Ονειρεύομαι...‏

 
Ονειρεύομαι έναν τόπο που να βασιλεύει η αρμονία...
Χωρίς κακόηχες μελωδίες...
Χωρίς ξεκούρδιστες χορδές...
Χωρίς ραγισμένες καρδιές...
Ένα τόπο που όλα τα κλουβιά έχουν τις πόρτες τους ανοιχτές ώστε τα πετούμενα να μπορούν να αποδράσουν...

Ονειρεύομαι ένα τόπο που ο ουρανός  είναι πάντα γαλάζιος...
Πάντα καθαρός ...
Και συνάντα την αμμο και την θάλασσα...
Στο ίδιο μέρος...
Την ίδια πάντα ώρα...
Μονο και μόνο επειδή ετσι όλα αποκτούν ξεχωριστό νόημα...

Ονειρεύομαι ένα τόπο που ο χρόνος δεν πετιέται στα σκουπίδια της ρουτίνας...
Που τις νύχτες η αστροφεγγιά φαντάζει σαν υπεροχή υδατογραφία χαρισματικού ζωγράφου...
Και όταν βρέχει μπορώ να νιώσω πως είναι να είσαι αστέρι ξανά...
Αλλά όταν ο ουρανός είναι καθαρός μπορεί ο καθένας να δει πως μοιάζουν τα αστέρια όταν είναι δακρυσμένα...

Κυρίως όμως ονειρεύομαι ένα τόπο που να είναι αντάξιος σε αυτά τα πράσινα μάτια...
Και ζω για την μέρα που αυτά θα πάψουν να έχουν πια ενδοιασμούς και φοβίες...
Σε κάθε τους ανοιγόκλεισμα θα αναβοσβήνουν σαν μικροί πράσινοι φάροι...
Θα γυρνάνε το χρόνο πίσω και θα με βοηθάν να ξαναβρώ το σωστό δρόμο...
Το δρόμο που οδηγεί σε σένα και σε εκείνα που με μαγεύουνε...
Σε αυτό τον ονειρικό τόπο...

Το ξέρω ότι και εσύ θα είσαι εκεί...
Πες το διαίσθηση τρελού αλλά το ξέρω...
Ότι αγαπάς τον τόπο που ονειρεύομαι...

Κόσμημα...‏

 
Ακούω την φωνή σου...
Που τραγουδάει τόσο απαλά...
Πόσο περίεργα ταιριάζει...
Με μια αρμονία που φαντάζει σαν ουράνια αναπνοή...
Χαρούμενα ξεκινάει για να συναντήσει την δική μου ανάσα...
Και ας είμαι λυπημένος....
Βλέπεις εχω συνηθίσει την θλίψη...
Το"για πάντα"σχεδόν μόνιμα, μου ανταποδίδει ένα δάκρυ...
Είμαι εκεί...
Εκεί που φυτρώνει ψηλό χορτάρι,χρυσά χαλιά απλώνονται και ξωτικά ψιθυρίζουν...
Εκεί που τα στάχυα λικνίζονται με μαγικό ρυθμό και τα σύννεφα ενώνονται για να δακρύσουν...
Εκεί που τα δέντρα ρίχνουν τα πρώτα φύλλα τους και το ξημέρωμα μοιαζει με ανοιχτή πληγή που αιμορραγεί...
Εκεί ζω...
Εκεί θα με βρεις...
Εχω πονέσει την αγάπη και η αγάπη μου το έχει ανταποδώσει...
Η λαγνεία με επισκέπτεται συχνά...
Με χαϊδεύει με το άρωμα της...
Προσπαθεί να με αποπροσανατολίσει...
Όταν την αγνοώ  πεθαίνει μες την νύχτα...
Και την επόμενη ήμερα ανασταίνεται για να με βάλει ξανά σε πειρασμό...
Θα αντέξω;
Το ελπίζω...
Τα λουλούδια χρειάζονται φως και νερό για ζήσουν...
Εμένα πάλι μου αρκεί ένας λόγος και μια ελπίδα...
Όταν ο μεσημεριανός ήλιος κυριαρχεί τότε εγώ απλά ανέχομαι το χρόνο...
Γιατί είμαι ερωτευμένος με την νύχτα σου...
Γιατί μόνο μες την ησυχία της μπορώ να ακούω το τραγούδι σου...
Γιατί μόνο μες την γαλήνη της  μπορώ και βρίσκω ξανά εσενα...
Νεράιδα μου...
Πολύτιμο και ανεκτίμητο κόσμημα του κόσμου μου...

Ή ψυχή σου...

 
Μπορεί αυτή τη στιγμή η πληγή να σου φαινεται μεγάλη και αδύνατο να ιαθεί...
Μπορεί αυτή την στιγμή να αισθάνεσαι ότι κάθε ελπίδα έχει σβήσει και ότι όλα είναι χειρότερα από ποτέ...
Αλλά δεν είναι ετσι...
Όλα σύντομα θα αλλάξουν...
Θα το δεις...

Μπορεί  να μην ήσουν ετοιμη να αντιμετωπίσεις κάτι σαν αυτό...
Μπορεί να έσπασες ..
Μπορεί να αισθάνεσαι άδεια και ετοιμη να παραιτηθείς από όλα...
Αλλά σε διαβεβαιώνω...
Αυτό είναι προσωρινό...
Όλα θα αλλάξουν...
Και η αλλαγή ξεκινάει με το που θα χαράξει...

Μπορεί αυτή την στιγμή να σκέφτεσαι ότι δεν υπάρχει κάποιος που να νοιάζεται...
Ότι όλοι προδίδουν...
Ότι κανένας δεν θα είναι εκεί για σένα...
Αλλά να ξέρεις...
Τίποτα δεν μένει αναλλοίωτο στο χρόνο...
Ούτε και αυτή η ίδια η μοναξιά...
Χαμογέλα...
Όλα θα πάνε καλά...
Στο υπόσχομαι...

Γιατί πάντα...
Υπάρχει κάποιος που θα καταφέρει να θεραπεύσει την πληγή...
Υπάρχει κάποιος που θα είναι πρόθυμος να δώσει την ζωή του για να μείνεις εσύ ζωντανή...
Υπάρχει κάποιος που θα μπορέσει να δει και να αγαπήσει την ομορφια της ψυχής σου...
Γιατί όσο όμορφη και αν είσαι εξωτερικά η ψυχή σου είναι αυτή που κάνει την διαφορά...
Και εγώ την βλέπω....
Την ξέρω...
Την ακούω που μιλάει...
Όχι με το μυαλό αλλά με την καρδιά...
Την παρατηρώ να μην διαβάζει ποτέ τις λέξεις αλλά μόνο τα συναισθήματα...
Την εχω δει να εκφράζει τις σκέψεις της με πράξεις...
Πράξεις που έχουν ομολογηθεί μέσω της πένας,μέσω της μουσικής ,μέσω των ειπωμένων...
Η ψυχή σου ομολογεί τις αλήθειες του κόσμου της με μια τόσο όμορφη και ρομαντική μελαγχολια...
Και αυτό την κάνει αξιολάτρευτη...
Και στις σκοτεινές της ώρες γνωρίζει ότι η ζωή είναι ένα ποίημα που ο καθένας το γράφει μόνος...
Κανείς άλλος δεν μπορεί να το γράψει για σένα...
Γιαυτό άσε τους αυτοαποκαλούμενους ποιητές στην φτώχεια της έπαρσης τους...
Και φύλαξε την πολύτιμη ψυχή σου για εκείνον που μπορεί να δει και να νιώσει όσα προείπαμε...
Γιατί αυτός είναι που αξίζει να την κρατά...
Βλέπεις στο εχω πει και η ψυχή σου το ξέρει...
Ότι μερικές φορές για να αξίζει το φινάλε πρέπει να αλλάξει ο ρυθμός της μουσικής...