Του παραμυθιού το ξόρκι...

Κλείσε τα μάτια σου...
Παραδώσου σε αυτόν τον παράξενο αφηγητή...
Ζωγράφισε με το πινέλο του μυαλού σου ένα κόσμο...
Ένα παραμυθένιο κόσμο...
Ξέχασε τον άλλο τον άσχημο που είναι έξω από αυτόν...
Εστίασε...
Εστίασε την προσοχή σου σε ένα μικρο χωριό...
Σε ένα μικρο βασίλειο...
Τι μπορείς να δεις;
Ποια είναι η ιστορία που αξίζει να ειπωθεί;
Υπάρχουν τόσες πολλές αλλά και συνάμα τόσες λίγες που μπερδεύεσαι...
Είναι εκεί ο λύκος;
Η νεράιδα;
Η πριγκίπισσα;
Όλα μαζί, μοιάζουν σαν ένα μάθημα που πρέπει να κατανοηθεί...
Καταλαβαίνεις τι θέλω να σου πω;
Ακόμα και στα παραμύθια υπάρχει ένα καλούπι...
Ένας κακός της ιστορίας χωρίς κανένα δικαίωμα λύτρωσης ...
Και ένας ήρωας ευγενής και τίμιος που δίνει στο τέλος μια αίσθηση τελειότητας...
Μην ανοίγεις ακόμα τα μάτια σου...
Έλα να σπάσουμε  μαζί το καλούπι...
Αφέσου...
Λυπήσου τον λύκο...
Λυπήσου την μάγισσα...
Λυπήσου τον σκοτεινό βασιλιά...
Για το τρόπο που τους μεταχειρίζονται τα παραμύθια...
Λυπήσου τις πεντάμορφες..
Λυπήσου τις νεράιδες...
Λυπήσου τις πριγκιπισσες...
Όταν τα παραμύθια δεν τους αφήνουν το δικαίωμα της επιλογής...
Βλέπεις τώρα;
Καταλαβαίνεις τι προσπαθώ να σου δείξω;
Μπορείς να διαβασεις το σενάριο της ιστορίας;
Να δεις πίσω από τις λέξεις;
Να ακούσεις το άηχο...
Να θαυμάσεις το αθέατο...
Άνοιξε τώρα τα μάτια σου...
Και συνειδητοποίησε την αλλαγή από το μαγικό μου ξόρκι...
Συνειδητοποίησε ότι από εδώ και πέρα ο κόσμος σου θα είναι και αυτός ένα παραμύθι...
Απλά θα έχει περάσει σε άλλο επίπεδο...
Πιο μεγάλο...
Μπορείς να δεις κάποιον που να παραδέχεται ότι ο αντίπαλος του είχε δίκιο;
Μπορείς να δεις τα παραμυθένια πλάσματα να τριγυρίζουν ξέγνοιαστα;
Μπορείς να δεις τις αλήθειες και τα απρόοπτα της κάθε ιστορίας;
Γιατί αν μπορείς, η δουλειά μου εδώ τελείωσε...
Και θα κάτσω στο πλάι σου να σε βλέπω να περνάς την γνώση σου στους άλλους..
Αν δεν μπόρεσες όμως να δεις....
Δεν θα πω τίποτα άλλο...
Θα φύγω ήσυχα και θα χαθώ μέσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο καταδικασμένους συλλογισμούς...
Και δεν θα βγω από εκεί μέχρι να καταφερω να βρω ένα τρόπο για να κάνω πιο δυνατό...
Του παραμυθιού το ξόρκι...
 

Άλλο η κρίση, άλλο η αναξιοπρέπεια...

Μια και λόγω της προ-προηγούμενης ανάρτησης έχουμε περασει στην όψη της πραγματικότητας ,θα ήθελα να μείνουμε για λίγο ακόμα...
Βρισκόμαστε εδώ και καιρό στην δίνη  μιας πολύ μεγάλης οικονομικής κρίσης...
Η καθημερινότητα του μέσου ανθρώπου έχει γίνει μια συνεχόμενη άνιση μάχη για να μπορέσει να ικανοποιήσει τις δυσβάσταχτες οικονομικές απαιτήσεις των κυβερνώντων και των εταίρων τους...
Μέσα σε αυτό το μέσο όρο είμαι και εγώ και πιστευω ότι είμαστε και οι περισσότεροι από εμάς...
Παλεύουμε να κρατήσουμε τα μαγαζιά μας και την αξιοπρέπεια μας με νύχια και με δόντια...
Μέσα σε αυτό το κλίμα πριν λίγες μέρες έχοντας μια συζήτηση με την κουμπάρα-συνεταιρο μου, και σχολιάζοντας διάφορες ιστορίες που βλέπουμε και βιώνουμε και μέσα, άλλα και έξω από το μαγαζί, καταλήξαμε σε ένα συμπέρασμα...
Η κρίση είναι το πιο καλό άλλοθι και η μόνιμη δικαιολογία των αφεντικών και των τεμπέληδων....
Πλέον πάει η εποχη που το αφεντικό προκειμένου να γλυτώσει την αποζημίωσή σκαρφιζόταν ένα σωρό αιτίες για να σε κάνει να παραιτηθείς!!!
Τώρα σου λέει κρίση ,αν θελεις με τους όρους  μου και κάτσε, αλλιώς τράβα σπιτι σου και με τα μνημόνια η αποζημίωση που θα πάρεις θα είναι αστεία!!!
Πλέον πάει η εποχη που ο τεμπέλης εφεύρισκε ένα σωρό ευφάνταστες  δικαιολογίες προκειμένου να μην πάει να δουλέψει.Τώρα και αυτός σου λέει κρίση!Δεν υπαρχουν δουλειές οποτε ποιος και ο λόγος να σηκωθώ να πάω να ψάξω!!!
Τώρα αυτό με τα αφεντικά ήταν αναμενόμενο.Στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος!!!Θέλω να πιστευω ότι σε λίγο σχετικά χρόνο θα ξυπνήσουμε και θα ξεσηκωθούμε ώστε να ξαναπαρουμε πίσω τα δικαιώματα που τόσο αντιδημοκρατικά μας αφαιρούν!
Αλλά αυτό με τους τεμπέληδες δεν το μπορώ!!!
Εγώ πιστευω ότι όποιος ψάχνει βρίσκει...
Ίσως όχι την  δουλειά των ονείρων του αλλά κάτι για να επιζήσει...
Και στην τελική ψάξε ρε αδερφέ,έστω για τα μάτια του κόσμου!!!
Και για να ξεκαθαρίζουμε άλλο ο άνθρωπος που ψάχνει και δεν βρίσκει άλλο ο τεμπελχανάς!!!
Αυτόν που ψάχνει, τον αναγνωρίζεις κάνει μεροκάματα από εδώ και από εκεί,σε ρωτάει συνέχεια αν του βρήκες τίποτα, και πάει όπου βρει οποιαδήποτε δουλειά!!!
Ο τεμπέλης δεν κουνιέται από το σπιτι,που συνήθως είναι της μάνας του η της γκόμενας του,και περιμένει να τον ζήσουν...
Συνήθως έχει και μια καλή δικαιολογία για κάθε μέρα που δεν έψαξε...Το κακό είναι ότι έχει και ένα κορόιδο που τις πιστεύει...
Φυσικά η κρίση μπορεί να είναι τα τελευταια 2 χρόνια και αυτός να είναι άνεργος 4 αλλά αυτό είναι μικρολεπτομέρεια πια!!!!
Ειδικά τον τελευταίο καιρό εχω γνωρίσει τουλάχιστον 4 με 5 κοπέλες που κανουν οι ίδιες από 3 δουλειές και από αυτές ταΐζουν και χαρτζιλικώνουν ένα χαραμοφάη γκόμενο!!!
Έλεος δηλαδή!!!
Δεν ξέρω ίσως να είμαι εγώ ο παράλογος ,και για αυτές μου τις σκέψεις να φταίει που είμαι κάπως παλαιών αρχών σε τέτοια θέματα...
Ίσως να φταίει που δουλεύω από τα 13 και μεσώ της συναναστροφής με τόσους διαφορετικούς χαρακτήρες έμαθα να ξεχωρίζω αυτόν που επιθυμεί να δουλέψει  από  αυτόν που απλά το λέει χωρίς ποτέ να το εννοεί...
Ίσως να φταίει ότι σιχαίνομαι τις φτηνές δικαιολογίες και την χωρίς μάχη εγκατάλειψη...
Ίσως να φταίει που σε κάποια θέματα πιστευω ότι η αξιοπρέπεια πρέπει να έρχεται πρώτη...
Η δυσκολίες μεγάλες και η αντιμετώπιση τους σκληρή και επιπονη,αλλά όσο πιο δύσκολος ο αγώνας τόσο πιο μεγάλη και γλυκιά η νίκη!!!!
Άλλα σας παρακαλώ μην τα μπερδεύουμε...
Άλλο η κρίση ,άλλο η αναξιοπρέπεια...

Νεραϊδογέννηση...

 
Σήμερα είναι μια ιδιαίτερη ήμερα για τον Ιανό...
Γιατί σαν σήμερα γεννήθηκε η νεράιδα που έγινε η αφορμή και η αιτία να γράφονται αυτά τα όμορφα παραμύθια...
Και εκεί,στο νησί που κατοικεί,σήμερα θα έχουν γιορτή...
Σε κάποια στιγμή όμως της νύχτας , εκεί στην μέση της γιορτής ,είμαι σίγουρος ότι θα δραπετεύσει για να έρθει για λίγο κοντά μου...
Θα έρθει να πάρει τις ευχές που κρατώ σαν φυλαχτό στην καρδιά μου όλο τον χρόνο μόνο για αυτή την ήμερα...
Κάθε χρόνο η ίδια τελετουργία...
Κάθε χρόνο η ίδια προσμονή...
Τα πράσινα μάτια της θα δακρύσουν...
Θα αφήσει ένα κόκκινο φιλί στο μαξιλάρι μου και λίγη από την ευωδιά του κορμιού της στο σεντόνι μου και μετά θα επιστρέψει και παλι στην γιορτή της...
Και εγώ το πρωί μαγικά θα ανασάνω το άρωμα της και θα γεμίσω με μια ευφορία και μια δύναμη παράξενη...
Γιατί παράξενη είναι και η δική μας ένωση...
Μοναδική...
Μαγική...
Κοίτα...
Η κλωστή μας άθικτη λαμπυρίζει και δίνει ελπίδα φωτός στα πιο βαθιά μας σκοτάδια...
Στο έχω πει ότι πάντα θα είμαι εδώ για να μπορείς να έρχεσαι...
Πάντα θα αγαπώ τα αντικρουόμενα σου...
Και τα ελαττώματα που με πάθος περιγράφεις...
Νεράιδα μου...
Ονειρικό μου πλάσμα, χρόνια σου πολλά...
Να μεγαλώνεις και τα χρόνια σου να είναι τόσο όμορφα,όσο όμορφη είναι η ψυχή σου...
Να αγαπάς και να προσέχεις τον πολύτιμο για μένα εαυτό σου...

Πιο άλλο τραγούδι θα μπορούσα να σου αφιερώσω εκτός από αυτό...



ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ...

Στίχοι:  

Χρήστος Θηβαίος

Μουσική:  

Χρήστος Θηβαίος

Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω,
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπο μου
με τα δυο σου χείλια να αφήσεις
μια ανάσα στη ζωή μου.

Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει,
καπνό και πυρετό,
στο γυάλινο το κύμα τ' όνομά σου
φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου.

Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί
σαν αλμυρό τραγούδι που σου φέρνει
ερωτευμένο το νερό.

Και στο διάβολο πουλάω τη ψυχή μου εγώ,
για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος
στου κορμιού σου το βυθό.

Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται
στην αγχόνη τ' ουρανού
κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι
αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου.

Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου
τα λόγια μου πετάει
πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο,
στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.

Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ
σαν αλμυρό νερό στους ώμους
και στον ακριβό σου το λαιμό.

Κι ας το ξέρω πως του λόγου του
στην ανεμόσκαλα εκεί, με περιμένει
για να μου λιμάρει το σκοινί.

Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
τα φώτα κάποιας γης,
τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου,
που λένε είν' οι κορφές του παραδείσου.

Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια,
δεν υπάρχει αυτή η στεριά,
μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε,
γι αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.

Και μπροστά απ' τους κολασμένους
περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον Άδη
τη δικιά σου μυρωδιά.

Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί...