Νεογέννητη μοναξιά...‏

Το σκοτάδι άρχισε να πέφτει σαν μεταξωτή κουρτίνα...
Ένας άγγελος άρχισε να τραγουδά και ουράνιες άρπες γέμισαν την ατμόσφαιρα με υπέροχες μελωδίες...
Το φως κουρασμένο παραχωρεί τον ουρανό του στο πολύτιμο φεγγάρι...
Παίρνω την θέση μου και σιγά σιγά γίνομαι ένα με την μουσική...
Ποιος αντέχει να μην παραδοθεί στην έναστρη νύχτα...
Κανείς...
Πόσο μάλλον όταν μέσα της σε καλεί ένα διαμαντένιο μοναχικό δάκρυ...
Η μουσική τώρα δυναμώνει...
Παίρνει έναν αλέγκρο δυνατό ρυθμό και κάνει τα παλιά μου παράθυρα μου να τρίζουν...
Πόσο κλάμα άραγε κρύβεται μέσα της...
Άθελα μου δακρύζω και εγώ...
Αυτή την νύχτα μόνη συντροφιά είναι η μουσική...
Φίλοι και φιλιά...Εραστές και εχθροί...
Όλοι και όλα είναι μακριά...
Ακόμα και αυτό το αστέρι μου κρύβεται κάνοντας την διαδικασία πιο δύσκολη...
Το κλειδί αυτού του αόρατου κελιού κρύβεται στην μελωδία...
Αλλά πως να ψάξεις,πως να αποκρυπτογραφησεις όταν η καρδιά σου αιμορραγεί;
Απότομα ο άγγελος σταμάτα το τραγούδι του και η μουσική αρχίζει να ξεθωριάζει μέχρι που σβήνει...
Εκεινη την στιγμή ξέρεις ότι για μια ακόμη νύχτα η ευκαιρία σου έχει χαθεί...
Η σιωπή απλωνεται ξανά ...
Νίκησε και θα μείνει ως το χάραμα...
Το μόνο που επιτρέπει να διαταράσσει την ησυχία της νύχτας είναι το κλάμα μιας νεογέννητης μοναξιάς....