Βασίλισσα Νύχτα...‏

Ένα παράξενο άρωμα γεμίζει τον αέρα...
Τόσο ανεπαίσθητο μα και τόσο δυνατό συνάμα...
Η μυρωδιά του κατακλύζει όλες μου τις αισθήσεις...
Με τραβάει σαν μαγνήτης προς το μέρος του...
Και νικά κάθε αντίσταση...
Μόλις σηκώσω το βλέμμα μου αντικρίζω μικρά φωτάκια...
Που λάμπουν απαλά για να φωτίζουν αυτό το βρώμικο μονοπάτι...
Άραγε να οδηγεί στο σωστό προορισμό;
Στις άκρες του έχουν φυτρώσει μικρά λουλούδια με άσπρα άνθη...
Και όπως τα μάτια χάνονται στο βάθος του δρόμου αυτά μοιάζουν σαν να πλέουν μέσα σε αυτό το άγονο τοπίο...
Όσο προχωρώ παρατηρώ κομμένους μίσχους να επανέρχονται θαυματουργά στην ζωή...
Συνθέτοντας ένα σκηνικό αναγέννησης που η άφιξη μου το κάνει όλο και πιο δυνατό...
Για μια στιγμή το φεγγαρόφωτο κρύβεται πίσω από μικρά θλιμμένα σύννεφα και το μονοπάτι γίνεται πια ανηφορικό...
Παίρνω μια βαθιά ανάσα και αρχίζω να ανηφορίζω...
Καθώς το φεγγάρι ξανά δίνει λίγο από το φως του βλέπω σκιές να τρέχουν πίσω από τις συστάδες των δέντρων...
Και εκεί,μες το ημίφως, συναντιούνται με κάποιες άλλες ακαθόριστες σκοτεινές φιγούρες και αρχίζουν ένα παράξενα όμορφο χορό...
Καθώς τα άυλα μαγικά πλάσματα πληθαίνουν γύρω μου η απόσταση με την κορυφή μικραίνει...
Μέσα από μια πυκνή ομίχλη ξεπροβάλει ένα χέρι που μου δίνει ένα μικρο φλασκί με νερό....
Πίνω...
Πρώτη φορά νιώθω το νερό να έχει γεύση...
Γλυκιά σαν το πρώτο φιλί της αγαπημένης...
Ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπο μου και η ομίχλη εξαφανίζεται...
Το φεγγάρι πια λάμπει σαν κυριακάτικος ήλιος...
Μπροστά μου επιτέλους ο προορισμός...
Πανέμορφη σαν σπάνιο λεπτεπίλεπτο λουλούδι...
Με το χλωμό δέρμα της να λάμπει τυλιγμένο στα μεταξωτά υφάσματα...
Τα μάτια της δυο διαμάντια που φωταγωγούν και υπνωτίζουν όποιον τα κοιτάξει...
Χαμογελά καθώς γονατίζω εξουθενωμένος μπροστά της...
Έφτασα τελικά...
Εδώ ψηλά,που κυριαρχεί μόνο η υψηλότητα της...
Βασίλισσα Νύχτα το όνομα της...
Και εγώ σαν πιστός ιππότης,της χαρίζω την ζωή μου...