Αλάτι...‏

Παγιδευμένος...
Μέσα σε μια πόλη που μοιαζει με τσιμεντένια φυλακή...
Δεν ξεχνώ...
Δεν παραδίνομαι...
Κάθε νύχτα καταστρώνω σχέδια απόδρασης...
Μονο που είναι πολύπλοκα και χρονοβόρα...
Και δεν ξέρω αν μου φτάνει ο χρόνος...
Κάθε νύχτα η έξαψη με κάνει να λάμπω...
Αλλά δεν θέλω να λαμπυρίζω στο σκοτάδι αν δεν είναι να φωτιζω τον δικό σου δρόμο...
Σήμερα την ώρα της περισυλλογής ήρθαν κοντά μου δυο ξωτικά...
Μου έφεραν δώρο δυο ανάσες και λίγη από την θάλασσα σου...
Την έβαλα στην χούφτα μου και την ακούμπησα στα χείλη μου...
Γεύση από την αρμύρα σου...
Γαλάζιο από το νερό σου...
Κάποιος μου είχε πει ότι όταν είσαι ευτυχισμένος όλα παίρνουν το χρώμα που αγαπάς...
Κάποτε λοιπόν,ήταν όλα γαλάζια...
Καιρός να ξαναγίνουν...
Δίνω το χέρι μου στα ξωτικά και εκείνα με οδηγούν...
Δεν χρειάζονται πια σχέδια...
Δεν χρειάζονται πια λέξεις...
Είσαι γύρω μου...
Μέσα μου...
Εχω στο στόμα την γεύση από τα όνειρα και τις αναμνήσεις που έρχονται...
Εγώ και εσύ είμαστε δυο θάλασσες που μοιραία θα καταλήξουν στον ίδιο ωκεανό...
Τα ξωτικά με οδηγούν στην αφετηρία ...
Αυτό το δειλινό θα ξεκινήσω επιτέλους...
Για εκεί...
Που με περιμένει το νησί και η νεράιδα μου....
Διασχίζω την ερημική παραλία και την ώρα που ταπεινώνει το φως γίνομαι θάλασσα...
Γίνομαι αλάτι...
Και έρχομαι...
Να γεμίσω τον κόσμο σου με γαλάζιο και αρμύρα...
Γιατί το χρώμα που αγαπάς και το αλάτι είναι που κάνει την διαφορά στην ζωή...