Η μέρα της φωτιάς...‏

 
Κάποιες ιδιαίτερες μέρες το νιώθω ξανά...
Σαν άλυτο μυστήριο...
Που σαν χείμαρρος, πέφτει επάνω μου και ξεπλένει τις αμαρτίες μου...
Αλλά και που την ίδια ώρα,με κάνει να πνίγομαι...
Κάνω πάντα αυτό που πιστεύω σωστό, ακόμα και αν αυτό,έχει ως αποτέλεσμα να διαλυθούν κομμάτια από την ζωή μου...
Ακόμα και αν αυτό, αφήνει την μοναξιά να κυβερνάει...

Κάποιες ιδιαίτερες μέρες το νιώθω ξανά...
Χρησιμοποιώ τις λέξεις μου σαν όπλα...
Και την αλήθεια  μου για να ξορκίσω τα ψέμματα...
Όταν η διαύγεια μου επιστρέφει ,θυμίζει στους εχθρούς μου ότι κανείς δεν μπορεί να παίξει το διαίρει και βασίλευε μαζί μου...

Κάποιες ιδιαίτερες μέρες το νιώθω ξανά...
Αλλά δεν έχω απαντήσεις για αυτό τον γρίφο...
Γόρδιος δεσμός  ο χαρακτήρας μου που δεν ξέρω αν θα λυθεί η θα κοπεί...
Και αυτή η κατάρα του να νιώθω όσα ζεις,δεν κάνει ποτέ διάλειμμα...
Ούτε καν αυτές τις ιδιαίτερες μέρες...
Ακούω τις κραυγές και τους αναστεναγμούς σου...
Νιώθω την θλίψη και την χαρά σου...
Καίγομαι μέσα στην πυρκαγιά της σκέψης μου και ένας φιλικός αέρας σκορπίζει τις στάχτες μου στην θάλασσα που περιβάλει το νησί σου...
Ίσως γιατί αυτός να είναι ο μόνος τρόπος να είσαι κοντά μου αυτή την ιδιαίτερη μέρα...

Ναι μωρέ ,είναι Πέτρου και Παύλου σήμερα και γιορτάζω...
Και ίσως λόγω της ημέρας να μου λείψεις λίγο περισσότερο...
Αλλά μια μέρα της φωτιάς είναι...
Μην ανησυχείς...
Θα σβήσει...
 

Ουσία...‏

 
Σώπασε αγάπη μου...
Μην πεις,ούτε μια λέξη...
Μην βγάλεις,ούτε έναν ήχο...
Άφησε με να σε φιλήσω την στιγμή που η ανάσα μου τελειώνει...
Και έτσι...
Εγώ θα αναγεννηθώ και εσύ θα μπορέσεις πια να κοιμηθείς χωρίς εφιάλτες...
Φόρας ένα λευκό φόρεμα στολισμένο με κρίνους...
Συμβολίζουν την αγνότητα της ψυχής σου και με κάνουν να ντρέπομαι για την δική μου σκοτεινιά...
Σου έχω πει ότι όταν το λευκό σου ενώνεται με το μαύρο μου γεννιέται γκρι...
Και το γκρίζο το σιχαίνομαι...
Εσύ γέλασες και μου είπες ότι δεν πειράζει...
Θα χρωματίσουμε το γκρι που θα γεννηθεί με μυστικά και όνειρα...
Με μουσική και χαμόγελα...
Στο τέλος,θα μοιάζει με το ουράνιο τόξο που λατρεύεις...
Αλήθεια...Πως γαληνεύει το μυαλό όταν η σκέψη σου το αγκαλιάζει...

Μια σκιά που γλιστράει επάνω στους τοίχους...
Ένας ψίθυρος που χαϊδεύει το δέρμα και το κάνει να ανατριχιάζει...
Μια ηχώ που συντροφεύει τα όνειρα και λέει "σ'αγαπω"...
Ένα άδειο κάθισμα στο τραπέζι...
Μια ψύχρα κάτω από τα σεντόνια...
Μια ζωή γεμάτη ανήσυχα συναισθήματα...
Το πρόσωπο της πραγματικότητας....
Μια ασθένεια χωρίς θεραπεία...
Μια αγάπη χαριτωμένα απρόσεκτη...
Μια καρδιά που αντέχει όλες τις ένοχες...
Το πρόσωπο της φαντασίας...
Μια τρύπα στην ψυχή...
Ένα τραγούδι βγαλμένο από τις ζωές μας...
Και ο κόσμος συνεχίζει...
Εμείς άσε να μένουμε ηθελημένα πίσω...
Να κρυβόμαστε από αυτή την ανήθικη και ανούσια εξέλιξη του...
Αγάπη μου κράτα κοντά στην καρδιά σου την υπόσχεση ότι θα είμαι μαζί σου απόψε...
Όπως και σε κάθε "απόψε" που θα με χρειάζεσαι...
Γιατί στο δικό μας κόσμο δεν υπάρχει αδύνατο...
Γιατί στο δικό μας κόσμο η πραγματικότητα και η φαντασία είναι ερωτευμένες...
Και αυτό είναι η ουσία...
 

Αρμύρα...‏

 
Σκόπευα να στο πω...
(Στο ορκίζομαι...)...
Είμαι απελπιστικά εθισμένος στο να πετάω μπουκάλια με μηνύματα στην θάλασσα...
Να κρύβω μέσα τους τις αλήθειες μου και να τις αφήνω να χάνονται στο γαλάζιο...
Πρέπει να έχω ρίξει από ένα σε κάθε ακτή που βρέθηκα...
Και ελπίζω κάποια στιγμή ...
Ότι θα τα βρεις...
Θα τα διαβάσεις...
Και θα τα αφήσεις να γεμίσουν τα κενά...
Όπως εκείνες τις νύχτες που έψαχνες να βρεις τον χαμένο σου ρυθμό στην φωνή μου...

Θα τα βρω τα μηνύματα σου...
(Στο ορκίζομαι...)...
Είμαι τόσο κουρασμένος....
Δεν είναι  βλέπεις εύκολη δουλειά  να διώχνω τους γλάρους για να προστατεύσω τα απομεινάρια μας...
Όμως μπορείς αν θέλεις, να την κάνεις πιο εύκολη...
Γράψε μου και εσύ ένα γραμμα...
Ριχτό στην θάλασσα και ψιθύρισε του να έρθει σε μένα...
Έπειτα κάτσε στο παράθυρο σου και περίμενε  να το νιώσεις...
Όπως εκείνη την νύχτα που η ποίηση σημάδεψε τα εσώψυχα σου...

Τα βρήκα τα νοήματα και τους στίχους...
(Όπως σου είχα ορκιστεί...)...
Είναι χτυπημένα σε τατουάζ στο πίσω μέρος του λαιμού σου...
Που όταν το κοιτώ μοιάζει να ζωντανεύει...
Μου μιλάει και με πείθει να παραμένω αιωρούμενος πάνω από την νύχτα σου...
Να σε κοιτώ και να σε προσέχω σαν να μην πέρασε μια μέρα από εκείνο το βράδυ,που άνοιξες ένα μπουκάλι κρασί και σταμάτησες απότομα να ζωγραφίζεις τα όνειρα σου πάνω στο αλμυρό δέρμα μου...

Αερικό μου πότε δεν πρόκειται να σου πω ψέματα...
(Και ξέρεις ότι κρατώ τους όρκους μου...)....
Τα πιο όμορφα δώρα ζωής τα φέρνουν άνθρωποι με γαλάζια θαλασσινά όνειρα...
Και άμα τα ανοίξεις μοιάζουν με χαρούμενα μελωδικά τραγούδια που ξορκίζουν όλα τα ασχημα....
Γιαυτό τράβα άφοβα το φελλό από το μπουκάλι που ξέβρασε το κύμα στα πόδια σου...
Μέσα του θα βρεις τα λόγια ενός ανόητου ονειροπλοου...
Που επιμένει να είναι...
Χαμένος μέσα στην παλίρροια σου...
Δεσμευμένος με δαχτυλίδι τα όνειρα σου...
Ερωτευμένος με αυτή την γλυκιά ψύχρα σου...
Και αγαπάει χωρίς όρους την αρμύρα της αγκαλιάς σου...
Γιατί το ξέρει,ότι από την στιγμή που η αρμύρα σε γοητεύει και σε κατακτά,μένεις αιχμάλωτος στα δίχτυα της για πάντα....

Η ανάσα του δράκου...

 
Ζωγραφίζω τις σκιές των ματιών της...
Μοιάζει...
Λιωμένο μολυβί όταν δακρύζει....
Παίρνει χρώμα πορφυρό όταν αναστενάζει...
Και όταν μέσα στον αναστεναγμό της χωράει ο κόσμος μου....
Όλα γίνονται χρυσάφι...
Αν θα ήμασταν χρώματα,εκείνη θα ήταν το βιολετί και εγώ βαθύ γαλάζιο...
Και θα συνθέταμε παράξενα πορτρέτα...
Θα ήμασταν αχώριστα....
Καταδικασμένα από την ζωή να απελευθερωθούν από τον θάνατο...
Που ακόμα και αυτός,μπορεί να μην είναι ικανός να μας διαιρέσει...
Κάποιες φορές,νιώθω ότι είμαστε απομεινάρια κάποιας άλλης εποχής...
Σαν παραμύθια που ρομαντικά επιμένουν να θέλουν να ειπωθούν σε ερμητικά κλειστά αυτιά και πέτρινες καρδιές...
Πόσες φορές φτάσαμε τόσο κοντά στο να σβήσουμε;
Αλλά όταν ενωνόμαστε γινόμαστε φωτιά...
Και αυτή η φωτιά μας επαναφέρει στη ζωή...
Γινόμαστε δυο παράτολμα πύρινα πλάσματα που χορεύουν αυθάδικα πάνω σε λεπτό πάγο...
Αλλάζουμε πάλι...
Είμαι το στιλέτο και εκείνη είναι η απόφαση...
Υπνωτισμένοι από το μισοφέγγαρο και εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε δυο κόσμους... 
Πολεμάμε ,γνωρίζοντας την θνησιμότητα μας...
Αλλά τίποτα που να μπορεί να φθείρει το σώμα μας δεν μπορεί να φθείρει τις ψυχές μας...
Τις νύχτες,έχουμε ανήσυχο ύπνο...
Έναν ύπνο που μαστίζεται από βαθιά χαμένα όνειρα που κάνουν την ανάγκη για απόδραση από αυτή την πραγματικότητα επιτακτική...
Για έναν άλλο κόσμο...
Που θα μπορούμε να είμαστε ξαπλωμένοι κάτω από το δέντρο της αθανασίας...
Δυο ψυχές, που η λύτρωση τους βρίσκεται στο σημείο που συναντιούνται οι πυξίδες τους...
Δυο καρδιές ,που αγκαλιάζονται μέσα σε ένα καλάθι πλεγμένο από θάλασσα...
Είμαι η σκιά που δημιουργείται από το φως της...
Είναι η αυγή που σκοτώνει τα σκοτάδια μου...
Μαζί ...
Είμαστε η ανάσα του δράκου...