Κάπου μακριά περιτριγυρισμένο από θάλασσα, υπήρχε ένα βασίλειο από χρυσό. Όλα ήταν χρυσά εκεί: τα σπίτια,οι δρόμοι ,ακόμη και τα παιχνίδια. Τα παιδιά έπαιζαν με χρυσές μπάλες, οι κούκλες είχαν τα δικά τους κοσμήματα και χρυσά λαμπερά νήματα υφαίνονταν σε οποιοδήποτε είδος υφάσματος.
Ωστόσο, παρά το σύνολο του πλούτου του βασιλείου, υπήρχε ένα πράγμα που έλειπε. Ένα πράγμα ακόμα και ο ίδιος ο βασιλιάς δεν μπορούσε να αγοράσει με όλο το χρυσό του. Ήταν το γέλιο της πριγκίπισσας...
Η κοπέλα δεν γέλαγε ποτέ...Ούτε καν χαμογελούσε ... Όταν της παρουσίαζαν ένα καινούριο χρυσό παιχνίδι, η ένα καινούργιο χρυσό ένδυμα η κόσμημα εκείνη κουνούσε άπλα το κεφάλι της...
Ο βασιλιάς είχε δοκιμάσει τα πάντα για να κάνει την κόρη του να χαμογελάσει- κάλεσε γιατρούς και μάγους, κάλεσε γελωτοποιούς και μουσικούς. Μέχρι και ο ίδιος ,η Αυτού Εξοχότης ,κάποια στιγμή ισορρόπησε ένα χρυσό πιρούνι στην άκρη της μύτης του,πράγμα που του φάνηκε πολύ αστείο, αλλά η πριγκίπισσα απλά δεν γέλασε...Έπεσε λοιπόν σε βαθιά περισυλλογή για βρει ένα τρόπο να λύσει αυτό το πρόβλημα ...
"Έχω μια ιδέα", είπε επιτέλους ο βασιλιάς. "Ένα τελικό, απελπισμένο σχέδιο. Θα ανοίξω το λιμάνι για να έρθουν όλοι στο βασίλειό μου και τότε θα κάνουμε ένα τεράστιο πάρτι γενεθλίων για την πριγκίπισσα . Ίσως αυτό να την κάνει να γελάσει. "...
Ποτέ πριν δεν είχε επιτρέψει ο βασιλιάς κάτι τέτοιο. Το λιμάνι ήταν κλειστό, με αυστηρούς ελέγχους, γιατί φοβόταν ότι οι ξένοι θα μπορούσαν να έρθουν να κλέψουν το χρυσό του. Αλλά τώρα, την μέρα των γενέθλιων της πριγκίπισσας, εκατοντάδες πλοία έφτασαν στην ακτή. Υπήρχαν εμπορικά πλοία και αλιευτικά σκάφη, κομψά πλοία ευγενών και γαλαζοαιματων από άλλους λαούς . Οι λαοί αυτοί είχαν εκδιωχθεί πριν πολλά χρόνια και μετά από πολλούς πολέμους, πέρα από τη θάλασσα και τους φαινόταν απίστευτο που μετά από τοσο καιρό τους κάλεσαν και τους επέτρεψαν να αράξουν τα πλοία τους στο βασίλειο του χρυσού. Γιαυτό το γιόρταζαν στους δρόμους, τραγουδώντας , χορεύοντας και ρίχνοντας χρυσά κομφετί ψηλά στον αέρα....
Όμως η πριγκίπισσα , που στεκόταν πανέμορφη και παρακολουθουσε τα τεκταινόμενα από το μπαλκόνι της, δεν φαινόταν καθόλου ευχαριστημένη. Ο βασιλιάς αγκάλιασε τη κόρη του με δάκρυα στα μάτια "Δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να κάνω. Ζήτησα συμβουλές από όλους όσους γνωρίζω. "
Ακριβώς τότε η πριγκίπισσα άνοιξε τα υπέροχα μάτια της και με καρφωμένο κάπου το βλέμμα άρχισε να μετακινείται πιο κοντά στο κιγκλιδωτό του μπαλκονιού. Πολύ έκπληκτος, ο βασιλιάς έκανε το ίδιο και είδε αυτό που κοίταζε η κόρη του ...
Υπήρχε ένας ιππότης που πιθανόν συνόδευε κάποια ευγενή καλεσμένη και καθισμένος με ένα χρυσό περβάζι της αυλής είχε ένα κομμάτι ξύλο στα χέρια του που επιδέξια με το κοφτερό του μαχαίρι το είχε κάνει να πάρει το σχήμα μιας καρδιάς .Τα μάτια της πριγκίπισσας είχαν γεμίσει από θαυμασμό .Ήταν η πρώτη φορά που δεν έβλεπε κάτι από χρυσό...Ο ιππότης σήκωσε το βλέμμα του και συνάντησε το δικό της .Χαμογέλασε και κάρφωσε με το ξίφος του την ξύλινη καρδιά και την σήκωσε προς το μέρος της...
Το χρυσό μπαλκόνι όμως ήταν πολύ ψηλά όποτε ήταν σχεδόν αδύνατο να καταφέρει να φτάσει η ξύλινη καρδιά στα χέρια της...Η πριγκίπισσα όμως κατάλαβε. Κατάλαβε - και χαμογέλασε για πρώτη φορά...
