Άγραφο ποίημα...

Άνοιξες το μεγάλο δερμάτινο βιβλίο που μέσα του ζει ο κόσμος μου ...
Και αφού ξαναδιάβασες τα γραμμένα,βρέθηκες μπροστά σε μια λευκή σελίδα...
Μπορείς να γράψεις ότι θέλεις πάνω σε αυτή την σελίδα...
Να προκαλέσεις με αυτό τον τρόπο τις λέξεις να φανερωθούν ...
Να πουν την ιστορία και την αλήθεια τους...
Να γεννηθούν και να ξεκινήσουν την ζωή τους σε αυτό το λευκό τοπίο ...
Όμως παρά την προσπάθεια οι λέξεις παραμένουν νεκρές...
Άγραφες...

Μπορείς να διαβάσεις ότι θέλεις σε αυτή την λευκή σελίδα...
Να βρεις τα δικά σου νοήματα ,τις δικές σου περιγραφές ...
Και κάθε μέρα αυτά να αλλάζουν ανάλογα με την διάθεση που θα έχουν τα μάτια σου...
Άλλωστε αυτή είναι η μαγεία του λευκού....
Η προσαρμογή ...
Όμως όσο και αν τα μάτια σου αποτελούν ένα από τα πιο μεγάλα δέλεαρ αυτού του κόσμου...
Οι ιδιαίτερες λέξεις που θα έπρεπε να εμφανιστούν θα παραμείνουν κρυμμένες...
Άγραφες...

Το ξέρω πως νιώθεις ότι αυτό είναι άδικο ...
Πως να μπορέσεις να δεις ότι αρνείται να γραφτεί;
Πως μπορείς να εκφράσεις αυτό που κατάλαβες και την ομορφιά αυτού που είδες,όταν ο καμβάς είναι κενός...
Πως να περιγράψεις το παράξενο ότι οι λέξεις καταφέρνουν να μπουν στο μυαλό σου και να σε κάνουν να νιώθεις αλλά ταυτόχρονα
να παραμένουν πεισματικά αόρατες ...
Άγραφες...

Είναι σαν το σκοτάδι με το φως ...
Χρειάζεται το ένα το άλλο...
Για να επιβιώσουν αλλά και για να αλληλοεξουδετερωθούν ...
Η απόλυτη αντίφαση...
Έτσι και εσύ γνωρίζεις ότι αυτές οι λέξεις μπορεί να σε αλλάξουν τοσο που να μην αντέχεις...
Αλλα επιμένεις να θέλεις να φανερωθούν...
Ίσως όμως να έχεις καταλάβει ότι το λευκό να είναι απλά και ένα είδος αυτοπροστασίας του ποιητή...
Γιατί ίσως και αυτός να φοβάται μήπως και δεν αντέξει την αλλαγή...
Και αφήνει αυτές τις λέξεις να ζουν μόνο μέσα στο μυαλό του αδικώντας σε ...
Σκίσε αυτή την λευκή σελίδα και κράτα την ...
Σου υπόσχομαι ότι κάποια στιγμή μαγικά θα φανερώσει τα μυστικά της και θα γεμίσει όμορφες λέξεις...
Και τότε θα καταλάβεις πόσο άξιζε η αναμονή ...
Για αυτό το άγραφο ποίημα...