Προτιμώ να μιλήσω με τα αστέρια...

Απόψε η μελωδία πάγωσε στα χείλη μου...
Οι τόσες ιστορίες που είναι μόνιμα σφηνωμένες στο μυαλό μου ψάχνουν μάταια ένα μυστικό πέρασμα για να δραπετεύσουν...
Και πάνω στην προσπάθεια τους να ελευθερωθούν άθελα τους με γεμίζουν πληγές...
Αφήνοντας πάντα τα χείλη μου σκισμένα και ματωμένα...
Αφήνοντας πάντα το μυαλό ελεύθερο να ταλαντεύεται ανάμεσα στους δυο κόσμους...
Αφήνοντας πάντα μια πικρή γεύση στο στόμα και έναν έντονο πόνο στα σωθικά μου...
Άλλα όλα αυτά δεν αποτελούν τροχοπέδη ώστε να προσπαθήσω να εμποδίσω την προσπάθεια τους να δραπετεύσουν και να έρθουν κοντά σου....
Εξακολουθούμε να αιμορραγούμε...
Και εγώ...Και οι ιστορίες μου...
Ποιος ξέρει;
Ίσως να φταίει που μερικές φόρες τις βλέπω σαν σημάδια ζωγραφισμένα επάνω σου...
Σαν ιερογλυφικά σκαλισμένα με ξυράφι πάνω σε μια περγαμηνή δέρματος...
Κάποιες νύχτες κάτω από αυτό τον φλεγόμενο ουρανό κάθομαι σε ένα μικρο ξύλινο σκαμνί και το αισθάνομαι σαν να είναι η πιο αναπαυτική θέση του κόσμου...
Μάλλον γιατί μπορώ να σηκώσω το βλέμμα μου και να κοιτάξω το φεγγάρι...
Παράξενα που νιώθω όταν μοιάζει σαν το πρόσωπο σου...
Το αισθάνομαι να μου χαμογελάει και αυτό με κάνει να νιώθω λίγο ένοχος...
Γιατί σε όλες τις στιγμές αδυναμίας μου του λέω μόνο τους πόνους και όχι τις όμορφες σκέψεις μου...
Άλλα αυτό είναι σαν εσένα ...
Σε έναν άνθρωπο γεμάτο ελαττώματα όπως εγώ...
Πάντα δείχνει κατανόηση...
Που είμαι τόσο απρόσεκτος...
Τόσο υβριστικά ελεύθερος...
Τόσο καλά κλειδωμένος...
Με μια κατάρα να μπορώ να δω κάτω από την μάσκα ευτυχίας που φορά ο καθένας...
Φορτωμένος με μια ακαθόριστη θλίψη από μικρός, γιατί είχα την δύναμη να διακρίνω το δάκρυ που κρύβεται πίσω από το μακιγιαρισμένο χαμόγελο...
Και όποτε έβλεπα αυτά τα δάκρυα τα βαμμένα με μάσκαρα άπλωνα το χέρι και έβαφα με αυτά το αίμα μου...
Στο έχω πει;
Ξέρω πότε το σπινθήρισμα στα μάτια είναι λαγνεία και πότε είναι αγάπη...
Ξέρω ότι μπορώ να κρατήσω το χέρι σου για να σηκωθείς άλλα ίσως να μην είμαι ικανός να σπάσω αυτή την πορσελάνινη μάσκα που σε κρατά φυλακισμένη...
Και ξέρω ότι εκτός από μένα όλα αυτά τα ξέρει και το φεγγάρι...
Το ξέρω γιατί πολλές νύχτες κυριαρχεί στην σκέψη μου και μου δίνει περισσότερη γνώση από όση μπορώ να αντέξω...
Γιαυτό απόψε θέλω να πέσει μια γλυκιά ομίχλη...
Να κρυφτώ από το φεγγάρι και να παρακολουθώ τα αστέρια που ενώνονται για να φτιάξουν εικόνες και ιστορίες...
Ιστορίες σιωπηλές,μυστηριώδης ...
Που θα έρθουν να κάνουν παρέα σε αυτές που έχω ήδη μέσα μου...
Ζήτησα συγγνώμη από το φεγγάρι λοιπόν για την σημερινή νύχτα και κρύφτηκα...
Έτσι αλλιώς ξέρει ότι δεν είναι δυνατόν να με χάσει...
Γιαυτό θα δείξει και πάλι κατανόηση...
Που απόψε προτιμώ να μιλήσω με τα αστέρια...