Ο κόσμος των εκπληρωμένων ευχών...‏

Ανοίγει τα χρυσαφένια της φτερά...
Και πετάει μέσα στην ήσυχη νύχτα...
Με ένα φόρεμα εκτυφλωτικά λευκό...
Γεμάτο αμέτρητα διαμαντια...
Τα μακριά της μαλλιά που ανεμίζουν, απλά ολοκληρώνουν αυτή την υπέροχη εικονα...
Η νεράιδα έρχεται...
Γιαυτό,να έχετε το νου σας...
Από δω και πέρα ο αγέρας και τα λουλούδια δεν θα είναι ποτέ ξανά τα ίδια...
Ασήμι και γαλάζιο...
Άρωμα σανδαλοξυλου και δροσιά πρωινής θαλασσινής αύρας...
Όλα είναι μέρος του παιχνιδιού της...
Ιπτάμενοι δράκοι...
Σκανδαλιάρικα ξωτικά...
Μαγεμένα δάση...
Εκεινη αποφασίζει...
Εκεινη δημιουργεί...
Γιατί είναι ο δικός της κόσμος...
Μονοκεροι εμφανίζονται στον ορίζοντα...
Και πυγολαμπίδες την οδηγούν με ασφάλεια μέσα στο σκοτάδι...
Στο λαιμό της  είναι κρεμασμένο θρυλικό φυλαχτό....
Προσέχει την πολύτιμη ζωή της...
Μυστικό...
Χαρισμένο από θνητό ποιητη...
Φτιαγμένο όμως από τους μεγαλύτερους μάγους...
Το πέταγμα της συνεχίζεται...
Οι άνεμοι που πριν αγριευαν, τώρα κατευνάζουν με μια της κίνηση...
Και εκείνη,έχει φτάσει πια στο δικό της κόσμο...
Που ολα πια είναι διαφορετικά...
Γιατί...
Στον κόσμο της, κυριαρχούν τα όνειρα και η πίστη...
Στον κόσμο της,δοξάζονται η αγάπη και η φαντασία...
Στο κόσμο της,λαχταρά κάθε θνητός να ανήκει...
Εκεί...
Που άρχει η βασίλισσα νεράιδα...
Εκεί...
Είναι ο κόσμος των εκπληρωμένων ευχών...

Διαφορά...‏

Οι κανονικοί άνθρωποι πάντα είχαν τις ενστάσεις τους απέναντι του...
Τους ενοχλουσε αρκετά η ειλικρίνεια και ο αυτοσαρκασμός του....
Πολλοί μαλιστα από αυτούς έλεγαν ,ότι είχε μια δόση τρέλας μέσα στο βλέμμα του...
Μια από τις κατηγορίες τους ,ήταν ότι φορούσε πάντα μαύρα ρούχα...
Οχυρωμένοι πίσω από προκαταλήψεις και στερεότυπα αρνιόντουσαν να δουν και να κατανοήσουν το γιατί...
Και εκεί, μέσα στην ηθελημένη τους τύφλωση, τους διέφευγε ότι κάτω από το μαύρο ήταν κρυμμένα όλα τα χρώματα του κόσμου...

Οι κανονικοί άνθρωποι πάντα μισούνε ένα παιχνίδι που δεν παίζεται σύμφωνα με τους δικούς τους κανόνες τους...
Οι αγαπημένες τους τράπουλες είναι πάντα οι σημαδεμένες...
Και ετσι δεν μπορούσαν να ανεχτούν την αδιαφορία του απέναντι στους νόμους και τα όρια τους...
Δεν μπορούσαν να συνηθίσουν τις φωνές που άκουγε...
Και ακόμα πιο πολύ αυτή την διαβολεμένη του διαίσθηση που καταλάβαινε την καλά κρυμμένη κακία...
Την θανάσιμη ματαιοδοξία....

Οι κανονικοί άνθρωποι μισούν ότι δεν μπορούν να φτάσουν...
Φοβούνται ότι δεν μπορούν να κατανοήσουν...
Και όταν ο φόβος τους φτάνει στο ζενίθ αρχίζουν τον πόλεμο...
Βλέπεις ακόμα και η πιο λαμπερή ελπίδα δείχνει αλλιώς άμα τις ρίξεις λάσπη...
Και ετσι ξεκινούν...
Παραπληροφορούν και παρερμηνεύουν....
Κάθε λέξη αλλοιώνεται...
Κάθε πράξη επικρίνεται...
Στην κορύφωση της προπαγάνδας τους,τον κατηγορούν ακόμα και για δαίμονα....

Αλλά εκείνος ,δεν δίνει σημασία στους κανονικούς ανθρώπους...
Μόνος στο ήσυχο του ξέφωτο φτιάχνει από τον αγέρα μουσική....
Με ένα σιωπηλό χαμόγελο γράφει απαντήσεις για όλους τους γρίφους... 
Βλέπεις ξέρει...
Ότι το να είσαι ξεχωριστός έχει τίμημα....
Ότι το δώρο της ατέλειας είναι σαν άγρια μαγεία...
Ξέρει ότι για να κατακτήσεις τα όμορφα πρέπει να ματώσεις...
Ξέρει πως να μετατρέψει την κακοτυχιά σε θετικό οιωνό...
Ξέρει ότι είναι διαφορετικός...
Και αυτή η διάφορα του μοιαζει σαν μια αρχαία μαγική δύναμη που ίσως μια μέρα σώσει τον κόσμο των κανονικών ανθρώπων...
 

Μαγείας ύπαρξη....‏

Και όμως...
Πρέπει να υπάρχει μαγεία...
Δεν εξηγείτε αλλιώς το πως...
Μέσα στα μάτια σου μπορώ να δω εκπληρωμένα όνειρα...
Το πως ένα φιλί δίνει ζωή σε μια ετοιμοθάνατη αγάπη...
Και ξέρω...
Πως ακόμα και αν τα αστέρια και το φεγγάρι πέσουν και χαθούν δεν πειράζει...
Γιατί υπάρχει ένας εύκολος τρόπος να αντικατασταθούν...
Νεράιδες όμορφες σαν εσενα θα πετάξουν ψηλά και θα πάρουν την θέση τους...
Και η νύχτα θα λάμψει...

Και όμως...
Πρέπει να υπάρχει μαγεία...
Αλλιώς πως μπορεί να εξηγηθεί...
Που είσαι ένα αταίριαστα όμορφο,κομμάτι δικό μου...
Που είσαι αγέρας ελπίδας σε μια μέρα ρουτίνας και ανυπόφορης άπνοιας...
Που είμαι σίγουρος ότι μαζί θα καταφέρουμε να ανοίξουμε πόρτες  που άλλοι άνθρωποι δεν θα βρουν ποτέ το κλειδί...
Και ξέρω...
Ότι ακόμα και αν κάποια στιγμή ο ήλιος αποτύχει να στείλει το φως του εμείς δεν θα τρομάξουμε...
Θα ανάψουμε χιλιάδες κεριά και ξέρεις...
Υπό το φως των κεριών όλα μοιάζουν και είναι,υπέροχα...

Και όμως...
Πρέπει να υπάρχει μαγεία...
Και στο λέω εγώ,που ήμουν από τους πιο δύσπιστους...
Και το ξέρω γιατί...
Εχω πληγώσει και εχω πληγωθεί...
Εχω μπορέσει και εχω δει και εχω πιάσει τον εαυτό μου να εθελοτυφλεί...
Εχω καταφέρει να ολοκληρωθώ και εχω επιτρέψει να γίνω κομμάτια...
Εχω χτίσει παραδείσους και εχω ζήσει κολάσεις...
Και αντέχω ακόμα...
Και αντέχω, γιατί επέλεξα να πιστευω...
Να πιστευω στην δύναμη της αγάπης...
Να πιστευω σε όμορφα όνειρα...
Να πιστευω στην ύπαρξη της μαγείας...
Να πιστευω σε σένα...

Είσαι ετοιμη;

Είσαι ετοιμη;
Να ανοίξεις το πιο παράξενο δώρο;
Να κλείσεις τα μάτια σου και να εμπιστευθείς μόνο το ένστικτο;
Να γεμίσεις την καρδιά και την ψυχή σου θάλασσα και ουρανό;

Είσαι ετοιμη;
Να αλλάξεις τον κόσμο σου χτίζοντας;
Να βουτήξεις την πένα σου μέσα στα χρώματα του ουράνιου τόξου;
Να χωρέσεις μέσα στις σελίδες ενός μικρού τετραδίου;

Είσαι ετοιμη;
Να σκοτώσεις τα στερεότυπα του μυαλού σου;
Να χαρίσεις στιγμές και όχι απλά χρόνο;
Να γιατρέψεις όλες τις πληγές με την ανάσα σου;

Είσαι ετοιμη;
Να κρυφτείς μέσα στα τραγούδια που αγαπάς;
Να χαρίσεις ένα χαμόγελο δροσιάς και να αφήσεις αυτό το φεγγαροντυμένο καΐκι να αρμενίσει στις λίμνες των ματιών σου;
Να πεις αυτό το μαγικό νανούρισμα που θα αποκοιμίσει το θηρίο που ζει μέσα μου;

Είσαι ετοιμη;
Να δεις την ζωή μέσα από τα μάτια των ξωτικών;
Να πιστέψεις το παραμύθι που μέχρι χθες λοιδορούσες;
Να γίνεις κομμάτι της ουτοπίας ενός ανόητου;

Είσαι ετοιμη ;
Να γίνεις νεράιδα;