Διαλειμα απο την σοβαροτητα

Διαλειμα απο την σοβαροτητα σημερα!!!
Ο ΙΑΝΟΣ ειδε γελασε και το μοιραζεται μαζι σας...

ΓΙΑΣΕΜΙ... ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ....

O αερας εχει μια εντονη μυρωδια γασεμιου αποψε....
Σταματησα πια να μετραω τις μερες με την απουσια σου..
Τεινει να γινει μονιμη πια αυτη η κατασταση και κουραστηκα,
κουραστηκα να πολεμαω μονος μου
τα δικα σου φαντασματα,μου φτανουν τα δικα μου ...
Ξορκιζω το κακο με οινοπνευμα και αυτοσαρκασμο και δινω μια
ακομα παρασταση μπροστα στο φιλικα προσκειμενο κοινο μου.
Συγχωρεσε με προσπαθω να κατανοησω τις αναριθμητες αλλαγες σου...
Δεν ειναι που δεν σε αγαπαω αλλα εχεις τοσες αναγκες που παλευω να πραφτασω
και ο χρονος μου παντα ειναι λιγος τοσο λιγος ...
Μαλλον δεν θα γινω ποτε αυτο που θελεις...
Αλλα αυτο το ηξερες απο την αρχη...
Η μυρωδια του γιασεμιου δυναμωνει εκνευριστικα, καταλαμβανει σιγα σιγα το χωρο...
Βρεχει αποψε ,παντα η βροχη θα φερνει την σκεψη σου εδω ... αλλα οχι εσενα...
Γιατι εσυ εισαι εκει ...στο φοβο...στην αυταπατη της σιγουριας σου...
κρυμμενη αλλη μια φορα κατω απο τα φτερα της ανασφαλειας...Οπως παντα αλλωστε...
Κλεισε τα ματια σου και φαντασου....
Φαντασου το φοβο να φευγει και να χορευεις τον σκοπο που θελεις εσυ ... μονο εσυ ....
Και μεσα απο αυτο το χορο να αποκτας μια ιδρωμενη ελευθερια...
Αλλα την χρειαζεσαι πια?
Η ειναι τοσο δυνατη η φυλακη της συνηθειας που την καθιστα αχρηστη?
Ο αερας μυριζει γιασεμι αποψε ....
Και εγω σκεφτομαι εσενα και εσυ προσπαθεις να ξεχασεις ...
Προσπαθεις να σβησεις αυτα που αισθανεσαι προσποιουμενη οτι
δεν υπαρχουν ...
Προσπαθεις να σβησεις εικονες ,να διαγραψεις λεξεις ,να ελεγξεις συναισθηματα!
Εθελοτυφλεις και υποτασσεσαι στην παγωμενη λογικη σου για μια ακομη φορα...
Και εγω σε παρακολουθω να παλευεις με τα αντικρουομενα σου ...
Να αγαπας αυτο που ειμαι και να μισεις αυτο που μπορει να γινω..
Δεν εχω να σου δωσω την απαντηση...Ποναω, χτυπαω, φοβαμαι....
Θελω να παψω να ειμαι θεατης αλλα δεν εχω υλικα εφοδια να δωσω .
Ενα κομματι ονειρου δημιουργω και το χαριζω ...
Και αυτο ειναι ενα δωρο ανευ αξιας ....
Ξερω και περιμενω...
Καποια στιγμη θα επιλεξεις να με σκοτωσεις με λεξεις και τοτε παλι
ο αερας θα μυριζει γιασεμι οπως σημερα ...
Γιατι το γιασεμι ειναι το αρωμα της προδοσιας...

ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΠΟΛΛΑ ΛΟΓΙΑ...

ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΠΟΛΛΑ ΛΟΓΙΑ... ΕΙΔΙΚΑ ΣΗΜΕΡΑ....
ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ! ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ!Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΗΡΩΩΝ!!!

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΜΑΥΡΩΣΕΙ ΤΗΝ ΗΡΩΙΚΗ ΕΚΕΙΝΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΙΑΣ....ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ....
ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ ΝΕΚΡΩΝ ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ..ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟΣ .....

ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ.....

Αποψε δεν θελω κανεναν ...
Αποψε θα μεινω μονος μου και θα παω στο κρυφο μου μερος ...
Εκει που κανενας δεν μπορει να με βρει και μπορω να βγαλω την μασκα
της καθημερινοτητας....
Εκει μπορω να κλαψω και να μην ντρεπομαι ,μπορω να ξεκαρδιστω στα γελια και να μην
νιωθω ενοχες ,κοιτα που φτασαμε ,να αισθανεσαι μερικες φορες ενοχος και για το γελιο σου,
Καταντια της κοινωνιας μας πρεπει να ειναι και αυτο ....
Σημερα λοιπον δεν εχει βολτες, φιλους και τα λοιπα σημερα θα παω στο πηγαδι των αναμνησεων...
Εκει θα ειμαι , θα ανεβαζω με το κουβα αναμνησεις και θα κανω λυτρωτικα ντουζ στον ενηλικο ευατο μου..
Αρχιζω λοιπον ....
Να μαι! Ειμαι 10 χρονων και τρωω αυτες τις πορτοκαλι καραμελες που εσκαγαν στο στομα ειναι απογευμα και
οπως καθε απογευμα βλεπω τενεκεδουπολη...
Η μανα μου καθως μου φερνει το γαλα μου με ομοβαλτινη παρακαλω, φωναζει να αφησω το Μπλεκ και την βαβουρα και να διαβασω τα μαθηματα μου...
Η τενεκεδουπολη διακοπτει για διαφημησεις και ακουγεται το τραγουδακι "ολα τα καλα παιδακια τρωνε μποζο γαριδακια"...
Ηδη αρχιζω και νιωθω καλυτερα...
Ξαναριχνω τον κουβα μεσα στο πηγαδι των αναμνησεων και βγαζω μια καινουργια φουρνια...
Τωρα ειμαι μαζι με την Ελλη τον παιδικο μου ερωτα ,αυτη ντυμενη με μια Robe di kappa φορμα και μια σουπερ Κατερινα στα χερια,
εγω καμαρωνω για τα καινουργια μου Strike που οπως ελεγε η διαφημηση οποιος τα φορουσε καρφωνε...
Παμε στην πυλωτη που μαζευομαστε ολα τα παιδια της γειτονιας, εκει η Δημητρα δειχνει την συλλογη απο καρτες της ντισνευ και εγω
την παρακολουθω και ντρεπομαι να της πω οτι προτιμω να παιξω με τον Φανη που καθεται πιο διπλα και παιδευεται με ενα κυβο του Ρουμπικ ,
Ατου υπερατου η Σουμπουτεο...
Σε ενα χαλασμενο τρικυκλο που ειναι χρονια παρατημενο καθεται ο Χρηστος με την Ευαγγελια και διαβαζουν.... ο μεν μικυ μαους
η δε το "Με οικογενεια"...
Πρεπει να ηταν η μονη που ειχε καταφερει να διαβασει και το με και το χωρις οικογενεια,μαζι φυσικα με ολα τα βιβλια
του Ιουλιου Βερν!
Τωρα ειμαι μια χαρα.... αυτες οι γλυκες αναμνησεις εχουν παρει απο πανω μου το αγχος.
Xαμογελαω και ξαπλωνω πισω ...
Καλα εκανα και δεν πηγα πουθενα και ηρθα εδω σημερα.
Παλι δεν θα χρειαστω χημικα για να ηρεμησω...
Τελικα κανενα αγχολυτικο δεν ειναι τοσο αποτελεσματικο οσο το νερο που βγαζει το πηγαδι των αναμνησεων....

Ο ΚΗΠΟΣ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ......

Προχωραω σε ενα σκοτεινο μονοπατι...
Κραταω ενα μικρο φαναρι που δεν φτανει να φωτισει περα απο ενα μετρο...
Και ομως θυμαμαι καλα καπου εδω ηταν ο μυστικος δρομος...
Θα τον βρω σκεφτομαι οσο χρονο και να μου παρει θα τον βρω.
"κλεισε τα ματια σου"μου λεει μια υπεροχη γυναικεια φωνη ,
Τρομαγμενος γυρναω το φαναρι μου προς το μερος της,
"που εισαι, τι εισαι?"φωναζω ....
Σιωπη , καμια παρουσια,καμια απαντηση ...
Ακολουθω την συμβουλη του αυλου πλασματος και κλεινω τα ματια...
Λενε πως οταν απωλεσεις μια αισθηση δυναμωνουν οι υπολοιπες, λες να ειναι αυτο το κλειδι?
"Μυρισε "μου λεει η φωνη ...
Σηκωνω το κεφαλι μου προς τον ουρανο και παιρνω βαθιες εισπνοες,μια ευωδια ανθεων πλημμυριζει
τα ρουθουνια μου ,ουρανια αρωματα μεθυστικα ...
Προχωραω σαν υπνωτισμενος προς το μερος που η ευωδια γινεται εντονοτερη,τα ματια μου εξακολουθουν να ειναι
κλειστα και ενα απαλο αερακι με σπρωχνει στην πλατη....
Αρχιζω να ζαλιζομαι και δεν εχω πια καμμια αισθηση προσανατολισμου.
"Ακου"ξαναντηχει η φωνη στα αυτια μου ....
Η ευωδια αρχιζει και μεταλασεται και γινεται μελωδια βιολιου ...
Μια ανειπωτη ορχηστρικη δοκιμη απο αγνωστα πλασματα διαδραματιζεται μπροστα μου
και εμενα δεν μου επιτρεπεται να την δω μονο να την ακουσω ...
Συνεχιζω να προχωραω ,"το φαναρι μου ποτε αφησα το φαναρι μου?"μολις τωρα συνειδητοποιησα
οτι δεν το κραταω πια...
'Μην σκεφτεσαι αδειασε το μυαλο σου και γευσου"συνεχιζει η οδηγος μου...
Στην θεση του φαναριου που ειχα στο χερι μου τωρα υπαρχει κατι σαν λωτος αν μπορω να καταλαβω απο το σχημα του,
Το φερνω στο στομα μου και καθως ειμαι ετοιμος να υποκυψω και σε σε αυτη την απαιτηση σκεφτομαι
"λες να ειναι απο αυτους τους λωτους που σε κανουν να ξεχνας "
"μην σκεφτεσαι ειπα "με μαλωνει τωρα η αγνωστη ξεναγος μου...
Κοβω ενα κομματι και αισθανομαι οτι καπως ετσι πρεπει να ηταν το νεκταρ της αρχαιοτητας,νιωθω σαν ολες οι
γλυκες γευσεις του κοσμου να συγκεντρωθηκαν μεσα σε αυτο το κομματακι φρουτου..
Δεν περπαταω πια και το αερακι εχει σταματησει μαλλον πρεπει να εχω φτασει ...
"Που ειμαστε?"ρωταω "να ανοιξω τα ματια μου?"
"Ειμαστε στο κηπο των αισθησεων "μου απανταει η φωνη "εδω δεν ηθελες να ερθεις?"
"Αληθεια? Τοτε πρεπει να εισαι η νεραιδα μου"
"Ειμαι αυτο που αναζητας οπως και αν το ονομαζεις αυτο"
"Θελω να σε δω ασε με να ανοιξω τα ματια μου"
"Θα με δεις αλλα πρωτα πρεπει να κλεισει ο κυκλος των αισθησεων "
"Ποια αισθηση εχει μεινει νεραιδα μου?"
"Η αφη γλυκε μου, και μετα θα ειμαστε μαζι"
"Πες τα λογια ανυπομονω ,,,"
"Αγγιξε"
Το χερι μου δειλα αρχισε να τεντωνεται, αγγιξε κατι ζεστο και αρχισε να το ψιλαφηζει..
Ενα γυναικειο κορμι διαγραφοταν κατω απο την παλαμη μου ...
Θα ανοιξω τα ματια μου σκεφτηκα δεν αντεχω αλλο...
Τα ματια μου ανοιξαν και κοιταξαν προς το μερος που ηταν το τεντωμενο χερι μου
πραγματι ακουμπαγα ενα γυναικειο κορμι αλλα δεν ημουνα πια στον κηπο των αισθησεων,
ημουνα στην κρεβατοκαμαρα μου....
Το κορμι που χαιδευα γυρισε προς το μερος και αποκτησε μορφη ...
Αρχιζω να θυμαμαι ... η χθεσινη εξοδο ,πολυ ποτο και εμενα να συζηταω με μια πολυ γλυκια κοπελα ...
Αυτη που ειναι ξαπλωμενη τωρα διπλα μου.....
"Καλημερα " μου λεει χουζουρευοντας...
Εχω ξυπνησει πια για τα καλα ...
"Καλημερα και σε σενα ,παω να φτιαξω καφε ,θελεις?"
"Να μην κοιμηθουμε λιγο ακομα ρε μωρακι?"
"Κοιμησου εσυ οσο θες εγω πρεπει να παω για δουλεια ,κλεισε καλα την πορτα οταν φυγεις "
"Καλα .."
Ειμαι πια στην κουζινα και φτιαχνω καφε, πεθαινω να πιω ενα ζεστο καφε....
Σκεφτομαι το ονειρο μου ....δεν ηταν ονειρο αποφασιζω και το επιβαλλω στον ευατο μου
"ημουνα τοσο κοντα "μουρμουραω
"Μονο η αφη μας εχει μεινει νεραιδα μου "μονολογω" μονο η αφη"
"Θα σε περιμενω οσο χρειαστει. εχω μεγαλη υπομονη και επιμονη".συνεχιζω χαμογελωντας...
Πινω την πρωτη γουλια καφε και το καψιμο στον ουρανισκο με επαναφερει στο πεζο κοσμο της μεγαλουπολης...
Αλλη μια μερα ρουτινας αρχιζει ,ο κηπος των αισθησεων εχει απομακρυνθει και παλι ...
Μεγαλη ανασα ,βαζω την καθημερινη μου μουτσουνα και καλημερα σας...

ΞΑΦΝΙΚΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ......

Σαββατο βραδυ...
Η κοπωση απο την δουλεια της εβδομαδας αρχιζει να κανει την εμφανιση της...
Σημερα εχω δυο επιλογες....
Η μια ειναι να παω σε ενα μπαρακι ενος φιλου μαζι με το Χρηστο και το Δημητρη με ολα τα
γνωστα επακολουθα μιας τετοιας εξοδου ...
Η αλλη επιλογη ειναι να κανω ενα καυτο μπανιο να βαλω καμμια ταινια και πριν τελειωσει καλα καλα να εχω ξεραθει στον υπνο..
Θα διαλεξω την δευτερη δεν εχω διαθεση για εξω , ασε που πια δεν αντεχω το hangover της
επομενης ημερας...
Στελνω ενα e-mail στο Χρηστο που του γραφω οτι δεν θα παω,"μεγαλωσαμε
αγορι μου" σκεφτομαι δυνατα...και κατευθυνομαι προς το μπανιο...
Την πορεια μου διακοπτει ο ηχος ενος κινητου,κοντοστεκομαι.
Το μονο σιγουρο ειναι οτι το μοναδικο κινητο που υπαρχει στο σπιτι ειναι το δικο μου, ομως
η αντιστοιχιση αυτου του ηχου υπηρχε μονο στο δικο σου ονομα....
Το πλησιαζω με βλεμμα ιθαγενη που βλεπει πρωτη φορα μπουκαλι coca -cola,
Kαι οντως βλεπω το ονομα σου γραμμενο και διπλα την φραση" σας καλει....."
Στο μυαλο μου σχεδιαζεται μονο μια λεξη "Γιατι?"
Παταω απαλα την απαντηση...
-Ναι
-Ελα καλε μου τι κανεις?ενοχλω ?
-Μετα απο 3 χρονια τι να ενοχλησεις?
-Παντα ειρωνικος..
-Δεν μπορω να κανω κατι γιαυτο ειναι πανω απο τις δυναμεις μου ...
-Τι κανεις στην ζωη σου?
-Συγνωμη με πηρες για να μαθεις τι κανω ?
-Μου λειψες..
-Αργησες...
-Υπαρχει αλλη?
-Το μονο σιγουρο ειναι οτι δεν υπαρχεις εσυ...
-Ακομα να με συγχωρεσεις ?
-Που δεν με πιστεψες?Ναι και ουτε προκειται να γινει στο μελλον γιαυτο
μην σπαταλας τον πολυτιμο χρονο σου κυνηγωντας φαντασματα...
-Εισαι αδικος ,ο γιατρος ,το λαθος η...
-Χεστηκα για το ιατρικο λαθος του τσαρλατανου ,δεν με πιστεψες και με
φορτωσες ενα καρο κατηγοριες και ξαφνικα απο αρραβωνιαστικος σου
βρεθηκα ,ψευτης ,απιστος ,ανευθυνος,και υπαιτιος για σοβαρη βλαβη
στην υγεια σου ....
-Να σου πω....
-Οχι εγω θα σου πω...περασα τους χειροτερους μηνες της ζωης μου
μεχρι να γινεις καλα με ολους να με κοιτανε με μισο ματι και να με βριζουν! Και
το κυριοτερο δεν μπορουσα να αποδειξω οτι δεν εφταιγα...
-Μα εγω μετα δεν ειπα οτι εγινε λαθος
-Αφου χρειαστηκε να ξανα μπεις στο νοσοκομειο και ο καινουργιος γιατρος
βρηκε οτι το προβλημα ηταν οργανικο και δεν ευθυνοταν δικη μου απιστια...
-Σου ζητησα συγνωμη....
-Απο τοτε που βγηκε το συγνωμη χαθηκε το φιλοτιμο...και παιρνεις μετα απο
τοσο καιρο λες ενα μου λειψες και τι περιμενεις να σου πω?
-Απλα σε σκεφτομουνα και ελεγα μηπως να βρισκομασταν...
-Οχι καλη μου οταν ξυνεις πληγες μονο αιμα θα τρεξει
-Καλα οπως θελεις συγνωμη για την ενοχληση,αν το μετανιωσεις...
-Δεν θα το μετανιωσω ...Καληνυχτα....
Πεταξα το κινητο στο κρεββατι και πηρα μια βαθια αναπνοη ,ποιος ξερει τι
να ειχε συμβει στην ζωη της πρωην αρραβωνιαστικιας μου που να την εκανε
να με θυμηθει μετα απο τοσο καιρο...
Οτι και εγινε δεν με νοιαζει, αυτα τα "σουηδικα μοντελα"με τις καλες σχεσεις
με τις πρωην δεν ηταν ποτε μεσα στις επιλογες μου ...
Δεν μπορω με ανθρωπο που εζησα μαζι και ερωτευθηκα να καθομαστε μετα το χωρισμο και να το παιζουμε φιλαρακια λες και ζουμε στον κοσμο του "Χτυποκαρδια στο Beverly Hills"και οχι στην αληθινη ζωη..
Περασμενα ναι -Ξεχασμενα οχι που τραγουδαγε και ο Αλκαιος το 1999...
Κοιταω το dvd που ηταν ετοιμο να παιξει αλλα η ενταση εχει διωξει πια την κουραση ,
ξαναπαιρνω το τηλεφωνο στα χερια μου ....
-Ελα Χρηστο τι ωρα θα πατε επανω ?
-Κατα τις δυο.Θα ερθεις τελικα?
- Δυο η ωρα θα ειμαι εκει...
-Α ρε κυκλοθυμικε ανθρωπε!Εγινε θα τα πουμε επανω...

Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός
σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει
μα εσύ σε λίγο δεν θα βρίσκεσαι εδώ
κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη.
Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός
ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
κάτω απ' τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι.
Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό
ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι
ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω
πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι...
Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό
ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούρια σου ζάλη
ποιος έρωτας σε σπρώχνει ποιο μακριά από δω
πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι...
Το όνειρο που σ' έφερε μια μέρα ως εδώ
σήμερα καίγεται, σκουριάζει και σε διώχνει
μια σε κρατάει στη γη, μια σε ξερνάει στον ουρανό
το ίδιο όνειρο σε τρώει και σε γλυτώνει.
Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός
ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
κάτω απ' τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι.
Ποια νήματα σ' ενώνουν με μια άλλη θηλιά
ποια κύματα σε διώχνουν απ' αυτό το λιμάνι
ποια μοίρα σε φωνάζει από την άλλη μεριά
πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι...
Ποια σύννεφα σκεπάσαν τη στεγνή σου καρδιά
ποια αστέρια τραγουδάνε τη καινούρια σου ζάλη
ποιο ψέμα σε κρατάει στην αλήθεια κοντά
πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι...
Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δεν θέλουν να βγουν
ποια ελπίδα σ' οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη
ποια θλίψη σε κλωτσάει ποιο μακριά από παντού
πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι...