Η πόλη μας ...

Ζω σε μια πόλη που τρέμει τον χειμώνα και ιδρώνει το καλοκαίρι...
Όλους τους άλλους μήνες ανασαίνει βάρια παλεύοντας με τις αλλεργίες της...
Μένω εδώ έχοντας την πιο σημαντική δουλειά του κόσμου...
Να κατέχω αυτό το χαμένο κομμάτι του παζλ που πάντα χάνεις και πάντα ψάχνεις...
Έτσι γνωρίζεις πάντα που μπορείς να το βρεις και να ολοκληρώσεις την εικόνα σου...

Ζω σε μια πόλη που τα ρολόγια είναι ακρωτηριασμένα και τα σύννεφα γυμνά...
Γιαυτό στερούμαστε την αίσθηση του χαμένου χρόνου και όταν σηκώνουμε το βλέμμα στο ουρανό βλέπουμε σώματα με ουλές αντί για λευκές αυταπάτες...

Ζω σε μια πόλη που τα ξόρκια δεν πιάνουν και οι ιστορίες που λέγονται για νανούρισμα δεν μετατρέπονται ποτέ σε όμορφα παραμύθια...
Πεθαίνουν στον ιστό μιας ερεβώδης πραγματικότητας ...
Άλλα παραδόξως τις νύχτες πάνω από τους άδειους δρόμους, αυτοί που βλέπουν με τα μάτια της ψυχής μπορούν να δουν νεράιδες...

Ζω σε μια πόλη με ατσάλινα δόντια που τρέφεται με όνειρα και ελπίδες...
Και όμως ούτε για μια στιγμή δεν σκέφτομαι να αποδράσω...
Γιατί μέσα της υπάρχεις εσύ που κρατάς ένα μαγικό κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες ...
Νομίζω όμως ότι το αγνοείς ...
Και εγώ σκέφτομαι να μην στο πω ποτέ γιατί,εγωιστικά πες ,φοβάμαι μήπως κάποια πόρτα σε οδηγήσει σε κάποια πιο όμορφη και θελκτική πόλη...
Και σε χάσω...

Τότε εσύ που διαβάζεις τις ανείπωτες σκέψεις μου, με παίρνεις από το χέρι και με οδηγείς σε εκείνο το μέρος που όλη η πόλη είναι ξαπλωμένη στα πόδια μας ...
Και εκεί,μου θυμίζεις ότι υπάρχουν υποσχέσεις που δεν αυτοκτονούν μπροστά στις δυσκολίες...
Πως πάντα θα υπάρχει ένας άγγελος για κάθε φοβισμένο ήρωα...
Και ένας τρελός ιππότης έτοιμος να θυσιαστεί για τα μάτια της όμορφης πριγκίπισσας...
Συνεχίζεις λέγοντας μου πως δεν έχει σημασία αν η πόλη μας είναι ατελής ,άσχημη η μελαγχολική...
Είναι η δικιά μας πόλη και την αγαπάς όσο και εγώ ...
Και γιαυτό να μην κάνω χαζές σκέψεις...
Δεν πρόκειται να την εγκαταλείψεις ποτέ...
Γιατί κανένα μέρος,όσο θελκτικό και αν φαντάζει, δεν μπορεί να σε αγαπήσει όσο και όπως σε αγαπάει,η πόλη μας ...

Άπειρο...

Ειδα το ονειρο ξανά..
Ημασταν σε εκείνη την παραλία που δεν είχαμε πάει ποτέ..
Η μήπως είχαμε πάει και το μυαλό μου με παραπλανά; Κάθομαι στην άκρη και αρνούμαι πεισματικά να γίνω ένα με το γαλάζιο ... Μόνο παρακολουθώ τον ορίζοντα που αλλάζει συνεχώς χρώματα.. Γίνεται από άλικος, γκρίζος και μετά μαύρος... Λες και θυμώνει με τη συμπεριφορά μου.. Αισθάνομαι ότι έχω διανύσει μία απέραντη απόσταση... Νιώθω κατάκοπος ταξιδιώτης μέσα στο αδύνατο και η μοίρα πάντα μου δείχνει την κατανόηση της με ένα παράξενα σαρκαστικό τροπο... Μπερδεύομαι... Ηρθαμε εδώ τώρα η έχουμε ξεχαστεί σε αυτό το μέρος χρόνια ολόκληρα; Γύρω μας ζουν ψίθυροι.. Ήχοι που παλεύουν αλλά αδυνατούν να ακουστούν... Αλλά εσύ, επιμένεις τα κρατάς το αυτί σου κολλημένο σε ένα κοχύλι.. Και με προτρέπεις να το κάνω και εγώ... Ανοίγεις τα μάτια σου και αλλάζει η διάθεση των ανέμων.. Περιμένοντας το κύμα να έρθει, χαθήκαμε μέσα σε μυρωδιές και τη γεύση της αρμυρας... Και το κύμα μεγαλώνει, διογκώνεται και συγκρούεται βίαια πάνω σε μυτερά βράχια... Σαν αυτόχειρας που πέφτει με όλη του τη δύναμη πάνω σε μία προτεταμένη λεπίδα.. . Κάποια στιγμή οι βράχοι δεν θα μας σώσουν.. Το κύμα θα μας σκεπάσει και θα περάσουμε στο Βαθύ... Γιατί πρέπει να κορέσει την πείνα του... Και εμείς έχουμε γνώση τι είναι ικανή να κάνει η πείνα οποιουδήποτε είδους... Είναι η δύναμη που πνίγει τους ανυποψίαστους... Τους απρόσεκτους.. Και εγώ που πάντα πεινώ για σένα έχω βέβαιο τον πνιγμό μου.. Με ένα χαμόγελο σε κοιτώ να στροβιλιζεσαι και να γεμίζεις το σώμα σου άμμο... "Έλα" μου λες "είναι ώρα να χαθούμε"... Κρατάς την ανάσα σου και κάνεις να φαίνεται τόσο φυσικό και τόσο θελκτικό αυτό το άλμα προς το βυθό... Πέφτεις και με τα μικρά σου χέρια προτεταμένα ανοίγεις την θάλασσα και χάνεσαι μέσα της.. Και εγώ ακολουθώ... Και ας νόμιζα ότι δεν θα τα κατάφερνα... Δεν μπορώ να σε αφήσω μόνη... Ποτέ δεν σε άφησα... Ξέρω ότι το πρωί θα επιστρέψουμε στην επιφάνεια... Και επίσης ξέρω πως πάντα χωρίς να είμαι κατεστραμμένος δεν θα είμαι ποτέ ολάκερος... Γιατί σου έχω χαρίσει το πιο ζωτικό μου κομμάτι... Αλλα ας αφήσουμε το πρωί.. Τώρα είμαστε στο όνειρο... Πριν πέσω συνειδητοποιω ότι ο ορίζοντας δεν μου είναι πια θυμωμένος.. Η συμμαχία σας νίκησε... Σε συναντώ στο βυθό.. Και εκεί... Χωρίς αναπνοή και μες στην απόλυτη γαλήνη...
Μαθαίνω από την αρχή πόση αγάπη χωράει μέσα στο απειρο...