What is love???

Ενα απο τα πραγματα που απολαμβανω ειναι οι ομορφες συζητησεις...
Λατρευω την λεκτικη αντιπαραθεση και την ανταλλαγη αποψεων και επιχειρηματων...
Με τους κολλητους μου πολλες φορες πιανουμε ενα θεμα και το αναλυουμε απο ολες τις πιθανες πλευρες...
Συχνα πυκνα αυτες οι συζητησεις μπορει να καταληξουν σε πληρη διαφωνια αλλα αυτη ειναι και η ουσια τους...
Οι φιλοι μεταξυ τους πρεπει να ειναι διαφορετικοι ανθρωποι που αλληλοσυμπληρωνονται...
Μερικες νυχτες το θεμα μπορει να ειναι τετοιο που να μην μιλησω πολυ...
Παρολο που παιρνανε χιλιες σκεψεις και αποψεις προτιμω να τις βαλω σε μια σειρα μεσα στο μυαλο μου και να διατυπωσω την αποψη μου με τον μονο τροπο που ξερω να εκφραζομαι ,τον γραπτο...
Ετσι πριν καποιες ημερες η συζητηση περιστραφηκε γυρω απο την αγαπη ...
Και με εναυσμα καποια γεγονοτα αναλυσαμε το τι σημαινει για τον καθενα ...
Εγω εκεινη την νυχτα δεν το αναλυσα ...
Ξερω οτι οταν μιλαω εν θερμω στεναχωρω τους ανθρωπους που αγαπαω ...
Μπορει να μπορω να γραφω ομορφα ουδετερα κειμενα αλλα οταν εχει κανει με την ζωη των δικων μου γινομαι αυστηρος και καχυποπτος...
Βεβαια εχω το πλεονεκτημα οτι πεφτω σπανια εξω στις εκτιμησεις μου και ετσι η αποψη μου εχει ενα ειδικο βαρος για τους συνομιλητες μου...
Αλλα δεν το χρησιμοποιω ως δικαιολογια για την κριτικη που ασκω και φροντιζω να την περιοριζω...
Τι ειναι τελικα η αγαπη?
Υπαρχει αραγε η εχει γινει ενα συμφεροντολογικο αλισβερισι?
Μενουμε μαζι με εναν ανθρωπο επειδη μας συμπληρωνει και μας κανει να νιωθουμε τοσο ομορφα η επειδη διακατεχομαστε απο ανασφαλεια και το φοβο της μοναξιας?
Τελικα πολλοι λενε οτι αγαπανε αλλα πως οριζει αραγε ο καθενας την εννοια της αγαπης..
Αυτος ο ορισμος ηταν που με προβληματισε εκεινη την νυχτα...
Και αφου σκεφτηκα αποφασισα να δωσω αυτο τον ορισμο μεσω μιας ιστοριας που ξερω...

Μια φορα ηταν ενα πολυ αγαπημενο ζευγαρι...
Ο αντρας λατρευε κυριολεκτικα την ομορφη συζυγο του...
Ηταν μια εξυπνη ,εαισθητη αλλα και λιγο φιλασθενη γυναικα...
Σε καποια στιγμη κυρυχθηκε πολεμος και ο αντρας επρεπε να παει να πολεμησει...
Η γυναικα σπαραξε την ωρα του αποχωρισμου και τον εβαλε να ορκιστει οτι θα γυρναγε σωος κοντα της ...
Αυτος ο ορκος ηταν που εδινε δυναμη και κουραγιο στον νεαρο αντρα να ανταπεξελθει στις κακουχιες του πολεμου...
Οταν καποια στιγμη ο πολεμος τελειωσε ξεκινησε γεματος χαρα και λαχταρα για το σπιτι του...
Στο δρομο ομως συναντησε εναν οικογενειακο φιλο που τον συλλυπηθηκε για τη συμφορα που τους βρηκε.
"Ποια συμφορα?" ρώτησε αυτός όλο ανησυχία.
"Δεν το εμαθες? Η γυναίκα σου έπαθε μια μολυσματική ασθένεια και έχει παραμορφωθεί το πρόσωπό της."
Ο αντρας σοκαρισμενος εκατσε σε μια ακρη του δρομου και αφου ξεσπασε κλαιγοντας ,προσπαθησε να σκεφτει το πως θα αντιμετωπιζε τα νεα δεδομενα...
Οταν αποφασισε πηγε σπιτι του και μπαινοντας μεσα φωναξε την γυναικα του να ερθει να τον αγκαλιασει ...
Αυτη ,κλαιγοντας απο το αλλο δωματιο ,του φωναξε οτι θα ερχοταν αμεσως φτανει να εκλεινε ολα τα φωτα του σπιτιου...
Τοτε και αυτος της απαντησε οτι δεν ξερει αν ειναι το φως αναμενο γιατι ενας τραυματισμος στον πολεμο τον εκανε να χασει την οραση του ...
Η γυναικα απελευθερωμενη τοτε ετρεξε και τον αγκαλιασε με την ιδια αγαπη με το ιδιο παθος ...
Εζησαν αλλα 10 ευτυχισμενα χρονια πριν η αρρωστια καταβαλει την ατυχη κοπελα...
Οταν η αγαπημενη του γυναικα πεθανε ο ηρωας της ιστοριας μας της εκλεισε τα ματια και ανοιξε τα δικα του ...
Τα κρατουσε δεκα χρονια κλειστα υποκρινομενος τον τυφλο για να μην την πληγωσει...

Τωρα καποιος μπορει να μου πει αυτο ειναι το ιδεατο αλλα οχι το εφικτο...
Μπορει καποιος να πει οτι αυτα γινοντουσαν σε αλλες εποχες και πλεον η θεση τους ειναι μαζι με τα παραμυθια ...
Μπορει καποιος να μου πει οτι η εποχη μας ειναι τοσο προστυχη που δεν υπαρχει χωρος για τετοιες συμπεριφορες...
Μπορει τελικα να εχει και δικιο αλλα...
Για μενα...
Που θελω να πιστευω οτι παντα υπαρχει κατι καλο που αξιζει να παλεψεις και να αφοσιωθεις ...
Που συνεχιζω σε αυτη την εποχη να ειμαι ακομα ηλιθια ρομαντικος...
Για εμενα λοιπον...
Αυτο ειναι ο ορισμος της αγαπης ...