Νυχτερινή ευχή ...‏

Μην με κοιτάζεις κάτω από το φως του ήλιου...

Την ήμερα γίνομαι διάφανος και δεν θα με δεις...
Περίμενε να νυχτώσει και κοίταξε με κάτω από το φως του φεγγαριού...
Θα είμαι στην ίδια θέση που με άφησες ...
Θα είμαι εκεί και θα μουτζουρώνω λευκά χαρτιά όπως πάντα...
Κοίτα πόσα κείμενα γράφτηκαν για σένα...
Πόση έμπνευση έχει γεννήσει η ομορφιά σου...
Αλήθεια και παραμύθι έγιναν ένα πια και ζουν αρμονικά...

Απόψε που είναι το τέλος μιας μέρας γιορτινής, εγώ στέκω παράμερα από τις χαρές και τους χορούς και κοιτάζω έξω από το παράθυρο μου...
Παρακολουθώ την λάμψη του φεγγαριού...
Την θλίψη του που έρχεται σε αντίθεση με το χαρούμενο τόνο που έχει αυτή η νύχτα...
Άραγε το κοιτάς και εσύ;
Η είσαι τόσο απασχολημένη που το έχεις ξεχάσει;
Ξαφνικά ένα αστέρι ξεκαρφιτσώνεται από την κουρτίνα του ουρανού και πέφτει...
Το κοιτώ καθώς συντρίβεται στο έδαφος και με το θάνατο του εκπληρώνει τις χιλιάδες χριστουγεννιάτικες ευχές που ήταν γαντζωμένες επάνω του...
Άραγε μια από αυτές να ήταν και η δική σου η ευχή;
Η μήπως να κουβάλαγε την δική μου;
Γιατί αν την κρατούσε αυτό το αστέρι ετοιμάσου...

Σε λίγο θα γίνω ανάλαφρος...
Θα αρχίσω να πετάω και να περιπλανιέμαι μέσα στα σύννεφα...
Θα προσπερνάω ψυχές που δελεαστικά θα θέλουν να δεθούν μαζί μου μέχρι να φτάσω εκεί που θέλω...
Σε λίγο θα αιωρούμαι πάνω από τον ουρανό σου...
Θα σε προσέχω...
Σαν φύλακας άγγελος...
Δεν θα κατεβώ παρά μόνο αν με ζητήσεις...
Μέχρι τότε, θα μένω αιωρούμενος και αφανής ...
Και αφού δεν θα μπορώ να σε αγγίξω, θα σου στείλω για δώρο την αγάπη μου να σε σκεπάζει σαν μια ζεστή και μαλακή κουβέρτα...
Τόσο ζεστή που θα μπορεί να κρατήσει μακριά σου όλο το κρύο και την κακία αυτού του κόσμου...
Χρόνια πολλά...

Μαγικές λέξεις...

Σε παρακολουθώ...
Βλέπω το πως τα κείμενα μου ακόμα μπορούν να εκπλήσσουν τα μάτια σου...
Πως ζαλίζουν την φαντασία σου και σε κανουν να με εμπιστεύεσαι όλο και πιο πολύ...
Να νιώθεις την πίστη...
Σε ότι λέω...
Σε ότι κάνω...
Τόσα χρονιά και ακόμα εκπλήσσεσαι...
Ακόμα προσπαθείς να καταλάβεις τι είμαι...
Ακόμα με αγαπάς και με μισείς ταυτόχρονα...
Γιατί βαθιά μέσα σου ξέρεις...
Είμαι ότι δεν μπορούν να δουν τα μάτια σου...
Ότι δεν μπορεί να πιστέψει το μυαλό σου...
Μυρίζω τις λέξεις σου...
Γεύομαι τις πράξεις σου...
Εμπνέομαι από την εικονα σου...
Δεν είμαι μάγος...
Ακόμα και αν καταφέρνω να φτιάχνω κόσμους με ένα μαγικό τρόπο...
Ζω μέσα στα μάτια σου...
Δημιουργώ μέσα στο μυαλό σου...
Αλλά δεν το κατέχω...
Το αγαπώ...
Κάνω έρωτα μαζί του...

Το δικό μου μυαλό διψά για λέξεις...
Σε αυτές βρίσκεται η ουσία της ψυχής μου...
Δεν είμαι συγγραφέας,ποιητής η οτιδήποτε αξιόλογο...
Ένας ανόητος είμαι που ψάχνει την μαγεία στις λέξεις...
Που η καρδιά του λαχταρά να τις ταιριάζει όμορφα και να τις χαρίζει...
Η μούσα μου ζει μέσα σε αυτές...
Σε κάθε κείμενο που γεννιέται το συναίσθημα είναι πάντα το ίδιο...
Η συγκίνηση της επεξεργασίας...
Ο ενθουσιασμός της ολοκλήρωσης...
Η σκέψη ότι θα ταξιδέψει κοντά σου και θα χαθεί μέσα στα μάτια σου...
Όλα αυτά μαζί,πάντα θα με μαγεύουν..
Βλέπεις αγαπώ να γράφω...
Οι λέξεις μου, είναι η ζωή μου...
Και εσύ νεράιδα μου θα είσαι πάντα η αφορμή και η αιτία για να γράφονται τα πιο όμορφα παραμύθια...

Βασίλισσα Νύχτα...‏

Ένα παράξενο άρωμα γεμίζει τον αέρα...
Τόσο ανεπαίσθητο μα και τόσο δυνατό συνάμα...
Η μυρωδιά του κατακλύζει όλες μου τις αισθήσεις...
Με τραβάει σαν μαγνήτης προς το μέρος του...
Και νικά κάθε αντίσταση...
Μόλις σηκώσω το βλέμμα μου αντικρίζω μικρά φωτάκια...
Που λάμπουν απαλά για να φωτίζουν αυτό το βρώμικο μονοπάτι...
Άραγε να οδηγεί στο σωστό προορισμό;
Στις άκρες του έχουν φυτρώσει μικρά λουλούδια με άσπρα άνθη...
Και όπως τα μάτια χάνονται στο βάθος του δρόμου αυτά μοιάζουν σαν να πλέουν μέσα σε αυτό το άγονο τοπίο...
Όσο προχωρώ παρατηρώ κομμένους μίσχους να επανέρχονται θαυματουργά στην ζωή...
Συνθέτοντας ένα σκηνικό αναγέννησης που η άφιξη μου το κάνει όλο και πιο δυνατό...
Για μια στιγμή το φεγγαρόφωτο κρύβεται πίσω από μικρά θλιμμένα σύννεφα και το μονοπάτι γίνεται πια ανηφορικό...
Παίρνω μια βαθιά ανάσα και αρχίζω να ανηφορίζω...
Καθώς το φεγγάρι ξανά δίνει λίγο από το φως του βλέπω σκιές να τρέχουν πίσω από τις συστάδες των δέντρων...
Και εκεί,μες το ημίφως, συναντιούνται με κάποιες άλλες ακαθόριστες σκοτεινές φιγούρες και αρχίζουν ένα παράξενα όμορφο χορό...
Καθώς τα άυλα μαγικά πλάσματα πληθαίνουν γύρω μου η απόσταση με την κορυφή μικραίνει...
Μέσα από μια πυκνή ομίχλη ξεπροβάλει ένα χέρι που μου δίνει ένα μικρο φλασκί με νερό....
Πίνω...
Πρώτη φορά νιώθω το νερό να έχει γεύση...
Γλυκιά σαν το πρώτο φιλί της αγαπημένης...
Ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπο μου και η ομίχλη εξαφανίζεται...
Το φεγγάρι πια λάμπει σαν κυριακάτικος ήλιος...
Μπροστά μου επιτέλους ο προορισμός...
Πανέμορφη σαν σπάνιο λεπτεπίλεπτο λουλούδι...
Με το χλωμό δέρμα της να λάμπει τυλιγμένο στα μεταξωτά υφάσματα...
Τα μάτια της δυο διαμάντια που φωταγωγούν και υπνωτίζουν όποιον τα κοιτάξει...
Χαμογελά καθώς γονατίζω εξουθενωμένος μπροστά της...
Έφτασα τελικά...
Εδώ ψηλά,που κυριαρχεί μόνο η υψηλότητα της...
Βασίλισσα Νύχτα το όνομα της...
Και εγώ σαν πιστός ιππότης,της χαρίζω την ζωή μου...

Εύθραυστη νεράιδα...‏

Πέρασε τόσος καιρός...
Άνοιξαν τόσες πληγές...
Το ξέρω ...
Πως ήρθαν στιγμές που τα δάκρυα σου σε έπνιξαν και τα έπνιξες και εσύ για να μην χαλάσεις την όμορφη γιορτή...
Πως ήρθαν ώρες που στοιχημάτισες την ζωή σου και κέρδισες μια γλυκόπικρη πραγματικότητα..
Ησύχασε...
Εχω επίγνωση...
Πως κάποιες νύχτες πρέπει να εξοκειλεις από την πορεία σου για να καταφέρεις να νιώσεις και πάλι ζωντανή...
Πως είναι να αισθάνεσαι σαν τζίνι που βγήκε μέσα από λυχνάρι που κατέληξε σε λάθος χέρια...
Σαν εκπλήρωση μιας ξένης ευχής...
Μην σκοτεινιάζεις..
Να λάμπεις...
Για να μπορώ πάντα να σε βρίσκω μέσα στις σκιές...
Να υπάρχεις και να φαίνεσαι...
Μέσα σε αυτό τον κόσμο ασχήμιας για να μπορώ να τον αντέχω...
Γιατί εγώ γνωρίζω...
Ότι εσύ είσαι το μόνο που έχει σημασία όταν όλα δεν έχουν νόημα...
Ότι η ευλογία και η κατάρα σου είναι ότι δεν γνωρίζεις το μέγεθος της ομορφιάς σου...
Γιαυτό πολλές φορές την σπαταλάς σε ανάξια χέρια...
Να θυμάσαι όμως ότι είμαι κάτοχος του μυστικού...
Ξέρω ότι μπορείς να διαβάζεις το μυαλό των ανθρώπων που μπαίνουν στην ζωή σου...
Και κάθε φορά ελπίζεις ότι κάποιος θα μπορεί να δει αυτά που οι άλλοι αγνοούν...
Όπως μπορώ εγώ...
Που αν δεν είχα αυτή την αυτοκαταστροφική τακτική και αυτό τον παράξενο τρόπο να αγαπώ θα μπορούσα να ήμουν ο ένας...
Αλλά πάντα είναι αργά για τους καταραμένους ποιητές...
Ωστόσο...
Μην κλαις...
Ποτέ δεν θα αφήσω την πραγματικότητα και την κακία να σε διαλύσουν...
Γιατί η αγάπη που σου εχω είναι δυνατή σαν φυλαχτό...
Μπορεί με τον καιρό να μοιαζει με ξεθωριασμένη φωτογραφία αλλά δεν χάνει ποτέ την δύναμη της...
Και σου ανήκει...
Δίπλωσε την προσεκτικά και κρύψε την μέσα στα συρτάρια της ψυχής σου...
Για να μπορείς την σωστή ώρα να την βρεις και να την ανασυρεις...
Όταν κουραστείς...
Όταν χαθείς...
Όταν φοβηθείς...
Όταν όλα γύρω σου αρχίσουν να ουρλιάζουν ...
Ξεδίπλωσε την και θα είμαι εδώ..
Για να σου χαρίσω και πάλι την ησυχία που τόσο αγαπάς...
Εύθραυστη μου νεράιδα της σιωπής...

Aκόμα κόκκινα...‏

Μίλησε μου απόψε...
Άνοιξε αυτά τα υπέροχα κόκκινα χείλη σου και πες μου τι σκέφτεσαι ...
Δείξε μου τις μαγικές χώρες που ταξιδεύει το μυαλό σου...
Εχω ανάγκη να μάθω...
Εχω ανάγκη να ξέρω...
Για να μπορέσω να κατανοήσω τι είναι ακριβώς αυτό που με συναρπάζει επάνω σου...
Που με αφηνει ξέπνοο εδώ να σε καρτερώ...
Που με κάνει ικανό να μπορώ να βρω την έξοδο από τον κάθε λαβύρινθο που σαδιστικά μας τοποθετεί η κάθε σου επιλογή...

Τραγούδησε μου απόψε...
Κάλυψε με τη μελωδία της φωνής σου τον ήχο που βγαίνει από αυτή την βραχνή φυσαρμόνικα...
Άλλαξε το ρυθμό από αυτό το θλιμμένο μουσικό θέμα...
Ίσως να είναι τώρα η ποτέ..
Ίσως να είναι η τελευταια ευκαιρία για να υψωθεί η φωνή σου μέχρι τον ουρανό...
Πριν χαθεί στην κόλαση που ετοιμάζεις για να υποφέρει για μια αμαρτία που δεν διέπραξε...

Φίλησε με απόψε...
Που τα χείλη σου έχουν το χρώμα του αίματος...
Μια μόνο νύχτα..
Μια ακόμα στιγμή...
Ένα τελευταίο φιλί...
Μια γεύση από φράουλα ...
Γεμάτη απεγνωσμένη αγάπη χρωματισμένη με θλίψη...
Και όπως θα ενωθούν τα χείλη μας, δυο στάλες από τα μάτια μας θα συναντηθούν...
Και μαζί θα δημιουργήσουν μια τελευταια αλμυρή ανάμνηση...

Γίνε ένα μαζί μου απόψε....
Και πίσω από αυτό το κόκκινο χαμόγελο προσπάθησε να κρύψεις όλες τις αμφιβολίες σου...
Αλλά εγώ πάντα θα ξέρω ότι υπαρχουν...
Σε αυτό το παραμύθι υπαρχουν πιο πολλά από το αίμα μου και το αδράχτι ...
Τα μάτια σου πάντα σε προδίδουν να το ξέρεις...
Γιαυτό αποφεύγεις να με κοιτάς...
Ακόμα και όταν μου φωνάζεις το πόσο αγαπάς τις επιλογές σου ...
Ακόμα και όταν μου λες ότι μισείς ότι αντιπροσωπεύω ...
Εγώ βλέπω μέσα στα μάτια σου ότι ψεύδεσαι..
Βλέπω την αλήθεια που πολεμάς....

Κοιμήσου μαζί μου απόψε...
Βάψε το λευκό μου μαξιλάρι με το κόκκινο κραγιον σου...
Μούσκεψε τα σεντόνια μου με τον ίδρωτα του κορμιού σου...
Η αγάπη είναι σκληρή και ενίοτε άδικη...
Και εσύ διάλεξες να μην με εμπιστευθείς...
Φοβήθηκες ...
Επέλεξες το σίγουρο και το εύκολο...
Ήρθες απόψε για να μου χαρίσεις μόνο μια νύχτα ...
Πριν αφεθείς στην λάθος επιλογή σου...
Τόσο φαινομενικά αθώα και τόσο εγκληματικά πρόθυμα θυσιάζεις εμάς για να ικανοποιηθούν τα στερεότυπα του εγώ σου...
Μας δίνεις ζωή μιας νύχτας ...
Διάρκεια ίδια με αυτή που έχουν τα όνειρα και οι εφιάλτες...
Όταν το χάραμα έρθει μπορεί να μου πάρει τις μνήμες και εσενα, μα να το ξέρεις ...
Πως όταν θα έρθει η στιγμή που όλα θα στραφούν εναντίον σου εσύ πάντα θα μπορείς να βρεις καταφύγιο στην δικιά μας νύχτα...
Και ας μην την εμπιστεύεσαι τώρα...
Έλα λοιπόν να δημιουργήσουμε την νύχτα μας ...
Μην σκέφτεσαι τίποτα άλλο...
Αυτή την νύχτα όλος ο κόσμος είμαστε εμείς...
Αγκάλιασε με και φίλησε με σαν να μην υπάρχει το αύριο που θα μας πονέσει...
Μονο το απόψε...
Το απόψε που τα χείλη σου είναι ακόμα κόκκινα...

Ο φόβος της πριγκίπισσας...

"Ιανέ μου την φοβάμαι την νύχτα..."είπε η όμορφη πριγκίπισσα σπάζοντας την σιωπή...
Εγώ χαμογέλασα, χάιδεψα κατευναστικά τα υπέροχα μακριά μαλλιά της και της απάντησα...
"Λοιπόν μικρή μου θα σου πω ένα μυστικό τρόπο για να κρατάς τον φόβο σου μακριά,αλλά για να στο πω πρέπει να πάμε στο κατάλληλο μέρος..."
Έτσι την πήρα από το χέρι και την οδήγησα στην κοντινή ακτή...
Γιατί για πεις ένα όμορφο παραμύθι η για να ξορκίσεις ένα φόβο πρέπει να υπάρχει κοντά σου η θάλασσα...
Καθίσαμε στην άμμο,ο ένας απέναντι από τον άλλο, και άρχισα να της διηγούμαι ένα παραμύθι για ένα κόσμο που ζούσε μόνο την νύχτα...
Ένα παραμύθι που οι ραψωδοί όλων των εποχών είχαν ξεχάσει...
Έκλεισα την διήγηση λέγοντας της...
"Τώρα γλυκιά μου όταν θα έρχεται η νύχτα και ο φόβος σου,εσύ θα ανοίγεις αυτή την ξύλινη πόρτα και θα βρίσκεσαι στον Νυχτόκοσμο που ο φόβος δεν υπάρχει...και είναι ένας κόσμος που αν εχεις χρόνο και όρεξη θα περιμένει με χαρά να τον εξερευνήσεις..."
Η πριγκίπισσα με κοίταξε επίμονα στα μάτια ψάχνοντας να βρει μέσα τους την αμφιβολία...
Τα δικά της μάτια έλαμπαν και είχαν μια λάμψη ανικανοποίητου,σαν να υπήρχε κάτι ακόμα που θα έπρεπε να της παρέχω...
"Ιανέ μου μήπως μου λες ψέματα για να με καθησυχάσεις;"
Φυσικά και το αρνήθηκα...
Με την εξιστόρηση του παραμυθιού όμως η ώρα είχε περάσει και συνειδητοποίησα ότι ξεκίναγε η νύχτα..
"Νυχτώνει..."φώναξε φοβισμένη η μικρή πριγκίπισσα και κόλλησε επάνω μου...
Κατάλαβα ότι ήταν η ώρα να έρθει αντιμέτωπη με τον φόβο της....
"Ηρέμησε"της είπα απαλά"Είναι όλα εντάξει...Είμαι εδώ, σε κρατάω και κοίταξε..."
Το βλέμμα της σηκώθηκε δειλά και κοίταξε εκεί που της έδειχνα...
"Έχουμε το φεγγάρι γεμάτο φως, και έχουμε και αυτά τα αστέρια, που μπορεί να είναι τόσο μικρά αλλά είναι τόσο λαμπερά,και όσο τα έχουμε αυτά , δεν αφήνουν το απόλυτο σκοτάδι να κυριαρχήσει..."
Ένα αχνό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο της...
Άδραξα την ευκαιρία και άρχισα να της μιλώ για τον κόσμο του φεγγαριού...
"Κάθε βράδυ που ο ήλιος φευγει ,οι άνθρωποι κρύβονται στις ντροπές τους ...Βλέπεις μεγαλώνουν οι φόβοι που ακόμα και η νύχτα δεν μπορεί να τους κρύψει...Γιατί όλοι έχουν κάτι να φοβούνται...Αλλά στο φεγγάρι που κυβερνά την νύχτα δεν αρεσει ο φόβος και δεν τον θέλει...Έτσι συνωμοτεί με τα αστέρια και εκείνα φορτώνονται όνειρά και κατεβαίνουν και τα ψιθυρίζουν στις ευαίσθητες ψυχές σαν την δικιά σου,έτσι ώστε να ξεχνάνε τον φόβο...Έτσι όμορφη μου πριγκίπισσα όταν πέφτει η νύχτα μην κλαις...Μην φοβάσαι...Ξάπλωσε και κοιμήσου ήρεμη...Σκέψου τα αστέρια και το φεγγάρι..Σκέψου τα όμορφα όνειρα που θα σου στείλουν...Σκέψου ότι αν δεν υπήρχε η νύχτα δεν θα υπήρχαν και αυτά..."
Η ιστορία μου τελείωσε...
Η όμορφη πριγκίπισσα είχε ήδη κοιμηθεί με ένα χαμόγελο στην αγκαλιά μου...
Και ο φόβος της είχε πια ξεχαστεί...

Ανοχύρωτη πόλη...‏

Κλείσε τα φώτα...
Έλα και ξάπλωσε εδώ...
Δίπλα μου...
Μέσα στο σκοτάδι άκου πόσο παράξενα ηχεί ο χτύπος της καρδιάς μου...
Κοίτα πως ανάμεσα στα ακίνητα σώματα μας κυλάει φως...
Φως στο χρώμα της φωτιάς...
Σαν ένα κόκκινο ποτάμι αίματος...
Μάρτυρα το πάθος που κρύβουν οι ψυχές μας η μια για την άλλη...
Σε νοιάζομαι....
Πάντα θα σε νοιάζομαι...
Ακόμα και αν ιστορία σου παραμείνει ένα μυστηριώδες αίνιγμα...
Ακόμα και αν ξέρω ότι πάντα αγαπούσες να περπατάς στις σκιές αδιαφορώντας για τους άλλους...
Εγώ δεν θα πτοηθώ ...
Γιατί σε εχω παρακολουθήσει και σε εχω αναλύσει...
Σε εχω δει να κλαις
Σε εχω δει να πονάς...
Εχω κοιτάξει πίσω από την μάσκα...
Και σε ξέρω πια τόσο καλά που αυτό σε κάνει να τρομάζεις...
Ίσως το λάθος μου τότε,να ήταν που σε άφησα να επισκεφτείς τα σκοτάδια μου...
Εκεί που δεν υπαρχουν ούτε φεγγάρια, ούτε αστέρια...
Μονο οι φόβοι μου και οι ανασφάλειες μου ντυμένες στα μαύρα...
Έπρεπε να το ξέρω ότι θα φοβηθείς...
Έπρεπε να το προβλέψω ότι δεν θα το αντέξεις...
Βιάστηκα να σε βάλω στα δύσκολα...
Χωρίς να σε εχω προετοιμάσει κατάλληλα...
Και όμως ακόμα και την ώρα που άνοιγα την πόρτα για να φύγεις ευχήθηκα για σένα...
Την στιγμή που σε ελευθέρωνα έκανα όρκους αφοσίωσης που δεν έπρεπε να τους μάθεις ποτέ...
Πόσες νύχτες πέρασα συλλογιζομένος αν η ευτυχία που σου αξίζει σου δόθηκε...
Και αυτή την νύχτα που μετά από τόσα χρόνια η καρδιά σου ξαναχτυπά τόσο κοντά στην δική μου δεν θέλω να μου πεις...
Δεν έχει σημασία...
Ανοίγω τα μάτια νομίζοντας ότι όλο αυτό είναι ένα όνειρο και θα διαλυθεί...
Αλλά δεν είναι...
Χρόνια τώρα ζούσες μέσα στα όνειρα μου και περίμενες υπομονετικά να ξυπνήσω...
Κάποιες νύχτες μου τραγουδούσες και εγώ σαν μαγεμένος ακολουθούσα την φωνή σου αλλά δεν σε έβρισκα...
Όμως απόψε είσαι εδώ...
Έξω από το όνειρο και μέσα στην ζωή μου ξανά...
Το άρωμα σου μεθυστικό,ζαλίζει όλες τις αισθήσεις μου...
Οι αναμνήσεις μας είναι τώρα κρεμασμένες στον τοίχο και τα σώματα μας έτοιμα και πρόθυμα να ξαναγνωριστούν ...
Για να δημιουργήσουν καινούργιες...
Γυρνώ προς το μέρος σου...
Μου χαμογελάς...
Και η νύχτα μου πλέον σου ανήκει...
Ανοχύρωτη πόλη ετοιμη να λεηλατηθεί από τις ανάσες σου...

Άραγε μπορείς;

Άραγε μπορείς;
Να ανακαλύψεις εσύ το αληθινό μου εγώ;
Να διαβάσεις τα κείμενα μου και να καταλάβεις το νόημα που κρύβεται πίσω από τις λέξεις τους;
Άραγε μπορείς;
Να δεις πιο καθαρά από τους υπόλοιπους;
Να αγαπήσεις με την καρδιά και όχι με τα μάτια;
Άραγε μπορείς;
Να αφήσεις αυτό το πνευματικό μας άγγιγμα να γίνει η αφορμή για να δούμε ο ένας την ψυχή του άλλου;
Και ας φοβηθούμε...
Να νιώσεις όλες τις φυγές και όλες τις πληγές που κουβαλάω;
Και ας είναι επώδυνο...
Μην ξεχνάς...
Είμαι ένας μοναχικός ένοικος που ζει στο σκοτάδι...
Εγκλωβισμένος σε μια αυτοεπιβαλλομενη εξορία στον κόσμο των σκιών...
Άραγε μπορείς να φέρεις εδώ την φλόγα;
Να γίνεις η φωτεινή οπτασία που θα νικήσει την νύχτα μου;
Να απλώσεις το μικρο σου χέρι και να φτάσεις το δικό μου νικώντας το κενό;
Άραγε μπορείς;
Να σκοτώσεις το κρύο μου με την ζεστασιά του κορμιού σου;
Να με ανακαλύψεις και όχι να με κατασκευάσεις;
Άραγε μπορείς;
Να τολμήσεις;
Να ρισκάρεις;
Να αφεθείς;
Να αγαπήσεις;
Αυτό το τέρας με τα δυο πρόσωπα που το λένε Ιανό;

Νυχτερινό "Σε χρειαζομαι"...

Σταμάτα...
Θέλω να σταματήσεις ότι κάνεις αυτή την στιγμή και να με ακούσεις προσεκτικά για λίγο...
Αν μπορείς ,σταμάτησε και την αναπνοή σου για όσο χρειαστεί μέχρι να συντονιστεί με την δική μου...
Η ψυχή μου λαχταράει να σου μιλήσει απόψε και θέλω να είναι ζωντανό κάθε κύτταρο σου για να την ακουσει...
Θέλω να πιστέψεις και να ακολουθήσεις τις λέξεις μου...
Να τις πιστεύεις ακόμα και όταν αυτές θα γίνονται αδέξιες ,θα σκοντάφτουν και θα πεφτουν...
Τότε να ξέρεις, θα χρειάζονται την πίστη σου περισσότερο από κάθε άλλη φορά...
Μην ανησυχείς δεν πρόκειται να σε απασχολήσω για πολύ ώρα...
Στο υπόσχομαι...
Πρέπει να ξέρεις ότι σήμερα ξύπνησα αγκαλιά με ένα συνονθύλευμα από τις αναπνοές και τους ψιθύρους σου...
Σε ονειρεύομαι συχνά τελευταια..
Όταν ξυπνώ δαγκώνω τα χείλη μου μέχρι να ματώσουν για να μην προδώσουν αυτά που ζουν στο μυαλό μου...
Και όταν κάποιες στιγμές το στόμα μου με προδίδει και μαρτυράω την αγάπη που σου εχω,εκείνη την νύχτα κοιμάμαι τρομοκρατημένος...
Και δεν το θέλω αυτό...
Γιατί με τυφλώνει...
Με κάνει να αντιδράω σπασμωδικά και να μπαίνω σε επικίνδυνες και λάθος τροχιές...
Που στο τέλος με αφήνουν ασυνάρτητο και χαμένο μέσα σε μια αφιλόξενη πόλη...
Ξέρω ότι ίσως έπρεπε να διαλέξω κάτι πιο εύκολο...
Κάτι πιο απλό...
Όταν αγαπάς νεράιδα το τίμημα είναι παράξενο και δύσκολο...
Άλλα ακόμα και αν είναι λάθος, εγώ αυτό το λάθος το αγαπώ...
Χίλιες φορές μπορώ να ξαναπεσω από τον ουρανό σου χωρίς δίχτυ ασφαλείας...
Χίλιες φορές μπορώ να κάνω την καρδιά μου γενέθλιο δώρο σου....
Δεν πρόκειται ποτέ να εχω τον παραμικρό ενδοιασμό...
Υποθέτω ότι αυτό που θέλω να πω, και πάλι πλατειασα, είναι ότι απλά σε χρειάζομαι...
Και θα σε χρειαζομαι πάντα...
Και αυτό δεν θα το αφήσω να αλλάξει, ακόμα και αν χρειαστεί να περάσω μέσα από την κόλαση μέχρι να είσαι εδώ....

Φοίνικας...‏

Ξεκίνησε με ένα καμβά λευκό και καθαρό...
Ονόμασε τον ζωή...
Μετά ζωγράφισε επάνω του μερικά δέντρα...
Ονόμασε τα όνειρα...
Πρόσθεσε σε αυτό ένα φωτεινό και πολύχρωμο ήλιο...
Η διάθεσή σου θα ελέγχεται από αυτόν όπως μια μαριονέτα από το αφεντικό της...
Ύστερα με μια ακατανόητη τάση αυτοκαταστροφής δημιούργησε μια φωτιά και βολέψου αναπαυτικά στην πολυθρόνα σου για να παρακολουθήσεις να χάνεται ότι είχες ονειρευτεί...
Έτσι και αλλιώς τα όνειρα έρχονται και παρέρχονται...
Δημιουργώντας συνέχεια αντιθέσεις...
Άλλα σε κανουν να σηκώνεις το ανάστημα σου και άλλα να κυλάς με την ροή...
Τα χειρότερα όμως είναι αυτά που για να τα πραγματοποιήσεις πρέπει να πέσεις χαμηλά...
Που το τελικό τους κόστος είναι ο πόνος , η θλίψη, η απόγνωση...
Η ακόμα και η παραίτηση από την ζωή...
Η ομορφια,η ζωντάνια και τα χρώματα απέχουν από το άθλιο γκρι ελάχιστα...
Γιαυτό μην παραδίνεσαι ...
Μην τοποθετείς μονή σου αυτή την λεπίδα στο λαιμό σου...
Όσο μακριά και αν φύγεις από ένα άλυτο πρόβλημα αυτό κάποια στιγμή θα σε βρει και θα σου ζητήσει επιτακτικά την λύση του...
Μην λυγίσεις...
Ακόμα και τις στιγμές που αισθάνεσαι την καρδιά σου να στραγγίζει από όμορφα συναισθήματα...
Ακόμα και τις νύχτες που μια προδοσία σε κάνει να κοιμάσαι λυπημένη...
Να θυμάσαι ότι τίποτα δεν τελειώνει με ένα χαμένο όνειρο...
Ο κόσμος θα συνεχίζει να γυρίζει φέρνοντας τα πάνω κάτω...
Να μετατρέπει τον χθεσινό χαμένο σε σημερινό θριαμβευτή...
Νιώσε την καρδιά σου που ακόμα καίει...
Δες τους πραγματικούς φίλους που ακόμα στέκονται πλάι σου και βοηθάνε την ψυχή σου να αντισταθεί...
Κοίταξέ ανάμεσα στο γκρίζο αυτό το κίτρινο λουλουδι που σώο και υπερήφανο σου μαρτυράει ότι πάντα υπάρχει ελπίδα....
Και τις νύχτες να σκέφτεσαι έμενα,που είμαι ακόμα ζωντανός ενώ εχω καταπιεί τόση καταστροφή...
Να θυμάσαι ότι όσο μακριά σου και αν βρίσκομαι θα είμαι πάντα δίπλα σου...
Γιατί η αγάπη μου είναι πιο μεγάλη από τον ουρανό σου...
Γιαυτό ακόμα και όταν δεις τα όνειρα σου να παίρνουν φωτιά ...
Εσύ να μην κλαις για την καταστροφή...
Δεν ταιριάζουν σε εμάς τέτοιου είδους δάκρυα...
Οταν η φωτιά κάψει τα όνειρα σου εσύ αναγεννήσου μέσα από τις στάχτες τους σαν τον φοίνικα...

Seven again...

Με βράβευσε και με κάλεσε ο αγαπημένος Vangel Greko μαζί με την Estella σε bloggoπαιχνιδο...
Να πω 7 αλήθειες η 7 μυστικά σχετικά με μένα...Πάλι καλά που δεν μου ζήτησαν να πω και 7 τραγούδια...
Για να πω την αλήθεια μου έχει ξαναζητηθει το ίδιο και σε προηγούμενα bloggoπαιχνιδα πιο παλιά αρά αυτά που θα γράψω στους παλιούς μου αναγνώστες θα είναι ήδη γνωστά και τους παρακαλώ να μου συγχωρήσουν την επανάληψη ....
Αλλά είπαμε ,Vangel και Estella είναι αυτοί και δεν μπορώ να τους χαλάσω το χατίρι...
Οπότε πάμε πάλι ;)

1)Έχω 5 ανιψάκια από την μοναδική μου αδερφή και τα αγαπάω όλα πάρα πολύ!Όμως λατρεύω το τρίτο που είναι και το μοναδικό κοριτσάκι!Μπορεί να με λιώσει με ένα βλέμμα και μισό νάζι...(το μόνο καλό είναι ότι τα αισθήματα και η αδυναμία είναι αμοιβαία)...

2)Είχα όνειρο ζωής να φτιάξω beach bar σε νησί!Το κατάφερα αλλά το τίμημα ήταν η πλήρη κατάρρευση της προσωπικής μου ζωής πράγμα που με έκανε να το παρατήσω μετά από 3 χρόνια!!! Γενικά λατρεύω το επαγγελματικό ρίσκο με ότι αυτό συνεπάγεται,το κακό είναι ότι στις κατά καιρούς σχέσεις μου αυτό κατά κανόνα τους προκαλεί τρόμο!!!

3)Είμαι φυσιογνωμιστής και βασίζω τις πιο πολλές αποφάσεις της ζωής μου στην διαίσθηση μου... Ευτυχώς τις περισσότερες φορές μου βγαίνει σε καλό...

4) Ερωτεύομαι τα ψεγάδια ...Αυτά που οι πιο πολλοί μπορεί να θεωρούν ελαττώματα (ένα ελαφρύ ψεύδισμα ,ένα σημάδι κλπ ) για μένα μπορεί να αποτελέσουν αιτία για να ερωτευθώ...

5)Δίνομαι ολοκληρωτικά στους ανθρώπους που επιλέγω...Αλλά άμα με ξενερώσει κάτι σε φιλία η σχέση δέχομαι την ζωή χωρίς τον άλλο με υβριστική ευκολία...

6)Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να εκτονώσω τον πρώτο καιρό με φυσική έκφραση την αγάπη μου...(Το πρώτο φιλί για καληνύχτα παίρνει καιρό μέχρι να πραγματοποιηθεί...)

7) Έχω πάντα την αίσθηση ότι μια παράξενη τύχη απομόνωσης κρέμεται πάνω από το κεφάλι μου...

Αυτά από τον κόσμο του Ιανού...
Από ότι είδα οι περισσότεροι έχετε ήδη παίξει οπότε ας παίξει όποιος θέλει ...
Καληνύχτα και μην ξεχνάτε ότι ο μεγαλύτερος σας φόβος τρέμει μήπως και δεν τον φοβηθείτε...

Σταγόνες της βροχής...

Το φως των κεριών τρεμοπαίζει και οι κουρτίνες ανασηκώνονται απαλά καθώς αυτό το ελαφρό αεράκι μπαίνει από το παράθυρο της...
Εκεινη ,σιωπηλή και πανέμορφη στέκεται στην άκρη του και προσπαθεί να κρατήσει μέσα στην παλάμη της όλο το γκρι του ουρανού...
Και τότε η βροχή ξεκινά...
Ο ήχος από το νερό που πέφτει από τις οροφές μοιαζει τόσο παράταιρα κατευναστικός...
Σαν μια επαναλαμβανόμενη αγαπημένη σονάτα...
Η βροχή σαν επίμονο θηλυκό δυναμώνει και καλύπτει τους δρόμους και τα πεζοδρόμια με αστραφτερά στρώματα νερού...
Η ματιά της γυναίκας ταξιδεύει μέσα στο γκρίζο και καθώς μια αστραπή προετοιμάζει το έδαφος για την εκκωφαντική βροντή που πρόκειται να ακολουθήσει, το μυαλό της ανασύρει τα λόγια του...
"Μην φοβάσαι τα αστραπόβροντα...Να γελάς ...Να σκέφτεσαι ότι δημιουργούνται από παιχνίδια των αγγέλων..."
Ένα μικρο δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της καθώς θυμήθηκε τις μέρες που είχε κρυμμένες κάτω από το μικρο της κρεβάτι...
Της το είχε πει,πως όταν θα λείπει, τα λόγια του θα γίνονται χέρια που θα την αγκαλιάζουν και την χαϊδεύουν τρυφερά...
Καθησυχάζοντας κάθε της φόβο...
Ξανακοίταξε την βροχή με άλλα μάτια ...
Αυτό που κάποτε φοβόταν ,είχε εξελιχθεί σε έρωτα και η αιτία ήταν αυτός ...
Αυτός και τα λόγια του....

"Μην φοβάσαι την βροχή...Η βροχή κουβαλάει συναισθήματα...Ένας καταρράχτης χαράς η ένας χείμαρρος λύπης ...Όλα διαδίδονται μέσα από τις σταγόνες της...Ξεσπάνε και ποτίζουν την ρίζα που με κρατά κοντά σου...Μου κανουν συντροφιά...Μέχρι την στιγμή που θα δώσουν την θέση τους στον ιδρώτα των ματιών σου...Να αγαπάς τις σταγόνες τις βροχής ...Εγώ τις αγαπώ ...Κοίτα...Κρατώ μια στην ακρη του δάχτυλου μου...Όμορφες σαν μικρά διαμαντια...Ρέουν στις φλέβες μου...Καθαρίζουν την ψυχή μου...Ουράνια δάκρυα που τραγουδούν μεσώ της βροχής κάθε μου παράπονο...Μην φοβάσαι την βροχή...Να την αντιμετωπίζεις και να την αγαπάς όπως την ζωή...Γιατί η ζωή είναι μέσα στην βροχή..."

(Το κείμενο είναι αφιέρωση-ανταπόδοση στην Ginny που αγαπάει την βροχή όπως και εγώ..)

Παντοτινά μάτια ...‏

Σε κάποια από τις προηγούμενες ζωές μας, μου το είχες πει...
"Το παντοτινά έχει πράσινα μάτια"
Τότε δεν είχα δώσει σημασία ...
Με τον καιρό το αισθάνθηκα όπως αισθάνεται κανείς ένα απαλό αεράκι...
Σαν μια αναπνοή κατά μήκος του δέρματος...
Όμως εγώ, γνωστός άπιστος και εξερευνητής της κάθε πρότασης που περιεχει μέσα το για πάντα, ένιωσα την ανάγκη να βρω επιχειρήματα για να το αντικρούσω...
Οχι δεν το έκανα γιατί ήθελα να πάψω να σε αγαπώ...
Έτσι και αλλιώς η φλόγα της αγάπης αναζωπυρώνεται μέσα από τις διαφωνίες...
Και εγώ το ξέρεις ότι πιστεύω στην αντίθεση και στην σύνθεση...
Άπλα εχω μέσα μου το μικρόβιο του να αναλύω τα πάντα και να ερευνώ εξονυχιστικά το καθετί ...
Ποιος ξέρει;Ίσως αυτό να είναι και η κατάρα μου και ένας παράξενος τρόπος αυτοτιμωρίας...

Κάποιες στιγμές νόμιζα ότι κατάφερα να βρω τα επιχειρήματα που έψαχνα...
Για λίγο καιρό βλέπεις είχα καταφέρει το παντοτινά να έχει σκούρα μάτια που έκαιγαν σαν κάρβουνα την ιστορία μου...
Άλλα μετά από λίγο χρόνο,αργά και βασανιστικά,το χρώμα τους, ξαναγινόταν πράσινο...
Μέχρι που μια παράξενη νύχτα το κατάλαβα...
Τα παντοτινά μάτια δεν έχουν κανένα χρώμα...
Εμείς τους δίνουμε το χρώμα που θέλουμε...
Τα παντοτινά μάτια έχουν για κόρες ,φλόγες από κερί...
Γιαυτό απόψε που είναι μια νύχτα διαύγειας ...
Απόψε που ο πυρετός του μυαλού μου είναι υψηλός και όλα τα κύτταρα του κορμιού μου σε γυρεύουν θα σε παρακαλέσω...

Πάρε μακριά αυτά τα χέρια από σκοτάδι που ακουμπάν την ψυχή μου...
Θέλω να το ξέρεις...
Όσο λείπεις ένα κρύο αεράκι σβήνει τα κεριά μου...
Νιώθω μόνο τους φόβους και όχι την ελπίδα...
Όσο λείπεις η νύχτα έχει χιλιάδες σκοτεινά φεγγάρια και οι χειμώνες είναι μακριοί και δύσκολοι...
Όσο λείπεις εκατομμυρια πεφταστέρια πέφτουν εγωιστικά χωρίς να πραγματοποιούν καμιά από τις ευχές που τα βαραίνουν...

Να θυμάσαι ότι μπορεί ένα αεράκι να έχει την δύναμη να σβήσει την φλόγα των κεριών...
Αλλά το ίδιο εύκολα και ένα φύσημα του άνεμου μπορεί να θεριεψει την φλόγα και να την κάνει να κάψει όλο το δάσος...
Και η δική μας φλόγα ζει για να θεριεψει...
Το ξέρεις και το ξέρω...
Ο χορός μας πάντα θα περιμένει για να τον συνεχίσουμε...
Οι στιγμές μας θα είναι πάντα διάσπαρτες μέσα στον χρόνο και ζωντανές...
Σαν οικεία καρδιοχτύπια που αναστενάζουν μέσα σε κάθε εποχή...
Το ξέρεις και το ξέρω...
Ότι όλα όσα μας αφορούν ,υπαρχουν και συνωμοτούν για να φέρουν τα υπέροχα παντοτινά σου μάτια απέναντι από τα δικά μου...

Νεράιδα της σιωπής...

Σε ένα νησί γεμάτο πράσινο και συχνές βροχές ζει η νεράιδα της σιωπής...
Κάποιες φορές μένει αμίλητη μήνες,τόσους πολλούς, που με κάνει να αρχίζω να αναρωτιέμαι για την ύπαρξη της...
Ίσως και να το κάνει επίτηδες , δοκιμάζοντας έτσι τις αντοχές και την αγάπη του θνητού...
Όμως τα κενά της σιωπής δεν είναι ικανό να σβήσουν την εικονα της από τα μάτια μου ...
Απλά μερικές φορές την κανουν να μεταλλάσσετε...
Και από μια συλφίδα και αγαπημένη θεά της αυγής...
Γίνεται η απαγορευμένη πεταλούδα ...
Το τολμηρό όνειρο...
Αλλά τίποτα από αυτά δεν με πτοεί...
Σαν φύλακας μιας μυστικής συμφωνίας που σφραγίστηκε με ένα αμήχανο και σιωπηλό φιλί περιμένω την μεταμόρφωση της σε ταξιδιώτη...
Που θα την φέρει και πάλι εδώ...
Που σαν μαγεμένο παιδί θα την προσμένω...

Παράξενη μου ταξιδιώτισσα...
Ακολούθησε με ....
Μέσα στις σιωπηλές μου αίθουσες εχω ένα κρεβάτι για σένα στρωμένο με φύλλα από μετάξι...
Το τζάκι μου καίει μόνιμα για να σε ζεστάνει και ένα σκαλισμένος καλόγηρος περιμένει πρόθυμος να κρεμάσεις επάνω του τα βρεγμένα σου ρούχα...
Κουρασμένο μου ονειρικό πλάσμα...
Έχω το πιο κόκκινο κρασί για να πιεις και τα πιο εκλεκτά εδέσματα για να δειπνήσεις...
Πάνω σε μικρο ανάκλιντρο σου εχω αφημένα καινούργια στεγνά ρούχα για να αγκαλιάσουν το κορμί σου...
Όμορφη μου ταξιδιώτισσα ακολούθησε με...
Μέσα στον κήπο των ονείρων μου...
Έλα να χαθούμε εκεί και γνεψε στους φόβους σου αντίο...
Πες τους ότι θα μείνεις εδώ...
Ανέγγιχτη από το πέρασμα του χρόνου και την ανθρώπινη κακία...
Παράξενη ταξιδιώτισσα της καρδιάς μου...
Αγαπημένη μου νεράιδα της σιωπής...
Πάντα εδώ θα υπάρχει μια κρυψώνα για σένα...
Πάντα ο κόσμος μου θα είναι έτοιμος να σε υποδεχθεί και να σε καλωσορίσει....

Υ.Γ.Τα αόρατα νήματα είναι οι πιο ισχυροί δεσμοί...Friedrich Wilhelm Nietzsche...

Μονόκεροι...

Η γυναίκα κοίταξε τον ποιητή με ένα μεγαλοπρεπέστατα υποτιμητικό βλέμμα...
"Ζεις σε ένα φανταστικό κόσμο" τον προγκηξε"Δεν υπάρχει μαγεία...Δεν υπάρχουν ξωτικά,νεράιδες,σειρήνες,μονοκεροι...Μονο μια πεζή καθημερινότητα υπάρχει που σκοτώνει τις ελπίδες και τα όνειρα αμέσως μόλις γεννιούνται..."
Ο άντρας την κοιτούσε όση ώρα μιλούσε προσεκτικά έχοντας ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του...
"Μου επιτρέπεις να απαντήσω η το παραπάνω ήταν μια δήλωση που δεν επιδέχεται σχολιασμό;" την ρώτησε...
"Παρακαλώ, πες μου..." απάντησε η γυναικά και κατάλαβε ότι ίσως ήταν λίγο παραπάνω επιθετική από όσο έπρεπέ...
"Καταρχάς βασική αρχή για να νιώσεις την μαγεία είναι να αφήσεις τον εαυτό σου να την πιστέψει...Έπειτα να χαμηλώσεις τις προσδοκίες σου...Οι μαγικές στιγμές δεν είναι αυτές που στερεότυπα έχεις η σου έχουν βάλει στο μυαλό σου... Η μαγεία μπορεί να κρύβεται σε ένα φευγαλέο φιλί που υπόσχεται,σε έναν αχνιστό πρωινό καφέ που κάποιος σου πρόσφερε,στις στάλες μιας λυτρωτικής βροχής...Οι νεράιδες ,τα αερικά ,οι πρίγκιπες και τα άλλα ονειρικά πλάσματα δεν έχουν πάντα την μορφή που νομίζεις...Μερικές φορές μάλιστα,επίτηδες ο άγνωστος συγγραφέας της ιστορίας της ζωής σου μπορεί να κλείσει την μαγεία μέσα στα πιο απίθανα η άσχημα άτομα και να στην χαρίσει...Και εκεί βρίσκεται το μυστικό...Ότι η μαγεία έρχεται στην ζωή όλων...Αλλά ίσως όχι στην συσκευασία που την φαντάζονται...Και τις πιο πολλές φορές το προνόμιο της επιλογής που μας έχει χαριστεί, μας κάνει να επιλέξουμε με τα μάτια και όχι με την καρδιά...Χάνοντας έτσι ίσως την μονή ευκαιρία που μας δίνεται για να την ζήσουμε..."
Η νεαρή κοπέλα κοιτούσε τώρα τον ποιητή σαν υπνωτισμένη..Μετά από μια μικρή παύση ξαναβρήκε την μιλιά της...
"Το μόνο σίγουρο είναι ότι διαθέτεις ισχυρή πειθώ...Ότι και αν φωνάζει η λογική μου,η ψυχή μου θέλει να σε πιστεύει...Μονο μονοκεροι δεν μου είπες ότι υπάρχουν...'
"Και όμως υπάρχουν ..."
"Πείσε με και γιαυτό..."
"Εγώ τους είδα χθες την νύχτα..."
"Μα χθες ήταν η νύχτα που γνωριστήκαμε.."
"Ακριβώς... Χθες άκουσα τον καλπασμό τους...Τους έφερε ο άνεμος...Η νύχτα ξαφνικά φωταγωγήθηκε και το φεγγάρι έμεινε μισό σαν χαμόγελο...Οι μονοκεροι έλαμπαν κάτω από μια θάλασσα ομίχλης,ανάμεσα στα δέντρα του δάσους...Τους έβλεπα αλλά δεν μπορούσα να τους πλησιάσω...Σπινθηρίσματα,σημάδια στο χώμα,κραυγές...Τόσο κοντά και όμως τόσο μακριά...Όπως η αλήθεια με το ψέμα.Όπως ο ερωτάς με το μίσος...Και όμως υπάρχουν μονοκεροι μικρή μου...Και ήταν εκεί χθες την χθεσινή νύχτα...Μεγάλοι και απίστευτοι...Κρύβονται μέσα στις ρωγμές του χρόνου και στο μυαλό μας...Μην ανησυχείς που δεν τους είδες....Τους βλέπουν μόνο εκείνοι που κατάφεραν να φτάσουν στην άκρη της ύπαρξη τους και να λάμψουν...Με τον καιρό είμαι σίγουρος ότι θα τους δεις και εσύ..."
Η γυναίκα κοίταξε τον ποιητή με ένα ύφος τελείως διαφορετικό από εκείνο που είχε στην αρχή της κουβέντας τους...
"Δεν ξέρω αν υπάρχουν μονοκεροι η αν υπάρχει μαγεία,αυτό όμως που ξέρω είναι ότι αυτή την στιγμή νιώθω μαγεμένη..."
"Είναι και αυτό μια αρχή ..." της είπε ο ποιητής και έσβησε το φως της λάμπας βυθίζοντας το μικρο δωμάτιο που βρισκόντουσαν στο σκοτάδι...

Νεραιδομαγεμένος...

Τα μαλλιά της μύριζαν αχνά με ένα άρωμα βανίλιας γεμίζοντας έτσι τον αέρα μου με μια απατηλή αθωότητα...
Εκεινη την νύχτα που η νεράιδα αποφάσισε να με επισκεφτεί και πάλι για μένα δεν υπήρχαν αδύνατα πράγματα...Εκεινη την νύχτα αισθανόμουν οτι μπορούσα να σκαρφαλώσω μέχρι τον ουρανό...

Τα μάτια της και ο τρόπος που με κοιτούσε μου έμοιαζαν με ένα παζλ που όταν το ολοκληρώνεις τότε αυτό ανταγωνίζεται σε ομορφιά τα αστέρια...Και όταν κρατάς ένα αστέρι στα χέρια σου σβήνει κάθε εγωισμός,κάθε αλαζονεία...

Τα χέρια μου έτρεμαν όταν την άγγιξαν και μετά αρνιόντουσαν πεισματικά να απομακρυνθούν από το σώμα της...Χάιδεψαν σχολαστικά την κάθε ουλή...Την κάθε πληγή...Την κάθε απόδειξη ότι και οι νεράιδες υποφέρουν...

Εκεινη την νύχτα όλοι οι απαγορευμένοι μου ψίθυροι φτερούγισαν γεμάτοι αναίδεια και χάθηκαν μέσα στην ακοή σου....Και αυτά τα χείλια σου ,που σαν πεταλούδες με κόκκινα φτερά μοιάζουν,έρχονται να πεθάνουν πάνω στα ξερά από την προσμονή δικά μου...

Με το ξεψύχισμα της νύχτας άρχισα να τρέμω καθώς παρακολουθούσα τον ήλιο να ανατέλλει και να συντρίβει την ομορφιά και την γαλήνη της ...Αλλά κράτησα την θέρμη και την φλόγα της μέσα σε ένα μικρο εύθραυστο κρύσταλλο και την κουβαλάω μαζί μου ...Σαν ένας παντοτινός λύχνος φωτίζει τα σκοτάδια μου...

Και εσύ νεράιδα μου το ξέρω πως με σκέφτεσαι...
Κάθε νύχτα που το φεγγάρι κατακτά τον ουρανό σου...
Κάθε φορά που μια λέξη που ακούς σου θυμίζει τις δικές μου...
Κάθε φορά που η κλωστή που μας δένει λαμπυρίζει στο χέρι σου...
Και εγώ όπως βλέπεις ποτέ δεν σε ξεχνώ...
Και μένω πάντα εδώ...
Αιχμάλωτος της μαγείας μιας νεράιδας...
Που κάθε φορά που η σκέψη της η εκείνη επισκέπτονται τον κόσμο μου,βρέχει αστέρια και φως...
Εκστασιασμένος...
Νεραιδομαγεμένος...

Ακροστιχίδα...

Θ αύματα πως γίνονται εγώ δεν πιστεύω...
Α λλά εσύ με διαψεύδεις και σαν νέος άπιστος Θωμάς φαντάζω...

Σ την πιο σκοτεινή άκρη της ψυχής μου ανάβεις ένα φως...
Ε ρχεσαι πάντα την κατάλληλη στιγμή για να νικήσεις τους δαίμονες μου...

Α κάλεστη,πανέμορφη,μυστηριώδης και επικίνδυνη...
Γ ια να με κάνεις να αναθεωρήσω και να πιστέψω ...
Α νακατεύεις τις σκέψεις και τα πιο κρυφά μου συναισθήματα....
Π αίρνεις το χέρι μου και με οδηγείς σε αυτό το ασφαλές μέρος...
Η ρεμείς την ταραγμένη μου ψυχή με ένα σου χάδι,ένα σου φιλί...
Σ υνωμοσία ερωτική και εγώ χαρούμενος που είμαι το θύμα της...
Ω ρα σωστή να αφεθώ...Ώρα σωστή να κάνω αυτό που λέει η ακροστιχίδα μου...

Ωκεανός...

Έρχονται κάποιες στιγμές που αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να αντέξω άλλο αυτά τα κρυμμένα συναισθήματα...
Είναι εκείνες οι στιγμές που νιώθω ότι ο κόσμος συρρικνώνεται...
Και εγώ, που είμαι ένας κλειστοφοβικός άνθρωπος ...
Ασφυκτιώ...
Πνίγομαι...
Ψάχνω απελπισμένα για μια διέξοδο...
Το μόνο που θέλω είναι μια απόδραση...
Ακόμα και αν αυτή με οδηγήσει σε μια ατελείωτη έρημο...
Δεν με τρομάζει...
Δεν την φοβάμαι αυτή...

Βλεπεις πάει καιρός που είμαι εδώ...
Εδώ που οι καρποί των κόπων δεν ανθίζουν ποτέ...
Εδώ που και ο Θεός ξεχνάει να κοιτάξει...
Εδώ που οι προσευχές μοιάζουν κραυγές...
Εδώ στον δικό μου ωκεανό...
Έναν ωκεανό γεμάτο ανέφικτους πόθους και επιθυμίες...
Εδώ που πνίγομαι κάθε νύχτα...
Και ανασταίνομαι το ξημέρωμα...
Ο ωκεανός μου είναι ψυχρός και ανελέητος...
Για εκείνον δεν έχει καμιά σημασία...
Πόση αγάπη έχεις χαρίσει...
Πόση γνώση έχεις συγκεντρώσει...
Πόσο πόνο έχεις πιει...
Πόσες ουλές έχεις συλλέξει ...
Για εκείνον σημασία έχει μόνο η θυσία...
Και εγώ αμετανόητος έχω πεθάνει στην αγκαλιά του αμέτρητες φορές...

Με βλέπεις;
Είμαι και πάλι μέσα στην γαλάζια μου θηλιά...
Μόνος,ανεκπλήρωτος, ένοχος...

Σε παρακαλώ...
Μην με αγαπήσεις ...
Μην με πιστέψεις...
Μην με πλησιάσεις...
Γιατί δεν πρόκειται να αποδράσω...
Μόλις με αγγίξεις ...
Θα παρασύρω και σένα μαζί μου μέσα σε αυτό τον ωκεανό τον γεμάτο ανέφικτους πόθους και επιθυμίες...
Και μετά,από αυτόν τον ωκεανό δεν υπάρχει απόδραση...
Γίνεται ο κόσμος σου και η καταδίκη σου...
Γιαυτο κανε μεταβολή και φύγε όσο πιο γρήγορα μπορείς...
Δεν την αξίζω την θυσία..
Δεν με άκουσες;
Γιατί δεν σταματάς;
Γιατί δεν φεύγεις;

Στο μαύρο των ματιών σου...

Έκρυψα ένα μικρο κομμάτι της ψυχής μου πίσω από την πλάτη μου...
Εκεί που εκείνη δεν μπορεί να δει...
Ελπίζοντας πως για άλλη μια φορά θα την νικήσει η περιέργεια και θα επιμείνει...
Να θέλει να δει αυτό που είναι κρυμμένο...
Και πάνω στα νάζια της και στα γέλια του παιχνιδιού"άσε με να δω" θα την αφήσω να κοιτάξει την άλλη πλευρά...
Εκείνη που κρύβω από τον κόσμο...
Την γεμάτη πληγές ...
Αυτή την άσχημη,την αποκρουστική...
Το αποφάσισα...
Θα την αφήσω να την δει...
Και καθώς εκείνη θα την ανακαλύπτει εγώ μέσα μου θα εύχομαι να μπορεί να την αντέξει...

Τόσα πολλά που δεν ήμουν έτοιμος να πω...
Τόσα πολλά που δεν ήμουν έτοιμος να δώσω...
Άλλα όταν ο έρωτας κυβερνά δεν υπάρχει έλεγχος...
Όταν ο έρωτας κυβερνά δεν υπάρχει νύχτα...
Γιαυτο μην μου ζητάς εγγυήσεις και σταθερές...
Για λίγα πράγματα μπορείς να είσαι σίγουρη ...
Ότι οι χτύποι της καρδιάς σου δεν θα είναι ποτέ σταθεροί...
Και ότι ένα απαλό χάδι θα είναι το μόνο που χρειάζεται για να τυφλώσει τα μάτια σου...
Τόσα λίγα...
Τόσο μικρά..
Μα όμως είδες με τι μικρά πράγματα χάνεται το γκρίζο...

Μην μιλήσεις...
Σταμάτησε για λίγο την αναπνοή σου...
Και σφράγισε τα χείλη σου με όμορφα ψέματα...
Γιατί έτσι πρέπει να γίνει αυτή την στιγμή...
Σου υπόσχομαι να τα πιστέψω...
Σου υπόσχομαι να τα αγαπήσω...
Γιατί ξέρω...
Ότι όσο τα λόγια σου θα κυλάνε ορμητικά μέσα μου με τον καιρό θα με κάνουν να μπορώ να καταλάβω...
Ότι πίσω από μικρά σου όμορφα ψέματα...
Κρύβονται οι μεγάλες σου αλήθειες...
Και μια από αυτές είναι αυτή που με φοβίζει...
Αυτή που επιλέγω να αγνοώ...
Αυτή που πολεμάω...
Το ξέρεις ότι νιώθω πάντα ανάξιος να βιώσω την οποιαδήποτε ευλογία...
Γιαυτο από τη στιγμή που η αλήθεια σου είναι η αγάπη εγώ τρομάζω...
Σοκαρισμένος παραπαίω ...
Τραβάω το όμορφο πρόσωπο σου κοντά στο δικό μου και χάνομαι μέσα σου...
Τα πολλά όμορφα λόγια μου σαν νέοι Ιούδες με εγκαταλείπουν πάντα αυτές τις ώρες...
Κοιτάζω τα μάτια σου και δεν μιλώ...
Στέκω ακίνητος σαν υπνωτισμένος...
Αιχμάλωτος των ματιών σου μη έχοντας κανένα τρόπο και κανένα δρόμο διαφυγής...
Γιατί απόψε δεν υπάρχουν δρόμοι για μένα...
Όλοι μου οι δρόμοι χάθηκαν μέσα στο μαύρο των ματιών σου...

Σειρήνα...

Η μελωδία απαλά γεμίζει τον αέρα...
Μέχρι που να κάνει πλήρη κατάληψη...
Αργά υπερνικάει το βρυχηθμό των κυμάτων...
Η ηχώ της αναπηδά στους μεγάλους βράχους και αντηχεί μέσα στις σπηλιές...
Μια κατευναστική άρια που φέρνει στον ακατάπαυστο πόνο ένα γρήγορο τέλος...
Κάθε νότα και μια μνημη δεσμευμένης ευτυχίας...
Κάθε στίχος και ένα αγαπημένο πρόσωπο που χάθηκε και βρέθηκε ξανά...
Τα μάτια κοιτούν γεμάτα συγκίνηση...
Το βλέμμα της είναι ελεύθερο και απεριόριστο...
Σαν το ωκεανό...
Τον ωκεανό που περιβάλει αυτή την παράξενη ντίβα σαν μεταξένιο πλαίσιο...
Και εκείνη τότε αρχίζει να τραγουδά...
Τα κύματα χορεύουν στο τραγούδι της και υποτάσσονται στο πρόσταγμα της...
Είναι η κυρα του γαλάζιου...
Αλλά στο τέλος όλα αυτά λίγη παρηγόρια παρέχουν...
Η υπεροχή φωνή της μπορεί να γεννήσει μια καινούργια ψυχή...
Είναι ο μοναδικός της σύντροφος...
Δώρο και κατάρα της...
Κανένας δεν μπορεί να αντισταθεί στο θέλγητρο του τραγουδιού της σειρήνας...
Γιαυτό εκείνοι που έχουν την τιμή της γνωριμίας ποτέ δεν επιβιώνουν...
Και η μελωδία της σειρήνας είναι το μόνο που τους μένει όταν το αίμα τους σταματάει να κυλά...
Άλλα εγώ δεν ξέρω ποια είναι η πιο μεγάλη κατάρα...
Η πιο μεγάλη δυστυχία...
Να πεθάνεις στην αγκαλιά της σειρήνας ανταποκρινόμενος στο μαγευτικό της κάλεσμα...
Η να ζήσεις μια ζωή καταδικασμένος στο να ακούς την σιωπή της...

Το παιχνίδι των υποκριτών...

Πιάσε το χέρι μου ...
Μοναδική μου αγαπημένη...
Έλα απόψε μαζί μου...
Έλα να παίξουμε τους υποκριτές...
Μην ανησυχείς...
Δεν είναι δύσκολο παιχνίδι...
Το μόνο που εχεις να κάνεις είναι να ακολουθείς...

Ακολούθησε τα δάκρυα...
Που πέφτουν από κόκκινα κουρασμένα μάτια...
Ακολούθησε το αίμα...
Που τρέχει από τις πληγωμένες καρδιές...
Ακολούθησε τα κόκκινα ίχνη...
Από τα ματωμένα πόδια που έκαναν χιλιόμετρα για να σε βρουν...
Ακολούθησε τις κραυγές...
Και ας έρχονται από σάπια στόματα...
Ακολούθησε την φωτιά...
Που φουντώνει στο πέρασμα σου και φωτίζει τα σκοτάδια...
Ακολούθησε τα συντρίμμια ...
Που μαρτυράνε το εσωτερικό της ψυχής...
Ακολούθησε τα τέρατα ...
Που γεννήθηκαν σε στιγμές τρέλας...
Ακολούθησε την σιωπή μου...
Οδηγεί σε μένα,που πάντα σε περιμένω...
Και όταν φτάσεις θα υποκριθούμε ότι όλα αυτά που ακολούθησες δεν υπάρχουν...
Για να μπορέσεις εύκολα να ξαναφύγεις...

Μοναδική μου αγαπημένη ...
Πιάσε το χέρι μου...
Ακόμα και αν δεν είναι η σωστή ώρα για να γυρίσεις...
Χάρισε μου μόνο αυτή την νύχτα...
Και πριν το χάραμα μου σκοτώσει τις μνήμες...
Έλα να παίξουμε τους υποκριτές...

Υποσχεση...(sealed with a kiss..)

Κάπου χάθηκα φίλε...
Άφησα την ζωή μου να ξοδευτεί...
Μέσα σε πυκνούς καπνούς...
Φτηνό αλκοόλ και εύκολες αγάπες...
Χρόνια ολόκληρα πέρασαν...
Έχοντας αυτή την γαμημένη ψευδαίσθηση δύναμης...
Που σε κάνει να πληγώνεις εύκολα και να συνεχίζεις αμέριμνα...
Και όμως βαθιά μέσα μου το ήξερα από τότε...
Ότι η φθορά και η αηδία θα έρθουν πιο γρήγορα από ότι φανταζόμουν...
Και μαζί τους θα έρθει και η συνειδητοποίηση ότι έχουν χαθεί ένα σωρό ευκαιρίες...
Ένα σωρό όμορφοι άνθρωποι...
Το τίμημα της επιλογής...

Εδώ και λίγο καιρό ηρεμώ...
Έχω καταφέρει να νικήσω η να κοιμίσω τον άλλο μου εαυτό...
Σήμερα όμως αισθάνθηκα την παρόρμηση και πάλι...
Άκουσα τα γλυκά ,δελεαστικά λόγια ενός παλιού φίλου...
Να με προτρέπει να γίνω και πάλι αυτός που προσπαθώ να ξεχάσω...
Ανέσυρε σκονισμένες αναμνήσεις από νύχτες γεμάτες αχαλίνωτες στιγμές...
Αισθάνθηκα όπως ο εθισμένος που είναι έτοιμος να παραδοθεί στο πάθος του αμέσως μόλις του δοθεί η ευκαιρία...
Η αλήθεια είναι ότι μερικές στιγμές έφτασα στο σημείο να το θέλω τόσο πολύ...
Σκέφτηκα:
"Απλά άλλη μια φορά ,μόνο για μια νύχτα,εχω τόσο καιρό να αφήσω το σκοτάδι να με αγκαλιάσει..."
Το παραδέχομαι ήμουν τόσο αδύναμος...
Έφτασα τόσο κοντά ...
Αλλά τότε θυμήθηκα μια υπόσχεση που έδωσα...
Μια υπόσχεση σφραγισμένη με ένα φιλί να μην ξαναγινω ποτέ ξανά εκείνος ο Παύλος...
Και όλα στο μυαλό μου ξανάλλαξαν...
Γιατί μπορείς να με κατηγορήσεις για πολλά πράγματα άλλα μόνο ένα δεν μπορείς να μου καταλογίσεις...
Ότι δεν κρατάω τις υποσχέσεις μου...
Τις κρατώ...
Με όποιο κόστος...

Απλά Δευτέρα...

Πράσινο του βυθού τα μάτια σου...
Υγροί καθρέφτες που μέσα τους βλέπω την ψυχή μου...
Η πένα μου σε λατρεύει...
Μπορεί να γράφει για σένα ώρες...
Τύλιξες τα χέρια σου μέσα σε μαύρη δαντέλα αλλά το ατσάλι που κρατάς λάμπει στο φως του ήλιου...
Και με τυφλώνει...
Η θάλασσα αφρίζει και μου φαίνεται ότι παίρνει ζωή από το γέλιο σου...
Τα λεπτά σου δάκτυλα αιωρούνται ελαφρά σαν πούπουλα επάνω σε ένα δροσερό αεράκι...
Που ελπίζω να στείλεις προς τα εδώ...
Ακόμα κοιτώ αυτή την λευκή σελίδα του τετραδίου που περιμένει να γεμίσει από τα ανεξίτηλα σημάδια σου...
Ο αγέρας αυτό το σούρουπο γέμισε από το άρωμα του σανδαλόξυλου...
Μάλλον γιατί έχει αγκαλιάσει το κορμί σου το γαλάζιο...

Όλα με κάνουν να σε αποζητώ απόψε...
Η σκέψη σου, διώχνει για λίγο αυτό τον ποιητή-δήμιο που ζει μέσα μου και κάθε νύχτα σφίγγει δυνατά την θήλεια της μοναξιάς μου....
Και τα θέλω μου, παρατάσσονται μπρος τα πόδια σου σαν υπάκουα στρατιωτάκια...

Νεράιδα μου...
Θέλω να χορέψω μαζί σου ...
Κουράστηκα να σφιχταγκαλιάζω την σκιά σου...
Απόψε θέλω να δραπετεύσω...
Και εσύ που λάμπεις μες τα σκοτάδια μου με τρομάζεις αλλά ελκύομαι από το φως σου σαν ένα μικρο έντομο...
Θέλω να περπατήσω μαζί σου ξανά...
Σε ένα στενό πλακόστρωτο δρομάκι κρατώντας σφιχτά το μικρο σου χέρι...
Χωρίς περιορισμούς και χρονοδιαγράμματα...
Μια βόλτα μόνο για μας...
Και όταν έρθει το βράδυ,θέλω να κοιμηθώ μαζί σου...
Να νιώσω την ανάσα σου να ξαπλώνει στο μαξιλάρι μου και την δικιά μου να κόβεται για να μην κάνει θόρυβο και σε ξυπνήσει...

Τι παράξενη μέρα η σημερινή...
Μερικές μέρες σε σκέφτομαι πιο έντονα από ότι συνήθως...
Μερικές μέρες μου λείπεις πιο πολύ από ότι συνήθως..
Και όλες αυτές τις φορές προσπαθώ να καταλάβω τι το ξεχωριστό έχει αυτή η μέρα και σου επιτρέπει να κάνεις πλήρη κατάληψη του μυαλού μου...
Στο τέλος, πάντα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα...
Το μόνο ιδιαίτερο και ξεχωριστό είσαι εσύ που ήρθες για άλλη μια φορά στην σκέψη μου...
Όσο για την μέρα...
Είναι απλά Δευτέρα...

Παραλήρημα...

Οι μνήμες μου είναι όμορφα άλογα μέσα σε σκονισμένα ντουλάπια...
Τις φυλακίζω εκεί για να πεθαίνουν πιο γρήγορα...
Ελεύθερες με ταλαιπωρούν και με πληγώνουν...
Τι να είναι όμως αυτό που προκάλεσε όλη αυτή την αποστροφή;
Αυτή την ρωγμή στο χρόνο;
Αυτή την αλλαγή στην καθημερινή ρουτίνα της νύχτας;
Δεν ξέρω...
Και νομιζω ότι θα το αγνοώ για πολύ καιρό ακόμη...
Έχω ζήσει το τέλος κάθε αρχής...
Όποτε δεν χαίρομαι όταν αφήνω κάποιον να κλέψει λόγια και εικόνες μέσα από την καρδιά μου...
Ξέρω ότι η χαρά που θα μου δώσει θα είναι πρόσκαιρη...
Χρόνια τώρα επιδιορθώνω τις ψυχές των άλλων παραμελώντας επιμελώς την δική μου...
Έρχονται σε μένα με μια σκέψη στραβή και μελανιασμένη...
Πληγωμένοι από θρυμματισμένα μυαλά και πολυχρησιμοποιημένες ψυχές...
Σαν κεριά σβησμένα που απλά κάποιος πρέπει να βρει το τρόπο να ανάψουν ξανά...
Ένας σκοτεινός κόσμος φωτίζεται από τα λάθη μου...
Η αθωότητα βλέπεις είναι βραχυπρόθεσμη και μουγκή...
Ίσως γιατί ότι γυαλίζει βρίσκεται πάντα σε πλεονεκτικότερη θέση από το ακατέργαστο...
Ένα τρίξιμο...
Ένα βογκητό από ένα κλειδωμένο δωμάτιο...
Ένα μυστικό καλά κρατημένο ακόμα και από εσένα...
Αυτό το σπιτι είναι καμένο και οι πριγκιπισσες του είναι όλες δειλές...
Τα φώτα του κομμένα και όλοι του οι θησαυροί χαμένοι...
Που είσαι ;
Που είμαι;
Χαθήκαμε μέσα στα ερείπια...
Δεν μπορώ να βρω το δρόμο για να γυρίσω πίσω...
Αλλά ούτε και που ήμουν πριν θέλω να θυμάμαι...
Και αυτή την νύχτα...
Που μιλώ με τις σκιές ...
Το μόνο που αισθάνομαι ότι εχω στην κατοχή μου, είναι μια εγκυμονούσα φοβία και ένα παρελθόν που λυπάται...
Και καθώς αυτό μου το παραλήρημα κορυφώνεται...
Το μόνο σίγουρο είναι...
Ότι εσύ νεράιδα μου είσαι η μόνη που μπορεί να κατευνάσει αυτό τον πόνο του μυαλού μου...

Σκοτεινή πλευρά...

Μπορείς να το νιώσεις;
Είμαι το σκοτάδι στην κάθε αναπνοή σου...

Μπορείς να το δεις;
Είμαι ένα ακάθαρτο πνεύμα που μυρίζει θάνατο...
Συστρέφομαι και γέρνω σαν τα μαχαίρια των "φίλων"...

Μπορείς να το αισθανθείς;
Είμαι η βραδινή λάγνα σκέψη που σε κάνει να ποθείς και να λαχταράς τα απαγορευμένα...

Μπορείς να το ακούσεις;
Είμαι η φάλτσα νότα που χαλά την αρμονία του αγαπημένου τραγουδιού σου...

Μπορείς να το κατανοήσεις;
Είμαι το φάντασμα για το οποίο κανείς δεν έγραψε πότε μια λέξη...
Άυλο και παραπονεμένο χαϊδεύω τα χέρια σου όταν αυτά στραγγαλίζουν την αλήθεια...

Μπορείς να το παραδεχτείς;
Είμαι η νύχτα στις πιο κρυφές εσοχές του μυαλού σου...
Η πλευρά που κάνεις τόσο αγώνα να κρύψεις...

Μπορείς να το πεις;
Είμαι η διαστροφή που εύχεσαι να μπορούσες να εκμυστηρευθείς κάπου...

Μπορείς να το αποδεχθείς;
Είμαι οι παραμορφωμένες σκέψεις που σε κρατούν ξύπνιο την νύχτα ...
Τα κλαδιά που αιχμαλωτίζουν κάθε ελεύθερο χορτάρι σου...

Είμαι πάντα εδώ...
Ζω στις σκιές και απολαμβάνω τις λάμψεις σου...
Είμαι εκείνος που ξέρει απέξω τους στίχους σε αυτό το τραγούδι των μοναχικών ψυχών...
Ξέρω ότι με μισείς...
Ξέρω ότι με πολεμάς...
Είμαι η σκοτεινή σου πλευρά ...
Ζω μέσα σου...
Και θα κυριαρχήσω όταν η ψυχή σου δεν θα έχει πια κανένα προορισμό για να πάει....