Ορισμός ονειροπλόου...

Είμαι ένας ονειροπλόος...
Γεννήθηκα από δυνατό έρωτα και αληθινή αγάπη...
Μεγάλωσα μέσα σε αξίες και αλτρουισμό....
Έμαθα να προσφέρω και να χαίρομαι όταν κάνω την ζωή των γύρω μου καλύτερη...
Ζω για να μάχομαι και να νικάω...
Άλλα και για να ηττώμαι χωρίς να παραδίνομαι...
Είμαι γεμάτος ιδέες και έτοιμος πάντα για αλλαγές και ρήξεις...
Έχω όμορφα όνειρα και κατέχω την θέληση να τα επιτύχω...
Τίποτα δεν θα με σταματήσει...
Νιώθω ισχυρός και όμορφος εσωτερικά...
Έχω λείψει,έχω χρειασθεί,έχω μισηθεί ,έχω αγαπηθεί...
Δεν χρειάζομαι αποδείξεις και ορισμούς...
Στην ακρίβεια έχω αγκαλιάσει τις αδυναμίες μου και έχω χτίσει την περηφάνια μου πάνω σε δυσοίωνες προβλέψεις ...
Είμαι ένας ονειροπλόος...
Τίποτα πια δεν θα με αλλάξει...
Η καρδιά μου φλέγεται και το πάθος μου με ότι καταπιάνομαι κάνει κόκκινη την γκρίζα γη σας...
Είμαι ένα πλάσμα της βροχής που μέσα του ζει ο ήλιος ...
Είμαι το αλάτι μέσα σε ένα ποτάμι με γλυκό νερό...
Η καρδιά μου έχει σπάσει και έχει αιμορραγήσει αμέτρητες φορές...
Εγώ άπλα μάζεψα τα κομμάτια και τα ξαναενωσα για είναι έτοιμα για την επόμενη σύγκρουση...
Και θα συνεχίσω να πορεύομαι μέχρι το τέλος έχοντας οδηγό τρεις λέξεις ...
Πάλη...Αξίες...Ανιδιοτέλεια...
Είμαι ένας ονειροπλόος...
Και άσχετα με το πόσο δύσκολη και ανέλπιδη μπορεί να γίνει η πραγματικοτητα...
Άσχετα με το πόση νύχτα θα χρειαστεί να πολεμήσω και με το ποιος θα προσπαθήσει να με εμποδίσει και να με εξορίσει...
Θα συνεχίσω να πλέω...
Έχω ορκιστεί στο πιο ποθητό μου όνειρο ότι δεν θα σταματήσω ποτέ να μάχομαι και να προσπαθώ...
Και όταν θα καταφέρνω να πιάνω ένα στόχο,την άλλη μέρα θα ξεκινώ να κυνηγώ ένα μεγαλύτερο...
Το παρελθόν είναι μια διδακτική ιστορία...
Το μέλλον είναι χωρίς όρια ...
Και το παρόν,εύπλαστος πηλός στο χέρι μου...
Οι κύκλοι ανοίγονται για να κλείνουν ...
Και όταν έρχεται η ολοκλήρωση,απλά βάζω μια τελεία και ξεκινάω να γράψω ένα καινούργιο κεφάλαιο ...
Που χωρίς να το καταλάβεις, μπορεί να αρχίζει ακόμα και από σήμερα...
Γιατί μην το ξεχνάς...
Είμαι λίγο παράταιρος...
Λίγο παράξενος...
Λίγο διαφορετικός...
Είμαι ένας ονειροπλόος...

Νηνεμία...

Συνάντησε με σε ένα γαλάζιο κρεβάτι...
Πάνω σε αλμυρά σεντόνια και αφρισμένα μαξιλάρια θα στεγνώσω τις ατέλειες μας...
Φύγε ένα αποπνικτικό και θλιμμένο μεσημέρι από την χώρα του πρέπει σου και έλα σε εκείνο το κρυφό μέρος που είχαμε διαλέξει για καταφύγιο...
Όσο καιρό λείπεις,έχω κρεμάσει τα ακονισμένα μαχαίρια μου ψηλά,για να μην μπω στον πειρασμό να σκίσω την σάρκα της ψευδαίσθησης...
Σε μικρά κόκκινα κουτάκια,σαν εκείνα που αγαπούσες να βάζεις δώρα,έχω κρύψει μελωδίες που αισιοδοξούν και λόγια που ομοιοκαταληκτούν...
Μέσα τους, κρύβουν νοήματα για να τα χρησιμοποιησεις ως χάρτη, που θα σε βοηθήσει να βρεις την χώρα του αληθινού..
Σύμφωνα με την λογική του χρόνου,εμείς ποτέ δεν θα προλάβουμε...
Άλλα αν μπορούσες να ακουμπήσεις το χέρι σου στο μέτωπο μου αυτή την στιγμή, θα καταλαβαινες ότι μέσα στην χώρα του μυαλού ο χρόνος κυλάει διαφορετικά...
Και κανένα πρόβλημα δεν είναι άλυτο...
Μεταξωτή η γη μας και εύπλαστη χωρίς τοίχους να μας κόβουν τον ορίζοντα...
Θα δεις ,θα νιώσεις ,θα το αγαπήσεις...
Στέγνωσε μόνο αυτά τα δάκρυα που ποτίζουν την άγονη γη των αχάριστων...
Δεν τους αξίζουν...
Ανθρώπους που χωράνε σε δανεικά πλαίσια και έχουν την λιποταξία στο αίμα τους άστους να πνίγουν στο ποτάμι της ανυπαρξίας τους...
Εσύ άνοιξε την πόρτα και αφησε τους πισω σου...
Το κρυφό μας μέρος θα σε περιμένει...
Έχω πάει πριν από μέρες και έχω ανοίξει τις πύλες του...
Τίποτα δεν άλλαξε, τίποτα δεν μεγάλωσε, όλα είναι όπως τα θες...
Καθώς θα προχωράς μια θύελλα θα σε πάρει μαζί της...
Θα σε κουβαλήσει στα σύννεφα και θα σε ρίξει πάνω μας σαν καταιγίδα...
Mην σε τρομάξει ,ούτε η ένταση,ούτε η πτώση...
Αυτούς τους άνεμους που σε παιδεύουν δες τους σαν χάδια εξαγνισμού...
Και σαν μέσο μεταφοράς για να φτάσεις ...
Εδω,που είναι πάντα σπίτι για σένα ...
Κοίτα,σου έχω φτιάξει ένα κάστρο από αγάπη και ανάσες...
Και όταν ζεις σε αυτό,όλο το είναι σου θα ημερεύει...
Τίποτα δεν μπορεί να διαπεράσει τα τείχη του..
Μέσα του είσαι ασφαλής...
Εδω ζει...
Η πολυπόθητη μας νηνεμία...

Κρυμμένος...

Βάλε το σώμα μου να ξαπλώσει στην άκρη μιας θάλασσας ...
Να με χαϊδεύει το κύμα και να με φιλά η αρμύρα της...
Άσε με κάπου που να μπορείς να με βρεις....
Την ώρα της ανάγκης σου η την ώρα της επιθυμίας σου...
Κάπου που μόνο εσύ θα γνωρίζεις...
Και εκεί σαν αφανέρωτο μυστικό,θα περιμένω μια αναπάντεχη καταιγίδα...
Που θα κάνει εσένα κάτοχο της αστραπής και έμενα να μοιάζω με  βρεγμένη γη...
Έτσι, όταν τα χέρια σου με ακουμπήσουν θα με τινάξει ο ηλεκτρισμός του ουρανού σου...
Αποβάλλοντας από πάνω μου κάθε σκόνη...
Αφήνοντας μου έναν όμορφο καθαρό πόνο...
Πάει καιρός τώρα που οι δρόμοι μου δεν οδηγούν σε διεξόδους...
Με αυξανόμενη ταχύτητα φέρνουν το χάος στην ρότα μου,ζητώντας μου επιτακτικά να το αποδεχτώ και να το αγκαλιάσω...
Θυμάμαι κάποια νύχτα που όλα είχαν μεθύσει από το άρωμα σου πέταξα όλο μου το δηλητήριο από το παράθυρο...
Αλλά η αυταπάτη της καθαρότητας κράτησε λίγο καθώς εκείνο επέστρεψε μόλις ένας ζηλιάρης άνεμος πήρε μακριά τη μυρωδιά σου...
Ψιθύρισα λόγια σοφίας σε στιγμές που χρειαζόμουν επειγόντως μια ανάσα ενθάρρυνσης...
Και γνώρισα από πρώτο χέρι το πόσο καλά μπορεί η σοφία να λέει ψέμματα...
Δημιουργώντας σου μια ψευδαίσθηση επιβίωσης και σιγουριάς...
Αγνοώ λοιπόν κάθε διορατική συμβουλή και θα μείνω εδώ οικειοθελώς..
Περιμένοντας την μέρα που η ανάγκη θα νικήσει τον φόβο και τα λογικά καλούπια θα βρίσκονται κομματιασμένα στο δάπεδο...
Εκείνη την μέρα που θα ανοίξεις την πόρτα και θα πάρεις εκείνο το μικρο χωμάτινο δρομάκι που οδηγεί στο μέρος που με έχεις κρύψει...
Και όταν έρθεις η ελπίδα θα λάμψει τόσο δυνατά που θα νικήσει όλου του κόσμου μας το εγκληματικό σκοτάδι...
Και οι δαίμονες μου θα ξορκιστούν για να είναι αντάξιοι του παραδείσου σου...
Μέχρι εκείνη την ήμερα,θα αφήσω τους πολλούς να θεωρούν ότι είμαι χαμένος...
Αγνοούμενος...
Ενώ εγώ κόντρα στις λογικές αυτού του κόσμου θα παραμένω συνειδητά εκεί που με χρειάζεσαι...
Κρυμμένος...

Παραμύθι που ταξιδεύει...

H πόλη ανατριχιάζει,όταν ένα αεράκι από τα βόρεια κάνει την εμφάνιση του διακόπτοντας άκομψα αυτή την αποπνικτική ζέστη ...
Αυτή η ώρα,λέγεται αλλιώς ώρα της ανάσας ...
Είναι η στιγμή που όλα μπορούν να κινηθούν και να επανακάμψουν...
Και εγώ το μόνο που κάνω,είναι να μεταφέρω εκείνο το κομμάτι του παζλ που δεν μπορούσες να βρεις...
Με την ελπίδα,να στο χαρίσω πριν η ανάσα τελειώσει...
Όταν ο καυτός ήλιος επιστρέφει κάνει τα ρολόγια να χάσουν τους δείκτες τους...
Και έτσι μετατρέπει τον χρόνο σε βάσανο απροσδιόριστης διάρκειας...
Σήκωσα τα μάτια μου στον ουρανό και αντίκρισα σύννεφα που είχαν βγάλει τα λευκά τους πουκάμισα και μου έδειχναν τα γκρίζα σημάδια τους...
Άπλωσα και εγώ το χέρι μου θέλοντας να τα ακουμπήσω μήπως και έτσι εκείνα δακρύσουν και ποτίσουν τα μονοπάτια...
Κάπου μέσα στην νύχτα σε αισθάνομαι να ξεκινάς...
Περπατάς αδεξια,παραπατώντας που και που σαν νεογέννητο κουτάβι...
Αλλά ξέρω ότι θα βρεις το σωστό βηματισμό και θα περάσεις την πύλη....
Η διαδρομή είναι πλέον ανοιχτή...
Μην σε φοβίζουν τα κοφτερά δόντια της πόλης ...
Κρύψε τα κλειδιά της ονειροχώρας κάτω από τα φτερά σου και αγνόησε τα λυσσασμένα σκυλιά της πραγματικότητας ...
Η υπόσχεση μου θα στέκει πάντα εκεί ...Σαν φάρος...
Να φωτίζει τα σκοτάδια της πορείας ...Να σε προστατεύει...
Μπορεί να είμαι μόνο ένας ασήμαντος γραφιάς...
Και όλα όσα μπορώ να φτιάξω είναι φανταστικά όμορφα μέρη για να χαθεί το μυαλό σου...
Αλλά αυτά μου τα δημιουργήματα είναι ότι πιο πολύτιμο έχω να σου δώσω...
Απόψε που η πόλη ανασαίνει αλλιώς...
Και οι δρόμοι μοιάζουν πιο λαμπεροί και ευκολοδιάβατοι ...
Μοιάζει σαν άγγελοι να κάναν κατάληψη στις στέγες...
Και γέμισαν τον αγέρα μουσικές...
Απόψε όλα είναι διαφορετικά...
Πιο αισιόδοξα ...Πιο καθαρά...Πιο γιορτινά...
Φορέσαμε όλοι τον πιο κάλο μας εαυτό για να υποδεχθούμε...
Το παραμύθι που ταξιδεύει...

Αχρείαστα θαύματα....

Δεν θέλω να σπαταλήσω το χρόνο σου μιλώντας σου για θαύματα που δεν χρειάζεσαι...
Δεν θέλω να σου χαρίσω μουσικές όταν εσύ, δεν θέλεις να τις ακούσεις...
Άραγε ποιος ο λόγος να γράψω ένα βιβλίο για σένα όταν δεν πρόκειται να το διαβάσεις ποτέ...
Πάνω μου έχω διάφορες ουλές, αναμνηστικά,από την κάθε φορά που με αγάπησες ...
Και το αίμα ακόμα τρέχει αποδυναμωνοντας με,καθηλώνοντας με...
Αέναη αιμορραγία...
Αλλα σταματώ με αυτά,δεν θέλω να απασχολήσω το μυαλό σου με με νέα που δεν σε ενδιαφέρουν...
Δεν υπάρχει λόγος να σπαταλήσω αυτό το υπέροχο κόκκινο κρασί ,ούτε και να φέρω τις πιο όμορφες ιστορίες μου αν δεν πρόκειται να μείνεις...
Θα χαμογελάσω απλά και θα παραμείνω αυτός ο παράταιρος άνθρωπος που για κάποιο αλλοπρόσαλλο και ακατανόητο για σένα λόγο πάντα θα χρειάζεσαι...
Δεν θέλω να πω προσευχές για σένα,αφού δεν τις πιστεύεις και σου είναι περιττές...
Θα περιμένω την στιγμή που θα τις έχεις τόση ανάγκη ώστε να μου τις ζητήσεις μόνη σου ...
Μα έλα,ας ευθυμήσουμε λίγο...
Γέμισε το ποτήρι σου και πιες μαζί μου...
Μην την παρεξηγήσεις την φαντασία μου που προσπαθεί να δημιουργήσει καταστάσεις  και θεμέλια τέτοια,ώστε οι συζητήσεις και τα συναισθήματα μας να έχουν αντίκρυσμα...
Δεν θέλω να σπαταλήσω λέξεις που φαίνεται να μην έχεις ανάγκη...
Στην γη της δικιάς σου πραγματικοτητας ας υπάρχει απληστία μόνο στα θέλω σου ...
Ας ελπίσουμε κάποια στιγμή οι σπόροι που άοκνα έχω φυτέψει να βγάλουν βαθιές ρίζες μέσα στην νύχτα σου...
Και τότε θα καταλάβεις μόνη σου τα νοήματα και τις αξίες ...
Γιατί αληθινά,δεν θέλω να σπαταλήσω το χρόνο σου με αχρείαστα θαύματα...

Πριν αυτή η πόλη ξυπνήσει...

Μέσα σε αυτό το θέατρο της φωτιάς δουλεύω διπλοβάρδιες ...
Όταν τελειώνω την συγγραφή των σεναρίων είναι πάντα νύχτα ...
Πολλές φορές αφήνω το ρεύμα να με παρασύρει μέσα στο κέντρο αυτής της πόλης ...
Γίνομαι ένα  με το πλήθος...
Γύρω μου τόσα θύματα ευχαρίστησης ...
Πιστοί στρατιώτες μιας χαράς που εγώ δεν αναγνωρίζω...
Πίνουν αχόρταγα από το συντριβάνι της ζωής και όμως παντού είναι σκορπισμένος ο θάνατος...
Τυποποιημένοι...Πανομοιότυποι....
Σαν τον ρυθμό της μουσικής που ακούν και χορεύουν...
Και εγώ στέκομαι εκεί ...
Παράταιρος ανάμεσα τους ...
Κοιτάζω πόσο άναρχα και βίαια τρυπάει το δέρμα της ομοιομορφίας η διαφορετικότητα ...
Το "Διαίρει και βασίλευε "είναι λένε τα νέα μαθηματικά...
Αλλα για αυτούς τους λίγους που γνωρίζουν είναι τόσο παλιό όσο αυτός ο ρομαντικός παλιός κόσμος που πεθαίνει από τα χέρια της τεχνολογίας και της προόδου...
Με εκνευρίζει ώρες ώρες που δεν μπορώ να σταματήσω να λέω τα πράγματα όπως αυτά ζουν μέσα στο ταραγμένο μυαλό μου...
Οι αγάπες που φουσκώνουν απότομα από τον αέρα της ψευδαίσθησης πεθαίνουν από το τρύπημα μιας βελόνας...
Και μένουν οι ερωτήσεις αναπάντητες...
Ποιος ,τι, πότε και για ποιον λόγο....
Δεν θυμάσαι τίποτα...
Το μόνο που υπάρχει μετά τον κρότο είναι μια παραμορφωμένη σιωπή και μια γενναιόδωρη γκρίνια προς όλους εκτός από τον ένοχο εαυτό σου...
Αυτη την νύχτα κάλεσε με σε δείπνο ...
Να πάψω για λίγο να σκέφτομαι και να πονάω σε αυτή την πόλη...
Καν το να φανεί τυχαίο ,αυθόρμητο...
Ώστε να μην το αναλύσω και το σπάσω σε κομμάτια...
Βλέπεις η εντολή θανάτου είναι προνόμιο της βασίλισσας...
Εμείς οι ιππότες που την εκτελούμε νιώθουμε μετά σαν κοινοί δολοφόνοι....
Που κάποια μέρα οι τύψεις θα σκίσουν την ψυχή τους στα δυο...
Και τότε απλά θα αντικατασταθουν από καινούργιους,,,
Με καινούργιες γυαλιστερές πανοπλίες και άφθαρτες ψυχές...
Αυτη την νύχτα μην με αφήσεις να μιλήσω άλλο...
Άσε μόνο να σου δείξω ...
Πως μπορώ να αντέξω με την ψυχή κομμένη στα δυο και χωρίς πανοπλία..
Και αν φύγω πριν ξυπνήσεις μην τρομαξεις...
Ποτέ δεν θα σε αφήσω απροστάτευτη...
Θα έχω σκοτώσει ότι μισείς...
Πριν αυτή η πόλη ξυπνήσει...

Εκεί που κατοικεί η Άνοιξη...

Θέλω να χορέψω δίπλα στις θάλασσες,με μουσικές που δεν ανήκουν σε αυτό τον κόσμο...
Αλλα δεν μπορώ...
Μια ανόητη συστολή και μια ανίκητη κοπωση με κρατούν δεμένο πάνω σε αυτό τον γκρίζο βράχο...
Θέλω να τραγουδήσω τραγούδια που μέσα τους κρύβουν μια παράξενη ομορφιά...
Με στίχους γραμμένους από ταλαντούχα ελπιδοφόρα πλάσματα...
Αλλά η φάλτσα μου φωνή έχει κριθεί και καταδικασθεί σε ισόβια αφωνία...
Θέλω να μεθύσω και να χαθώ σε έναν αλλιώτικο κόσμο που δεν πενθεί...
Με ένα κρασί φτιαγμένο από Θεούς ...
Δώρο στους θνητούς ευαίσθητους ονειροπλόους ...
Αλλά όλες οι κούπες μου είναι σπασμένες και τα χέρια μου δεμένα..
Θέλω να αγαπήσω και να αγαπηθώ...
Να νιώσω ξανά το τρύπημα από το κεντρί της πιο γλυκιάς μέλισσας ...
Ακόμα και αν αυτό δηλητηριάσει στο τέλος το αίμα μου...
Θέλω να πετάξω...
Να νικήσω φόβους και τέρατα μυαλού και να ελευθερωθώ...
Αλλά οι αλυσίδες δεν σπάνε με ευχές και ευσεβείς πόθους και με κρατούν ακόμα κολλημένο σε αυτό το βράχο...
Με τον καιρό έμαθα και εμπέδωσα ότι κάθε προσπάθεια απαγκίστρωσης δεν ελευθερώνει ,απλά τραυματίζει....
Και εκεί που για άλλη μια φορά μετρώ φυλακισμένος τα ανεκπλήρωτα θέλω μου, εμφανίζεται εκείνη...
Χορεύει πάνω στα κύματα και τα μακριά μαλλιά της ανεμίζουν καθώς τα χαϊδεύουν όλοι οι άνεμοι...
Τα γυμνά της πόδια αγγίζουν το έδαφος αλλά τίποτα από την σκληράδα του δεν μπορεί να τα πληγώσει...
Αντιθέτως οπού πατά,το άγονο ανθίζει...
Χτυπά τα δάχτυλα της και τα χελιδόνια έρχονται ...
Στροβιλίζεται και τα δέντρα γεννούν καρπούς ...
Φοράει ένα φόρεμα που μοιάζει με έκρηξη χρωμάτων...
Κόκκινα ,κίτρινα,πράσινα ,ροζ και γαλάζια συνυπάρχουν αρμονικά πάνω σε ένα ύφασμα που θαρρείς ότι έχει φτιαχτεί από ξωτικά...
Στέκεται απέναντι από το βράχο μου και αρχίζει να τραγουδά ...
Λικνίζεται και μαζί της χορεύουν τα λουλούδια ...
Ολα τα ζώα,ήμερα και άγρια,παρελαύνουν για χατήρι της...
Τότε ο ήλιος που ήταν κρυμμένος πίσω από τα σύννεφα αρχίζει και κρυφοκοιταζει...
Εκείνη δακρύζει από χαρά και μια λυτρωτική βροχή ξεπλένει το κουρασμένο και ματωμένο σώμα μου...
"Πως θα θελα να μπορούσα να έρθω μαζί σου..."της ψέλλισα μαγεμένος..."
"Και τι σε εμποδίζει; Ελα..." απάντησε εκείνη ...
"Μα δεν βλέπεις;Είμαι καταδικασμενος ... της ανταπάντησα απορημένος ...
"Νομίζεις ότι είσαι ...Το μυαλό σου είναι αυτό που σου επιβάλλει την τιμωρία...Ο πιο σκληρός δεσμοφύλακας σου, είσαι εσύ ο ίδιος..."
"Δεν ξέρω τι να πω ..." απάντησα φανερά ξαφνιασμένος από αυτά που άκουσα...
"Να μην πεις τίποτα ,εγώ θα φύγω και από εσένα θέλω μόνο να σκεφτείς και ελπίζω να καταφέρεις να ελευθερωθείς και να έρθεις σε μένα..."
Μα ακόμα και αν τα καταφέρω πως θα μπορέσω να σε βρω;"
"Μην ανησυχείς ,τα βήματα σου θα σε οδηγήσουν μόνα τους ...Βλέπεις ένας άνθρωπος που έχει ζήσει μόνο τον Χειμώνα,άμα ελευθερωθεί,δεν έχει άλλη επιλογή από το να έρθει σε μένα...Να έρθει εκεί που κατοικεί η Άνοιξη..."...

Το κουτί της μελαγχολίας ...

Ένα μικρο κουτί αφημένο στην γωνία του δωματίου...

Γεμάτο μυστικά ...

Γεμάτο πάθη ....

Γεμάτο ραγισμένες καρδιές...

Ένα μικρο κουτί αφημένο στην γωνία του δωματίου...

Που το έχω ονομάσει "Το κουτί της μελαγχολίας.." ...

Τόσο απλό μα και τόσο τρομακτικό συνάμα...

Σηκώνεις το καπάκι και μέσα του βλέπεις...

Ψέματα,λάθη,προδοσίες...

Όλα τα συστατικά που ενωμένα φτιάχνουν μια όμορφη θλίψη...

Ένα μικρο κουτί αφημένο στην γωνία του δωματίου...

Παρακολουθεί κάθε μου κίνηση...

Με χλευάζει...

Θέλει την θλίψη μου..

Αποζητά τον πόνο μου ...

Τρέφεται από αυτά ...

Και ξεδιψά μόνο με δάκρυα,,.

Ένα μικρο κουτί αφημένο στην γωνία του δωματίου...

Γεμάτο με τύψεις,εικόνες,δώρα,θύμησες...

Όλα με κοινό παρονομαστή έμενα και το ιδιάζοντος περίπλοκο του χαρακτήρα μου ..

Ένα μικρο κουτί αφημένο στην γωνία του δωματίου...

Παίρνει μορφή...

Μου κλείνει το μάτι και μου χαμογελά σατανικά...

Προσπαθώ να το κλείσω για να πεθάνει από ασφυξία αλλά ξέρω...

Πως θα αναπνεύσει από το επόμενο ράγισμα της ψυχής μου...

Που νομοτελειακά θα συμβεί...

Και έτσι συνεχίζει..

Να με χρησιμοποιεί...

Να με απομυζεί...

Να με διδάσκει...

Σταμάτησα να το πολεμώ...

Το φιλοσόφησα και κατέληξα...

Αυτό το μικρο κουτί που είναι αφημένο στην γωνία του δωματίου...

Αυτό που το έχω ονομάσει "Το κουτί της μελαγχολίας.." ...

Θα μείνει για πάντα μαζί μου...

Γιατί κατάλαβα ότι υπάρχει εκεί για ένα πολύ σοβαρό λόγο...

Κατάλαβα,ότι είναι το μόνο πράγμα που με κρατάει μακριά από την παράνοια..