Της ψυχής η γραφή...

 
Γράφω για να απελευθερωθώ...
Γράφω για να μπορώ να αναπνέω...
Γράφω για να καταφέρνω να νιώθω....
Γράφω όταν αιμορραγώ...
Δεν πειράζει αν δεν καταλαβαίνεις...
Δεν πειράζει αν δεν μπορείς να ταυτιστείς...
Ειλικρινά,δεν έχει καμιά απολύτως σημασία...
Οι λέξεις μου,είναι σκέψεις και αισθήματα...
Οι λέξεις μου, είναι αναμνήσεις και κατάρες...
Οι λέξεις μου,είναι όλα όσα ονειρεύομαι και επιθυμώ...
Θα μπορούσα να γράφω τακτοποιημένα και έμμετρα...
Να στοιβάζω προτάσεις πομπώδεις και ακαταλαβίστικες...
Και μετά, να καμαρώνω για ένα αποτέλεσμα που και ο ίδιος θα αδυνατώ να ερμηνεύσω...
Αλλά να ξέρεις ότι αυτό δεν θα το κάνω ποτέ...
Θέλω αυτά που εξιστορώ ,να είναι σαφή,καθαρά,ειλικρινά...
Να αντικατοπτρίζουν την ψυχή μου...
Σιχαίνομαι τις οδηγίες...
Λατρεύω το περιθώριο...
Ώρες ώρες νιώθω να με κυριεύει το χάος και μια διφορούμενη τρέλα που μόνο λίγοι μπορούν να κατανοήσουν...
Ίσως και να μπορείς μόνο εσύ...
Γιαυτό αδιαφορώ για τους κανόνες και την λογική τους...
Ακόμα και αν αυτό μου επιφέρει πόνο ...
Άλλωστε ο πόνος είναι ζωή...
Και η ζωή είναι πόνος...

Κάποιες στιγμές λυγίζω από το βάρος...
Τόσες πολλές αξιώσεις...
Τόσες πολλές προσδοκίες...
Άραγε θα ένιωθες τον ίδιο θαυμασμό και την ίδια αγάπη αν θα έπρεπε να ζήσεις μαζί μου πίσω από την κουρτίνα της γραφής...
Ίσως ναι ...Ίσως όχι...
Άλλα είσαι τυχερή καθώς από τον εγωισμό και την περηφάνια μου,μένεις πάντα ασφαλής πίσω από οθόνες και πληκτρολόγια...
Και εγώ συνεχίζω να σου καταθέτω την ευαισθησία και την αγάπη μου όπως ξέρω....
Άλλο ένα κείμενο άλλο ένα μικρο κομμάτι του εαυτού μου χάρισμα για το ατελείωτο παζλ σου...
Είμαι η ευχή σου...
Είμαι ο οδηγός σου στην φαντασία ....
Δεν έχω σάρκα, δεν έχω αίμα...
Ταξιδεύω με ότι ονειρεύομαι...
Είμαι παρών άλλα και ταυτόχρονα μονίμως απών....
Είμαι σαν φάντασμα που προστατεύει αντί να στοιχειώνει τον κόσμο σου...
Μπορώ να γίνω κομμάτια και να σου χαριστώ χωρίς κανένα παράπονο....
Ένα μόνο θα σε παρακαλέσω...
Να μην ξεχνάς ότι  πίσω από αυτή την γραφή της ψυχής, υπάρχει ένας άνθρωπος γεμάτος ατέλειες και φόβους...
Υπάρχει ο δικός σου άνθρωπος...
 

Πρίγκιπας της αστερόσκονης...

 
Κάτι τέτοιες νύχτες,που φυσάει παγωμένη μοναξιά και βρέχει δάκρυα, ο ποιητής ετοιμάζεται για το βραδινό μακελειό...
Πεδίο της μάχης η καρδιά του...
Εχθροί του, εβένινες σκιές που απορροφούν κάθε τι φωτεινό...
Στρατός του,οι αξίες ,οι λέξεις, η σκέψη της...

Κάτι τέτοιες νύχτες ,θαρρείς ότι μυρίζεται  ο αντίπαλος την αδυναμία του και εξαπολύει αδυσώπητη επίθεση...
Παρόλα αυτά, εκείνος πολεμάει ,με αυτά τα λιγοστά του όπλα για να σώσει την φλεγόμενη ψυχή του...
Η αποστολή του, να κρατήσει  την αγάπη του ανέπαφη, ώστε σαν τρόπαιο να αξίζει, όταν θα καταφέρει να απονεμηθεί...
Και ο πόλεμος  συνεχίζεται...

Μα κάποια νύχτα, όλα θα είναι αλλιώς...
Οι εχθροπραξίες θα έχουν τελειώσει με μια πύρρειο νίκη....
Και αυτός, υπό την κάλυψη των αστεριών ,θα μπορεί να ξαναγίνει ο οποιοσδήποτε...
Να γίνει ένας ρομαντικός ανόητος ,που τρέχει από την αυγή ως το σούρουπο με μόνο λόγο, να βρει το μέρος που κρύβονται τα αστέρια...
Και όταν τα καταφέρει,θα βάλει όσα αστέρια μπορεί στο μπουκάλι που κράταγε για να το ρίξει με ένα χαζό μήνυμα στην θάλασσα...
Πάντα ήθελε η αγάπη του να είναι σαν δώρο...
Να χαρίζεται με δύναμη σαν του ήλιου και να σκοτώνει όλες τις σκιές και τα σκοτάδια...
Αλλά μερικές φορές η μάχη τον εξαντλεί τόσο πολύ,που αισθάνεται ότι δεν μπορεί να φανεί αντάξιος των προσδοκιών...
Τότε επιστρέφει σπίτι με το μπουκάλι του και το σπάει για να γεμίσει αυτό με αστέρια και αστερόσκονη...
Αυτή την νύχτα το μικρο του δωμάτιο γίνεται ένας ολόκληρος γαλαξίας...
Και μόνο για απόψε ...
Δεν είναι μαχητής...
Δεν είναι νικητής...
Δεν είναι ποιητής...
Μονό για απόψε ...
Έχει ανάγκη να χαθεί στην μαγεία των αστεριών...
Μονό για απόψε...
Είναι ο πρίγκηπας της αστερόσκονης...

Σιωπηλή μούσα....

 
Ένα φτερό...
Λευκό,λιτό,υπερήφανο...
Κοσμεί μια ιδιότροπη πένα...
Μια πένα που σχεδιάζει στο χαρτί λέξεις με τις πιο παράξενες γραμματοσειρές...
Άλλοτε ευθείες και αυστηρές...
Και άλλοτε παιχνιδιάρικες και καλλιγραφικές που μοιαζουν όπως τα κλαδιά ενός δέντρου...
Τις βλέπεις και θαρρείς πως σκύβουν το κεφάλι,σε έναν αόρατο αφέντη...
Είναι όμως απλά λέξεις,που παρά την όμορφη τοποθέτηση τους,δεν είναι ποίηση....
Κάποιες φορές μοιαζουν υγρή φωτιά που κυλάει μέσα στις στάχτες ενός φοίνικα έτοιμου να αναγεννηθεί...
Άλλες πάλι είναι σκληρές και άγριες,σαν το χέρι ενός εργάτη ...
Η μαύρες,σαν πίσσα στα πνευμόνια ενός χρόνιου καπνιστή...
Υγρές πινελιές σε ένα στεγνό καμβά...
Ζωγραφιές ψυχής...
Με χρώματα καρδιάς και νου...
Ένας καθρέφτης που δημιουργεί αντιφατικά συναισθήματα...
Αλλά πως να κατηγορήσεις τις λέξεις;;;
Όπως εκείνη που τις προκαλεί, μοιαζουν...

Μια μουτζούρα χαλάει την τελειότητα του πορσελάνινου προσώπου της...
Την δημιουργεί το ξέβαμμα...
Από ένα δάκρυ που μόλις έχει δραπετεύσει από την φυλακή των ματιών της...
Ο ποιητής το σκουπίζει με τον αντίχειρα του...
Και με τα υπόλοιπα δάχτυλα ακουμπά αυτά τα χείλη που παραμένουν πεισματικά κλειστά...
Μέσα τους πνίγονται ψίθυροι...
Μέσα τους σωπαίνουν μελωδίες...
Μέσα τους σκοτώνονται λόγια αγάπης...
Που ξέρει ότι του ανήκουν...
Αλλά δεν διαμαρτύρεται ποτέ...
Γιατί γνωρίζει ότι ο κάθε δημιουργός είναι υπεύθυνος για την πηγή έμπνευσης  που επιλέγει...
Και η δικιά του επιλογή εδώ και χρόνια είναι αυτή...
Η νεράιδα του ουράνιου τόξου...
Το ταξιδιάρικο αερικό...
Που ζει μέσα στα λόγια του αγαπώντας τα με την σιωπή της...
Και εκείνος το ξέρει...
Το σέβεται...
Το αγάπα...
Γιαυτό ακόμα και τις πιο δύσκολες νύχτες του δεν τις ζητάει να έρθει...
Σπάει το εγώ του σε μικρά κομμάτια και έτσι καταφέρνει να την βγαλει ζωντανός ως το χάραμα...
Με το φως του ήλιου τα συναρμολογεί ξανά, και ολόκληρος όπως είναι,ξαναπιάνει την πένα του...
Γράφει για αυτόν,γράφει για εκείνη...
Και οι λέξεις ταξιδεύουν και κουρνιάζουν μέσα στην αγκαλιά της δίνοντας της για άλλη μια φορά την αγαλλίαση του να εμπνέεις τόση ομορφιά...
Εκείνη τώρα χαμογελά...
Γιατί και αυτή με την σειρά της ξέρει...
Ότι μέσα σε αυτό τον κόσμο που δεν πιστεύει στην μαγεία...
Ότι μέσα σε αυτό τον κόσμο που σκοτώνει τα παραμύθια για να ζήσει ...
Δεν είναι ανυπεράσπιστη....
Η πένα του ποιητή της,είναι το  όπλο και η ασπίδα της...
Και όσο υπάρχουν αυτά...
Τίποτα δεν μπορεί να αγγίξει, την σιωπηλή μούσα...