Ωκεανός...

Έρχονται κάποιες στιγμές που αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να αντέξω άλλο αυτά τα κρυμμένα συναισθήματα...
Είναι εκείνες οι στιγμές που νιώθω ότι ο κόσμος συρρικνώνεται...
Και εγώ, που είμαι ένας κλειστοφοβικός άνθρωπος ...
Ασφυκτιώ...
Πνίγομαι...
Ψάχνω απελπισμένα για μια διέξοδο...
Το μόνο που θέλω είναι μια απόδραση...
Ακόμα και αν αυτή με οδηγήσει σε μια ατελείωτη έρημο...
Δεν με τρομάζει...
Δεν την φοβάμαι αυτή...

Βλεπεις πάει καιρός που είμαι εδώ...
Εδώ που οι καρποί των κόπων δεν ανθίζουν ποτέ...
Εδώ που και ο Θεός ξεχνάει να κοιτάξει...
Εδώ που οι προσευχές μοιάζουν κραυγές...
Εδώ στον δικό μου ωκεανό...
Έναν ωκεανό γεμάτο ανέφικτους πόθους και επιθυμίες...
Εδώ που πνίγομαι κάθε νύχτα...
Και ανασταίνομαι το ξημέρωμα...
Ο ωκεανός μου είναι ψυχρός και ανελέητος...
Για εκείνον δεν έχει καμιά σημασία...
Πόση αγάπη έχεις χαρίσει...
Πόση γνώση έχεις συγκεντρώσει...
Πόσο πόνο έχεις πιει...
Πόσες ουλές έχεις συλλέξει ...
Για εκείνον σημασία έχει μόνο η θυσία...
Και εγώ αμετανόητος έχω πεθάνει στην αγκαλιά του αμέτρητες φορές...

Με βλέπεις;
Είμαι και πάλι μέσα στην γαλάζια μου θηλιά...
Μόνος,ανεκπλήρωτος, ένοχος...

Σε παρακαλώ...
Μην με αγαπήσεις ...
Μην με πιστέψεις...
Μην με πλησιάσεις...
Γιατί δεν πρόκειται να αποδράσω...
Μόλις με αγγίξεις ...
Θα παρασύρω και σένα μαζί μου μέσα σε αυτό τον ωκεανό τον γεμάτο ανέφικτους πόθους και επιθυμίες...
Και μετά,από αυτόν τον ωκεανό δεν υπάρχει απόδραση...
Γίνεται ο κόσμος σου και η καταδίκη σου...
Γιαυτο κανε μεταβολή και φύγε όσο πιο γρήγορα μπορείς...
Δεν την αξίζω την θυσία..
Δεν με άκουσες;
Γιατί δεν σταματάς;
Γιατί δεν φεύγεις;