Ελα να γνωρίσεις τις εικόνες και τις λέξεις που ζουν μέσα μου...
Και είναι τακτοποιημενες με τέτοιο τρόπο ώστε το αφήγημα να πολεμήσει για να κρατήσει το ενδιαφέρον σου ζωντανό...
Θα σου διηγηθώ ιστορίες που θα σου προκαλέσουν ένα σωρό από συναισθήματα που πολλά από αυτά μπορεί να ανακαλύψεις ότι θα τα νιώσεις για πρώτη φορά...
Θα είμαι για σένα μια έκπληξη,από την πρώτη μου σελίδα έως την τελευταία...
Φτάνει να με διαλέξεις και να αφήσεις τον κόσμο μου να συναντήσει τον δικό σου ...
Και μετά ...
Παράγραφο με παράγραφο...Κεφάλαιο με κεφάλαιο...Θα δεις...
Ήρωες και ηρωίδες ...Που δρουν ,ζουν και πεθαίνουν μέσα σε φανταστικές αρένες αλλά πάντα για ευγενής σκοπούς που ταιριάζουν με την ηθική σου και τις αξίες σου...
Θα δεις σοφούς να εκπαιδεύουν γεγονότα και αριθμούς και να τα υποτάσσουν στο γενικό καλό...
Και θα γνωρίσεις έναν άλλο κόσμο μέσα από τα μάτια των στοχαστών αλλά και των ονειροπόλων...
Το μελάνι στο λευκό μου θα ανατριχιάζει κάθε φορά που θα νιώθει την αίσθηση από τα ακροδάχτυλα σου..
Και όταν με ξεφυλλίζεις το άρωμα μου θα γεμίζει την ατμοσφαίρα σου και θα σε αγκαλιάζει προστατευτικά...
Για όλα αυτά λοιπόν μην με αφήνεις άλλο σε αυτή την σκοτεινή γωνιά...
Κράτησε με στα χέρια σου και σε παρακαλώ...
Μην με κρίνεις από το εξώφυλλο μου...
Μην με κρίνεις καν από το πρώτο κεφάλαιο...
Πάρε με μαζί σου και μην με αφήνεις να ζω άλλο εδώ συλλέγοντας σκόνη και πληγές από ανθρώπους που διαβάζοντας ελάχιστες από τις σελίδες μου με έκλεισαν γρήγορα αδυνατώντας να καταλάβουν τις έννοιες των μεταφορών μου...
Τα μάτια σου κυοφορούν τις ελπίδες μου...
Ότι μέσα σε ένα κόσμο ρηχό που πλέον αδιαφορεί για τα παλιά βιβλία ...
Εσύ θα κάνεις την διαφορά...
Θα πάρεις μαζί σου τελικά αυτό το αδιάβαστο βιβλίο...
Θα το διαβάσεις...
Και θα το αγαπήσεις...

Άγραφο ποίημα...

Άνοιξες το μεγάλο δερμάτινο βιβλίο που μέσα του ζει ο κόσμος μου ...
Και αφού ξαναδιάβασες τα γραμμένα,βρέθηκες μπροστά σε μια λευκή σελίδα...
Μπορείς να γράψεις ότι θέλεις πάνω σε αυτή την σελίδα...
Να προκαλέσεις με αυτό τον τρόπο τις λέξεις να φανερωθούν ...
Να πουν την ιστορία και την αλήθεια τους...
Να γεννηθούν και να ξεκινήσουν την ζωή τους σε αυτό το λευκό τοπίο ...
Όμως παρά την προσπάθεια οι λέξεις παραμένουν νεκρές...
Άγραφες...

Μπορείς να διαβάσεις ότι θέλεις σε αυτή την λευκή σελίδα...
Να βρεις τα δικά σου νοήματα ,τις δικές σου περιγραφές ...
Και κάθε μέρα αυτά να αλλάζουν ανάλογα με την διάθεση που θα έχουν τα μάτια σου...
Άλλωστε αυτή είναι η μαγεία του λευκού....
Η προσαρμογή ...
Όμως όσο και αν τα μάτια σου αποτελούν ένα από τα πιο μεγάλα δέλεαρ αυτού του κόσμου...
Οι ιδιαίτερες λέξεις που θα έπρεπε να εμφανιστούν θα παραμείνουν κρυμμένες...
Άγραφες...

Το ξέρω πως νιώθεις ότι αυτό είναι άδικο ...
Πως να μπορέσεις να δεις ότι αρνείται να γραφτεί;
Πως μπορείς να εκφράσεις αυτό που κατάλαβες και την ομορφιά αυτού που είδες,όταν ο καμβάς είναι κενός...
Πως να περιγράψεις το παράξενο ότι οι λέξεις καταφέρνουν να μπουν στο μυαλό σου και να σε κάνουν να νιώθεις αλλά ταυτόχρονα
να παραμένουν πεισματικά αόρατες ...
Άγραφες...

Είναι σαν το σκοτάδι με το φως ...
Χρειάζεται το ένα το άλλο...
Για να επιβιώσουν αλλά και για να αλληλοεξουδετερωθούν ...
Η απόλυτη αντίφαση...
Έτσι και εσύ γνωρίζεις ότι αυτές οι λέξεις μπορεί να σε αλλάξουν τοσο που να μην αντέχεις...
Αλλα επιμένεις να θέλεις να φανερωθούν...
Ίσως όμως να έχεις καταλάβει ότι το λευκό να είναι απλά και ένα είδος αυτοπροστασίας του ποιητή...
Γιατί ίσως και αυτός να φοβάται μήπως και δεν αντέξει την αλλαγή...
Και αφήνει αυτές τις λέξεις να ζουν μόνο μέσα στο μυαλό του αδικώντας σε ...
Σκίσε αυτή την λευκή σελίδα και κράτα την ...
Σου υπόσχομαι ότι κάποια στιγμή μαγικά θα φανερώσει τα μυστικά της και θα γεμίσει όμορφες λέξεις...
Και τότε θα καταλάβεις πόσο άξιζε η αναμονή ...
Για αυτό το άγραφο ποίημα...

Σπηλιές και υπόγεια...(Ανάταση )...

Μέσα σε δαιδαλώδεις σπηλιές το καλοκαίρι και σε ανήλιαγα υπόγεια το χειμώνα ,έκρυψα τον χαρούμενο εαυτό μου...

Στην αρχή ,ήταν κάτι σαν ένα είδος αυτοπροστασίας από ένα κόσμο που πάντα με θεωρούσε παρία γιατί ήμουν ένα ακανόνιστο άσχημο σχήμα που έβλαπτε την υπέροχη ομοιομορφία του...

Σε ένα κόσμο που τρέφεται από δυστυχία και λερώνει την χαρά ,πρέπει να κρύψεις ότι όμορφο,αγαπημένο και χαρούμενο όσο πιο καλά μπορείς...

Και αυτό κάνω...

Σιγά σιγά άρχισα να τον κρύβω όλο και πιο καλά, όλο και πιο περίπλοκα ώστε κάνεις να μην μπορέσει να τον βρει και να με αναγκάσει να τον φορέσω σε κοινή θεά ...

Μέχρι που μια νύχτα τον έχασα τελείως....

Και τον είχα ανάγκη εκείνη την νύχτα ...

Άλλα δεν μπορούσα ,δεν θυμόμουν ,σε πιο υπόγειο η σε πια σπηλιά τον είχα κρύψει και έτσι κατανάλωσα όλη μου την θλίψη πάρα την θέληση μου...

Όταν ξημερώσει ,σκέφτηκα ,θα ψάξω κάθε γαμημένη σπηλιά και υπόγειο και δεν θα σταματήσω μέχρι να τον βρω..

Έτσι γύρισα ότι σκοτεινό δρόμο είχε η ψυχή μου μέχρι που έφτασα μπροστά σε μια σπηλιά  που μπροστά της είχε μια παραλία...

Εκεί βρισκόσουν και εσύ...

Δεν θυμάμαι...

Σε είχα αφήσει εγώ εκεί η χρησιμοποίησες πάλι αυτό το μίτο που σου εχω χαρίσει ώστε να βρίσκεις πάντα τον τρόπο να έχεις πρόσβαση στην αγάπη μου...

Ξάπλωσα το σώμα μου στο χώμα ...Στα ρηχά ...

Λίγα βήματα μακριά σου ώστε να μπορείς να με φτάσεις ...

Δεν ήθελα πλέον να μπω στην σπηλιά...

Έμεινα ξαπλωμένος και ακίνητος ...

Αποκαμωμένος παρακάλεσα για μια καταιγίδα ώστε να μπορέσω να κλέψω τον κεραυνό της και να γεμίσω ενέργεια...

Και μέχρι να γίνει αυτό σε προσκάλεσα να διώξουμε την άμμο από τον πόνο ώστε να μείνει πεντακάθαρος...

Μια ζωή πηγαίνω γρήγορα πηγαίνοντας πουθενά...

Και εσύ, πάντα ένας τερματικός σταθμός που με διώχνει μες στην νύχτα λέγοντας μου να συνεχίσω για λίγο ακόμα...

Και δεν ανησυχείς αν χαθώ,γιατί είσαι η κάτοχος της κλωστής...

Στα ταξίδια μου αυτά άφησα φίδια να με δαγκώσουν για να πάθω ανοσία στα δηλητήρια...

Και αφού απέκτησα την ανοσία, είδα ότι το τίμημα ήταν να μην είμαι ποτέ ξανά ο ίδιος...

Μα τι ήθελα και μίλησα για αυτά ...

Όταν τα αναφέρω ο διάβολος αποκτά υπόσταση...

Μα αφού είσαι εδώ έλα λίγο πιο κοντά μου...

Ψιθύρισε μου λόγια σοφίας, λόγια καρδιάς...

Δικά σου λόγια και όχι αυτά τα γαμημένα διάσημα αποφθέγματα...

Δεν τα θέλω ,δεν με βοήθησαν ποτέ στην επιβίωση...

Μίλα μου και θα βρούμε τρόπο να ξορκίσουμε τα σκοτάδια ...

Τους φόβους μας και τον τοξικό εαυτό μας...

Αφού είσαι εδώ δεν χρειάζεται να μπω και να πάρω τον χαρούμενο εαυτό μου.

Γιατί δεν τον χρειάζομαι όταν είσαι εδώ ...

Μέσα στα μάτια σου η ελπίδα μου πάντα θα λάμπει...

Γιατί με σένα ο πόνος έχει αξία ...

Και όταν η ψυχή μου κυλιέται απνευστί στα χαμηλά,είσαι πάντα η ανάσα που της δίνει ανάταση....

Καρδιά από ξύλο ...

Κάπου μακριά περιτριγυρισμένο από θάλασσα, υπήρχε ένα βασίλειο από χρυσό. Όλα ήταν χρυσά εκεί: τα σπίτια,οι δρόμοι ,ακόμη και τα παιχνίδια. Τα παιδιά έπαιζαν με χρυσές μπάλες, οι κούκλες είχαν τα δικά τους κοσμήματα και χρυσά λαμπερά νήματα υφαίνονταν σε οποιοδήποτε είδος υφάσματος.

Ωστόσο, παρά το σύνολο του πλούτου του βασιλείου, υπήρχε ένα πράγμα που έλειπε. Ένα πράγμα ακόμα και ο ίδιος ο βασιλιάς δεν μπορούσε να αγοράσει με όλο το χρυσό του. Ήταν το γέλιο της πριγκίπισσας...

Η κοπέλα δεν γέλαγε ποτέ...Ούτε καν χαμογελούσε ... Όταν της παρουσίαζαν  ένα καινούριο χρυσό παιχνίδι, η ένα καινούργιο χρυσό ένδυμα η κόσμημα  εκείνη κουνούσε άπλα το κεφάλι της...

Ο βασιλιάς είχε δοκιμάσει τα πάντα για να κάνει την κόρη του να χαμογελάσει- κάλεσε γιατρούς και μάγους, κάλεσε γελωτοποιούς και μουσικούς. Μέχρι και ο ίδιος ,η Αυτού Εξοχότης ,κάποια στιγμή ισορρόπησε ένα χρυσό πιρούνι στην άκρη της μύτης του,πράγμα που του φάνηκε πολύ αστείο, αλλά η πριγκίπισσα  απλά δεν γέλασε...Έπεσε λοιπόν σε βαθιά περισυλλογή για βρει ένα τρόπο να λύσει αυτό το πρόβλημα ...

"Έχω μια ιδέα", είπε επιτέλους ο βασιλιάς. "Ένα τελικό, απελπισμένο σχέδιο. Θα ανοίξω το λιμάνι για να έρθουν όλοι στο βασίλειό μου και τότε θα κάνουμε ένα τεράστιο πάρτι γενεθλίων για την πριγκίπισσα . Ίσως αυτό να την κάνει να γελάσει. "...

Ποτέ πριν δεν είχε επιτρέψει ο βασιλιάς κάτι τέτοιο. Το λιμάνι ήταν κλειστό, με αυστηρούς ελέγχους, γιατί φοβόταν ότι οι ξένοι θα μπορούσαν να έρθουν να κλέψουν το χρυσό του. Αλλά τώρα, την μέρα των γενέθλιων της πριγκίπισσας, εκατοντάδες πλοία έφτασαν στην ακτή. Υπήρχαν εμπορικά πλοία και αλιευτικά σκάφη, κομψά πλοία ευγενών και γαλαζοαιματων από άλλους λαούς . Οι λαοί αυτοί είχαν εκδιωχθεί  πριν πολλά χρόνια και μετά από πολλούς πολέμους, πέρα ​​από τη θάλασσα και τους φαινόταν απίστευτο που μετά από τοσο καιρό τους κάλεσαν και τους επέτρεψαν να αράξουν τα πλοία τους  στο βασίλειο του χρυσού. Γιαυτό το γιόρταζαν στους δρόμους, τραγουδώντας , χορεύοντας και ρίχνοντας χρυσά κομφετί ψηλά στον αέρα....

Όμως η πριγκίπισσα , που στεκόταν πανέμορφη και παρακολουθουσε τα τεκταινόμενα  από το μπαλκόνι της, δεν φαινόταν καθόλου ευχαριστημένη. Ο βασιλιάς αγκάλιασε τη κόρη του με δάκρυα στα μάτια "Δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να κάνω. Ζήτησα συμβουλές από όλους όσους γνωρίζω. "

Ακριβώς τότε η πριγκίπισσα άνοιξε τα υπέροχα μάτια της και με καρφωμένο κάπου το βλέμμα άρχισε να μετακινείται πιο κοντά στο κιγκλιδωτό του μπαλκονιού. Πολύ έκπληκτος, ο βασιλιάς έκανε το ίδιο και είδε αυτό που κοίταζε η κόρη του ...

Υπήρχε ένας ιππότης που πιθανόν συνόδευε κάποια ευγενή καλεσμένη και καθισμένος με ένα χρυσό περβάζι της αυλής είχε ένα κομμάτι ξύλο στα χέρια του που επιδέξια με το κοφτερό του μαχαίρι το είχε κάνει να πάρει το σχήμα μιας καρδιάς .Τα μάτια της πριγκίπισσας είχαν γεμίσει από θαυμασμό .Ήταν η πρώτη φορά που δεν έβλεπε κάτι από χρυσό...Ο ιππότης σήκωσε το βλέμμα του και συνάντησε το δικό της .Χαμογέλασε και κάρφωσε με το ξίφος του την ξύλινη καρδιά και την σήκωσε προς το μέρος της...

Το χρυσό μπαλκόνι  όμως  ήταν πολύ ψηλά όποτε ήταν σχεδόν αδύνατο να καταφέρει  να φτάσει η ξύλινη καρδιά στα χέρια της...Η πριγκίπισσα όμως κατάλαβε. Κατάλαβε - και χαμογέλασε για πρώτη φορά...