Παγίδα του μυαλού...

Ακολούθησε την καρδιά σου...
Ακολούθησε το μυαλό σου...
Πάρε μια βαθιά ανάσα και ξεκινά να βρεις αυτό για το οποίο είσαι προορισμένη...
Μην σπαταλάς χρόνο ενεργεία και συναίσθημα για κάποιον που δεν αξίζει να σωθεί...
Άρχισε να προχωράς ...
Άρχισε να απομακρύνεσαι...
Άσε με έμενα...
Εγώ είμαι παγιδευμένος σε μια παγίδα που έχει δημιουργήσει το ίδιο μου το μυαλό...
Κολλημένος στον κύκλο του χρόνου...
Που πλέον έχει γίνει μονότονος και επαναλαμβανόμενος...
Πως μπορώ να το νικήσω;
Αμφιβάλλω...
Και αυτή η αμφιβολία μου τείνει να γίνει βεβαιότητα...
Ψάχνω συνέχεια για ένα μικρο άνοιγμα...
Άλλα ο κύκλος αρχίζει και στενεύει...
Καμιά διέξοδο...
Τουλάχιστον καμιά που να μπορώ να δω...
Γιαυτό άφησε με εδώ...
Να ζω μέσα στις αμφιβολίες μου στην θέση που έχω διαλέξει...
Σαν παλιό βιβλίο πάνω σε ένα σκονισμένο ράφι...
Το μυαλό μου έχει πια σκουριάσει...
Δεν το νιώθω να δουλεύει όπως πριν..
Και η μνήμη μου μοιάζει με στοιβαγμένη σκόνη παγιδευμένη σε ένα δωμάτιο χωρίς πόρτες και παράθυρα...
Ξερός σαν πέτρα...
Μοναχικός και ξεροκέφαλος...
Ανεξέλεγκτος και παράξενος...
Γεμάτος ακατανόητες φοβίες και δυσκολοκαταβλητέα άγχη...
Ένας ρομαντικός άλλα σκληρός παλιάτσος φτιαγμένος για να παίζει μόνο τους ρόλους που αυτός επιλεγεί...
Υπάρχουν άνθρωποι που αξίζει και πρέπει να επιμένεις να σωθούν...
Και άλλοι πάλι που απλά για την καταδίκη τους δεν υπάρχει αναστολή...
Ένας από τους δεύτερους είμαι και εγώ...
Και δεν νομίζω ότι ποτέ κάποιος θα καταφέρει να με ελευθερώσει...
Όσο και αν προσπαθήσει...
Γιαυτό δεν αφήνω τον εαυτό μου να αυταπατάται...
Το ξέρω ότι θα είμαι για πάντα φυλακισμένος εδώ...
Μέσα στην παγίδα του μυαλού μου...