13/1/22

Ονειροκόριτσο ...

 

Ήταν ένα κορίτσι που ζούσε μέσα σε ένα όνειρο

Η μπορεί να ήταν η ίδια το όνειρο …

Αυτό ακόμα δεν είχε διευκρινιστεί και ίσως θα ήταν καλύτερα για όλους αυτή η απορία να έμενε αναπάντητη…

Αυτό το κορίτσι δεν είχε νιώσει ποτέ φόβο για τα τέρατα …

Μάλιστα συχνά τους επέτρεπε να ξεκουράζονται στο εσωτερικό των βλεφάρων της η στο λακκάκι του λαιμού της …

Αυτή η απουσία του φόβου υπήρχε γιατί ήξερε ότι υπάρχουν πιο τρομακτικά πράγματα σε τούτο τον κόσμο από το να σου χτυπάει το σκοτάδι την πλάτη με αμφίβολες προθέσεις…

Ένα από τα πλάσματα που είχε επιτρέψει να εχει πρόσβαση στον κόσμο της ήταν εκείνος ο άνδρας που μέσα του ζούσε ένας λευκός λύκος…

Κάθε φορα που την επισκεπτόταν εκείνη προσπαθούσε να του δώσει όσους πιο πολλούς λογούς μπορούσε για να μην επικρατήσει μέσα του η άγρια του φύση …

«Να κοιτάς ψηλά» του έλεγε « Να μιλάς στο φεγγάρι…Να θυμάσαι τα αστέρια» …

Ήξερε ότι παγωμένοι Γενάρηδες τον είχαν κάνει να ξεχάσει πόση ζεστη νιώθεις όταν σ’αγαπουν …Για εκεινού υπήρχε πλέον μόνο το ψύχος και το κυνήγι για την επιβίωση…Και εκείνη βλέποντας τον να ασφυκτιά μέσα στην σάρκα του πάλευε να τον πείσει ότι δεν χρειαζόταν την γεύση του αίματος για να νιώσει ξανά ζωντανός...

Όλα οσα είμαστε συνυπάρχουν σε μια φράση που δύσκολα θα ειπωθεί…Το κορίτσι που ζουσε μέσα σε ένα όνειρο η ήταν η ιδια το όνειρο διασκόρπιζε αναμεσά στα αστέρια ελπίδες και ευχές έτοιμες να εκπληρωθούν ώστε όταν ο άντρας που μέσα του ζούσε ο λευκός λύκος σήκωνε το βλέμμα του στον ουρανό να κατάφερνε να γαληνεύει…

Γιατί πρέπει να δείχνεις το δρόμο προς το φως ακόμα και σε πλάσματα που είναι καταδικασμένα να ζουν στο σκοτάδι ….

Γιατί  έτσι ίσως και εκείνα βρουν τον τρόπο έστω και δύσκολα να επιστρέψουν σπίτι ….

Ακόμα και όταν το σπίτι είναι ένα τόσο παράξενο μέρος για να κατοικεί η ελπίδα …

Το κορίτσι που ζουσε μέσα σε ένα όνειρο η ήταν η ιδια το όνειρο μπορούσε να δημιουργήσει αγάπη με μια κίνηση του χεριού της…

Ευφορία με μια λέξη της …

Και γαληνή με ένα χαμόγελο της…

Και αυτό ημέρευε τα τέρατα που σπανία ένιωθαν κάποιον να μπορεί να γεννήσει τέτοιου είδους συναισθήματα για εκείνα …

Ο άντρας που μέσα του ζουσε ο λευκός λύκος συνήθιζε να ουρλιάζει στο φεγγάρι έχοντας πληγές στα χέρια και στα πόδια ..Πληγές που είχαν γίνει στο όνομα της αγάπης … Δεν ονειρευόταν πια εκτός από τις στιγμές που το κορίτσι που ζουσε μέσα σε ένα όνειρο η ήταν η ιδια το όνειρο του έδειχνε το πώς …

Και την απορία που αναφέραμε στην αρχή την είχε και αυτος αλλά αποφάσισε πως δεν έπρεπε να λυθεί…

Γιατί κάποιος να εξηγήσει κάτι τόσο καλό και όμορφο;

Δεν χρειαζόταν …

Έτσι την έκανε συνθέτη λέξη και είπε και στα αλλά τέρατα που ήταν το ιδιο τυχερά με εκείνον ότι όλοι από εδώ και πέρα το μαγικό πλάσμα θα το ανάφεραν ως το «Ονειροκοριτσο» … Και αυτό αρκούσε...



2 σχόλια:

Orsalia είπε...

!!!!!!!!!!!?

Ianos είπε...

Orsalia...
:) :) :)