Νηνεμία...

Συνάντησε με σε ένα γαλάζιο κρεβάτι...
Πάνω σε αλμυρά σεντόνια και αφρισμένα μαξιλάρια θα στεγνώσω τις ατέλειες μας...
Φύγε ένα αποπνικτικό και θλιμμένο μεσημέρι από την χώρα του πρέπει σου και έλα σε εκείνο το κρυφό μέρος που είχαμε διαλέξει για καταφύγιο...
Όσο καιρό λείπεις,έχω κρεμάσει τα ακονισμένα μαχαίρια μου ψηλά,για να μην μπω στον πειρασμό να σκίσω την σάρκα της ψευδαίσθησης...
Σε μικρά κόκκινα κουτάκια,σαν εκείνα που αγαπούσες να βάζεις δώρα,έχω κρύψει μελωδίες που αισιοδοξούν και λόγια που ομοιοκαταληκτούν...
Μέσα τους, κρύβουν νοήματα για να τα χρησιμοποιησεις ως χάρτη, που θα σε βοηθήσει να βρεις την χώρα του αληθινού..
Σύμφωνα με την λογική του χρόνου,εμείς ποτέ δεν θα προλάβουμε...
Άλλα αν μπορούσες να ακουμπήσεις το χέρι σου στο μέτωπο μου αυτή την στιγμή, θα καταλαβαινες ότι μέσα στην χώρα του μυαλού ο χρόνος κυλάει διαφορετικά...
Και κανένα πρόβλημα δεν είναι άλυτο...
Μεταξωτή η γη μας και εύπλαστη χωρίς τοίχους να μας κόβουν τον ορίζοντα...
Θα δεις ,θα νιώσεις ,θα το αγαπήσεις...
Στέγνωσε μόνο αυτά τα δάκρυα που ποτίζουν την άγονη γη των αχάριστων...
Δεν τους αξίζουν...
Ανθρώπους που χωράνε σε δανεικά πλαίσια και έχουν την λιποταξία στο αίμα τους άστους να πνίγουν στο ποτάμι της ανυπαρξίας τους...
Εσύ άνοιξε την πόρτα και αφησε τους πισω σου...
Το κρυφό μας μέρος θα σε περιμένει...
Έχω πάει πριν από μέρες και έχω ανοίξει τις πύλες του...
Τίποτα δεν άλλαξε, τίποτα δεν μεγάλωσε, όλα είναι όπως τα θες...
Καθώς θα προχωράς μια θύελλα θα σε πάρει μαζί της...
Θα σε κουβαλήσει στα σύννεφα και θα σε ρίξει πάνω μας σαν καταιγίδα...
Mην σε τρομάξει ,ούτε η ένταση,ούτε η πτώση...
Αυτούς τους άνεμους που σε παιδεύουν δες τους σαν χάδια εξαγνισμού...
Και σαν μέσο μεταφοράς για να φτάσεις ...
Εδω,που είναι πάντα σπίτι για σένα ...
Κοίτα,σου έχω φτιάξει ένα κάστρο από αγάπη και ανάσες...
Και όταν ζεις σε αυτό,όλο το είναι σου θα ημερεύει...
Τίποτα δεν μπορεί να διαπεράσει τα τείχη του..
Μέσα του είσαι ασφαλής...
Εδω ζει...
Η πολυπόθητη μας νηνεμία...

Κρυμμένος...

Βάλε το σώμα μου να ξαπλώσει στην άκρη μιας θάλασσας ...
Να με χαϊδεύει το κύμα και να με φιλά η αρμύρα της...
Άσε με κάπου που να μπορείς να με βρεις....
Την ώρα της ανάγκης σου η την ώρα της επιθυμίας σου...
Κάπου που μόνο εσύ θα γνωρίζεις...
Και εκεί σαν αφανέρωτο μυστικό,θα περιμένω μια αναπάντεχη καταιγίδα...
Που θα κάνει εσένα κάτοχο της αστραπής και έμενα να μοιάζω με  βρεγμένη γη...
Έτσι, όταν τα χέρια σου με ακουμπήσουν θα με τινάξει ο ηλεκτρισμός του ουρανού σου...
Αποβάλλοντας από πάνω μου κάθε σκόνη...
Αφήνοντας μου έναν όμορφο καθαρό πόνο...
Πάει καιρός τώρα που οι δρόμοι μου δεν οδηγούν σε διεξόδους...
Με αυξανόμενη ταχύτητα φέρνουν το χάος στην ρότα μου,ζητώντας μου επιτακτικά να το αποδεχτώ και να το αγκαλιάσω...
Θυμάμαι κάποια νύχτα που όλα είχαν μεθύσει από το άρωμα σου πέταξα όλο μου το δηλητήριο από το παράθυρο...
Αλλά η αυταπάτη της καθαρότητας κράτησε λίγο καθώς εκείνο επέστρεψε μόλις ένας ζηλιάρης άνεμος πήρε μακριά τη μυρωδιά σου...
Ψιθύρισα λόγια σοφίας σε στιγμές που χρειαζόμουν επειγόντως μια ανάσα ενθάρρυνσης...
Και γνώρισα από πρώτο χέρι το πόσο καλά μπορεί η σοφία να λέει ψέμματα...
Δημιουργώντας σου μια ψευδαίσθηση επιβίωσης και σιγουριάς...
Αγνοώ λοιπόν κάθε διορατική συμβουλή και θα μείνω εδώ οικειοθελώς..
Περιμένοντας την μέρα που η ανάγκη θα νικήσει τον φόβο και τα λογικά καλούπια θα βρίσκονται κομματιασμένα στο δάπεδο...
Εκείνη την μέρα που θα ανοίξεις την πόρτα και θα πάρεις εκείνο το μικρο χωμάτινο δρομάκι που οδηγεί στο μέρος που με έχεις κρύψει...
Και όταν έρθεις η ελπίδα θα λάμψει τόσο δυνατά που θα νικήσει όλου του κόσμου μας το εγκληματικό σκοτάδι...
Και οι δαίμονες μου θα ξορκιστούν για να είναι αντάξιοι του παραδείσου σου...
Μέχρι εκείνη την ήμερα,θα αφήσω τους πολλούς να θεωρούν ότι είμαι χαμένος...
Αγνοούμενος...
Ενώ εγώ κόντρα στις λογικές αυτού του κόσμου θα παραμένω συνειδητά εκεί που με χρειάζεσαι...
Κρυμμένος...