Μαγεμένο ρέκβιεμ...

Ο τυφλός πιανίστας γέμισε τον αέρα με την μελωδία του...
Εγώ κρατώντας ένα μισογεμάτο ποτό,πλησίασα και τον ρώτησα..
"Πως λέγεται αυτό το τραγούδι;"
"Ρέκβιεμ για ραγισμένες καρδιές " μου απάντησε...
Η μουσική του τώρα θαρρείς ότι δυνάμωνε και αντηχούσε πια σε όλη την κομψή αίθουσα...
Μου φάνηκε ότι αυτή η αίθουσα αντιπροσώπευε πια την πραγματικότητα μας...
Κοίταξα προς τα πάνω και το ταβάνι πλέον δεν υπήρχε...
Τα άστρα είχαν κατεβεί χαμηλά και σαν πολυέλαιοι φώτιζαν την παράξενη αυτή σάλα...
Πλάσματα κάθε φύλου και ηλικίας άρχισαν να χορεύουν αυτό το βαλς της αιώνιας νύχτας...
Σε λίγο όλα εκτός από μένα κινούνταν αρμονικά στο ρυθμό...
Άρχισα να παρατηρώ ότι ο κάθε χορευτής ήταν μοναδικός...
Μπορεί να συμμετείχε και να συμπλήρωνε τον η την παρτενέρ του αλλά με ένα παράξενο τρόπο είχε ένα δικό του ιδιαίτερο στοιχείο..
Κάτι σαν ένα δακτυλικό αποτύπωμά που τον καθόριζε...
Ήπια το ποτό μου μονορούφι...
Τι δουλειά είχα εγώ εδώ μέσα;
Καλά καλά δεν θυμόμουν πως είχα έρθει και γιατί...
Γύρισα να φύγω και ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με εκείνη...
"Φεύγετε;"με ρώτησε χαρίζοντας μου ένα χαμόγελο...
Ο συναγερμός στο μυαλό μου χτύπησε τόσο δυνατά που κάλυψε ακόμα και την μουσική...
"Έτσι σκέφτομαι"της απάντησα...
"Μα είναι τόσο νωρίς ακόμα..."μου ανταπάντησε με μια επιτηδευμένη γκριμάτσα απογοήτευσης...
"Και ποιος ορίζει το νωρίς;"είπα ανακτώντας την αυτοκυριαρχία μου...
"Και μυστηριώδης και έξυπνος..."μονολόγησε.."Κανε μου μια χάρη..."συνέχισε απευθυνόμενη πλέον ξανά σε μένα "χάρισε μου αυτό τον χορό και φεύγεις μετά..."
"Τι θα αλλάξει;" ρώτησα...
"Εσύ.."