In my room...

Aδειο που μοιαζει το δωματιο αποψε...
Γκριζο και ψυχρο...
Σαν θαλαμος αναμονης ...
Τα αψυχα πραγματα που με περιτριγυριζουν με κοιταζουν στα ματια επιμονα ...
Αλλα εγω που κρυβομαι συνεχεια κατω απο τον μανδυα της δυναμης αποψε δεν μπορω να τα κοιταξω.... Τα ντρεπομαι...
Τα ντρεπομαι, που βλεπουν την αδυναμια μου...
Τα ντρεπομαι,που ακουν τα παραπονα μου...
Τα ντρεπομαι,που σε στιγμες θυμου ξεσπαω επανω τους...
Και γιαυτο τωρα που με κοιταζουν κρυβω τα ματια μου πισω απο τις παλαμες μου...
Λες και στρουθοκαμηλιζοντας θα μεταλαχθει η ντροπη σε κατι αλλο...
Λες και η απωλεια της ορασης θα μειωσει το αισθημα της ενοχης...
Χαζες αντιδρασεις και ανοητες υπεκφυγες...
Πριν δυο ωρες σε μια παραλογη εξαψη πηρα μπογια και εβαψα τον απεναντι τοιχο μαυρο...
Μετα,εψαξα σε ενα συρταρι που πεταω τα αχρηστα πραγματα και βρηκα μια κιμωλια...
Αληθεια ,ποσα χρονια ειχα να πιασω κιμωλια στα χερια μου...
Απο παιδι αν δεν με απατα η μνημη μου...
Πηγα στο φρεσκοβαμμενο μαυρο τοιχο και σχεδιασα το περιγραμμα σου ...
Και μετα εκανα δυο βηματα πισω και σε καλωσορισα ...
Πλησιασα τα χειλη μου στο σχεδιασμενο κεφαλι σου και φυσηξα απαλα δινοντας σου ψυχη...
Σε ζωντανεψα γιατι σε ειχα αναγκη αποψε μωρε...
Για να μην εχω παρεα μονο τα αψυχα που ντρεπομαι...
Αληθεια...
Ποσες φορες σε αυτην την ζωη εχασα τα σημαδια και μου μειναν τα σχεδια...
Ποσες μερες δεν προσποιηθηκα τον ατρωτο ,τον σκληρο, τον νικητη...
Και οταν ερχονται αυτες οι νυχτες που νιωθω ο χειροτερος κλεινομαι στο δωματιο για να θεραπευσω τις πληγες μονος μου...
Θυμαμαι που με ειχες μαλωσει μια φορα...
Μου ειπες να μοιραζομαι τα ασχημα γιατι μπορει να μαζευτουν πολλλα και να με πνιξουν...
Μαθε να εκφραζεις τον πονο σου και να μοιραζεις τις αγωνιες σου μου ειχες πει...
Αυτοι που σε αγαπανε θα το αντεξουν ...
Και εγω σου ειπα οτι δεν μπορω...
Γιατι εγω εχω μαθει να μοιραζομαι τα ομορφα και τα ασχημα να τα κρατω για μενα...
Δεν φταιω εγω... Ετσι γαλουχηθηκα...
Και γιαυτο σου λεω...
Εγω δεν θελω να ειμαι το συν ...
Θελω να ειμαι το πλυν..
Θελω να ειμαι η ασπιδα...
Το αλεξικεραυνο ....
Για...
Να μην πονεσετε...
Να μην σκοτεινιασετε...
Να μην φοβηθειτε...
Καποια νυχτα θυμαμαι,πρεπει να με σκοτωσα ισα με χιλιες φορες...
Για τις δικες μου ηλιθιες αιτιες...
Την ιδια νυχτα ομως πρεπει να αναστηθηκα αλλες τοσες ...
Απο την δικη σας ακατανοητη για μενα πιστη...
Και αυτο ειναι που με κραταει στο σχοινι...
Δεν μπορω να κοιμηθω αποψε...
Ουτε και θα προσποιηθω οτι θα το κανω...
Ξυπνιος θα μεινω και θα αντιμετωπισω τα εγκληματικα μου ονειρα και τις ερινυες του παρελθοντος που θα με επισκεφτουν...
Θα τα βιωσω ξανα ενα ενα...
Θα ματωσω και θα απολογηθω για το καθε ενα τους ξεχωριστα...
Υστερα θα υποταχθω στην νυχτα για να με κρινει ...
Θα την αφησω να μπει στην καρδια μου και να απομυζησει καθε θεληση για αντισταση...
Και επειτα ταπεινωμενος και εξαγνισμενος θα ξαπλωσω απεναντι απο το περιγραμμα σου και θα σου παραδοθω...
Και τοτε εσυ θα χαραξεις με την κιμωλια μου ενα χαμογελο και θα μου χαιδεψεις το μετωπο...
Και εγω θα γαληνεψω ,θα χαρω για την επιβραβευση μου και θα κοιμηθω εξαντλημενος στο πατωμα...
Αδειο που μοιαζει το δωματιο αποψε...
Γκριζο και ψυχρο..
Σαν θαλαμος αναμονης...
Ετσι ειναι καθε φορα που η ψυχη μου κρυβεται απο τον κοσμο και πλενει τα λερωμενα της ...