Κρατώ την ανάσα μου...

 
Τα αστέρια και το φεγγάρι ζηλεύουν απόψε...
Δεν ξέρω το γιατί, μόνο να το φαντάζομαι μπορώ...
Και παρόλο που το θεωρώ παράλογο,συμβαίνει...
Φυσάει παγωμένη μοναξιά αυτή την νύχτα και εγώ έχω όρεξη για βόλτα στα στενά της πόλης...
Και άξαφνα μετά από χρόνια αναμονής μπορώ να νιώσω τον κρύο αγέρα ξανά...
Να προσπαθεί να κυριαρχήσει στο χώρο ,να μου χαϊδεύει άγαρμπα το πρόσωπο...
Άραγε είναι μόνο αυτός  η μήπως  μαζί του είναι και οι στοιχειωμένες αναμνήσεις που με ακολουθούν παντού...
Υπενθυμίσεις του παρελθόντος...
Υπενθυμίσεις των σκιών...
Σκέφτομαι να τολμήσω να πάρω μια ανάσα...
Αν και τα παγωμένα χνώτα που αιωρούνται στην ατμόσφαιρα λειτουργούν αποθαρρυντικά...
Αρχίζω τώρα να περπατάω όλο και πιο γρήγορα...
Οι ουλές μου έμειναν πίσω...
Και πια σκουριάζουν χωρίς νόημα...
Αλλά τα μάτια μου βλέπουν καθαρά...
Τα αστέρια και το φεγγάρι κρύφτηκαν εγωιστικά και άφησαν τον ουρανό μου άδειο...
Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο...
Αυτό το αγγελικό νανούρισμα δεν ήταν για μένα...
Το μόνο που μου ανήκει είναι αυτή η καρδιά που κάποιος  την άφησε να αιμορραγεί...
Το για πάντα ζει μόνο στα όνειρα μας..
Ο χρόνος στέκει για λίγο ακίνητος σαν κάποιος να τον λάβωσε...
Ο αγέρας λυσσομανάει στέλνοντας την παγωμένη του μοναξιά παντού...
Σηκώνω το βλέμμα μου ψηλά και χαμογελώ...
Ο καθαρός μου ουρανός πλέον αλλάζει τα χρώματα του...
Και εγώ μαγεμένος κρατώ την ανάσα μου καθώς το κοιτώ....
Αυτό το άλικο χρώμα που παίρνει ο ορίζοντας καθώς κυοφορεί τον ερχομό σου...