Σκιές...

Στα αλήθεια νομίζεις ότι θα μπορούσαμε να τελειώσουμε έτσι εύκολα;
Έτσι απλά;
Όσο και αν αρνούμαστε πια να το κοιτάξουμε ,υπήρχαν στιγμές που είχαμε αυτό που οι πολλοί ψάχνουν...
Ένα παράξενο δέσιμο...
Μια αγνή μορφή αγάπης...
Και αν όλα αυτά μοιάζουν τώρα ακίνητα και νεκρά να το θυμηθείς...
Δεν θα μπορέσεις να κρατηθείς μακριά μου...
Άλλα ούτε και εγώ θα τα καταφέρω ...
Είμαστε δυο ετερώνυμα που έχουν πάντα ανάγκη το ένα το άλλο...

Όταν η φωτιά θα φουντώνει και ο πόνος θα γινεται ανυπόφορος για το μυαλό σου το μόνο που θα αναζητάς θα είναι λίγη προσοχή...
Σαν αυτή που σου έδινα εγώ...
Όταν οι μέρες θα ξεκινάνε με τον ίδιο πάντα ξενέρωτο και ρουτινιάρικο τρόπο θα νοσταλγήσεις μια πολύχρωμη καλήμερα...
Όπως εκείνες που άφηνα στο μαξιλάρι σου...
Όταν θα οι φωνές των πολλών θα ακούγονται σαν ρηχά ουρλιαχτά που σχίζουν την νύχτα και δεν σε αφήνουν να ησυχάσεις θα ζητήσεις ακόμα ένα νανούρισμα...
Σαν εκείνα που σου έγραφα...


Μου λες πως δεν αισθάνεσαι ασφαλής μονή σου απόψε...
Νιώθεις ότι το κεφάλι σου θα σπάσει από την πίεση...
Ο μόνος τρόπος για να την εκτονώσεις είναι να μου μιλήσεις...
Και το γνωρίζεις ότι μπορείς....
Είναι σαν μια μυστική άγραφη συμφωνία μεταξύ μας...
Ότι..
Όπου και αν είμαι...
Όπως και αν είμαι...
Ξέρεις ότι θα σε ακούσω...
Ξέρεις ότι θα σε νιώσω...
Ξέρεις ότι θα μπορέσω να γιατρέψω την κάθε πληγή που θα ανοίξεις στην καρδιά σου...
Άπλα...
Βρες την δύναμη
Φώναξε με...
Έλα σε μένα ...
Και θα σε οδηγήσω και πάλι σε ασφαλές μέρος ...
Μακριά από τις σκιές...