Εκεί που τα λουλούδια ανθίζουν...

Είναι στιγμές που νιώθω το μυαλό μου ξεκάθαρο...
Μοιάζει με το γαλάζιο του ουρανού όταν φεύγουν τα κατηφή μαύρα σύννεφα...
Είναι κάτι άλλες στιγμές πάλι, που βλέπω την καρδιά μου να οδεύει προς την τρέλα και θέλω να ουρλιαξω δυνατά...
Κάποιοι λένε ότι η τρέλα κυοφορείτε και τίκτεται μέσα στο καβούκι της συστολής...
Δεν ξέρω να σου πω κατά πόσο αληθεύει αυτό...
Το μόνο που ξέρω είναι ότι καιρό τώρα έχω κρυφτεί μέσα του...
Περνάνε οι μέρες και το μυαλό κι η ψυχή μου εξακολουθούν να βρίσκονται ξαπλωμένα μέσα σε αυτό το μικρο δωμάτιο...
Μια ζωή απορροφημένος στο να βλέπω και να προφυλάσσω τους άλλους από την καταιγίδα πάντα αποτυγχανα να δω την σωστή ώρα ένα μεγάλο κομμάτι από τον κόσμο μέσα μου...
Και τώρα στέκομαι με ένα μικρο κερί προσπαθώντας να φωτίσω χιλιόμετρα σκοτάδι...
Εύχομαι να μπορούσα να είχα κρύψει την σκοτεινή πλευρά μου πίσω από αυτήν την πανσέληνο...
Να μην την είχες δει πότε...
Άλλα ανίκανος στο ψέμα καθώς είμαι,πάντα βιώνω την αγάπη σαν τον φοίνικα,που καίγεται και αναγεννιέται από τις στάχτες του...
Απόψε είμαι μια άκαρδη νεκρή στάχτη που βλέπει τα υγρά φύλλα με στεγνά μάτια...
Θα αποκτήσω ξανά υπόσταση και ζωή όταν θα μπορώ να βλέπω τα στεγνά φύλλα με υγρά μάτια...
Γιατί ζεις αληθινά μόνο όταν μπορείς να δακρυζεις...
Ξέρω όμως ότι το σκοτάδι θα ζει πάντα μέσα μου και μπορεί κάποια στιγμή να επικρατήσει ξανά...
Άλλα να θυμάσαι ότι τα πράγματα ποτέ δεν είναι αμετάβλητα...
Όσο άγρια και αν είναι η καταιγίδα που θα έρθει,όσο και αν χαθεί το φως και κολλήσει η πυξίδα,εγώ δεν θα πάψω ποτέ να είμαι ο καπετάνιος αυτού του πλοίου...
Για να το οδηγήσω όσες φορές και αν χρειαστεί πίσω στην Ιθάκη του...
Μια χαμένη αγάπη που φεύγει όπως ένα αποδημητικό πουλί ίσως να μην είναι τελικά αυτό που στην αλήθεια λείπει...
Τα λάθη μου είναι οι ντροπές μου...
Άλλα ποτέ δεν θα τα αποκηρύξω γιατί θα είναι σαν να χάνω το όνομα μου...
Η αναγέννηση και η αλλαγή έχει ήδη έρθει αλλά τελικά στην ουσία τίποτα δεν έχει αλλάξει...
Άπλα είναι η ώρα που μπορώ να δω το ίδιο καθαρά και μέσα μου αλλά και έξω από το καβούκι μου...
Πέρασα πολλές μέρες σκληρής αυτοκριτικής και τιμωρίας μέσα σε αυτό το μικρο δωμάτιο...
Άλλα η διαδικασία ολοκληρώθηκε και πλέον μπορώ να ταξιδέψω και πάλι...
Εκεί που με περιμένει η θάλασσα και τα μάτια της...
Εκεί που ζουν τα όμορφα όνειρα...
Εκεί που τα λουλούδια ανθίζουν...

Στην χώρα των τυφλών αγγέλων...

Βρέχει πάλι...
Και εγώ περπατώ ολομόναχος σε αυτή την βυθισμένη στο λυκόφως λεωφόρο...
Που και που,σταματάω και μαζεύω από την άσφαλτο τα μαργαριταρένια δάκρυα των πικραμένων μανάδων...
Είναι το μόνο νόμισμα που έχει αξία σε αυτή την παράξενη χώρα...
Και δεν είναι κρυμμένο σε θυρίδες και θησαυροφυλάκια...
Διατίθεται ελεύθερο...
Το βλέπεις να λάμπει πάνω σε θήκες από κρύα στάχτη...
Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να το περισυλλέξεις...
Η βροχή δυναμώνει και εγώ συνεχίζω να προχωράω ντυμένος με ένα μανδύα από σκοτάδι...
Μοιάζω η είμαι ένα κομμάτι της νύχτας άραγε;
Κάθε νέα νύχτα φέρνει μια καινούργια περιέργεια...
Και αυτή κόβει σαν ψαλίδι το μετάξι της καρδιάς μου και το πετάει σε αυτή την έρημο λεωφόρο για να περιμένει την στιγμή που θα ποδοπατηθεί...
Και εγώ κάθε νύχτα βρίσκω το κουράγιο να το αφήσω πίσω και να συνεχίσω...
Πάντα στο τέλος του δρόμου στέκει αυτή η φιγούρα ....
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω το φύλο του η να δω τα χαρακτηριστικά του...
Το μόνο που μπορώ να διακρίνω είναι τα πέτρινα μάτια του...
Την μόνη φορά που αψήφησα τον φόβο μου τον ρώτησα γιατί τα μάτια του είναι από πέτρα...
Μου απάντησε ότι τα χάρισε για να πάρει τρία πολύτιμα δώρα...
Ένα μικρο κομμάτι ουρανό,ένα αστέρι που αιμορραγεί και την δύναμη της ερημιάς μες το πλήθος...
Η βροχή τώρα γίνεται ολοένα και πιο πυκνή,μοιαζει σαν να πέφτει οριζόντια μαστιγώνοντας μου το πρόσωπο άλλα δεν μπορώ να γυρίσω πίσω...
Ο δρόμος που εχω διαλέξει βαδίζει πάντα κόντρα στον άνεμο της βεβαιότητας...
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα πολλές φορές να στερούμαι το φως και ο διάβολος που με πολεμάει να με κάνει να σέρνομαι...
Κάθε νύχτα ταξιδεύω σε αυτή την βροχερή πολιτεία και σκέφτομαι ότι...
Εαν αντί για την άσφαλτο υπήρχαν βουνά το μόνο που θα προσπαθούσα ήταν να σκαρφαλώσω για να βρω αυτή την φωλιά που είναι κρεμασμένη στον ορίζοντα...
Εαν αντί για το δρόμο υπήρχε μια θάλασσα και το μόνο που θα μπορούσα ήταν να κολυμπήσω, θα το έκανα σκίζοντας με μανία τα σωθικά της επιφανειακής πραγματικότητας...
Εαν ήμουν κάποιος άλλος ίσως θα μπορούσα να πάρω μέρος σε αυτό το τελετουργικό της ρουτίνας και της ομαλότητας...
Αλλά δεν είμαι...
Είμαι ένας καταραμένος ποιητής ,ένας καταδικασμένος ταξιδιώτης,που κάθε νύχτα περιφέρετε άσκοπα μέσα σε αυτή την παράξενη χώρα...
Και καταλήγει πάντα απέναντι από αυτόν τον άγγελο με τα πέτρινα μάτια...
Που κάθε βράδυ τον βλέπω να πεθαίνει μπροστά μου και το πρωί που μεταμορφώνεται σε ένα θνητό γερο με βλέμμα πιερότου αγνοεί την ύπαρξη μου...
Εγώ όμως άσχετα αν είναι μέρα η νύχτα πάντα τον αναγνωρίζω ...
Γιατί...
Ξέρω την γωνιά που έχει πεταμένη την ψυχή του...
Ξέρω ότι τα φτερά του είναι σπασμένα...
Ξέρω γιατί τα μάτια του είναι πέτρινα...
Το ξέρω από την μια και μοναδική φορά που μου μίλησε...
Όπως ξέρω ότι δεν πρέπει να του μιλάω...
Γιατί...
Πέφτει πάντα βροχή στην χώρα των τυφλών αγγέλων και οι λέξεις γλιστράνε μακριά...
Γιαυτό...
Πράξεις μόνο...

Νύχτα γιορτής...

Χθες την νύχτα η ψυχή μου σου ζωγράφισε μια εικόνα...
Μετά, την τοποθέτησε προσεκτικά κάτω από το μαξιλάρι σου για να την βρεις το πρωί...
Μόλις την ανοίξεις από μέσα της θα ξεπηδήσουν ράβδοι φωτός...
Πορφυροί, γαλάζιοι και κίτρινοι...
Θα αιωρηθουν για λίγο στον αέρα μπροστά στα όμορφα μάτια σου και μετά θα ενωθούν για να σου φτιάξουν το πιο όμορφο, το πιο ιδιόμορφο,προσωπικό φωτιστικό...

Χθες την νύχτα η ψυχή μου σου τραγούδησε ένα παράξενο τραγούδι...
Μια ξεχασμένη μελωδία που μέρες τώρα ταξίδευε για να έρθει και να παραδοθεί στην αγκαλιά σου...
Ένα τραγούδι που αντί να μιλάει για όμορφα συναισθήματα και ιδανικές αγάπες μιλάει για ένα λυπημένο αγόρι...
Ένα αγόρι που το μόνο πράγμα που του ανήκε ήταν μια βαριά καρδιά γεμάτη από έναν ανεξήγητο φόβο...

Χθες την νύχτα η ψυχή μου σου έγραψε μια ιστορία...
Άλλα αυτή την φορά δεν ήταν ένα παραμύθι μίλαγε για ερωτευμενους εραστές ...
Αυτη η ιστορία μίλαγε για κάποιες παραπλανημένες ζωές που χάθηκαν κάπου ανάμεσα στην οργή και την επανάσταση...
Για κάποιες ζωές που ξεκίνησαν γεμάτες ιδανικά και πολλούς συντρόφους αλλά τελικά έδωσαν την μάχη ολομόναχες...

Χθες την νύχτα η ψυχή μου σου ζήτησε να της χαρίσεις ένα χορό...
Ένα κυκλικό και παθιασμένο χορό μέσα σε αυτό το αόρατο κλουβί μας...
Μην της τον αρνηθείς, το ξέρεις ότι δεν χορεύει συχνά...
Και που ξέρεις,ίσως τα βήματα του τελικά να μας οδηγήσουν σε μια έξοδο για ένα άλλο κόσμο...

Χθες την νύχτα η ψυχή μου δεν ησύχασε καθόλου...
Έφτιαξε ένα σωρό άχρηστα δώρα και σου τα πρόσφερε...
Αν παραδόξως σου άρεσαν, μην μου πεις ευχαριστώ...
Δεν είναι αυτό που θέλω να ακούσω...
Πες μου μόνο αν αντέχεις τα δώρα που κρατάς...

Χαρισμένος εφιάλτης...

Τα μάτια κλείνουν για να κοιμηθώ...
Οι αισθήσεις μου διαδοχικά αρχίζουν να χαλαρώνουν και να υπολειτουργούν...
Μέτα,αρχίζει η αίσθηση της πτώσης....
Μιας πτώσης γρήγορης,απότομης,βαθιάς...
Σαν να προσπαθώ να φτάσω στον πάτο μιας σιωπηλής λίμνης...
Που να βρίσκεσαι εσύ;
Είσαι άραγε κάπου μόνη και με περιμένεις;
Θέλω να δω το πρόσωπο σου αυτή την νύχτα...
Αυτό που επιμελώς μου κρύβεις τόσο καιρό...
Πιο παιχνίδι θα παίξουμε απόψε;
Μπορώ αυτή την φορά να μείνω λίγο περισσότερο;
Άραγε αυτή η αίσθηση ή η ψευδαίσθηση θα κρατήσει;
Η λίμνη και το όμορφο τοπίο της εξαφανίζονται...
Την θέση της παίρνει ένας ελάχιστα φωτισμένος δρόμος και μπροστά μου είναι η πόρτα ενός κακόφημου μπαρ...
Γιατί με έφερες εδώ;
Τι θέλεις να αποδείξεις;
Σπρώχνω την πόρτα με δύναμη και προχωράω προς την μεγάλη ξύλινη μπάρα που βρίσκεται στο κέντρο του χώρου...
Στην ατμόσφαιρα χορεύουν οι νότες που βγαίνουν από το πιάνο ενός τυφλού πιανίστα...
Καθώς περνάω από δίπλα του μου χαμογελάει και αισθάνομαι λες και τα άσπρα μάτια του μπορούν να δουν τις πιο ενδόμυχες σκέψεις μου...
Κάτι δεν πηγαίνει καλά...
Η μουσική είναι πολύ δυνατή παρόλο που προέρχεται από ένα μόνο όργανο...
Και αυτά τα γέλια των θαμώνων, όλα μοιάζουν όμοια και ψεύτικα...
Κανείς δεν με κοιτάζει...
Κανείς δεν μου μιλάει ...
Μόλις πλησιάζω γυρίζουν απότομα από την άλλη και απομακρύνονται...
Η μουσική τώρα γίνεται όλο και πιο γρήγορη και μαζί της θαρρείς ανεβαίνουν και οι χτύποι της καρδιάς μου....
Είμαι κοντά σου το νιώθω...
Τα λιγοστά φώτα της αίθουσας τρεμοπαίζουν...
Απέναντι μου πια ξεχωρίζω την φιγούρα σου...
Καθώς σε πλησιάζω με κοιτάζεις βαθιά μέσα στα μάτια και μου λες
"Είδες που κατάφερες τελικά να με βρεις;"
"Πάντα θα σε βρίσκω "απαντάω προσπαθώντας να φανώ όσο γίνεται πιο ψύχραιμος "αφού στο εχω υποσχεθεί"
"Φεύγουμε από εδώ μέσα;" με ρωτάς με μια φωνή όλο υποσχέσεις...
"Φεύγουμε"σου λέω αδημονωντας...
"Προχώρησε μπροστά και έρχομαι αγάπη μου" μου ψιθυρίζεις στο αυτί...
Γυρνάω την πλάτη μου χαμογελώντας άλλα μετά από ένα βήμα νιώθω ένα κάψιμο και ένα οξύ πόνο...
Βάζω το χέρι μου και τραβάω το μαχαίρι που μόλις έχεις καρφώσει στο πίσω μέρος της βάσης του λαιμού μου...
Ένας πίδακας από το αίμα μου πιτσιλάει στο πρόσωπο σου άλλα αυτό δεν μοιαζει να σε ενοχλεί καθόλου...
Μάλλον δείχνεις να το απολαμβάνεις...
"Γιατί;"σε ρωταω με τρεμάμενη φωνή...
"Γιατί η αγάπη είναι θυσία ...Αυτές τις αηδίες δεν μας λες συνέχεια;Συγχαρητήρια λοιπόν Ιανέ μου, μόλις θυσιάστηκες!!!"
Αρχίζεις να γελάς...
Με ένα γέλιο τόσο δυνατό,τόσο απόκοσμο που μου τρυπάει τα τύμπανα και είναι το τελευταίο πράγμα που ακούω πριν σωριαστώ στο πάτωμα...

Πετάχθηκα απότομα από τον ύπνο μου και άρχισα να ανασαίνω γρήγορα και ακανόνιστα... Έμοιαζα σαν να ήμουν ώρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και είχε αρχίσει να μου τελειώνει η ανάσα....
Εφιάλτης λοιπόν...
Αυτό και αν είναι ειρωνεία....
Την νύχτα που τρομαξες σου χάρισα μια ονειροπαγιδα για να φυλακιστούν οι εφιάλτες σου...
Την νύχτα που τρόμαξα άνοιξες την φυλακή και μου χάρισες έναν από αυτούς...

Δέκα...

Με κάλεσαν η γλυκιά μου cibusi και ο Ευρυνοος σε blogoπαιχνιδο...
Η αλήθεια είναι ότι είχαμε καιρό να παίξουμε...
Και δεν θα τους χάλαγα ποτέ το χατήρι οπότε...
Πάμε να παίξουμε...
Μου ζήτησαν λοιπόν να πω 10 πράγματα που αγαπώ...

1)Αγαπώ τους γονείς και την αδερφή μου...
Όχι γιατί έχουμε το ίδιο αίμα ,άλλα γιατί οι μεν πρώτοι, παρόλο που είναι ένα συντηρητικό ζευγαράκι παλαιάς κοπής, δεν ένιωσα ποτέ έλλειμμα αγάπης και έκαναν και κανουν τεράστια υπομονή στον παρορμητικό, ριψοκίνδυνο στα επαγγελματικά του και άστατο στα ερωτικά του, γιο τους.Και την δε αδερφή μου διότι έστω και άθελα της με έχει διδάξει ότι τα υλικά αγαθά και ο πλούτος δεν έχουν σχέση με την αληθινή αγάπη.Η αληθινή αγάπη κρύβεται στα λίγα και τα αληθινά...

2)Αγαπώ τα 5 ανιψάκια μου...
Που το καθένα από αυτά μου δίνει το δικό του διαφορετικό τρόπο αγάπης .Σε στιγμές που αισθάνθηκα απελπιστικά μόνος ,έφτασε μόνο μια ώρα με τα πέντε τους για να γεμίσω με τόση ανιδιοτελή αγάπη που από απελπισμένος να νιώθω τυχερός...

3)Αγαπώ τους φίλους μου...
Γιατί είναι κομμάτια του εαυτού μου,επιλογές μου,στηρίγματα και οι άνθρωποι που μοιράζομαι μαζί τους και τα όμορφα και τα άσχημα...

4)Αγαπώ την δουλειά μου...
Γιατί με έχει αυτόνομο και οικονομικά ανεξάρτητο από τα 15 μου...Μου πρόσφερε με αυτό το δικαίωμα της επιλογής και της δημιουργίας!Και γιατί με έχει μάθει τόσα όσα κανένα πανεπιστήμιο δεν θα μπορούσε...

5)Αγαπώ όλους τους ανθρώπους που ερωτεύθηκα και περάσαν από την ζωή μου...
Όλοι τους κατέχουν ένα κομμάτι της ψυχής μου, άλλοι μεγαλύτερο και άλλοι μικρότερο...

6)Αγαπώ τις λέξεις...
Που κατοικούν κατά χιλιάδες μέσα στο κεφάλι μου και σε διάφορες στιγμές μπαίνουν σε παράξενες σειρές και με κανουν να δημιουργώ ιστορίες και όμορφους φανταστικούς κόσμους...Γιατί όσα και αν αποκτήσω πάντα οι λέξεις θα είναι το πιο πολύτιμο που θα εχω να χαρίσω σε όποιον μπορεί να το αντιληφθεί και να το εκτιμήσει...

7)Αγαπώ την ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη...
Γιατί υπήρξε για μένα τεράστια επιρροή και πηγή έμπνευσης μα πάνω από όλα μπουσουλάς για τον τρόπο που ζω και φέρομαι...

8)Αγαπώ τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο...
Για την αυθεντικότητα,την αθωότητα και το αβίαστο χαμόγελο που μου χαρίζει...

9) Αγαπώ τα παλιά Βιβλιοπωλεία και την Ροκ μουσική...
Γιατί μέσα στα πρώτα πάντα νιώθω σαν παιδί σε ζαχαροπλαστείο και την δεύτερη γιατί με συντροφεύει σε όλη μου την ζωή λέγοντας πολλές φόρες αυτά που το στόμα δίστασε...

10)Αγαπώ τέλος όλους εσάς τους συν-bloggers...
Που 2 χρόνια τώρα ανταλλάσσουμε κείμενα,σκέψεις,προβληματισμούς,αγωνίες...Ειλικρινά μέσα από αυτό το ψυχό πάρε-δώσε μας αισθάνομαι ότι εχω γίνει πολύ καλύτερος άνθρωπος...

Τελικά εύκολα ήρθαν στα μυαλό 10 πράγματα που αγαπώ και σκέφτομαι ότι είναι και πολλά που εχω παραλείψει...
Αν κάτι πρέπει να μας μείνει από αυτό το παιχνίδι είναι ότι άμα σκεφτούμε θα βρούμε πολλά πράγματα στην ζωή μας που αξίζουν την προσπάθεια και το χαμόγελο μας...

Δεν θα καλέσω δέκα άτομα να παίξουν γιατί οι πιο πολλοί έχετε ήδη πάρει πρόσκληση.
Θα ζητήσω όμως να παίξουν και να μάθουμε 10 αγαπημένα πράγματα τους από τους: Anael, την συνοδοιπόρο μου, το new girl on the blog και την μικρή μου Ξένη...

Καθυστερημένο κατευόδιο...

Σε είδα στο όνειρο μου εχθές...
Ήσουν ντυμένη στα λευκά και έμοιαζες ίδια...
Ίδια όπως σε έχει φυλακίσει η μνήμη μου...
Η μόνη διάφορα ήταν ότι το πρόσωπο σου τώρα, ήταν πιο φωτεινό,πιο γαλήνιο,πιο όμορφο από τότε...
Με τρομαξες λίγο, καθώς εμφανίστηκες απότομα μπροστά μου από το πουθενά μέσα στο δρόμο του ονείρου...
Πριν προλάβω να συνέλθω από την έκπληξη και να σου μιλησω μου είπες ένα "Μην με ξεχνάς άλλα άφησε με "και χάθηκες...
Πετάχτηκα κάθιδρος και τρομαγμένος...
Πήρα μια βαθιά αναπνοή και προσπάθησα να συνέλθω...
Η εικόνα σου από το όνειρο όμως έμοιαζε σφηνωμένη στο μυαλό μου...
Σε λίγο, ήρθαν παρέα της σκιές και απόκοσμοι ψίθυροι που λεπτό με το λεπτό δυνάμωναν καλώντας με επιτακτικά να πάω κοντά τους...
Άξαφνα οι φωνές σώπασαν η θολούρα καθάρισε και το μυαλό μου φωτίστηκε σαν κάποιος να άναψε το φως....
Τότε κατάλαβα γιατί είχες έρθει και ποια είναι η επιθυμία σου...
Σηκώθηκα, ντύθηκα και βγήκα έξω μέσα στην νύχτα...
Ανέβηκα πάνω στη μηχανή και οδήγησα μέχρι τον μεγάλο πεζόδρομο της Φωκιωνος Νέγρη...
Περπάτησα λίγο και έφτασα μπροστά στα τραπεζάκια της μικρής κρουασαντερι που είχαμε κάτσει όλοι μαζί για τελευταία φορά...
Μια χαρούμενη παρέα νέων ανθρώπων που τελείωναν ένα ακόμα ξενύχτι τους τρώγοντας πρωινό μέσα σε γέλια, πειράγματα και πρωινές κυριακάτικες εφημερίδες...
Η εικόνα μας ξανά ζωγραφίστηκε μπροστά μου...
Ήμασταν όλοι εκεί ξανά ...
Εγώ αγκαλιά με την αγαπημένη σου φίλη και συγκάτοικο τη Ζωή, ερωτευμένοι και χαρούμενοι...
Ο κάλος μου Χρήστος που σε τύλιγε με την αγάπη του...
Ο Κώστας που σε νοιαζόταν με το δικό του ιδιόρρυθμο τρόπο...
Η Ρουλα με το απίστευτο χιούμορ της...
Όλοι μια χαρούμενη και γεμάτη δίψα για ζωή παρέα....
Η εικόνα μας διαλύθηκε και τα μάτια μου ξανά βυθίστηκαν στο σκοτάδι...
Ένα σκοτάδι τόσο πηχτό που το ένιωθα λες και έβγαινε από μέσα μου...
Αυτό το δάκρυ που κρατιόταν φυλακισμένο για τρία χρόνια κύλησε θριαμβευτικά ελεύθερο στο μάγουλο μου...
Την βραδινή άπνοια διέκοψε ένα παράταιρο αεράκι που χάιδεψε το πρόσωπο μου και πήρε το δάκρυ μου πριν αυτό πέσει στο έδαφος...
Δεν ήμουν πλέον μόνος στο χώρο ...
Είχες έρθει και εσύ...
Κατευθύνθηκα στο αντικρινό παρτέρι και έκοψα ένα μικρο άσπρο λουλουδι...
Πήγα και το άφησα στην θέση που καθόσουν...
"Αντίο γλυκιά μου"ψιθύρισα"Καλό σου ταξίδι..."
Επιτέλους μετά από τόσο καιρό σε αποχαιρέτησα...
Το αεράκι δυνάμωσε απότομα και αισθάνθηκα σαν ένας άγγελος να ξερίζωσε ένα κομμάτι της ψυχής μου και εγώ εκστασιασμένος το έβλεπα να χάνεται μέσα σε ένα εκτυφλωτικό λευκό φως...
Ο αέρας σταμάτησε το ίδιο απότομα όπως άρχισε...
Αυτό ήταν που ήθελες ε;
Τελικά σε είχαν χαιρετίσει όλοι,ο καθένας με τον τρόπο του, εκτός από μένα...
Που πεισματικά αρνιομουν να λείπει το οποιοδήποτε κομμάτι από την πιο όμορφη περίοδο της ζωής μου...
Που μικρόψυχα δεν ήρθα στην κηδεία σου για μην δω εκείνη που μας ένωνε μετά από τόσα χρόνια ....
Που εγωιστικά απόφευγα να μιλάω για σένα και όταν το έκανα σε ανάφερα σαν να έλειπες κάπου για λίγο...Σαν να ειχες παει διακοπές και θα γύριζες...
Συγχωρά μου την καθυστέρηση...
Συγχωρά μου που σε κράτησα τόσο καιρό εδώ στη γη...
Ήθελα πιο πολύ χρόνο από όλους τους άλλους για να το δεχτώ...
Μπορείς να φύγεις όμως πλέον...
Και εγώ επιτέλους μπορώ να σε θρηνήσω και να συμφιλιωθώ με την ιδέα του θανάτου σου...
Το ξέρεις ότι θα σε εχω πάντα μέσα στην καρδιά μου...
Και τώρα που επιτέλους θα είσαι ένας ελεύθερος άγγελος,σου ζήτω μια τελευταία αποχαιρετιστήρια χάρη...
Να μην μας ξεχάσεις εσύ...
Να μας προσεχείς...
Αντίο γλυκιά μου ...
Θα τα ξαναπούμε σίγουρα σε κάποια στιγμή...

Για την Χαρά...Που έφυγε πριν από τρία χρόνια πρόωρα και άδικα, προδομένη από την καρδιά της στα τριάντα πέντε της...Και που μέχρι την χθεσινή νύχτα δεν της είχα πει αντίο...

Υ.Γ.Είναι κάποιες συμπτώσεις που σου προκαλούν δέος, ανατριχίλα και ερωτήματα...

Τρύπια πανοπλία...

Δεν σε θέλω εδώ...
Όχι ακόμα...
Όχι τώρα...
Δεν θέλω να ερωτευθώ...
Δεν θέλω να αγαπήσω πάλι...
Όχι ακόμα...
Όχι τώρα...
Σε παρακαλώ...
Γιατί ήρθες;
Γιατί επιμένεις ;
Μάλλον θα πρέπει να υψώσω πιο ψηλά τα τείχη μου...
Ίσως άμα ενισχύσω και άλλο τις άμυνες μου αυτό να σε απογοητεύσει και να απομακρυνθείς...
Αν σου πω ότι το μόνο που θα κάνω είναι να σε πληγώσω...
Πάντα αυτό καταφέρνω να κάνω σε αυτούς που αγαπάω ηθελημένα η άθελα μου...
Ίσως αυτό το επιχείρημα μου να σε διωξει...
Γιατί δεν φεύγεις όπως και οι άλλες;
Γιατί δεν κουράζεσαι;
Γιατί δεν υποχωρείς;
Λοιπόν, βρήκα ένα σίγουρο τρόπο για να τρομαξεις...
Θα σου μιλησω για μένα...
Άκου...
Δεν είμαι έξυπνος...
Δεν είμαι κάτι το διαφορετικό η κάτι το ξεχωριστό...
Δεν είμαι κάποιος από αυτούς που ο κόσμος λέει ότι ψάχνεις για να τους βρεις...
Είμαι ένας πεισματάρης ηλίθιος...
Ένας συνηθισμένος παλιομοδίτης τύπος...
Κάνω συνέχεια λάθη και είμαι κατά κανόνα μοναχικός και ανεπιθύμητος...
Για να ακριβολογώ μάλλον πρέπει να είμαι ολόκληρος ένα λάθος...
Μια ανακρίβεια...
Μια καλά στοχευμενη αστοχία...
Δεν είμαι καθόλου όμορφος...
Δεν νομίζω ότι είμαι σημαντικός για κανέναν...
Ούτε πιστεύω ότι είμαι κάτι για το οποίο πρέπει να ανησυχείς...
Γιατί χαμογελάς;
Γιατί δεν απογοητεύεσαι;
Γιατί;
Μην με αγκαλιαζεις...
Φοβάμαι...
Φοβάμαι ότι θα ακούσεις το χτύπο της καρδιάς μου ...
Και ίσως αυτό με κάνει να φανώ υποκριτής και κακός ψεύτης...
Γιατί ανυπακοή καθώς είναι πάντα στα λόγια μου μπορεί να σου ζητήσει να συνεχίσεις να πολεμάς...
Κανε πως δεν την ακούς...
Κάποια μέρα να ξέρεις θα την ξεριζώσω ...
Το είχα προσπαθήσει και πιο παλιά άλλα απέτυχα...
Γιατί αυτή με προδίδει πάντα...
Γιαυτό το λόγο υπάρχει αυτή η τρύπα στην πανοπλία μου...
Άλλα κάτι μου λέει ότι θα με εμποδίσεις ...
Κάτι μου λέει ότι δεν θα με αφήσεις να κάνω την πληγή να ξανανοίξει...
Θα με ελευθερώσεις από αυτή την τρύπια πανοπλία και θα κάνεις την προδότρα καρδιά μου να χτυπάει ξανά με ένα γρήγορο ακανόνιστο ρυθμό...
Και εγώ τότε θα είμαι πια,ένας ελεύθερα-φυλακισμένος μέσα στα ίδια μου τα συναισθήματα...