Της σιωπης...

Θέλω να ζήσω το μεγαλείο μιας ονειρικής χώρας...
Να κρατήσω μαγεμένος την γαλήνη της...
Να γυρίσω τους δείκτες του χρόνου σε τέτοιο σημείο, ώστε να μπορώ να έχω ξανά..
Μια αθωότητα που να αναπνέει και πάλι...
Ένα μη βιασμένο χαμόγελο...
Μια απόδραση του μυαλού...

Αφήνω πίσω μου τα τείχη των δακρύων και τους μαυροντυμένους φύλακες...
Αλλά αιθέρια πλάσματα εξακολουθούν να με στοιχειώνουν...
Κάνοντας τις νύχτες μου σκληρές και την μοναξιά μου τυφλή...
Κάποιες φορές κάτω από αυτό τον ανοιχτό ουρανό ακούω διαπεραστικές κραυγές...
Από μια νεολαία που πεθαίνει υποδουλωμένη στην θλίψη...
Αδυνατεί ,παρ όλη την βοήθεια, να βρει την έξοδο κίνδυνου...

Και όμως εγώ συνεχίζω να πιστεύω...
Ότι θα ρθει μια φεγγαρόλουστη εποχή...
Και αυτό το φιλί,που δόθηκε στο λυκόφως και χάθηκε στη λήθη,θα βρεθεί και θα δοθεί ξανά...
Και την θέση του θρήνου, θα πάρουν οι ευχές...
Και την θέση της εκπέσουσας Εδέμ ,θα την πάρει μια ουτοπία αγέννητη...
Κομματιασμένα οράματα θα ενωθούν για να φτιάξουν ευτυχία...
Θα ρθει αυτή η ώρα να το ξέρεις...
Και τότε...
Πεινασμένος για αγάπη και λαχταρώντας την ομορφιά θα σου δείξω τον καινούργιο μας κόσμο...
Έναν ονειρικό κόσμο χωρίς άλυτα αινίγματα...
Χωρίς φωνές και ασφυκτικά ψευτοδιλήμματα...
Ένα κόσμο, που θα μπορούμε να αφήσουμε επιτέλους τις τόσες λέξεις μας να ξεκουραστούν...
Σαν μουσική φυσάει ο αγέρας εδώ...
Ας χαθούμε λοιπόν...
Αγκαλιασμένοι και ερωτευμένοι στην μαγεία του βαλς της σιωπής...