Aκόμα κόκκινα...‏

Μίλησε μου απόψε...
Άνοιξε αυτά τα υπέροχα κόκκινα χείλη σου και πες μου τι σκέφτεσαι ...
Δείξε μου τις μαγικές χώρες που ταξιδεύει το μυαλό σου...
Εχω ανάγκη να μάθω...
Εχω ανάγκη να ξέρω...
Για να μπορέσω να κατανοήσω τι είναι ακριβώς αυτό που με συναρπάζει επάνω σου...
Που με αφηνει ξέπνοο εδώ να σε καρτερώ...
Που με κάνει ικανό να μπορώ να βρω την έξοδο από τον κάθε λαβύρινθο που σαδιστικά μας τοποθετεί η κάθε σου επιλογή...

Τραγούδησε μου απόψε...
Κάλυψε με τη μελωδία της φωνής σου τον ήχο που βγαίνει από αυτή την βραχνή φυσαρμόνικα...
Άλλαξε το ρυθμό από αυτό το θλιμμένο μουσικό θέμα...
Ίσως να είναι τώρα η ποτέ..
Ίσως να είναι η τελευταια ευκαιρία για να υψωθεί η φωνή σου μέχρι τον ουρανό...
Πριν χαθεί στην κόλαση που ετοιμάζεις για να υποφέρει για μια αμαρτία που δεν διέπραξε...

Φίλησε με απόψε...
Που τα χείλη σου έχουν το χρώμα του αίματος...
Μια μόνο νύχτα..
Μια ακόμα στιγμή...
Ένα τελευταίο φιλί...
Μια γεύση από φράουλα ...
Γεμάτη απεγνωσμένη αγάπη χρωματισμένη με θλίψη...
Και όπως θα ενωθούν τα χείλη μας, δυο στάλες από τα μάτια μας θα συναντηθούν...
Και μαζί θα δημιουργήσουν μια τελευταια αλμυρή ανάμνηση...

Γίνε ένα μαζί μου απόψε....
Και πίσω από αυτό το κόκκινο χαμόγελο προσπάθησε να κρύψεις όλες τις αμφιβολίες σου...
Αλλά εγώ πάντα θα ξέρω ότι υπαρχουν...
Σε αυτό το παραμύθι υπαρχουν πιο πολλά από το αίμα μου και το αδράχτι ...
Τα μάτια σου πάντα σε προδίδουν να το ξέρεις...
Γιαυτό αποφεύγεις να με κοιτάς...
Ακόμα και όταν μου φωνάζεις το πόσο αγαπάς τις επιλογές σου ...
Ακόμα και όταν μου λες ότι μισείς ότι αντιπροσωπεύω ...
Εγώ βλέπω μέσα στα μάτια σου ότι ψεύδεσαι..
Βλέπω την αλήθεια που πολεμάς....

Κοιμήσου μαζί μου απόψε...
Βάψε το λευκό μου μαξιλάρι με το κόκκινο κραγιον σου...
Μούσκεψε τα σεντόνια μου με τον ίδρωτα του κορμιού σου...
Η αγάπη είναι σκληρή και ενίοτε άδικη...
Και εσύ διάλεξες να μην με εμπιστευθείς...
Φοβήθηκες ...
Επέλεξες το σίγουρο και το εύκολο...
Ήρθες απόψε για να μου χαρίσεις μόνο μια νύχτα ...
Πριν αφεθείς στην λάθος επιλογή σου...
Τόσο φαινομενικά αθώα και τόσο εγκληματικά πρόθυμα θυσιάζεις εμάς για να ικανοποιηθούν τα στερεότυπα του εγώ σου...
Μας δίνεις ζωή μιας νύχτας ...
Διάρκεια ίδια με αυτή που έχουν τα όνειρα και οι εφιάλτες...
Όταν το χάραμα έρθει μπορεί να μου πάρει τις μνήμες και εσενα, μα να το ξέρεις ...
Πως όταν θα έρθει η στιγμή που όλα θα στραφούν εναντίον σου εσύ πάντα θα μπορείς να βρεις καταφύγιο στην δικιά μας νύχτα...
Και ας μην την εμπιστεύεσαι τώρα...
Έλα λοιπόν να δημιουργήσουμε την νύχτα μας ...
Μην σκέφτεσαι τίποτα άλλο...
Αυτή την νύχτα όλος ο κόσμος είμαστε εμείς...
Αγκάλιασε με και φίλησε με σαν να μην υπάρχει το αύριο που θα μας πονέσει...
Μονο το απόψε...
Το απόψε που τα χείλη σου είναι ακόμα κόκκινα...

Ο φόβος της πριγκίπισσας...

"Ιανέ μου την φοβάμαι την νύχτα..."είπε η όμορφη πριγκίπισσα σπάζοντας την σιωπή...
Εγώ χαμογέλασα, χάιδεψα κατευναστικά τα υπέροχα μακριά μαλλιά της και της απάντησα...
"Λοιπόν μικρή μου θα σου πω ένα μυστικό τρόπο για να κρατάς τον φόβο σου μακριά,αλλά για να στο πω πρέπει να πάμε στο κατάλληλο μέρος..."
Έτσι την πήρα από το χέρι και την οδήγησα στην κοντινή ακτή...
Γιατί για πεις ένα όμορφο παραμύθι η για να ξορκίσεις ένα φόβο πρέπει να υπάρχει κοντά σου η θάλασσα...
Καθίσαμε στην άμμο,ο ένας απέναντι από τον άλλο, και άρχισα να της διηγούμαι ένα παραμύθι για ένα κόσμο που ζούσε μόνο την νύχτα...
Ένα παραμύθι που οι ραψωδοί όλων των εποχών είχαν ξεχάσει...
Έκλεισα την διήγηση λέγοντας της...
"Τώρα γλυκιά μου όταν θα έρχεται η νύχτα και ο φόβος σου,εσύ θα ανοίγεις αυτή την ξύλινη πόρτα και θα βρίσκεσαι στον Νυχτόκοσμο που ο φόβος δεν υπάρχει...και είναι ένας κόσμος που αν εχεις χρόνο και όρεξη θα περιμένει με χαρά να τον εξερευνήσεις..."
Η πριγκίπισσα με κοίταξε επίμονα στα μάτια ψάχνοντας να βρει μέσα τους την αμφιβολία...
Τα δικά της μάτια έλαμπαν και είχαν μια λάμψη ανικανοποίητου,σαν να υπήρχε κάτι ακόμα που θα έπρεπε να της παρέχω...
"Ιανέ μου μήπως μου λες ψέματα για να με καθησυχάσεις;"
Φυσικά και το αρνήθηκα...
Με την εξιστόρηση του παραμυθιού όμως η ώρα είχε περάσει και συνειδητοποίησα ότι ξεκίναγε η νύχτα..
"Νυχτώνει..."φώναξε φοβισμένη η μικρή πριγκίπισσα και κόλλησε επάνω μου...
Κατάλαβα ότι ήταν η ώρα να έρθει αντιμέτωπη με τον φόβο της....
"Ηρέμησε"της είπα απαλά"Είναι όλα εντάξει...Είμαι εδώ, σε κρατάω και κοίταξε..."
Το βλέμμα της σηκώθηκε δειλά και κοίταξε εκεί που της έδειχνα...
"Έχουμε το φεγγάρι γεμάτο φως, και έχουμε και αυτά τα αστέρια, που μπορεί να είναι τόσο μικρά αλλά είναι τόσο λαμπερά,και όσο τα έχουμε αυτά , δεν αφήνουν το απόλυτο σκοτάδι να κυριαρχήσει..."
Ένα αχνό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο της...
Άδραξα την ευκαιρία και άρχισα να της μιλώ για τον κόσμο του φεγγαριού...
"Κάθε βράδυ που ο ήλιος φευγει ,οι άνθρωποι κρύβονται στις ντροπές τους ...Βλέπεις μεγαλώνουν οι φόβοι που ακόμα και η νύχτα δεν μπορεί να τους κρύψει...Γιατί όλοι έχουν κάτι να φοβούνται...Αλλά στο φεγγάρι που κυβερνά την νύχτα δεν αρεσει ο φόβος και δεν τον θέλει...Έτσι συνωμοτεί με τα αστέρια και εκείνα φορτώνονται όνειρά και κατεβαίνουν και τα ψιθυρίζουν στις ευαίσθητες ψυχές σαν την δικιά σου,έτσι ώστε να ξεχνάνε τον φόβο...Έτσι όμορφη μου πριγκίπισσα όταν πέφτει η νύχτα μην κλαις...Μην φοβάσαι...Ξάπλωσε και κοιμήσου ήρεμη...Σκέψου τα αστέρια και το φεγγάρι..Σκέψου τα όμορφα όνειρα που θα σου στείλουν...Σκέψου ότι αν δεν υπήρχε η νύχτα δεν θα υπήρχαν και αυτά..."
Η ιστορία μου τελείωσε...
Η όμορφη πριγκίπισσα είχε ήδη κοιμηθεί με ένα χαμόγελο στην αγκαλιά μου...
Και ο φόβος της είχε πια ξεχαστεί...

Ανοχύρωτη πόλη...‏

Κλείσε τα φώτα...
Έλα και ξάπλωσε εδώ...
Δίπλα μου...
Μέσα στο σκοτάδι άκου πόσο παράξενα ηχεί ο χτύπος της καρδιάς μου...
Κοίτα πως ανάμεσα στα ακίνητα σώματα μας κυλάει φως...
Φως στο χρώμα της φωτιάς...
Σαν ένα κόκκινο ποτάμι αίματος...
Μάρτυρα το πάθος που κρύβουν οι ψυχές μας η μια για την άλλη...
Σε νοιάζομαι....
Πάντα θα σε νοιάζομαι...
Ακόμα και αν ιστορία σου παραμείνει ένα μυστηριώδες αίνιγμα...
Ακόμα και αν ξέρω ότι πάντα αγαπούσες να περπατάς στις σκιές αδιαφορώντας για τους άλλους...
Εγώ δεν θα πτοηθώ ...
Γιατί σε εχω παρακολουθήσει και σε εχω αναλύσει...
Σε εχω δει να κλαις
Σε εχω δει να πονάς...
Εχω κοιτάξει πίσω από την μάσκα...
Και σε ξέρω πια τόσο καλά που αυτό σε κάνει να τρομάζεις...
Ίσως το λάθος μου τότε,να ήταν που σε άφησα να επισκεφτείς τα σκοτάδια μου...
Εκεί που δεν υπαρχουν ούτε φεγγάρια, ούτε αστέρια...
Μονο οι φόβοι μου και οι ανασφάλειες μου ντυμένες στα μαύρα...
Έπρεπε να το ξέρω ότι θα φοβηθείς...
Έπρεπε να το προβλέψω ότι δεν θα το αντέξεις...
Βιάστηκα να σε βάλω στα δύσκολα...
Χωρίς να σε εχω προετοιμάσει κατάλληλα...
Και όμως ακόμα και την ώρα που άνοιγα την πόρτα για να φύγεις ευχήθηκα για σένα...
Την στιγμή που σε ελευθέρωνα έκανα όρκους αφοσίωσης που δεν έπρεπε να τους μάθεις ποτέ...
Πόσες νύχτες πέρασα συλλογιζομένος αν η ευτυχία που σου αξίζει σου δόθηκε...
Και αυτή την νύχτα που μετά από τόσα χρόνια η καρδιά σου ξαναχτυπά τόσο κοντά στην δική μου δεν θέλω να μου πεις...
Δεν έχει σημασία...
Ανοίγω τα μάτια νομίζοντας ότι όλο αυτό είναι ένα όνειρο και θα διαλυθεί...
Αλλά δεν είναι...
Χρόνια τώρα ζούσες μέσα στα όνειρα μου και περίμενες υπομονετικά να ξυπνήσω...
Κάποιες νύχτες μου τραγουδούσες και εγώ σαν μαγεμένος ακολουθούσα την φωνή σου αλλά δεν σε έβρισκα...
Όμως απόψε είσαι εδώ...
Έξω από το όνειρο και μέσα στην ζωή μου ξανά...
Το άρωμα σου μεθυστικό,ζαλίζει όλες τις αισθήσεις μου...
Οι αναμνήσεις μας είναι τώρα κρεμασμένες στον τοίχο και τα σώματα μας έτοιμα και πρόθυμα να ξαναγνωριστούν ...
Για να δημιουργήσουν καινούργιες...
Γυρνώ προς το μέρος σου...
Μου χαμογελάς...
Και η νύχτα μου πλέον σου ανήκει...
Ανοχύρωτη πόλη ετοιμη να λεηλατηθεί από τις ανάσες σου...

Άραγε μπορείς;

Άραγε μπορείς;
Να ανακαλύψεις εσύ το αληθινό μου εγώ;
Να διαβάσεις τα κείμενα μου και να καταλάβεις το νόημα που κρύβεται πίσω από τις λέξεις τους;
Άραγε μπορείς;
Να δεις πιο καθαρά από τους υπόλοιπους;
Να αγαπήσεις με την καρδιά και όχι με τα μάτια;
Άραγε μπορείς;
Να αφήσεις αυτό το πνευματικό μας άγγιγμα να γίνει η αφορμή για να δούμε ο ένας την ψυχή του άλλου;
Και ας φοβηθούμε...
Να νιώσεις όλες τις φυγές και όλες τις πληγές που κουβαλάω;
Και ας είναι επώδυνο...
Μην ξεχνάς...
Είμαι ένας μοναχικός ένοικος που ζει στο σκοτάδι...
Εγκλωβισμένος σε μια αυτοεπιβαλλομενη εξορία στον κόσμο των σκιών...
Άραγε μπορείς να φέρεις εδώ την φλόγα;
Να γίνεις η φωτεινή οπτασία που θα νικήσει την νύχτα μου;
Να απλώσεις το μικρο σου χέρι και να φτάσεις το δικό μου νικώντας το κενό;
Άραγε μπορείς;
Να σκοτώσεις το κρύο μου με την ζεστασιά του κορμιού σου;
Να με ανακαλύψεις και όχι να με κατασκευάσεις;
Άραγε μπορείς;
Να τολμήσεις;
Να ρισκάρεις;
Να αφεθείς;
Να αγαπήσεις;
Αυτό το τέρας με τα δυο πρόσωπα που το λένε Ιανό;

Νυχτερινό "Σε χρειαζομαι"...

Σταμάτα...
Θέλω να σταματήσεις ότι κάνεις αυτή την στιγμή και να με ακούσεις προσεκτικά για λίγο...
Αν μπορείς ,σταμάτησε και την αναπνοή σου για όσο χρειαστεί μέχρι να συντονιστεί με την δική μου...
Η ψυχή μου λαχταράει να σου μιλήσει απόψε και θέλω να είναι ζωντανό κάθε κύτταρο σου για να την ακουσει...
Θέλω να πιστέψεις και να ακολουθήσεις τις λέξεις μου...
Να τις πιστεύεις ακόμα και όταν αυτές θα γίνονται αδέξιες ,θα σκοντάφτουν και θα πεφτουν...
Τότε να ξέρεις, θα χρειάζονται την πίστη σου περισσότερο από κάθε άλλη φορά...
Μην ανησυχείς δεν πρόκειται να σε απασχολήσω για πολύ ώρα...
Στο υπόσχομαι...
Πρέπει να ξέρεις ότι σήμερα ξύπνησα αγκαλιά με ένα συνονθύλευμα από τις αναπνοές και τους ψιθύρους σου...
Σε ονειρεύομαι συχνά τελευταια..
Όταν ξυπνώ δαγκώνω τα χείλη μου μέχρι να ματώσουν για να μην προδώσουν αυτά που ζουν στο μυαλό μου...
Και όταν κάποιες στιγμές το στόμα μου με προδίδει και μαρτυράω την αγάπη που σου εχω,εκείνη την νύχτα κοιμάμαι τρομοκρατημένος...
Και δεν το θέλω αυτό...
Γιατί με τυφλώνει...
Με κάνει να αντιδράω σπασμωδικά και να μπαίνω σε επικίνδυνες και λάθος τροχιές...
Που στο τέλος με αφήνουν ασυνάρτητο και χαμένο μέσα σε μια αφιλόξενη πόλη...
Ξέρω ότι ίσως έπρεπε να διαλέξω κάτι πιο εύκολο...
Κάτι πιο απλό...
Όταν αγαπάς νεράιδα το τίμημα είναι παράξενο και δύσκολο...
Άλλα ακόμα και αν είναι λάθος, εγώ αυτό το λάθος το αγαπώ...
Χίλιες φορές μπορώ να ξαναπεσω από τον ουρανό σου χωρίς δίχτυ ασφαλείας...
Χίλιες φορές μπορώ να κάνω την καρδιά μου γενέθλιο δώρο σου....
Δεν πρόκειται ποτέ να εχω τον παραμικρό ενδοιασμό...
Υποθέτω ότι αυτό που θέλω να πω, και πάλι πλατειασα, είναι ότι απλά σε χρειάζομαι...
Και θα σε χρειαζομαι πάντα...
Και αυτό δεν θα το αφήσω να αλλάξει, ακόμα και αν χρειαστεί να περάσω μέσα από την κόλαση μέχρι να είσαι εδώ....