A fairytale for the fairy...

Νεραιδα του ονειρου μου που στεκεσαι πισω απο αυτους τους ψηλους τοιχους ...
Μην χαλας την γαληνη του μυαλου σου με σκεψεις ...
Η ζωη μας ειναι μικρη και οι αναμονες μας μεγαλες και μακρινες...
Ωρες ωρες ειναι τοσο αμυδρες που δεν φαινονται...
Μοιαζουν οπως τα αστερια του ουρανου την ωρα που ερχεται αυγη...

Νεραιδα του ονειρου μου μην ξεχνας οτι το παραμυθι σου εχει ξεκινησει...
Απλα ερχεται απο μακρια και εχει μπροστα του να κανει μεγαλο ταξιδι...
Χαρισε του την υπομονη σου...
Ακουσε τα βηματα του με την ψυχη σου..
Νιωσε τα δακρυα του...
Και κανε τα δικα σου ποταμι για να το βρει στο δρομο του και να ξεδιψασει..
Για να το ακολουθησει και να ερθει οσο πιο γρηγορα κοντα σου...
Η ζωη θα ειναι ομορφη μετα...
Το παραμυθι θα σου ανηκει...
Το ξερεις οτι το νεραιδενιο ενστικτο σου σε οδηγει σωστα...
Σε αυτον τον παραξενο παραμυθα που ταξιδευει για να σε ανταμωσει...
Αμυητος προσερχεται να λαβει μερος στην μυστηριακη τελετη που ετοιμαζουν τα ξωτικα σου...
Μια μυστηριακη τελετη για δυο...

Καθε νυχτα ακους το ποδοβολητο απο το αλογο του...
Αλλα οταν ξυπνας διαπιστωνεις οτι δεν ηταν το αλογο αλλα ο ηχος των παλμων της καρδιας σου...
Που χτυπαει σαν τρελη καθως το νιωθει να ερχεται ολο και πιο κοντα σου...
Γιατι αυτο το αλογο το εχεις συνδεσει με την αλλαγη ,την χαρα ,το τελος της αναμονης...
Εδω και μερες καθε νυχτα το αισθανεσαι να πλησιαζει και τα βηματα του δυναμωνουν ολο και πιο πολυ...
Νεραιδα του ονειρου μου μην ξεχαστεις ...
Ξερεις οτι σε καποια στιγμη ο κατοχος του παραμυθιου θα εγκλωβιστει ...
Σε μερη παραξενα...
Σε μερη σκοτεινα...
Σε μερη που μπορει να χασει την ψυχη του ...
Μην τον αφησεις μονο του εκεινες τις στιγμες ...
Βοηθησε τον οπως μονο εσυ ξερεις...

Στειλτου με τις αχτιδες του ηλιου ενα σου φιλι ..
Να τον ακουμπησει στο μετωπο και αυτος θα βρει την δυναμη να επιδιορθωσει τα κομματια της ψυχης του και να δραπετευσει.
Στειλτου με τον ανεμο ενα χαδι...
Και αυτος θα συνεχισει το ταξιδι του προς εσενα μεχρι το αιμα να σταματησει να τροφοδοτει την καρδια του...
Σχηματισε με αστερια την μορφη σου στον ουρανο...Το προσωπο της νεραιδας...
Και αυτος τοτε θα αποκτησει την πιο αλανθαστη πυξιδα ...
Να εισαι σιγουρη νεραιδα,οτι αυτος ο ανοητος παραμυθας θα ζησει...
Θα βρει τον δρομο για να σου παραδωσει το παραμυθι του...
Και επειτα θα πεθανει μεσα στην αγκαλια σου...