Αγαπημένο μου σκοτάδι...

Αγαπημένο μου σκοτάδι...

Κρύψε με σε παρακαλώ από αυτό το εκτυφλωτικό φως που με σκοτώνει...

Η καρδιά μου απόψε είναι ανοιχτή και αντιμέτωπη με όλες της τις αμαρτίες...

Καμιά άμυνα ...Κανένα τειχος....

Και το μυαλό μου πονάει τόσο πολύ...

Φταίνε μάλλον οι χιλιάδες σκέψεις που στριφογυρίζουν μέσα του με ιλιγγιώδεις ταχύτητες...

Το διαπερνούν σαν μια τεράστια βελόνα...

Αγαπημένο μου σκοτάδι...

Από που να πηγάζει άραγε όλος αυτός ο πόνος;

Γιατί μου φαίνεται τόσο βασανιστικά οικείος...

Έχει την αίσθηση από την θέρμη της φλόγας...

Εμπόδισε το...

Προστάτευσε την αδύναμη καρδιά μου από την αποπνικτική ζέστη της φωτιάς...

Την αισθάνομαι να λιώνει και να καταστρέφει την εύθραυστη τέχνη μου...

Και χωρίς αυτή νιώθω τόσο άδειος...

Αγαπημένο μου σκοτάδι...

Ξέρω ότι δεν θα με προδώσεις ποτέ...

Έτσι για άλλη μια φορά είμαι δικός σου...

Καταραμένος και δέσμιος πίσω από τις κλειστές σου πόρτες...



Υ.Γ.(Άσχετο) Το να θες να αυτοπροσδιορίζεσαι πονεμένος ποιητής η συγγραφέας η δεν ξέρω εγώ τι άλλο είναι δικαίωμά σου...Θα σε παρακαλούσα όμως να το κάνεις χρησιμοποιώντας δικά σου κείμενα που θα έχεις χτίσει με τις δίκες σου λέξεις!Όχι να οικειοποιήσε με τόσο άκομψο τρόπο τις δικές μου...Πρεπει να καταλαβεις οτι αυτα που αντιγράφεις χωρίς ποτέ να με ρωτάς και τα παρουσιάζεις ως δικά σου, είναι πνευματική μου ιδιοκτησία και μάλιστα κατοχυρωμένη...Το μονο που ζητάω είναι λίγο σεβασμό απέναντι στον κοπο και στην καταθεση της ψυχης μου...Ευχαριστω...