Όταν χαμογελάς...

Χαρούμενα χρώματα μου ζήτησες για δώρο σε μια επέτειο που είχες πάψει καιρό να γιορτάζεις...
Και εγώ βγήκα εκείνο το απόγευμα που σταμάτησε η βροχή και άρχισα να ψάχνω την άκρη του ουράνιου τόξου για να τα κλέψω...
Και ας μην θυμάμαι το λόγο της γιορτής...
Έτσι και αλλιώς δεν είχε σημασία...
Ποτέ δεν είχε άλλωστε για μένα το ποιος είναι ο λόγος της χαράς σου...
Φτάνει που έβλεπα το χαμόγελο να ζωγραφίζεται στο πρόσωπο σου...
Τότε στο δικό μου γκρίζο ουρανό έβρεχε χρώματα και φως...
Άμα ήξερες πόση δύναμη έχει το χαμόγελο σου ίσως και να τρόμαζες...
Αλλά καλύτερα που δεν το ξέρεις ...
Έτσι καταφέρνω που και που να κλέβω λίγο και να το φυλάω σε ένα μικρο ασημένιο κουτάκι...
Αποταμίευση φωτός για τις σκοτεινές μου μέρες...
Δεν το ξέρεις άλλα υπάρχει κάτι επάνω σου...
Κάτι μαγικό...
Που κάθε φορά με αφήνει ξέπνοο και εκστασιασμένο...
Κάνοντας με ικανό για τα πιο τρελά εγχειρήματα...
Θα τα βρω τα χρώματα που ζήτησες...
Και όταν τα βρω θα γλιστρήσω αθόρυβα στο δωμάτιο σου την ώρα που κοιμάσαι και το φεγγαρόφωτο θα καθρεφτίζεται στα παράθυρα σου...
Θα τα αφήσω απαλά δίπλα στο μαξιλάρι σου για να είναι το πρώτο πράγμα που θα αντικρίσεις όταν ανοίξεις τα μάτια σου...
Έπειτα θα φιλήσω το κρυφό τατουάζ που έχεις στο πίσω μέρος του λαιμού σου και θα χαθώ ξανά μες τις σκιές της νύχτας...
Άλλα θα αφήσω στο μικρο σου δωμάτιο τα μάτια της ψυχής μου...
Για να δουν την στιγμή που θα αντικρίσεις το δώρο σου...
Την στιγμή που θα χαμογελάσεις...
Γιατί για αυτές τις στιγμές αξίζει να ζει κάνεις ...
Όταν χαμογελάς αισθάνομαι σαν μου χαρίζεται ένα κομμάτι ουρανού...
Που κανένα από τα άσχημα του κόσμου δεν μπορεί να το λερώσει...