Άυπνες νύχτες...

Είναι κάτι άυπνες νύχτες που όλα μεγεθύνονται...
Και τότε τρομάζω...
Είναι κάτι άυπνες νύχτες που όλες οι πιθανότητες είναι εναντίον μου...
Και τότε φοβάμαι....
Είναι κάτι άυπνες νύχτες που οι σκέψεις μου γίνονται αιχμηρά θραύσματα που με κόβουν....
Και τότε αιμορραγώ...
Είναι κάτι άυπνες νύχτες που τραγουδάω δυνατά....
Άλλα δεν μπορώ να ακούσω την φωνή μου...
Είναι κάτι άυπνες νύχτες που κρατάω την ανάσα μου...
Και λίγο πριν μου τελειώσει για πάντα, έρχεται να με λυτρώσει η αυγή...
Είναι κάτι άυπνες νύχτες που θέλω να κλάψω...
Και να σβήσει από τα δάκρυα μου , αυτό το ακατανόητο καυτό συναίσθημα ...
Είναι κάτι άυπνες νύχτες που με πονάει...
Ο,τι αισθάνομαι ,ο,τι ακούω,ο,τι πρέπει να αντιμετωπίσω...
Είναι κάτι άυπνες νύχτες που με τρελαίνει ...
Που έχω μάθει να κρύβω τις αδυναμίες μου...
Που είμαι πολύ περήφανος για να σου πω το πόσο πολύ θέλω να σε αγγίξω...
Το ότι αδυνατώ να ξεχάσω...
Το ότι δεν υπάρχει κανένας εφιάλτης πια για να ξυπνήσω....
Είναι κάτι άυπνες νύχτες...
Που ο χρόνος είναι αμείλικτος ...
Το κενό τεράστιο...
Η επιθυμία διακαής...
Η απουσία σου εμφανής...
Και ο εγωισμός μου νεκρός...
Είναι κάτι άυπνες νύχτες που σε χρειάζομαι τόσο πολύ....
Να έρθεις εδώ...
Έτσι, χωρίς να σε περιμένω ...
Να αφήσεις ένα φιλί στο μέτωπο μου που θα καίει ...
Να ημερώσεις τις σκιές με ένα χάδι σου...
Και έπειτα με μια απαλή κίνηση, να κλείσεις αυτό τον διακόπτη στο μυαλό μου...
Ώστε να ανοίξει η πύλη για το μαγικό βασίλειο του Μορφέα...
Και τότε αποκαμωμένος να κοιμηθώ στην αγκαλιά σου...