...7 secrets...

Bloggoπαιχνιδο λοιπόν...
Γιατί μου το ζήτησε το new girl on the blog...
Και ως γνωστό δεν χαλάω τέτοιου είδους χατίρια...
Μου ζητήθηκε να πω επτά μυστικά για μένα ...
Για να πω την αλήθεια πιστεύω ότι τα πιο πολλά σχετικά με τον εαυτό μου τα έχω ήδη γράψει κατά καιρούς οπότε έπρεπε να ανακαλύψω τι δεν έχω πει για να είμαι και εντάξει στο παιχνίδι...
Μέτα από αρκετή ώρα διαλογισμού και ενδοσκόπησης βρήκα τα παρακάτω επτά και σας τα παρουσιάζω...χε χε...

1)Παρόλο που είμαι ροκάς με αρκετά heavy καταβολές έχω γράψει τους στίχους σε λαϊκό τραγούδι το οποίο μάλιστα έχει στην κατοχή του πάρα πολύ γνωστός τραγουδιστής πίστας αλλά για καλή μου τύχη δεν το έχει βάλει ακόμα σε κάποιο cd του...

2)Μέθυσα μόνο μια φορά στην ζωή μου στα 17 μου, και πάνω στο μεθύσι μου έκανα πουστιά σε πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο... Από τότε ορκίστηκα να μην ξαναεπιτρέψω ποτέ στον εαυτό μου να χάσει τον έλεγχο από πότο...Μέχρι σήμερα,τόσα χρόνια μετά,κρατάω ακόμα την υπόσχεση μου...

3)Είμαι φυσιογνωμιστής και βασίζω τις πιο πολλές αποφάσεις της ζωής μου στην διαίσθηση μου... Ευτυχώς τις περισσότερες φορές μου βγαίνει σε καλό...

4) Ερωτεύομαι τα ψεγάδια ...Αυτά που οι πιο πολλοί μπορεί να θεωρούν ελαττώματα (ένα ελαφρύ ψεύδισμα ,ένα σημάδι κλπ ) για μένα μπορεί να αποτελέσουν αιτία για να ερωτευθώ...

5)Δίνομαι ολοκληρωτικά στους ανθρώπους που επιλέγω...Αλλά άμα με ξενερώσει κάτι σε φιλία η σχέση δεχομαι την ζωή χωρίς τον άλλο με υβριστική ευκολία...

6)Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να εκτονώσω τον πρώτο καιρό με φυσική έκφραση την αγάπη μου...(Το πρωτο φιλι για καληνύχτα παίρνει καιρό μέχρι να πραγματοποιηθεί...)

7) Έχω πάντα την αίσθηση ότι μια παράξενη τύχη απομόνωσης κρέμεται πάνω από το κεφάλι μου...

Αυτά λοιπόν από έμενα και ας καλέσω και εγώ κάποια παιδάκια να παίξουν άμα θέλουν και μπορουν!!!! Alma libre ,Λύχνος Καιομενος,Dreamer angel , Vangel Greko, Eκεινη ,dreameraki για εσάς χτυπάει το σήμαντρο... χι χι χι!!!

Πριγκίπισσα του χιονιού...

Δέρμα διάφανο,φτιαγμένο θαρρείς από πορσελάνη...
Χείλη λεπτά,δυνατά,σμιλεμένα από το πιο βαθύ κόκκινο...
Ξεχωρίζει σαν οπτασία ανάμεσα στο λευκό ...
Η πριγκίπισσα του χιονιού...
Για μια στιγμή το βλέμμα της σταματάει επάνω μου...
Τα μάτια της αεικίνητα,διεισδυτικά,εισχωρούν μέσα μου...
Τα νιώθω να διαβάζουν την ψυχή μου...
Και πως μπορείς να μην στεκεις σαν υπνωτισμένος όταν σε κοιτούν αυτά τα μάτια...
Μοιάζουν με μέλι που στάζει επάνω στο μαύρο...
Μια αιωρούμενη υπόσχεση...
Κάτι λιγότερο από εραστές...
Κάτι περισσότερο από φίλοι...
Κάθε φορά που υπάρχει στο χώρο μου και με τυλίγει με την αύρα της το μυαλό μου γίνεται ικανό να πλάθει μαγικές εικόνες και ονειρικούς κόσμους...
Κάθε φορά...
Χωρίς να προσπαθεί...
Χωρίς να χρειαστεί να κάνει το οτιδήποτε...
Με βοηθά...
Στην απόδραση μου...
Από ένα κόσμο φτωχό...
Από ένα κόσμο άδικο...
Γεμάτο πόνο και μιζέρια...
Με πιάνει από το χέρι και με οδηγεί εκεί...
Στο μαγευτικό της βασίλειο...
Φτιαγμένο από κρύσταλλα και νιφάδες χιονιού...
Περιμένω...
Για μια γεύση ονείρου...
Για μια μικρή γουλιά θεϊκή αμβροσία...
Πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι η γεύση από ένα της φιλί;
Ντυμένη με νύχτα και παγωμένα αστέρια...
Για να κυριαρχεί επάνω στο λευκό της πλαίσιο...
Να δείχνει ότι είναι η κυρα του...
Τόσο υπέροχα ξεχωριστή...
Αφού ακόμα και τις στιγμές που μπορεί να την κυριέψει η θλίψη της...
Μαζεύει τα δάκρυα της σε ένα μικρο ασημένιο πουγκί για να μην πέσουν στο αγαπημένο της χιόνι και το πληγώσουν...
Αιθερια μορφη μου...
Σημαίνεις τόσα πολλά για ένα φτωχό και ανάξιο ποιητή όπως εγώ...
Άραγε θα μπορούσα ποτέ να σημαίνω κάτι εγώ για σένα;
Κάτι για να στηριχθείς...
Κάτι για να εμπνευστείς...
Κάτι να αγαπήσεις...
Το μυαλό λέει όχι...
Η ψυχή λέει ναι...
Αδυνατώ να δω καθαρά...
Μπερδεύομαι μέσα στις δικές μου αισθήσεις και την δική σου λάμψη...
Για ένα μόνο δεν αναρωτιέμαι...
Ότι μια μικρή σου στιγμή,ένα χαρισμένο σου χαμόγελο,μια γλυκιά μάτια σου...
Με κάνουν να γεννώ λέξεις...
Λέξεις που αγκαλιάζονται σφιχτά για δημιουργήσουν όμορφα κείμενα που παλεύουν να είναι αντάξια για τα μάτια μιας πριγκίπισσας...
Της πριγκίπισσας του χιονιού...

Προτιμώ να μιλήσω με τα αστέρια...

Απόψε η μελωδία πάγωσε στα χείλη μου...
Οι τόσες ιστορίες που είναι μόνιμα σφηνωμένες στο μυαλό μου ψάχνουν μάταια ένα μυστικό πέρασμα για να δραπετεύσουν...
Και πάνω στην προσπάθεια τους να ελευθερωθούν άθελα τους με γεμίζουν πληγές...
Αφήνοντας πάντα τα χείλη μου σκισμένα και ματωμένα...
Αφήνοντας πάντα το μυαλό ελεύθερο να ταλαντεύεται ανάμεσα στους δυο κόσμους...
Αφήνοντας πάντα μια πικρή γεύση στο στόμα και έναν έντονο πόνο στα σωθικά μου...
Άλλα όλα αυτά δεν αποτελούν τροχοπέδη ώστε να προσπαθήσω να εμποδίσω την προσπάθεια τους να δραπετεύσουν και να έρθουν κοντά σου....
Εξακολουθούμε να αιμορραγούμε...
Και εγώ...Και οι ιστορίες μου...
Ποιος ξέρει;
Ίσως να φταίει που μερικές φόρες τις βλέπω σαν σημάδια ζωγραφισμένα επάνω σου...
Σαν ιερογλυφικά σκαλισμένα με ξυράφι πάνω σε μια περγαμηνή δέρματος...
Κάποιες νύχτες κάτω από αυτό τον φλεγόμενο ουρανό κάθομαι σε ένα μικρο ξύλινο σκαμνί και το αισθάνομαι σαν να είναι η πιο αναπαυτική θέση του κόσμου...
Μάλλον γιατί μπορώ να σηκώσω το βλέμμα μου και να κοιτάξω το φεγγάρι...
Παράξενα που νιώθω όταν μοιάζει σαν το πρόσωπο σου...
Το αισθάνομαι να μου χαμογελάει και αυτό με κάνει να νιώθω λίγο ένοχος...
Γιατί σε όλες τις στιγμές αδυναμίας μου του λέω μόνο τους πόνους και όχι τις όμορφες σκέψεις μου...
Άλλα αυτό είναι σαν εσένα ...
Σε έναν άνθρωπο γεμάτο ελαττώματα όπως εγώ...
Πάντα δείχνει κατανόηση...
Που είμαι τόσο απρόσεκτος...
Τόσο υβριστικά ελεύθερος...
Τόσο καλά κλειδωμένος...
Με μια κατάρα να μπορώ να δω κάτω από την μάσκα ευτυχίας που φορά ο καθένας...
Φορτωμένος με μια ακαθόριστη θλίψη από μικρός, γιατί είχα την δύναμη να διακρίνω το δάκρυ που κρύβεται πίσω από το μακιγιαρισμένο χαμόγελο...
Και όποτε έβλεπα αυτά τα δάκρυα τα βαμμένα με μάσκαρα άπλωνα το χέρι και έβαφα με αυτά το αίμα μου...
Στο έχω πει;
Ξέρω πότε το σπινθήρισμα στα μάτια είναι λαγνεία και πότε είναι αγάπη...
Ξέρω ότι μπορώ να κρατήσω το χέρι σου για να σηκωθείς άλλα ίσως να μην είμαι ικανός να σπάσω αυτή την πορσελάνινη μάσκα που σε κρατά φυλακισμένη...
Και ξέρω ότι εκτός από μένα όλα αυτά τα ξέρει και το φεγγάρι...
Το ξέρω γιατί πολλές νύχτες κυριαρχεί στην σκέψη μου και μου δίνει περισσότερη γνώση από όση μπορώ να αντέξω...
Γιαυτό απόψε θέλω να πέσει μια γλυκιά ομίχλη...
Να κρυφτώ από το φεγγάρι και να παρακολουθώ τα αστέρια που ενώνονται για να φτιάξουν εικόνες και ιστορίες...
Ιστορίες σιωπηλές,μυστηριώδης ...
Που θα έρθουν να κάνουν παρέα σε αυτές που έχω ήδη μέσα μου...
Ζήτησα συγγνώμη από το φεγγάρι λοιπόν για την σημερινή νύχτα και κρύφτηκα...
Έτσι αλλιώς ξέρει ότι δεν είναι δυνατόν να με χάσει...
Γιαυτό θα δείξει και πάλι κατανόηση...
Που απόψε προτιμώ να μιλήσω με τα αστέρια...

Η μελωδία της βροχής...

Σκιές μυστικές...
Κοίταξε τες πως λαμπυρίζουν...
Σαν απαλές αντανακλάσεις που καθρεφτίζονται στα όμορφα μάτια σου...
Μια από αυτές είμαι και εγώ...
Και παλεύω με όλη μου την δύναμη να ξεχωρίσω...

Άραγε θα με δεις;
Άραγε θα με αγγίξεις;
Άραγε θα με καταλάβεις;

Ανοίγω αυτή την μεγάλη πόρτα και βγαίνω έξω ...
Εκεί που πάντα ένιωθα καλά...
Στην βροχή...

Και καθώς το σώμα μου βρέχεται νιώθω μια μικρή ανακούφιση...
Άλλα πάντα υπάρχουν αυτά τα ανήσυχα συναισθήματα που με κατακλύζουν καθώς σε παρακολουθώ από μακριά...
Δεν ξέρω αν πρέπει η όχι άλλα πάντα κάνω τόση προσπάθεια να τα κρατήσω μέσα μου...

Άραγε θα με αγαπήσεις;
Άραγε θα με κρατήσεις;
Άραγε θα μου το πεις ποτέ;

Παραμένω εδώ...
Μέσα στην βροχή...
Περιμένοντας την λύτρωση να έρθει μέσα από τις στάλες...

Θα ρθει η στιγμή...
Που από σκιά θα αποκτήσω υλική υπόσταση...
Και θα μπορέσω να αγγίξω το περίγραμμα του κορμιού σου στο σκοτάδι...
Θα ρθει η στιγμή...
Που τα μάτια σου θα κλείσουν μαζί με τα δικά μου...
Και θα καταφέρω να νιώσω τα χείλη σου που θα καίνε από τον πόθο...

Άραγε θα ξαπλώσεις απόψε δίπλα μου;
Άραγε θα με αφήσεις να ζήσω για λίγο μέσα στο κορμί σου;
Άραγε το πρωί που θα φύγεις θα μου αφήσεις ένα σ' αγαπώ με το κραγιόν σου στον καθρέφτη μου;

Κάνοντας με τόσο χαρούμενο που επέλεξα να σε περιμένω...
Και επιτέλους ικανό ώστε να μπορέσω να ακούσω ξανά...
Την μελωδία της βροχής...

Παγίδα του μυαλού...

Ακολούθησε την καρδιά σου...
Ακολούθησε το μυαλό σου...
Πάρε μια βαθιά ανάσα και ξεκινά να βρεις αυτό για το οποίο είσαι προορισμένη...
Μην σπαταλάς χρόνο ενεργεία και συναίσθημα για κάποιον που δεν αξίζει να σωθεί...
Άρχισε να προχωράς ...
Άρχισε να απομακρύνεσαι...
Άσε με έμενα...
Εγώ είμαι παγιδευμένος σε μια παγίδα που έχει δημιουργήσει το ίδιο μου το μυαλό...
Κολλημένος στον κύκλο του χρόνου...
Που πλέον έχει γίνει μονότονος και επαναλαμβανόμενος...
Πως μπορώ να το νικήσω;
Αμφιβάλλω...
Και αυτή η αμφιβολία μου τείνει να γίνει βεβαιότητα...
Ψάχνω συνέχεια για ένα μικρο άνοιγμα...
Άλλα ο κύκλος αρχίζει και στενεύει...
Καμιά διέξοδο...
Τουλάχιστον καμιά που να μπορώ να δω...
Γιαυτό άφησε με εδώ...
Να ζω μέσα στις αμφιβολίες μου στην θέση που έχω διαλέξει...
Σαν παλιό βιβλίο πάνω σε ένα σκονισμένο ράφι...
Το μυαλό μου έχει πια σκουριάσει...
Δεν το νιώθω να δουλεύει όπως πριν..
Και η μνήμη μου μοιάζει με στοιβαγμένη σκόνη παγιδευμένη σε ένα δωμάτιο χωρίς πόρτες και παράθυρα...
Ξερός σαν πέτρα...
Μοναχικός και ξεροκέφαλος...
Ανεξέλεγκτος και παράξενος...
Γεμάτος ακατανόητες φοβίες και δυσκολοκαταβλητέα άγχη...
Ένας ρομαντικός άλλα σκληρός παλιάτσος φτιαγμένος για να παίζει μόνο τους ρόλους που αυτός επιλεγεί...
Υπάρχουν άνθρωποι που αξίζει και πρέπει να επιμένεις να σωθούν...
Και άλλοι πάλι που απλά για την καταδίκη τους δεν υπάρχει αναστολή...
Ένας από τους δεύτερους είμαι και εγώ...
Και δεν νομίζω ότι ποτέ κάποιος θα καταφέρει να με ελευθερώσει...
Όσο και αν προσπαθήσει...
Γιαυτό δεν αφήνω τον εαυτό μου να αυταπατάται...
Το ξέρω ότι θα είμαι για πάντα φυλακισμένος εδώ...
Μέσα στην παγίδα του μυαλού μου...