Ρωγμές...

Άπλωσε διστακτικά το χέρι του και άγγιξε το ραγισμένο καθρέφτη...
Ένα μειδίαμα σχηματίστηκε στα χείλη του...
Πότε δεν του άρεσαν οι καθρέφτες...
Όταν ήταν μικρός τους φοβόταν ...
Στην εφηβεία του τους μισούσε...
Τώρα στα τριάντα και κάτι, άπλα δεν τους έδινε σημασία...
Αυτό το πρωί όμως όσο και να το ήθελε δεν μπορούσε να τον αγνοήσει...
Ο μεγάλος καθρέφτης που ήταν απέναντι του είχε ραγίσει χωρίς κάνεις να τον έχει ακουμπήσει...
Δυο μεγάλες ρωγμές ξεκίναγαν από τις δυο άκρες και συναντιοντουσαν στην μέση του σχηματίζοντας ένα μεγάλο Χ...
Σαν το κάτοπτρο να τονίζει την διαγραφή του...
Σαν να διαμαρτύρεται για την απαξίωση του...
Καθώς χάιδεψε την μια ρωγμή με τα ακροδάχτυλα του οι νεανικές του σκέψεις άρχισαν να ξανακάνουν την εμφάνιση τους...
Τι να είναι άραγε οι καθρέφτες;
Μήπως μια πόρτα για έναν άλλο κόσμο;
Μια νοητή γραμμή που άμα την υπερβείς παύει να υπάρχει η δυνατότητα της επιστροφής;
Σαν να εισέρχεσαι σε μια άλλη διάσταση...
Μια διάσταση που όλοι προσδοκούν να είναι διαφορετική από τον πραγματικό κόσμο...
Ποτέ του δε το πίστεψε αυτό...
Ίσως γιαυτό και οι καθρέφτες δεν μπορούσαν να ασκήσουν καμιά γοητεία και επιρροή επάνω του...
Πίστευε ότι σε όλες τις διαστάσεις βασιλεύει ο ίδιος φόβος ,οι ίδιες ανησυχίες...
Και ότι σε όλους τους κόσμους υπάρχουν ανεκπλήρωτα όνειρα...
Η όνειρα που στην πορεία έγιναν εφιάλτες ...
Και κάπου ανάμεσα στην ασχήμια και την σκια της συγκατάβασης κάποιοι ζουν την ειρηνική ζωή τους...
Μια ζωή που στο τέλος της θα είναι γεμάτη ξεχασμένες αναμνήσεις...
Σήκωσε το βλέμμα του και κοίταξε το πρόσωπο του μέσα στο ραγισμένο καθρέφτη...
Τι βλέπεις εκεί μέσα ; ρώτησε φωναχτά τον εαυτό του...
Την ζωή σου;
Τα θέλω σου;
Τις κρυφές σου επιθυμίες;
Η μήπως βλέπεις αυτό που θα είσαι αν περάσεις την πύλη...
Αν γίνεις κομμάτι αυτής της άλλης διάστασης...
Τράβηξε το χέρι του απότομα σαν να τον χτύπησε ηλεκτρική εκκένωση...
Οι παλμοί του ξανάπεσαν σε φυσιολογικό επίπεδο και όλα του φάνηκαν πια ξεκάθαρα...
Τώρα καταλάβαινε πιο ήταν το σημάδι...
Το σημάδι είναι οι ρωγμές...
Ένας κατεστραμμένος καθρέφτης...
Ένα ραγισμένο μωσαϊκό...
Μια ραγισμένη καρδιά...
Ένα δακρυσμένο πρόσωπο....
Όλα αυτά που χαρακώνουν το όμορφο πρόσωπο της αρμονίας ...
Είναι και αυτά που την κανουν μοναδική...
Οι ρωγμές είναι όμορφες...
Γιατί σε κανουν να δεις ότι μέσα σε ένα κόσμο που όλοι κυνηγάνε ασθμαίνοντας την τελειότητα ότι η ομορφιά κρύβεται και υπάρχει στην ατέλεια...
Και ότι η μια είναι αδύνατον να υπάρξει χωρίς την άλλη....

Καλοκαιρινή βροχή...

Τα σύννεφα έκαναν την εμφάνιση τους ξαφνικά...
Απρόσκλητοι επισκέπτες σε μια υπαίθρια γιορτή χωρίς καλεσμένους...
Τα κοίταξα που ασφυκτιούσαν μέσα στα γκρι κουστούμια τους και τους χαμογέλασα...
Αυτά πάλι χωρίς να μου ανταποδώσουν το βλέμμα άρχισαν να συνωστίζονται πάνω από το μικρο κομμάτι του ουρανού μου...
Έπειτα, άνοιξαν νωχελικά τα μάτια τους και ξεκίνησαν να ρίχνουν στη γη τα δροσερά τους δάκρυα....
Καλοκαιρινή βροχή....
Λυτρωτική ...
Πέφτει γύρω μου,επάνω μου...
Παντού...
Νιώθω τις σταγόνες της σαν απαλά φιλιά επάνω στην σάρκα μου...
Και αισθάνομαι ότι όσα περισσότερα εισπράττω τόσο πιο πολύ αναζωογονείται το πνεύμα μου και καθαρίζει η αύρα μου...
Καλοκαιρινή βροχή...
Όμορφη,απρόσμενη,ευλογημένη...
Αφήνομαι στο σιωπηλό της χάδι σαν μαγεμένος...
Και βυθισμένος στο μαγικό της αγκάλιασμα αρχίζω να ονειροπολώ...
Χαμένος μέσα σε αυτή την φυσική αίσθηση ομορφιάς...
Θα μπορούσα να ξεχαστώ εδώ για ώρες, για μέρες, για χρονιά...
Άλλα ακόμα και αν χρειαστεί να φύγω θα κόψω ένα κομμάτι της καρδιάς μου και θα το αφήσω εδώ...
Μην φοβάσαι...
Δεν θα μου λείψει ...
Δεν θα με πονάει...
Θα είναι ευτυχισμένο που θα αποκοπεί για να μείνει σε αυτό το ιδιαίτερό μέρος...
Δεν ξέρω αν στο εχω πει ,άλλα υπάρχουν κάποια μέρη που είναι τόσο ξεχωριστά για μένα που δεν θέλω να λείπω ποτέ από αυτά...
Και ένα από αυτά τα μέρη βρίσκεται κάπου μέσα στην καρδιά σου...
Ξέρεις...
Εκεί που χορεύω μαζί σου μέσα σε αυτή την καλοκαιρινή βροχή...
Και νιώθω ξανά ζωντανός...

Το ίδιο αστέρι...

Άνοιξα το παράθυρο μου και σήκωσα το βλέμμα μου προς τον ουρανό...
Έψαξα λίγο και έπειτα όπως κάθε νύχτα με ένα απροσδιόριστο μαγικό τρόπο κατάφερα και το αναγνώρισα για άλλη μια φορά...
Το ξεχώρισα ανάμεσα στα εκατομμύρια που υπάρχουν...
Μια μικρή φωτεινή μουτζουρίτσα στον απέραντο καμβά του ουρανού...
Το αστέρι μου...
Πόσες ευχές άραγε να κρέμονται σήμερα επάνω του περιμένοντας να γίνουν πραγματικότητα;
Πόσοι άνθρωποι άραγε θα προσδοκούν αυτό το βράδυ την πτώση του...
Αλλάζω λίγο θέση για να μπορώ να το δω καλύτερα...
Εγώ δεν του φορτώνω ευχές γιατί ξέρω οτι δεν πρόκειται να πέσει...
Η θέση του είναι να είναι καρφιτσωμένο στον ουρανό και να με προσέχει...
Όμως απόψε δεν νιώθω όπως τις άλλες νύχτες..
Απόψε εχω μια διαίσθηση...
Ότι κοιτάζουμε το ίδιο αστέρι...
Ίσως γιατί όσο το κοιτάζω είναι σαν να βλέπω στο φως του τα μάτια σου...
Μην φοβάσαι το σκοτάδι...
Όσο πυκνό και αν είναι...
Πάρε μια βαθιά ανάσα και μην σταματάς να κοιτάζεις το αστέρι που βλέπω κι εγώ...
Θα το δεις ότι έχει αρκετό φως για να μοιραστούμε...
Αυτή την νύχτα ακόμα και αν τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν είναι αμέτρητα οι ψυχές μας θα συναντηθούν...
Θα κρατήσει αγκαλιά η μια την άλλη μέσα στο φως αυτού του αστεριού....
Σε ένα φως που όλο θα μεγαλώνει και θα τρεμοπαίζει...
Ένα παλλόμενο φως που θα συντονίζει τις καρδιές να χτυπάνε σαν μια...
Έκανες μια ευχή το ένιωσα...
Να ξέρεις...
Έκανα και εγώ την ίδια...
Άλλα δεν θέλω να πέσει το αστέρι μας για να βγει ...
Μου φτάνει που την ένιωσα , και σου υπόσχομαι ότι θα βρω άλλους τρόπους για να την κάνουμε πραγματικότητα...
Ένα ασθενικό αεράκι άρχισε να μου χαϊδεύει το πρόσωπο και να ηρεμεί την καρδιά μου...
Και πλέον έπαψα αναρωτιέμαι γιατί το γνωρίζω..
Ότι την ίδια στιγμή το ίδιο αεράκι χαϊδεύει και το δικό σου πρόσωπο...
Ακουμπάει και την δική σου καρδιά...
Υπαρχουν καρδιές που γεννιούνται αθεράπευτα ρομαντικές...
Που δεν σταματάνε πότε να αναζητούν την αληθινή ομορφιά ...
Την αληθινή αγάπη...
Κάθονται κάθε νύχτα μπροστά στο ανοικτό τους παράθυρο...
Και αφήνουν την ψυχή τους να ταξιδέψει μέσα στο σκοτάδι και να φτάσει ψηλά...
Σε εκείνο το μικρο και ξεχωριστό αστέρι...
Που κάνει τις ευχές να λάμπουν...
Που φωτίζει το μονοπάτι που οδηγεί σε ένα πιο όμορφο κόσμο...
Που κάνει τα όνειρα αληθινά....
Που πνίγει την μοναξιά μέσα σε ένα χαμόγελο...
Σε εκείνο το μικρο και ξεχωριστό αστέρι...
Που κάνει τα λόγια να ακούγονται σαν του πιο όμορφου σονέτου...
Που στο φως του καθρεφτίζονται η ευτυχία και η ελπίδα...
Που κάνει τις υποσχέσεις να τηρούνται...
Που μας δέχεται όπως και γιαυτό που είμαστε....
Ένα μικρο και ξεχωριστό αστέρι που δεν θα ξεθωριάσει ποτέ...
Και κάθε νύχτα που θα το κοιτάζω θα πλημμυρίζω από τα τα πιο γλυκά και όμορφα συναισθήματα...
Γιατί ξέρω ότι το ίδιο θα κάνεις και εσύ ...
Γιατί ξέρω ότι κάθε νύχτα θα μοιραζόμαστε το ίδιο αστέρι...


Εμπνευσμένο και γραμμένο από και για ένα κοριτσάκι που όταν ήταν μικρούλα πίστευε ότι είχε το δικό της αστέρι και κάθε νύχτα έψαχνε για να το βρει... Να ξέρεις ότι πάντα θα έχεις το δικό σου αστέρι...Πότε μην σταματήσεις να το πιστεύεις....

Του ονείρου....

Οι σκιές της νύχτας πέφτουν για άλλη μια φορά επάνω στα κουρασμένα μου μάτια...
Και καθώς αυτά υποχωρούν απο το βάρος τους και αρχίζουν να κλείνουν,αυτός ο μοναχικός κόσμος που ζω μοιαζει σαν να ξεθωριάζει για λίγο...
Αυτές τις στιγμές δεν μπορώ να δω καλά...
Νιώθω σαν να υπάρχει μια ομίχλη που καλύπτει το χώρο και με εμποδίζει...
Με την ώρα τα μάτια μου εξοικειώνονται και καταφέρνω να ξεχωρίσω μέσα της ένα μικρο φως και μια σκια που προχωράει σιγά σιγά πλησιάζοντας προς το μέρος μου...
Είσαι εσύ άραγε;
Πρέπει να είσαι εσύ...
Και πρέπει γιατί η καρδιά μου αρχίζει και χτυπάει ακανόνιστα και ένας αέρας προσμονής έχει αντικαταστήσει το οξυγόνο που αναπνέω...
Μπορεί στα όνειρα μου να μην μπορώ να δω ακόμα το πρόσωπο σου αλλά ξέρω ότι θα ρθεις...
Και εκείνη την νύχτα οι σκιες θα πάψουν να φυλακίζουν το φως...
Θα γεμίσει η ατμόσφαιρα με αρώματα γιασεμιού και ένα απαλό αεράκι θα ταξιδεύει τις νότες για να συνθέσουν τις πιο όμορφες μελωδίες...
Αυτή την νύχτα που θα μοιραστείς τον έρωτα σου μαζί μου τα γκρίζα όνειρα μας θα έχουν πια τα χρώματα του ουράνιου τόξου...
Και στο πρώτο σου φιλί το φως των κεριών θα σβήσει και μαζί του θα σβήσει και αυτός ο μοναχικός κόσμος ...
Εδώ θα είμαι...
Κάθε νύχτα θα στέκομαι σε αυτό το σταυροδρόμι που οδηγεί στην χώρα του ποτέ...
Θα παρακαλάω τα αστέρια να μην σταματάνε να φωτίζουν το δρόμο σου...
Και τον θεό Αίολο να εισακούσει τις προσευχές μου...
Για να μπορέσεις να περπατήσεις αυτή τη διαδρομή κόντρα στον άνεμο του χρόνου....
Και όταν φτάσεις κοντά μου θα έχουμε όλο το καιρό μπροστά μας για να καταφέρουμε να λύσουμε μαζί αυτό το μυστήριο που λέγεται αγάπη...
Μέχρι εκείνη την νύχτα ...
Δεν θα ησυχάσω ....
Δεν θα ξεκουραστώ...
Ξέρω ότι με κάποιο μαγικό τρόπο ,θα έρθει η στιγμή που θα βρίσκεσαι δίπλα μου...
Και τότε η καρδιά μου θα ζεσταθεί ...
Και αυτό το κενό της ψυχής μου θα γεμίσει...
Αδημονώ για αυτή την στιγμή...
Μέχρι να έρθει όμως, μην σταματάς να ομορφαίνεις τα σκοτάδια μου..
Μην σταματάς να έρχεσαι στα όνειρα μου...
Και εγώ δεν θα πάψω να σε προσμένω...
Πριγκίπισσα του ονείρου...

Φλεγόμενο κάστρο...

Κάθε που αρχίζει να νυχτώνει μαζί με το σκοτάδι έρχεται πάντα και ο πόνος...
Μερικές φορές είναι πολύ δυνατός ...
Τόσο πολύ, που τον κάνει να δακρύζει και να ουρλιάζει...
Άλλες φόρες πάλι είναι πιο ήπιος...
Πιο γλυκός...
Σαν να του δίνει το περιθώριο να μαζέψει τις δυνάμεις του για να αντέξει τις στιγμές του παροξυσμού του...
Κάθε νύχτα η ίδια επιπονη διαδικασία...
Κάθε νύχτα η πληγή στην καρδιά του ανοίγει και στάζει αίμα...
Η γνωριμία του με αυτό τον πόνο έχει γίνει από τότε που ήταν παιδί...
Θυμάται πολύ καλά το πόσο είχε φοβηθεί την πρώτη φορά...
Ο πόνος ήταν αφόρητος και η αιμορραγία τρομακτική...
Νόμιζε ότι θα πέθαινε...
Σιγά σιγά το συνήθισε...
Μεγαλώνοντας έμαθε να μπορεί να το ελέγχει και κάπως...
Άλλα πάντα είχε ένα σφίξιμο στο στομάχι όταν πλησίαζε εκείνη η ώρα..
Ένας σοφός του είχε πει ότι αυτό που πάθαινε ήταν το αποτέλεσμα της αγάπης...
Πόσο παράξενο του είχε φανεί τότε...
Αν η αγάπη προξενεί τόσο πόνο σκέφτηκε ίσως δεν αξίζει τον κόπο να αγαπάς...
Γιαυτό έκανε όσο πιο άγρια ζωή μπορούσε και έφτιαξε γύρω του ένα κάστρο με θεόρατους τοίχους...
Και μέσα σε αυτό το κάστρο έκρυψε τα αισθήματα του...
Και μαζί και αυτό το ευαίσθητο μικρο αγόρι...
Έτσι ώστε κανείς να μην μπορεί να το δει πια...
Κανείς να μην μπορεί να το αγαπήσει...
Στις ώρες τις μοναξιάς του μερικές φορές σκεφτόταν ότι γινόταν τόσο σκληρός με τους άλλους που ακόμα και ο ίδιος δεν μπορούσε να αντέξει την ύπαρξη του...
Άλλα όσο ο πόνος ήταν παρών και τα ερωτήματα του αναπάντητα το κάστρο του θα έμενε όρθιο...
Και ένας Θεός ξέρει πόσο έψαξε να βρει τις απαντήσεις ...
Άλλα μάταια...
Ποιος να ξέρει...
Ίσως τελικά και να μην υπάρχουν...
Το μόνο που έμαθε είναι ότι η αγάπη είναι θυσία και πόνος...
Και άσχετα με το πόσο καλά έχεις μάθει να κρύβεσαι θα σε ανακαλύψει...
Ξέρει ότι όσο ψηλά και αν έφτιαξε τα τείχη στο κάστρο του αρκεί μια απόφαση αυτής της μικρής νεράιδας για να παραδοθούν στις φλόγες...
Γιατί υπάρχουν πληγές που πονούν τόσο ηδονικά που άσχετα με το τι δηλώνουμε δεν θέλουμε να τις αποφύγουμε ...
Ίσως γιατί κάνεις θνητός δεν μπορεί να αντισταθεί στο κάλεσμα της νεράιδας του...
Χωρίς καν να το καταλάβει κάποια στιγμή βρίσκεται να κοιτάζει μια μεγάλη φωτιά που ακουμπάει τον ουρανό..
Τότε γυρίζει στο μαγικό πλάσμα διπλά του και σχεδόν ξέπνοα το παρακαλάει...
"Κανε κάτι,βοήθησε με..."
Εκεινη του χαρίζει ένα υπέροχο χαμόγελο και απαντάει
" Αυτό κάνω ,σε βοηθάω..."
"Μα το κάστρο μου...καίγεται..."
"Ε και λοιπόν;"

Μια παρτίδα σκάκι...

Ξεκινάμε...

Κανε την πρώτη κίνηση ...

Και άρχισε να σκέφτεσαι προσεκτικά την επόμενη...

Μια λάθος μπορεί να αποβεί μοιραία...

Ένα παιχνίδι για δυνατούς παρατηρητές...

Σκάκι...

Παρακολούθησε τον αντίπαλο σου...

Μάθε τα κόλπα του...

Μελέτησε τις στρατηγικές του...

Καθοδήγησε τον με τέτοιο τρόπο ώστε να έχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα...

Η καν τον να πιστέψει ότι σε καθοδηγεί αυτός...

Θυσίασε ό,τι νομίζεις ό,τι πρέπει να θυσιαστεί...

Μεγάλο η μικρο...

Σημαντικό η ασήμαντο...

Πάρε το ρίσκο σου και ζήσε με τις συνέπειες του...

Φύλαξε την βασίλισσα σου με την καρδιά σου παρόλο που ξέρεις ότι αν χρειαστεί είναι ικανή να παλέψει και μόνη της για την επιβίωση της...

Μην ξεχνάς ότι είναι το πιο δυνατό πιόνι από όλα...

Και συνέχισε το παιχνίδι...

Θα έχεις το βασιλιά σου στο τέλος...

Το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη υπομονή και να μάθεις την ευγενική τέχνη της καταδίωξης...

Το μόνο που χρειάζεται είναι μια παρτίδα σκάκι...

Αυτό το παιχνίδι μπορεί να κρατήσει μέρες...

Ίσως και εβδομάδες, μήνες, χρόνια...

Άλλα να θυμάσαι αυτό που θα σου πω....

Στο τέλος της κάθε παρτίδας πάντα θα υπάρχει ένας νικητής και ένας νεκρός βασιλιάς...

Και άσχετα με το έπαθλο ο νικητής μένει πάντα μόνος...

Ανασυντάσσεται ...Επουλώνει τα τραύματα του και ετοιμάζεται...

Για την επόμενη παρτίδα...

Που ίσως να είναι αυτός ο χαμένος...

Γιαυτό κλείσε το στόμα μου με την μικρή σου παλάμη και έλα να παίξουμε ...

Θα σου χαρίσω την βασίλισσα μου....

Όπως λέει και αυτό το πολύ αγαπημένο μου τραγούδι...

Το σκάκι...

Έλα να παίξουμε...

Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου

Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη

Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη

...Θα σου χαρίσω τους πύργους μου

Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου

Έχουν πεθάνει από καιρό

πριν από μένα

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω

Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω

που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη

γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου

μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά

αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...

Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου

Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!

Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω

Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω

που έρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη

γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου

μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά

αναστατώνοντας τις έριες παρατάξεις

Έλα ...

Έλα να παίξουμε
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα...

Υ.Γ. Ο στίχος

Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει...

Για τον φίλο Ευρυνοο που τον θυμήθηκα όταν τον άκουγα... :)

Πεφταστέρι...

Κάνει μια ασυνήθιστη ψύχρα για αυτή την εποχή απόψε...
Μια ψύχρα που με κάνει να ανατριχιάζω...
Ίσως γιατί είναι όμοια με εκείνη που έχουν τα μάτια όταν απομακρύνονται...
Το έχεις νιώσει και εσύ αυτό το κρύο...
Το βλέπω...
Το ξέρω...
Όλοι μας κάποια στιγμή το νιώσαμε ....
Κανείς δεν το συνήθισε...
Κανείς δεν το αγάπησε...
Όλοι το φοβούνται...
Κάπου στο βάθος του ουρανού ένα αστέρι αρχίζει να πέφτει...
Και αν τα άλλα αστέρια το θεωρούν έκπτωτο, εγώ θα διαφωνήσω και θα σου πω ότι το θεωρώ ιδιαίτερο...
Είναι για μένα ένα πολύ ξεχωριστό αστέρι...
Γιατί ξέρω την τροχιά που είναι καταδικασμένο να διαγράψει...
Άλλα πριν σου πω θα σου εκμυστηρευτώ μια σκέψη που εχω στο μυαλό μου....
Ένα φόβο που με τυλίγει κάποιες νύχτες και υποφέρω από την έλλειψη της γνώσης μου ...
Αγαπώ την νύχτα...
Έχει μια μυστηριώδη επιρροή επάνω μου...
Άλλα συχνά φοβάμαι πως κάποια στιγμή τα αστέρια θα σταματήσουν να πέφτουν και τα όνειρα θα αρχίσουν να στερεύουν...
Και αν γίνει αυτό,αλίμονο...
Πως να ζήσεις χωρίς πεφταστέρια και ευχές?
Πως να ζήσεις χωρίς όνειρα?
Δεν αντέχεται η αλήθεια αυτού του κόσμου χωρίς ελπίδα και όραμα...
Μην μου σκοτεινιά ζεις ...
Μην μου μελαγχολείς...
Σκέψεις και φόβοι δικοι μου είναι...
Δεν θα επαληθευτούν...
Κάθισε δίπλα μου και ατένισε το θόλο του ουρανού ...
Κοίτα πόσα αστέρια περιμένουν να πέσουν και να πραγματοποιήσουν ευχές...
Άσε το μυαλό σου να φτάσει στο πιο όμορφο σημείο του ουρανού...
Και από εκεί θα δεις ότι ολα τα άσχημα φαίνονται αλλιώς...
Πιο ασήμαντα...
Πιο μικρά...
Κοίταξε εκεί...
Βλέπεις το φως που μας πλησιάζει;
Μην κρύβεις το πρόσωπο σου...
Μην φοβάσαι ...
Μονό άνοιξε την καρδιά σου και τα μάτια σου...
Την ψυχή και το μυαλό σου...
Και όταν θα έρθει η στιγμή που θα σε αφήσω ελεύθερη να φύγεις...
Το μόνο που σου ζητάω είναι να θυμάσαι...
Ότι αυτό το αστέρι που ήρθε και θυσιάστηκε μπροστά στα πόδια σου για να εκπληρωθούν οι ευχές σου...
Ήταν το δικό μου...