11/3/20

Σπηλιές και υπόγεια...(Ανάταση )...

Μέσα σε δαιδαλώδεις σπηλιές το καλοκαίρι και σε ανήλιαγα υπόγεια το χειμώνα ,έκρυψα τον χαρούμενο εαυτό μου...
Στην αρχή ,ήταν κάτι σαν ένα είδος αυτοπροστασίας από ένα κόσμο που πάντα με θεωρούσε παρία γιατί ήμουν ένα ακανόνιστο άσχημο σχήμα που έβλαπτε την υπέροχη ομοιομορφία του...
Σε ένα κόσμο που τρέφεται από δυστυχία και λερώνει την χαρά ,πρέπει να κρύψεις ότι όμορφο,αγαπημένο και χαρούμενο όσο πιο καλά μπορείς...
Και αυτό κάνω...
Σιγά σιγά άρχισα να τον κρύβω όλο και πιο καλά, όλο και πιο περίπλοκα ώστε κάνεις να μην μπορέσει να τον βρει και να με αναγκάσει να τον φορέσω σε κοινή θεά ...
Μέχρι που μια νύχτα τον έχασα τελείως....
Και τον είχα ανάγκη εκείνη την νύχτα ...
Άλλα δεν μπορούσα ,δεν θυμόμουν ,σε πιο υπόγειο η σε πια σπηλιά τον είχα κρύψει και έτσι κατανάλωσα όλη μου την θλίψη πάρα την θέληση μου...
Όταν ξημερώσει ,σκέφτηκα ,θα ψάξω κάθε γαμημένη σπηλιά και υπόγειο και δεν θα σταματήσω μέχρι να τον βρω..
Έτσι γύρισα ότι σκοτεινό δρόμο είχε η ψυχή μου μέχρι που έφτασα μπροστά σε μια σπηλιά  που μπροστά της είχε μια παραλία...
Εκεί βρισκόσουν και εσύ...
Δεν θυμάμαι...
Σε είχα αφήσει εγώ εκεί η χρησιμοποίησες πάλι αυτό το μίτο που σου εχω χαρίσει ώστε να βρίσκεις πάντα τον τρόπο να έχεις πρόσβαση στην αγάπη μου...
Ξάπλωσα το σώμα μου στο χώμα ...Στα ρηχά ...
Λίγα βήματα μακριά σου ώστε να μπορείς να με φτάσεις ...
Δεν ήθελα πλέον να μπω στην σπηλιά...
Έμεινα ξαπλωμένος και ακίνητος ...
Αποκαμωμένος παρακάλεσα για μια καταιγίδα ώστε να μπορέσω να κλέψω τον κεραυνό της και να γεμίσω ενέργεια...
Και μέχρι να γίνει αυτό σε προσκάλεσα να διώξουμε την άμμο από τον πόνο ώστε να μείνει πεντακάθαρος...
Μια ζωή πηγαίνω γρήγορα πηγαίνοντας πουθενά...
Και εσύ, πάντα ένας τερματικός σταθμός που με διώχνει μες στην νύχτα λέγοντας μου να συνεχίσω για λίγο ακόμα...
Και δεν ανησυχείς αν χαθώ,γιατί είσαι η κάτοχος της κλωστής...
Στα ταξίδια μου αυτά άφησα φίδια να με δαγκώσουν για να πάθω ανοσία στα δηλητήρια...
Και αφού απέκτησα την ανοσία, είδα ότι το τίμημα ήταν να μην είμαι ποτέ ξανά ο ίδιος...
Μα τι ήθελα και μίλησα για αυτά ...
Όταν τα αναφέρω ο διάβολος αποκτά υπόσταση...
Μα αφού είσαι εδώ έλα λίγο πιο κοντά μου...
Ψιθύρισε μου λόγια σοφίας, λόγια καρδιάς...
Δικά σου λόγια και όχι αυτά τα γαμημένα διάσημα αποφθέγματα...
Δεν τα θέλω ,δεν με βοήθησαν ποτέ στην επιβίωση...
Μίλα μου και θα βρούμε τρόπο να ξορκίσουμε τα σκοτάδια ...
Τους φόβους μας και τον τοξικό εαυτό μας...
Αφού είσαι εδώ δεν χρειάζεται να μπω και να πάρω τον χαρούμενο εαυτό μου.
Γιατί δεν τον χρειάζομαι όταν είσαι εδώ ...
Μέσα στα μάτια σου η ελπίδα μου πάντα θα λάμπει...
Γιατί με σένα ο πόνος έχει αξία ...
Και όταν η ψυχή μου κυλιέται απνευστί στα χαμηλά,είσαι πάντα η ανάσα που της δίνει ανάταση....

Δεν υπάρχουν σχόλια: