Δάκρυα της φωτιάς...

Τα δάκρυα σου πέφτουν στο έδαφος σαν φωτιά απόψε...
Τα μάγουλα σου καίνε καθώς αυτά κυλούν αργά επάνω τους...
Φαίνεται σαν να περνάει μια αιωνιότητα μέχρι αυτά να πέσουν και να λιώσουν στο έδαφος δημιουργώντας μια τρύπα...
Μια τρύπα που μοιάζει με τάφο...
Ένα τάφο που μπορείς και θα πετάξεις μέσα του την καρδιά σου...
Και όταν τα καυτά σου δάκρυα στερέψουν η τρυπά θα κλείσει εγκλωβίζοντας την...
Θα την ξεχάσεις....
Θα μείνει εκεί καιρό...
Μέχρι να έρθει η σωστή στιγμή...
Για να ξαναπετάξει μακριά...
Τότε μαγικά θα βρει το δρόμο...
Θα σπάσει τα δεσμά αυτής της υπόγειας φυλακής και θα ξαναγυρίσει εκεί που ανήκει...
Πίσω στο στήθος σου...

Άκουσε με...
Ξέρω ότι κάποιες στιγμές σαν αυτές ο πόνος σου είναι ανυπόφορος...
Άλλα θα περάσει πίστεψε με...
Να ξέρεις ότι έχουμε φτιαχτεί με τέτοιο τρόπο ώστε να θυμόμαστε τα καλά και να ξεχνάμε τα κακά...
Γιαυτό μπορούμε να ζούμε ξανά και ξανά...
Γιαυτό πάντα ελπίζουμε...
Γιαυτό δεν σταματάμε ποτέ να ψάχνουμε να βρούμε μια πληγωμένη καρδιά που να νιώθει την δικιά μας, ακόμα όταν είμαστε βυθισμένοι στην πιο σκοτεινή άβυσσο...

Υπάρχουν στιγμές που οι μνήμες μοιάζουν να ξεθωριάζουν...
Αυτές είναι οι στιγμές που γίνονται κομμάτι από το παρελθόν...
Φεύγουν και αφήνουν χώρο για τις καλύτερες που είναι έτοιμες να γεννηθούν τώρα...
Και αν δεν το ένιωσες ακόμα ετοιμάσου...
Γιατί οι ώρες μαζεύονται...
Και η στιγμή είναι κοντά...
Μονό νεράιδα μου πρέπει να μου κάνεις μια χάρη...
Πρέπει να σταματήσεις να ρίχνεις στο έδαφος αυτά τα δάκρυα της φωτιάς...
Γιατί κάνουν την τρύπα όλο και πιο βαθιά....
Και την φυλακή της καρδιάς σου ακόμα πιο δύσκολο-προσβατη...
Γιαυτό σταμάτα να δακρύζεις...
Είμαι πολύ κοντά σου πια...
Και δεν θέλω να καθυστερήσω καθόλου...
Αδημονώ...
Να πάρω την όμορφη καρδιά σου στα χέρια μου και να την οδηγήσω πίσω στην επιφάνεια...